Morgunblaðið - 28.07.1976, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. JULI 1976
Halldór Snorrason
slíkt svívirðilega til sín gert.“ Halldór
svarar: Eigi má ég það vita, að nokkurt
sinn hafi jafnrýr verið fylgdin mín
sem málagjöfin konungs." „Satt mun
það vera,“ segir Bárður, „bíð mín enn,
ég vil hitta konung.“ Bárður kom fyrir
konung og mælti: „Gerið sem ég bið
herra, fáið Halldóri mála sinn skíran,
því að veróur er hann að hafa.“ Kon-
ungur svarar: Líst þér eigi nokkur
djörfung í að krefja handa Halldóri
annars mála en taka erlendra manna
synir?“ Bárður svarar: „Á hitt er að
líta, herra, sem miklu er meira vert,
fdrengskap hans og svo langa vináttu
ykkar, og þar með þína stórmennsku.
En þér er kunnugt skaplyndi Halldórs
og stríðlæti, og er það þinn vegur að
gera honum sóma.“ Konungur mælti:
„Vel fer þér, og fá honum silfur.“ Var
þá svo gert, og færði Bárður Halldóri
tólf aura af brenndu silfri og mælti:
„Sér þú nú, að þú hefur slíkt er þú
beiðist af konungi." Halldór svarar:
„Eigi skal ég þó oftar vera á konungs-
skipinu. Ef hann vill hafa mitt föru-
neyti lengur. Þá fái hann mér skip til
stjórnar og eignar.“ Bárður mælti:
„Þaö heyrir ekki, að lendir menn láti
skip sfn fyrir þér, og ert þú of fram-
gjarn.“ Halldór kveðst eigi mundu
fylgja konungi, nema þetta fengist.
Báróur fór og segir konungi, hvers
Halldórs beiddist: „Og ef hásetar þess
skips,“ segir hann, „eru jafntraustir
sem stýrimaðurinn, þá er yður það
mikill styrkur." Konungur mælti:
„Þótt þetta þyki stórlega mælt, þá skal
eigi neita liði Halldórs." Sveinn úr
Lyrgju hét lendur maður. Konungur
lét kalla Svein til sín og mælti til hans:
„Þú ert maður stórættaður, Sveinn, og
vitur. Vil ég, að þú sért á skipi með
mér, og hafa þig við ráó mín.“ Hann
svarar: „Meir hefur þú aðra menn haft
hér til við þínar ráðagerðir, er ég og til
þess lítt fær. Eða hverjum er þá skipið
ætlað?“ „Halldór Snorrason skal það
hafa,“ segir konungur. Sveinn svarar:
„Eigi kom mér það í hug, að þú myndir
íslenskan mann láta taka af mér skips-
stjórn.“ Konungur mælti: „Hans ætt
er ekki verri á íslandi en þín í Noregi.
Eru þeir og margir, sem enn byggja
landið, er mjög skammt eiga að telja
ætt sína til ríkra manna og ágætra í
Noregi.“ Varð nú svo að vera, sem
konungur vildi, og tók Halldór við
skipinu. Hélt konungur austur til Ósló
og tók þar veislur.
Maður hét Þórir Englandsfari, og hafði
COSPER
Ég hélt
það væri
bein sjón-
varpsút-
sendine?
VltP
MOBöJlv
KAff/nu
ungi maður. — Ég ætla bara að
láta þig vita að þetta er sonur
íVIINN.
Einu sinni var mamma I hikini,
en síðan hefur líka kaloríunum
f jölgað svakalega.
Bóndi nokkur heimsótti há-
skólann, sem sonur hans dvald-
ist í. Hann kom m.a. I efna-
fræðistofuna, og þar var honum
sagt, að þeir væru að leita að
efni, er gæti leyst upp alla
hluti.
„Það er stórkostleg hug-
mynd,“ sagði karl. „En í hverju
ætlið þið að geyma það, þegar
þið hafið fundið það?“
Tveir menn ræddust við:
„Þú giftist ekki stúlku ein-
göngu vegna peninganna, eða
myndirðu gera það?“ spurði
annar.
„Nei,“ svaraði hinn, „en ég
hefði ekki hjarta til að láta
stúlku verða að gamalli pipar-
jónku aðeins vegna þess að hún
ætti dálítið af peningum."
„Hann: Þú ættir að sjá altar-
ið I kirkjunni.
Hún: Leiddu mig þá þangað.
Prófessorinn: Einn heimsk-
inga getur spurt fieiri spurn-
inga en 100 vitringar geta svar-
að.
Stúdentinn: Nú, þá er ekki að
undra, þótt margir okkar falli
við prófin.
„Það er til bein og óbein
skattgreiðsla. Nefnið mér
dæmi um óbeina skatt-
greiðsiu.“
„Hundaskattur, herra.“
„Nú, hvernig þá?“
„Hundurinn þarf ekki að
borga hann sjálfur."
Prófessorinn: Þegar vatn
verður að fs, hver er þá stærsta
breytingin, sem á sér stað?
Nemandinn: Verðið.
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
37
ettu? Þökk fyrir. Mér fannst hann
ákaflega töfrandi maður. Já, ég
hef nefnilega aldrei kynnzt
manni eins og honum. Ríkur og
frægur og óskapiega gáfaður og
svoleiðis. Og ég hef alltaf gleypt
bækurnar hans I mig.
— Vitíð þér að þér voruð fyrir-
mynd að einni af kvenpersónun-
um I sfðustu bók hans?
— Hvað þá? Hvað meinið þér
eiginlega? Hefur hann skrifað
um mig? En ... hvað hefur hann?
Hún beit hugsi á vör sér.
— Nú urðuð þér sýnilega
smeykar. Hvers vegna? Hefði
hann getað komið upp um eitt-
hvað? Eitthvað f fortfð yðar?
— Æ, það skiptir mig engu
máli. Það er bara alveg dásamlegt
að vera ekki bláfátæk lengur, en
ég skammast mfn ekki fyrir að
hafa verið það, né heldur að for-
etdrar mfnir slógust eins og hund-
ur og köttur og pabbi var argasti
drykkjuhrútur ... Andreas stað-
hæfði Ifka iðulega að það væri
ekki baksvið mannsins sem skipti
málí, heldur upplag og eðli
manns sjálfs.
— Og honum hefur fundist þér
vera með gott upplag?
— Já, sagði hún hreinskilnis-
lega. — Já, það hlýtur að vera.
Annars hefði hann áreiðanlega
aldrei leyft Jóni að giftast mér.
— Hann hefur sem sagt verið
með f ráðum þá?
— Auðvitað. Hann hafði gaman
af þvf að glettast við mig, þegar
hann kom að heimsækja Jón á
sjúkrahúsið og sagði þá gjarnan
að það væri gott fyrír veikt fólk
að hafa mig og mfna Ifka innan
seilingar. Nú og þegar JÓn varð
svo ástfanginn af mér var ekkert
sjáifsagðara en hann talaði við
föður sinn um það, þvf að hann
átti peningana.
— Eigið þér víð að þíð hafið
lifað á kostnað tengdaföður yðar?
— Já. Hann var hreinasti höfð-
ingi. Hann snaraði tugþúsundum
f Jón, bara að hann orðaði að
okkur langaði að fá okkur blóma-
pott.
Christer leit snöggvast á hönd
hennar.
— Þér berið dýran demants-
hring ... gjöf frá eiginmanni yð-
ar. Hvernig hafði hann ráð á að
kaupa hann fyrst hann hafði
hvorki tekjur né átti neinar eign-
ir.
Hún rétti fram höndina og lét
Ijósið leika um steinana fimm í
hringnum.
— Ætli hann hafi ekki lagt
fyrir af þvf sem Andreas lét hann
hafa — til að geta komið mér á
óvart.
— Þar sem eiginmaður yðar
andaðist á undan föður sfnum,
býst ég ekkl við að þér erfið
neitt?
— Ne.. ei, Ifklega ekki. Hann
langaði til að kaupa sér líftrygg-
ingu en vegna þess að hann var
svo mikið veikur var það ekki
hægt. Andreas lofaði oft að hann
myndi tryggja mér efnalega af-
komu ef Jón dæi, en eins og mál-
um er háttað nú býst ég ekki við
hann hafi verið búinn að gera
neina erfðaskrá. Skrambi óheppi-
legt, finnst yður ekki?
Christer samsinnti þvf.
— Ef hinir erfingjarnir leyfa
yður ekki að búa hér. yfirgefið
þér scm sagt Hali hér um bil eins
snauð og þegar þér komuð hing-
að?
Já, sagði hún kæruleysislega.
— En ég mundi heldur ekki kæra
mig um að vera hér. Ekki núna.
— Mynduð þér hafa verið hér
um kyrrt ef# doktor Hallmann
hefði lifað? Enda þótí hann segði
það svo að ekki fór neitt á milli
mála að hann væri enginn
Eilippus annar..
Högg hans kom svo óvænt og
var svo hóflega framsett að það
ieið drjúg stund áður en hún
skildi hvað hann hafði f raun og
veru sagt..
Og þegar hún skildi það varð
bæði andlit og háls Cecilíu Ilall-
mans eins litt og hárið á henni.
— Þér með alla yðar vítneskju.
Ekki veit ég hvað þér eruð að tala
um og ég reyndi líka að fá Andr-
eas til að skilja en hann ..
Hún þagnaði skyndilega þegar
hún sá svipinn á Christer.
— Nú, það var sem sagt við
YÐUR sem hann var að deila inni
f bókaherherginu. Yður sagði
hann að hann færi ekki að for-
dæmi Filippusar II að girnast þá
konu sem valin hafði verið handa
syni hans. Þér sögðust elska
hann, en hann vfsaði yður á bug
— einnig eftir að Jón var ekki
lengur .. vegna þess að það eina
sem honum lék hugur á var að fá
fram sannleikann um dauða son-
ar sfns.
Hún kerrti hnakkann þrjósku-
lega og grófir drættir mynduðust
við munnvikin.
— Þér virðist vita allt. Hvers
vegna eruð þér þá eiginlega að
spyrja mig? Ég var leið og miður
mfn eftir að Jón var jarðsettur og
ég fór til tengdaföður mfns til að
ræða við hann hvernig hann hefði
hugsað sér að hafa þetta.. og
hvort hann myndi áreiðanlega
gera einhverjar ráðstafanir hvað
mig snerti. Fyrst var hann óskap-
lega elskulegur og sagði að auð-
vitað ætti ég að vera um kyrrt á
Hall og hann þarfnaðíst mfn f