Morgunblaðið - 24.02.1976, Blaðsíða 24

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. FEBRUAR 1976
Á hættu-
slóðum í
Ísraellí'íK4rc
Sigurður
Gunnarsson þýddi
einnig, — stinnt og sterkt eyðimerkur-
gras, sem batt sandinn, hélt honum
föstum, svo að eyðimerkurstormurinn
gat ekki þyrlaó honum upp. Og þar sem
grasið tók að vaxa, leið ekki á löngu,
þangað til þar uxu líka tómatar, döðlur
og korntegundir, svo að menn gátu lifað
þar góóu lífi.
Og nú sagði María vió Óskar:
„Sérðu dökkhærða manninn þarna,
sem er að bisa við vatnsleiðsluna?“
,,Já, ég sé hann vel.“
„Hann kann ekki að borða meö gaffli,
en hann er samt verkstjóri eins vinnu-
flokksins hérna. Hann á heima norður í
Galíleu, þar sem ég bý, og hann ætlar að
fara þangað með okkur á morgun. Hér er
hann aðeins í þegnskylduvinnu.“
„Kann hann ekki aö borða með gaffli?“
„Nei, hann er ættaóur frá Jemen, — þú
veizt, — litlu ríki, sem er syðst á Arabíu-
skaganum. Hann er Oyðingur, eins og ég.
Fólkið hans var fjarska fátækt, og þau
urðu fyrir ofsóknum eins og margir
aðrir. Og svo komust þau að lokum í
flugvél hingað til ísraels. Þau höfðu
aldrei séð flugvél fyrr. En þau urðu
ekkert hrædd, því að þau höfðu lesið um
það í Gamla-Testamentinu, að í fyllingu
tímans mundi þjóð Israels verða flutt
heim til fyrirheitna landsins á vængjum
arnarins. Þessi maður heitir Jesemel, og
það munaði minnstu, að hann eyðilegði
flugvélina, sem þau komu með.“
„Hvað segirðu? Munaði minnstu að
hann eyðilegði flugvélina?“
Já, hann tendraði bál í flugvélinni. —
Jú, sjáöu nú til, — í Jemen var hann
vanur að matreiða handa sér sjálfur, t.d.
sjóða geitakjöt, og eldsneytið, sem hann
notaði oftast, var tað. Og nú hafði hann
einmitt með sér í flugferðina ofurlítiö af
taði, ef hann yrði svangur og þyrfti að
sjóöa sér bita. Og það var nú einmitt það,
sem hann gerði: Hann tendraði eld í
miðjum ganginum í flugvélinni og fór að
sjóða sér kjöt í leirkrukku. Hefurðu
nokkurn tíma heyrt annað eins? En hann
vissi ekkert um það, vesalingurinn, að
þetta væri bannað. En strax og það komst
upp, birtist einn af flugmönnunum,
slökkti eldinn tafarlaust og varð hinn
versti við aumingja Jesemel, sem tók
þetta nærri sér og vildi strax snúa aftur
heim til Jemen. En þegar flugvélin kom
til ísraels, brá honum aftur heldur en
ekki í brún, því að þar var honum sagt að
borða með gaffli, og það kunni hann ekki.
Hann hafði ekki hugmynd um, um hvorn
enda gaffalsins hann átti að halda.“
„Ég hef alltaf átt auðvelt með að borða
með gaffli.“
„Já, auðvitað, en Jesemel kunni þaó
ekki, og hann hafði heldur aldrei fyrr séð
sápu. En svo fór hann í skóla, og þar
lærði hann m.a. að borða með gaffli og
margt, margt fleira. Þú veizt vafalaust,
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
MORGdN
KAFF/NU
Ahh — heimatilbiíið nú líkar mér það!
Cg hef það á tilfinningunni að
þér hafi orðið á mistök I morg-
un?
Þetta kemur iðulega fvrir
þegar ég gef í!
I sveitaþorpi einu I Dan-
mörku bjó vinsæll héraðslækn-
ir. Dag nokkurn var honum
boðið ( brúðkaupsveizlu.
Þennan dag hafði læknirinn
mikið að gera og mundi ekki
eftir hrúðkaupinu fyrr en um
kvöldið. Þá var búið að loka
öllum búðum, en læknirinn
vildi ekki fara ( veizluna án
brúðargjafar.
Datt honum þá í hug, að sjálf-
ur hafði hann nýlega átt
merkisafmæli og fengið þá
fjölda afmælisgjafa. Datt
honum í hug að gefa einhverja
af þessum afmælisgjöfum — og
fann Ijómandi fallega silfur-
skeið sem honum fannst tilval-
in brúðargjöf.
Fór hann svo til brúðkaups-
ins og afhenti brúðhjónunum
gjöfina. Þau tóku við henni
Ijómandi af Snægju, en urðu
heldur kindarleg á svip, þegar
þau lásu það, sem á hana hafði
verið grafið:
— Frá þakklátum Ijósmæðr-
um ( Danmörku.
X
Eiginmaðurinn: — Eina nótt-
ina, þegar þú varst að heiman,
heyrði ég að þjófur hafði brot-
izt inn í húsið. Þú hefðir átt að
sjá hve hratt ég hljóp niður
stigann. Eg tók þrjár tröppur í
einu skrefi.
Eiginkonan: — Nú, var þjóf-
urinn uppi á háalofti?
— ' "■ ............. M<
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
5
Sennilega hafið þér gengið fram-
hjá því á leiðinni frá stöðinni.
Það er ekki langt frá aðalgötunni
sem liggurtil járnbraufarstöðvar-
innar.
— Og hafið þér hugmvnd um.
Gautier, hvernig þetfa hús lenti í
eigu móður minnar? I bréfum
vðar til mín siigðuð þér það eift að
vinur hefði arfleitt hana að hús-
inu.
— Það er nánast allt sem ég
veit um málið. Fvrir sfríðið var
húsið ( eigu Herault nokkurs
læknis og fjölskvldu hans. Hann
áfti tvær da*tur. Vngri dóttirin
var sérstök vinkona móður vðar.
Hún dó sviplega áður en strfðinu
lauk. Hún starfaði í
andspvrnuhreyfingunni, og vann
með hópi manna sem Þjóðverjar
þefuðu uppi aðeins mánuði fyrir
innrásina f Normandí. Madeleine
hét hún. Hún komsf að vísu und-
an en lézt skömmu síðar i felum.
fig veit ekki nákvæmlega um
þetta til að segja vður frá því, en
með þvf að lesa milli Knanna
fmvnda ég mér að kannski hafi
það verið móðir vðar sem skaut
vfir hana skjólhúsi og hjúkraði
henni. Hvað sem þv( Ifður er það
vfsf, að þegar læknfrinn dó arf-
leiddi hann móður vðar að húsinu
sem þakklætisvott fvrir frábæra
umönnun sem hún hefði sénf
dóttur hans. Allt þetta gerðist —
eins og ég vænti þér skiljið —
áður en ég kom til sögunnar. Það
mætti orða það svo að ég hafi erft
málið frá fvrirrennara mfnum
sem rak lögmannsskrífstofu hér í
ha*num, en hefur nú dregið sig út
úr skarkala heimsins fvrir sakir
aldurs. En þegar ég fók við mál-
inu fannst mér satt að segja
liggja beint við að skrifa móður
vðar og stinga upp á því að hún
seldi húsið. I fvrri bréfum hafði
hún látið f Ijós þá skoðun, að hún
mvndi aldrei koma fil Frakk-
lands. Þar af leiðir að mér fannst
ekki úr vegi að koma með þessa
tillögu. Vissulega hefur hún
fengið leigu alldrjúga, en tölu-
vert viðhald og annar kostnaður
sem við hættist rýrði hennar hlut
verulega. En móðir vðar svaraði
mér og sagðist vilja eiga húsið.
Eg þvkisf sjá núna að hún hefur
sennflega verið að hugsa um
vður.
— Hvað vitið þér um hina
Herault-svsturina? Hafði hún
engan áhuga á húsinu?
— Hún kom aldrei við sögu.
Hún fór úr bænum fvrir æði-
löngu. Og dó ekki löngu síðar.
— Hvað hafði móðir mfn átt
húsið lengi?
— Sfðan rétt eftir að strfðinu
lauk. Eg held að ég fari rétt með
að la*knirinn andaðist árið 1945
sfðla árs. Svo að kannski hefur
móðir vðar verið glúrin f peninga-
málunum. Þó það væri ekki há
uppha*ð var þessi tekjustofn engu
að síður traustur. En það eina
sem mér er óskiljanlcgt f máfinu
öllu er að hún skvldi aldrei segja
yður frá þvf að hún ætti húsið.
Var hún þagmælsk kona.
— Já, sagði David. Hún var það
sannarlega.
Gaufier lyffi hendi, eins og
hann hefði verið að gera stór-
merka uppgötvun:
— Þar erum við kannski komn-
ir að kjarna málsins. Kannski það
hafi kitlað hana að eiga þetta
levndarmál og hún hefur viljað
að þetta kæmi vður hressilega á
óvart við andlát hennar að þér
voruð hvorki meira né minna en
húseigandi f Frakklandi.
— Hún vildi alls ekki að ég
settist að f Frakklandi, sagði
David. — Ég held ekki hún hafi
búizt við ég mvndi setjast hér að.
Hann var að revna með sjálfum
sér að skflja forsendur móður
sinnar fvrir þessu. Afskiptaleysi
hennar, kaldhæðni. Hún hafði
sagt að strfðið hefði ekki skipt
neinu máli, Iffið gekk sinn gang
og það tjóaði ekki að harma það
sem löngu var liðið.
„Við vorum alltaf svöng.“sagði
hún einu sinni. „Það var margt
leiðinlegt sem gerðist þá,“ sagði
hún í annað skipti. Og þegar hann
fór að brjóta málið til mergjar
minntist hann þess ekki að hafa
gengið á hana, eins og hann vildi
gera nú. Atburðir sem gerðust
áður en hann fæddist höfðu ekki
haft það mikilvægi f augum hans,
sem honum fannst nú. Hann
hafði sætt sig möglunarlftið við
þögn hennar og kannski hafði
hann ekki hugsað um hana. En riú
hugsaði hann — einmitt um þessa
þögn.
— Gautier. Hvað vitið þér um
móður mfna. Um Iff hennar
meðan á stvrjöldinni stóð?
— Góði vin. Þvf miður ekki
nokkurn skapaðan hlut. Ég átti
ekki við hana nein samskipti. fvrr
en að þvf kom ég tók við lög-
mannsstörfum hér eins og ég
sagði. Hún hafði aldrei leitað til
okkar.
— Hvernig var haft upp á henni
f Englandi eftir andlát læknisins.
fig hélt hún hefði vfsvitandi skor-
ið á Öll tengsl hér.
— Nei, svo hefur ekki verið.
Þau höfðu haft með sér samband.
Heimilísfang hennar i Englandi
var að finna f skjölum læknisins.
Hann hallaði sér fram og
spennti greipar um pattaralegan
magann.
— Sfðar kom hún með ýmis
fvrirmæli, sem mér fundust dálft-