Morgunblaðið - 17.06.1976, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. JUNÍ 1976
Strákurinn og
einbúinn
Eftir E.V. LUCAS
un. Og hvers konar strákur skyldir þú nú
vera.
Kjammi var steinhissa. Ég býst við,
hugsaði hann, aó ég ætti að kalla mig
góöan strák, en það myndu kennararnir
nú líklega ekki gera. Jæja, sagði hann
svo, ég býst við að ég sé svona sæmilegur
strákur.
Ágætt, hrópaði karlinn. — Svona með-
alstrákur. Það er enn betra. Og hvernig
er nú að vera strákur.
Þetta er aumt, sagði Kjammi við sjálf-
an sig. Ég kom hingað til þess að fá
morgunverð og svo er farið að yfirheyra
mig í staðinn. En hann gerði samt sitt
bezta til þess að svara spurningunni.
Meðan maður þarf ekki að læra allt of
mikió, þá er bara ágætt að vera strákur.
En stundum verður maður þreyttur á
því, sérstaklega þegar verið er að lesa
undir próf.
— Aö læra? Próf? hvað er það, spurði
sá gamli.
— Það er nú saga að segja frá því, og
vont að skýra það, sagði Kjammi. En
hann reyndi það þó. Og gamli maðurinn
virtist ekki skilja þaó sem best.
Þá datt Kjamma dálítið í hug. Hann
sagði: En svo eru nú aðrir tímar, fyrir
utan þessa, sem ég nefndi, sem er hreint
ekkert gaman að vera strákur. Og það er,
þegar maður er svangur.
— Hvað heyri ég, sagði gamli maður-
inn og stóð upp frá borðinu. Þú verður að
fyrirgefa mér strákur minn. En því mið-
ur hefi ég víst ekki upp á neitt á bjóða,
nema kex og kjötmeti í dósum. Hvernig
finnst þér niðursoðið kjötmeti? Ég hefi
eitthvað af því.
— Æ, mér þykir lifrarkæfa svo góð,
sagði Kjammi. Ég hefi hana alltaf með
mér í skólann.
— Ágætt, sagði gamli maðurinn kátur,
þét þykir lifrarkæfa bezt. Og það þykir
mér líka. Viö höfum þá sama smekkinn.
Hann hvarf nú einn í hellinn og kom
bráðlega út aftur með lifrarkæfudós í
annarri hendinni en kex og hníf í hinni.
— Hana, sagði hann, legðu í þetta, og
meðan þú ert aö sporðrenna því, þá skal
ég leita að einhverju öðru.
— Ég á til dæmis niðursoðnar perur.
Hvernig þykir þér sá matur?
Kjammi sagði, að það þætti sér sæl-
gæti. Hann tók nú til matar síns og aldrei
hafð honum fundist lifrarkæfa betri, þótt
hún væri hans uppáhald.
— Skelfing er þetta gott. Við höfum
bara alveg sama smekkinn, sagði karlinn
og fór inn í hellinn aftur. Hann kom með
perudós, og dós með ávaxtamauki, vatns-
brúsa og glas. Svo settist hann á stólinn
sinn aftur og horfði á gest sinn.
C.amli maðurinn sagði ekkert, fyrri en
Kjammi var rétt búinn með perurnar. Þá
mælti hann þetta: — Mér þykir það
leiðinlegt strákur, að ég skuli hafa látiö
þig bíða svona lengi, þvi ég sé það að þú
ert í meira lagi matlystugur. En mér
þótti svo gaman að sjá raunverulegan
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
KAFF/NO w r*
Læknir! Knnan mln er hætt að
taka mÍR alvarlega.
Er ástæða til að halda þessum
kvöldsöRulestri áfram öllu
lengur?
Ég er búinn að fara I bað einu
sinni í dag.
I amerfska frelsisstríðinu
var mikill hörgull á hestum,
og svo var komið að herinn
vantaði þá tilfinnanlega. Var
þá gripið til þess ráðs að senda
liðsforingja með flokk manna
um Virginfu-fylki, og var þeim
fvrirskipað að taka alla þá
hesta, sem þeir kæmu auga á.
A einum stað sá liðsforing-
inn hvar verið var að nota
hesta við að plægja akur. Hann
barði að dvrum til þess að hafa
tal af húsráðendum.
— Frú, sagði hann við virðu-
lega gamla konu, sem bauð
honum þegar til stofu, erindi
mitt er að taka hesta vðar í
nafni stjórnarinnar.
— Herra, var svarið, þór get-
ið alls ekki fengið þá, ég þarf
að nota þá við plægingu akr-
anna.
— Mér þykir það leitt, frú,
en þetta er skipun yfirboðara
mfns.
— Og hver er yfirboðari yð-
ar?
— George Washington hers-
höfðingi, yfirmaður alls amer-
fska hersins.
— Farið aftur til George
Washingtons hershöfðingja og
segið honum, að móðir hans
geti ekki látið hann hafa sína
hesta, og minnið hann á, að
hermennirnir þurfa einnig
brauð.
X
— Tvær ungar stúlkur hafa
misst vitið af ást til mín, en nú
segir þú, að þú elskir mig ekki.
— Já, það segi ég.
— Þæ eru það þrjár, sem
hafa misst vitið.
X
Hún: — Hvað ertu að hugsa?
Hann: — Það sama og þú.
Hún: — Að þú skulir ekki
skammast þfn.
4
Persómiraar í sögunni:
Andreas Hailmann
Björg — kona hans
Kári
J ón
Ylva
börn hans
Cícilia — tenKdadóttir Andreas Kallmanns
Gregor Isander — læknir fjölskv Idunnar or
náínn vinur
IWalin SkoR — bráóahir«óaeinkaritari
Andreas Ifaltmanns
Lars Petrus Turesson — ókunnugur traust-
vekjandi maður
ásamt með C’brtsíer Wijk
llann dró Malin med sér inn f
stórt hornherbergi, þar sem allt
var fullt af blómum og blómapott-
um og gluggatjöld og húsgögn
voru f rólegum bláum litum.
Frú Hallmann bauð Malin vel-
komna, bar fram heitt te og
nýbakaðar skonsur og sagði sfð-
an:
— Þar sem þér verðið nú eins
og ein af fjelskyldunni, fröken
Skog, sting ég upp á að við verð-
um öll dús. Og ég heiti Björg.
Malin var að fá sér sultutau en
hætti við það og sagði:
— Já. en frú Hallmann, þér er-
uð... þú ert vildi ég sagt hafa,
norsk...
Björg sem var hávaxin og með
mjög Ijóst hár hló við.
— Það virðist sjást langar
leiðir.
Nú var kominn röðin að Kára
að reka upp hlátur.
— Þarna hittirðu á auma blett-
inn hennar mömmu. Hún stendur
f þeirri sælu trú að hún hafi
algerlega losnað við norska
hreiminn úr málfari sfnu og að
hún...
Ylva bætti við hvasst:
— Það er greinilega ekki frá
henni sem þú hefur fengið tungu-
málahæfileika þína.
Þetta virtist svo sem ósköp sak-
leysisleg svstkinakerskni en sú
ðþægilega stemning sem þessi orð
höfðu valdið jókst enn þegar Ylva
spurði:
— Kemur pahhi ekki og
drekkur te með okkur?
Kári svaraði hæðnislega að
bragði:
— Æ, ekki núna þegar okkur
líður svona notalega.
Björg sagði hljóðlega.
— Vertu nú ekki með þessi
ókindarla'ti. Kári minn.
En augu Ylvu sem voru jafn blá
og augu móðurinnar gáfu ekki til
kynna að henni fvndist þetta
sniðugt.
Það var ekkert f fari Kára í
fljótu hragði séð, sem gaf til
kynna að hann væri sonur Bjarg-
ar. Hann var dökkur vfirlitum og
augun brún og fasið hvikult og
stakk mjög f stúf við þá hæversku
tign sem var vfir konunni. Malin
gat sér til um að ekki væri auð-
velt að koma henni úr jafnvægi.
1 útliti var Ylva eftirmynd móð-
ur sinnar, en ólfkt svipininni og
litlausari og var sem hana skorti
allan þokka móðurinnar. Andlitið
hefði getað verið frftt ef hún
hefði ekki verið svo kinnfiskasog-
in, hárið var Iftt hirt og tekið
saman með tevju f hnakkanum.
varirnar voru þunnar og ómálað-
ar og gremjuviprur virtust sem
grónar við svip hennar. Það var
sjálfsagt hægara ort en gert að
átta sig á hvernig manngerð hún
var. Malin iðaði f skinninu að fá
að spyrja spurninga. Hvers vegna
höfðu hvorki Ylva né Kári flúið
frá þessu einangraða hcimili
sfnu? Hvers vegna höfðu þau ekki
skapað sér Iff annars staðar?
Bjuggu þau virkilega hér árið um
kring með foreldrum sfnum? Og
fannst iþeim það f raun og veru
kannski ágætt og ekkort sjálf-
sagðara?
En hún gerði sér einnig grein
fvrir því að enda þótt hún hefði
að nafninu til verið tekin f fjöl-
skylduna var hennar fremsta og
eina skylda á næstunni að sinna
þeim verkum sem fyrir hana yrðu
lögð og það reið á miklu að hún
léti ekki neins konar forvitni eða
hnýsni f Ijós. Það bezta sem hún
gat gert var sjálfsagt að bfða og
hlusta.
Það kom fram f samtalinu að
Björg annaðist húsverkin án þess
að nokkur aðstoðaði f því, utan að
Ylva væri hjálpleg f smálegu og
að hún fa*ri sjálf í hflnum og
verzlaði f Kila og Vesterás nokkr-
um sinnum f viku. En bfllinn
virtist orðinn hálfgert skrapatól
og aldrei þessu vant virtust allir
sammála um að fara þess á leit
við heimilisföðurinn að keyptur
yrði nýr bfll. Kári var sá sem hvað
mest lét hrifningu sína f Ijós.
— Þá get ég fengið levfi til að
aka gamla skrjóðnum og fengið
hann sem prófgjöf. Flott!
En með fáeinum orðum tókst
Ylvu að gefa til kvnna að slfk gjöf
kæmi aldrei til mála:
— Það er vfst hætta á þvf...
hreytti hún út úr sér.
— O, jæja, sagði Kári móðgaður
— tuttugu og fjögur ár er nú ekki
hár aldur fyrir verðandi magister
f svo umfangsmikilli vfsinda-
grein sem listasögu. En það tekst
sumum leikmönnum ekki að fá
inn í þcirra heimska haus. Og
ekki flýtir það fyrír að maður er
grafinn Iifandi hér úti f auðn-
inni...