Morgunblaðið - 18.09.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 1976
Börnin í
Bjöllubæ
eftir INGIBJÖRGU JÖNSDÓTTUR
dýralæknisins og biðja hann um að koma
til mín, því að ég var uppi á efstu hæð
eins og við erum núna, og fótbrotin kæm-
ist ég aldrei niður allar tröppurnar. Lítið
þið á símaborðið þaö arna. Jóa Gunna
benti með hinum fálmaranum. — Þvotta-
konan, sem var hérna þá var ósköp nær-
sýn og hún þvoði ekki eins vel og þessi
sem er núna. Hún vissi því ekki, að undir
símaborðinu bjó stór og grimm köngurló.
Ég varð að berjast við köngurlóna, ef ég
ætlaði að hringja á hjálp. Ef ég berðist
ekki myndi hún éta mig og hún var miklu
stærri og sterkari.. .
Jóa Gunna þagnaði og sat hugsandi um
stund.
Strákarnir iðuðu í skinninu eða skel-
inni, ef það má segja svo.
— Hvað gerðist svo, mamma? spurði
Buggur spenntur, þegar ekki leit út fyr-
ir, að mamma hans ætlaði að halda sög-
unni áfram.
— Einhvern veginn varð ég að komast
í símann og hringja, svo að ég sótti eina
af stóru nálunum, sem vísindamaðurinn
notar til að draga vökva upp úr tilrauna-
glösunum sinum. Ég notaði nálina eins
og spjót, sagði Jóa Gunna.
— Hvað er spjót, mamma? spurði Lilli,
því að hann hafði aldrei heyrt á spjót
minnst, en það hafið þið sjálfsagt öll og
gott ef þið hafið ekki líka séð af því mynd
eða jafnvel séð sverð í Þjóðminjasafninu.
— Spjót er oddhvasst í endann og langt
og beitt, sagði mamma þeirra. — Það er
notað til að stinga með og skjóta með. Ég
rak köngurlóna í gegn með spjótinu eða
sprautunni og þá var ég nú hrædd, skal
ég skal ég segja ykkur. Köngurlóin reif
og tætti í sprautunálina með löngu, loðnu
löppunum sinum og reyndi að hrifsa mig
til sín og ég var heldur svifasein fótbrot-
in. Mikið varð ég fegin því, hvað bjöllu-
skel er hörð, þegar lappirnar á henni
klóruðu í mig.
Nú sagði Jóa Gunna bjöllustrákunum
að fara að sofa og sumir þeirra voru
raunar sofnaðir áður, þó að sagan hennar
mömmu hafi verið spennandi.
Jóa Gunna fór og leit á litlu bjöllustelp-
urnar sínar. Mikið voru þær góðar að
sofna snemma á kvöldin. Það er fátt, sem
mömmu finnst leiðinlegra en börn, sem
Hlauptu eftir
boltanum,
vesalingur.
f------------------------------
MW
MORö'Jh/-
KAttlNU
GRANI göslari
Upp á þakhæðina takk.
Hve oft á ég að þurfa að segja
þér að taka fæturna niður af
_______borðinu
Göntul kona gaf betlara tfu
krónur og spurði um leið:
Hvernig stóð á því, maður
minn, að þú lagðir út á þessa
braut?
Betlarinn: Það er af þvl að
einu sinni var ég eins og þú og
var alltaf að gefa fátæklingum
stórar fjárupphæðir.
— O —
Eg sé 1 þessari grein, að karl-
menn verði sköllóttir af þvl að
þeir reyni svo mikið á heilann,
sagði hún.
— J á og ég hef heyrt að kven-
fólki vaxi ekki skegg af þvf það
reyni svo mikið á kjálkana,
sagði hann.
— O —
— Hvað er þetta maður, þvf
hlærðu svona eins og bjáni. Eru
svona góðar skrftlur f blaðinu f
dag eða hvað?
— Nei, en það er hérna ein
sem hefir ekki komið áður.
y
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
24
— Með þvf sem þér sögðuð mér
á meðan við vorum að borða, já.
£ Gott. Þvf fyrr þvf betra. Eða
haldið þér það ekki? Greinin
verður aðgöngumiði yðar að
Jamie, skilst mér.
— 6g geri ráð fyrir því.
— Við verðum að vona að hann
fái einhvern veginn tækifæri til
að koma boðum til yðar um hvað
verður að gera. Og þá getum við
gert okkar ráðstafanir.
— Já.
— Hvenær verðið þér búnir.
— Eftir nokkra daga. Get ég
ekki fengið eins konar skriffeg
meðmæli frá yður? Þá getur verið
að mér gangi betur að komast hjá
vörðunum?
— Ég get bara hringt til Reg
Curtiss núna og sagt honum að
mér finnist það sjálfsagt og árfð-
andi. Þá verður hann tðneyddur
tii að sýna Ift.
— Það væri frábært, sagði Jack
hlægjandi.
— Réttið mér sfmann. Það er
aukatæki f næsta herbergi. Þér
getið hlustað þaðan.
Fyrstu dyrnar f forstofunni
stóðu f hálfa gátt. Jack hratt þeim
upp og gekk inn. Enda þótt her-
bergið virtist einna helzt minna á
listaverkasal var ýmisfegt sem
benti til að þetta væri svefnher-
bergi forieggjarans, þvf að bækur
lágu eins og hráviði út um allt.
Sfmínn stóð á gólfinu, annars
staðar var ekki piáss fyrir hann.
Hann tók upp tækið og settist á
rúmið.
— Reg? Þetta er Dwight Percy.
Hvernig Ifður rithöfundinum
okkar?
— Prýðllega. Hapn er að vinna.
Hvernig Ifður þér? '
— Vel, Reg, þakka þér fyrir. Eg
býst við að innan tfðar verði ég
orðinn fleygur og fær og geti
brugðið mér til ykkar.
— Ágætt. Ég vlssi ekki að þú
værirSVONA hress.
— Heyrðu mig, Reg. Manstu
eftir fréttamanninum Jack
Seavering frá blaðinu Per-
spektiv?
— Já.
— Hann er að skrifa grein um
iff og starf Jamies. Jamie gaf
grænt Ijós á þetta þegar hann
kom á dögunum út á búgarðinn
en vildi sjá greinina áður en hún
væri prentuð. Seavering hefur
iokið við greinina og vill koma
sem fyrst með hana. Getur Jamie
komið f sfmann og staðfest það?
Hlátur heyrðist f sfmanum.
— Þú veizt hvað er erfitt að fá
húsbóndann f sfmann. Hann
sökkvir sér niður f vinnu og vill
ekki tala við neinn. Getur maður-
inn ekki sent greinina. Þarf hann
endilega að koma sjáifur.
— Já, og sem forleggjari
Jamies tel ég að það sé nauðsyn-
legt að Seavering komi f eigin
persónu. Honum væri f lófa lagið
að prenta greinina eins og hún er
úr garði gerð og skeyta engu hvað
Jam+e segði. En mér finnst skyn-
samlegra að Jamie fái að Ifta á
hana og fullvissa sig um að engin
vitleysa sé f henni.
— Ég skil hvað þú átt við. Ég
man reyndar að Jamie sagði við
þennan Seavering að hann vildi
slá greinina. Segðu honum bara
að koma.
— Hvenær?
— Hvenær sem er.
— Gott. Ég geri ráð fyrir að
hann verði um kyrrt f nokkra
daga. Segðu húsbónda þfnum að
ég hafi hringt og þú hafir ekki
viljað leyfa mér að tala við hann.
— Ég skal gera það...
Reg Curtiss lagði tólið á.
Dwight Percy beið Jacks með
dulráðu brosi.
— Mér fannst skynsamlegt að
gera honum pfnulftið hverft við
með þvf að láta hann vita að ég
gæti birzt hvenær sem væri. Ekki
gat ég merkt hvort það fór f taug-
arnar á honum eða ekki.
— Getið þér farið fljótlega?
— Nei, læknirinn leggst reynd-
ar gegn þvf... sagði Percy hugs-
andi.
— Þér gerið yður grein fyrir að
þér takið mikla áhættu með þvf
að fara þangað og tala við Jamie.
— Eigið þér við að ég reki-haus-
inn f gin I jónsins?
— Já.
— Ég fæ ekki séð hvað ég gæti
gert annað. Ég fer sjálfsagt þaðan
aftur án þess að hafa orðið nokk-
urs vfsari. Hvaða tak hafa þeir
eiginlega á honum?
Dwight Percy svaraði ekki
spurningu hans en sagði: — Þér
gerið það fyrir mig að sýna
ftrustu varfærní.
— Ég skal sannarlega gera það.
Jack fannst traustvekjandi að
hafa Percy á sfnu bandi.
5. kafli.
Svo langt sem augað eygði var
ekkert að sjá. Aðeins endalausa
vfðáttuna. A þessu svæði var ekki
einu sinni búfénaður á beit.
Hamingjan mátti vita hversu
lengi hún hafði riðið og hvar
landamerkin milli Carrington
búgarðsins og Everest búgarðsins
voru. Hún hafði verið heimsk.
Helene fér sjálfsagt í útreiðartúr
á hverjum morgni eins og hennar
var vandi en ekki f þessa átt. Ef
henni var haidið til fanga var hún
sjálfsagtneydd til að halda sig
innan ákveðins svæðis, svo að
þeir gætu fylgzt með henni. En
það var sem sagt forvitnin sem
hafði rekið Sue Ann Carrington
alla þessa leið...