Morgunblaðið - 17.02.1976, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. FEBRUAR 1976
33
VELVAKAIMC3I
Velvakandi svarar í sfma 10-100
kl 14—15, frá mánudegi tíl föstu-
dags.
0 Meira
badminton
Bryndfs, Dröfn og Maja
skrifa:
Okkur langar að koma þvi á
framfæri við íþróttafréttamenn
og fréttaritara hvort ekki væri
möguleiki á að sýna og segja
meira frá badmintoni i fjölmiðl-
um. Sunnudaginn 18. janúar var
haldið opið badmintonmót fyrir
meistaraflokk á Akranesi i hinu
glæsilega iþróttahúsi Skaga-
manna. Þar voru saman komnir
flestir bestu badmintonmenn
landsins. íþróttafréttaritarar dag-
blaðanna virðast hafa lítinn sem
engan áhuga á badmintoni, svo
ekki sé talað um útvarp eða þá
sjónvarpið sem er allra verst, þvi
að ekki var minnst einu orði á
mótið í íþróttaþættinum 19. jan.
Fyrir rúmum mánuði heimsóttu
færeyskir badmintonmenn ís-
lendinga I Laugardalshöllina. Þar
sem sjónvarpið hefði getað sýnt
að minnsta kosti einn leik sem
tekur 10—15 mínútur, þá sýndu
þeir aðeins þegar Öskar Guð-
mundsson meistaraflokksmaður
var að þurrka sér eftir leikinn.
Þetta finnst okkur ekki hægt. Svo
við tökum annað dæmi: Um jólin
var haldið jólamót T.B.R. og rétt
þrem vikum eftir kom tikarleg
smá grein í Morgunblaðinu.
1 snjóþyngslunum undanfarið
hefur almenningur tekið skíðin
út úr geymslunni og brugðið sér I
fjöllin og sjónvarpið hefur haft á
laugardögum klukkustundadag-
skrá með skíðafólki sem hefur
sýnt listir sínar f snarbröttum
hliðunum. Skiðaiþróttin er ágæt
út af fyrir sig, en minna má nú
vera. Okkur er ljóst, að ekki er
hægt að sýna endalaust frá
badmintoni. En í þau fáu skipti
sem haldin eru mót, hlýtur að
vera hægt að segja og sýna meira
en gert er.
Við erum 12 og 13 ára og erum
allar í badmintoni og er sú íþrótt
stunduð af fólki á öllum aldri.
Ætli ekki sé hægt að koma þessu
betur fyrir?
0 Þeir
eiga kvölina
Iþróttafréttamenn eiga
sjálfsagt kvölina, þar sem þeir
eiga völina um hvað sýna beri og
skrifa um af íþróttagreinum. Ný-
lega birti Velvakandi bréf, þar
sem kvartað var yfir því að lftið
væri sagt frá skíðaíþróttum og nú
finnst þeim Bryndísi, Dröfn og
Maju full mikið af svo góðu. En
þetta er nú einu sinni árstimi
skiðanna og áhugi almennings fer
greinilega vaxandi á því að fara á
skiði og þá sjálfsagt líka að fylgj-
ast með því sem kapparnir eru að
gera. Og engan hefur Velvakandi
heyrt, sem ekki hafði ánægju af
góðum myndum og fréttum af
skiðakeppnum og skautasýn-
ingum af Olympíuleikunum í
Innsbruch, þó þær tækju langan
tíma að kvöldinu.
Þetta er alltaf álitamál og fer
eftir áhuga hvers og eins. Sumum
finnst fþróttirnar f heild taka
allt of mikið rúm í blöðunum og
dagskrá sjónvarps og útvarps. En
kvartanir um að þessari íþróttinni
eða hinni sé ekki gert nægilega
Iiátt undir höfði, sýna að fþrótta-
þætti þarf að hafa mjög fjöl-
breytta og koma víða við, svo allir
iþróttaunnendur geti fundið sína
uppáhaldsgrein. Velvakanda
hefur oft þótt nokkuð mikið fara
fyrir boltaleikjum miðað við aðr-
ar Iþróttir. Vetraríþróttir, sigl-
ingar, kappreiðar og fjölmargt
annað eiga líka sfna aðdáendur.
# Snjór og
aftur snjór
Maður af Austurlandi
hringdi til Velvakanda og gerði
hálfgert gys að honum, sagði að
auðséð væri að hann væri arftaki
Víkverja, sem forðum skrifaði úr
daglega lífinu, og hann og flestir
bréfritarar hans væru dæmi-
gerðir borgarbúar. Nú hefði þétt-
býlið fengið vænan skammt af
snjó í vetur og ekki hefði linnt
skrifum og kvörtunum yfir þeim
miklu erfiðleikum, sem ibúar
hefðu mátt þola. En þetta væri
bara það, sem aðrir Islendingar
byggju við og hefðu þurft að búa
við aðra vetur, án þess að rekið
væri upp ramakvein. T.d. hefði í
fyrravetur rækilega fennt á
Norðurland og Austurland, og
hús verið næstum í kafi og bilar
undir snjó mikinn hluta vetrar.
Þetta væri nú einu sinni landið
okkar og þvi þyrftu íbúarnir að
taka eins og hverju öðru hunds-
biti. Það væri þó heldur léttara, ef
menn gerðu sér það ljóst hvar við
búum á hnettinum.
Velvakanda skilst, að Austfirð-
ingur sé að mælast til þess að
hann leiki „Pollýönnuleikinn" al-
kunna, að reyna að finna eitthvað
gott við allt sem fyrir mann
kemur. En sagan af Pollýönnu,
litlu stúlkunni sem það gerði, er
einmitt að byrja sem framhalds-
flokkur í barnatimum sjónvarps-
ins siðdegis á laugardögum og
mættum við þar læra leikinn. Og
vissulega er ýmislegt gott og
skemmtilegt við snjóavetur, ef
maður er á þeim buxunum. T.d.
er ólíkt fallegra út að lita eða
koma, þegar hvit breiða af mjöll
þekur allt og situr I trjágrein-
unum heldur en í rigningu í
dimmu skammdeginu, þegar allt
verður svo skítugt og leiðinlegt.
Snjóbreiðunni fylgir mikil birta
og fegurð, fyrir utan það að
gaman er að leika sér i snjónum,
ef menn nenna. Gildir það-bæði
fyrir börn og fullorðna og er
raunar kannski tilefni til að fara
út með krökkunum i snjókast eða
að búa til snjókerlingu.
HÖGNI HREKKVÍSI
„Við hleypum ekki Högna út f svona kulda.“
Bréf úr
Meðallandi
Svipminna hérað.
Ég er nú kannski ekki dóm-
bær á það, en ólíklegt finnst
mér, að annað hérað á landinu
sé svipmeira en hér „Milli
sanda". Hér er áreiðanlega
flest það sem setur sterkastan
svip á Island. En það er eins og
mannlífið falli inn i hljómkviðu
náttúrunnar. Og það stendur
ekkert i stað, menn fæðast og
deyja. En það er eins og heilt
hérað verði svipminna þegar
þeir sem hafa óvenju mikið til
brunns að bera eru þar ekki
lengur. Einn slíkur var Bjarni
Þorláksson, í Múlakoti á Síðu.
Hann dó seint á siðastliðnu ári.
Bjarni var túlkur við franskt
strand, er ég sá hann fyrst og
dvaldi þá smá tíma á heimili
foreldra minna. Ég var þá
krakki, en mér er það enn í
minni, hversu létt honum veitt-
ist að tala við Fransmennina.
Bjarni var tungumálamaður
með afbrigðum. Ég las einu
sinni grein þýdda úr útlendu
timariti. Þar sagði að það væru
varla nema 200 menn í
heiminum, sem væru færir í
Norðurlandamálunum, ensku,
þýzku, rómönsku málunum og
rússnesku. Mér datt þá I hug að
þeir mundu þá vera 201, og
varla hefði greinarhöf. vitað
um Bjarna í Múlakoti.
Bjarni hafði mjög gott vit á
vélum og var á undan mörgum
að tileinka sér tækin, kom þá
málakunnáttan að góðu gagni.
Hann var kennari i Hörgslands-
hreppi og hafði fleiri opinber
störf á hendi. Var honum mjög
sýnt um allt enda óvenju
gáfaður og víða heima.
Ég hef aldrei heyrt, að neitt
hafi farið aflaga í kennslunni.
Má það sérstakt heita þar sem
því er oft haldið frekar á loft er
aflaga fer. Var Bjarni þó við
lélega heilsu seinni hluta þess
langa tímabils er hann kenndi.
Ekki var það þó svo að hann
gæfi sig eingöngu að
kennslunni. Hann bjó þarna á
Múlakoti með konu sinni Sigur-
veigu Kristófersdóttur og börn-
um. Móðir haiis var þarna hjá
þeim til dauóadags. Og nú er
Bjarni farinn yfir móóuna
miklu. Ég óska honum farar-
heilla og votta fjölskyldunni
samúð. Þar er skarð „opið og
ófyllt". Sérstakur persónuleikji
yfirlætislaus og drengur góður
er horfinn af sviðinu.
Örnin.
En er örnin komin hérna.
Hún kom fyrst veturinn
1967—68. Hún kom núna út úr
nýári og hefur aðallega haldið
sig við rafstöðvarlónið i Fljóta-
krók. I gær sat hún lengi dags
rétt við bæinn á Syðri-
Steinsmýri. Þarna á rafstöðvar-
lóninu hefur assa félagsskap.
Nokkrir hrafnar hafa verið
þarna að éta álft, sem flaug á
raflínuna, örnin gefur sig samt
ekki að þeirri máltið, hefur lik-
lega silung. Svo eru þarna tvær
gæsir og einn hegri. Þeir voru
áóur þarna fleiri en síðustu
tveir vetur hafa orðið of harðir
fyrir þá. Hegrinn er talinn
flækingur hér á landi. Fálkar
tveir halda sig þarna lika. Gæs-
irnar voru fyrst 4. Ein hvarf og
fálkarnir drápu eina og hafa
verið að éta hana.
100.000 króna seðill
Með nútímalegu þjóðfélagi
hefur fólkið meira skipst i stétt-
ir sem eðlilegt er. Hitt er varla
eðlilegt að nálega hvar sem
heyrist frá þeim hópum eru það
stöðug óp og kröfur um betri
lífskjör. Sérstaklega er þetta
áberandi um þá sem yngri eru.
Skyldu þeir vita að þeir eru
fyrsta kynslóðin sem hefur haft
nóg að éta á Islandi í mörg
hundruó ár og aó þeir, sem
krafðir eru, tóku við öllu án
varanlegra bygginga og mann-
virkja, og höfðu ekki einu sinni
nóg að éta. Kröfugerð þessi
hefur átt mestan þátt í óhemju
hruni gjaldmiðilsins. Seðla-
bankinn telur orðið tímabært
að gefa út 10.000.- króna seðil.
Með sama falli og sighraða hlýt-
ur að vera örstutt í 100.000,-
króna seðil, þvi ekki er gott að
þurfa ferðatösku undir pening-
ana. En nú eru stéttarfélögin
farin að huga að verðgildi krón-
unnar og hefði „fyrr verið
sæmra".
Dönsku skórnir
Lengst hefur svo verið hjá
okkur að vörur og verksvit var
sótt i næstu Iönd. Sérstaklega
til Danmerkur. Getur þó varla
ólíkara land, allt útlent var
danskt. Ef menn voru ekki á
kúskinnsskóm voru skórnir
danskir, hvar sem þeir voru
framleiddir. Ameríkanar urðu
að koma með jarðýturnar
hingað og vinna með þeim. Þá
fóru Islendingar að átta sig á að
þær mundu líklega henta hér.
Voru jarðýtur þó algengar um
1900 í Bandaríkjunum.
Nú fyrst er hér farið að leiða
rafmagn um sveitirnar, með
einum streng og láta jörðina
leiða á móti. Áratugir eru siðan
Ástralíumenn leiddu þannig
rafmagn um sveitirnar hjá sér.
Rafmagn frá samsveitum
kom hér í sveitina í fyrra og var
leitt með einum streng það
reyndist ágætlega. Samsláttur
truflar ekki. Þetta kerfi virðist
falla vel að okkar strjálbýla og
veðrasama landi og vera okkur
viðráðanlegra en það sem áður
var.
Vert gæti verið að huga að
fleiru hjá þeim í Ástraliu, þar
sem strjálbýlið skapar sömu
vandamál og hér. Það er orðið
langt siðan þeir fóru út í a.m.k.
i sumum sveitum að leysa hluta
skólamálanna með fjarskipta-
tækjum. Það væri vel þess vert
fyrir Islendinga að kynna sér
skólamái í strjálbýlum löndum
og yfirleitt að reyna að losa um
dönsku skóna.
Framkvæmdir.
Eitt ibúðarhús er i smíðum
hér i Meðallandi á Efri-
Steinsmýri. Sú jörð hefur verið
í eyði hátt á annan áratug. Voru
þar oft áður fjórir ábúendur.
Að mestu er lokið við að setja
rafhitun i kirkjuna. Éinnig er
stefnt að því að rafhitun verði
komin í samkomuhúsið fyrir
þorrablótið.
Vilhjálmur.
EFÞAÐERFRÉTT-
NÆMTÞÁERÞAÐÍ
MORGUNBLAÐENU
___v; ...
AI (.1 *• ' V, \-
SÍMIN