Morgunblaðið - 15.06.1977, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 15. JUNl 1977
85 ára í dag:
Sigríður Guðmundsdóttir
frá Bökkum í Bolungavík
Mörg eru þau smáatriði, sem
festast I barnsminninu og fylgja
manninum alla ævina. Eitt sinn
kom ég inná ísafjörð eins og við
Bolvíkingar segjum, með systur
minni. Hún lagði leið sína strax
og komið var inneftir að lágreistu
timburhúsi, sem stóð út við
Fjarðastræti að mig minnir og
kvaddi þar dyra. Það var gjörvu-
leg kona, sem kom til dyranna, og
mér er enn minnisstætt, hvernig
allt andlit hennar ljómaði af
brosi, þegar hún sá okkur. Svo
liðu ein 45 ár að ég sá ekki þessa
konu, leiðir lágu ekkert saman, en
þessi mynd af henni brosandi í
dyrunum varveittist með mér og
þannig sá ég hana fyrir mér, ef
mér varð hugsað til hennar. Hálf-
um fimmta áratug síðar, kvaddi
'eg dyra á herbergi á F-gangi á
Hrafnistu og aldurhnigin kona
kom til dyra og þá mætti mér
sama brosið, sami vingjarnlegi
ljóminn á andlitinu, eins og fyrir
45 árum. Hún hafði varðveitt
þetta bros í strangri lifsbaráttu.
Sigríður Guðmundsdóttir var
tengd æskuheimili mínu í Bol-
ungavík með þeim hætti, að bróð-
ir hennar Guðmundur var kvænt-
ur systur minni. Sigriður bjó I
Bolungavík fram til 1928, að hún
fluttist til ísafjarðar. Hún hafði
flutzt til Bolungavíkur barn að
aldri með foreldrum sínum og þar
giftist hún Árna Sigurðssyni inn-
fæddum Bolvíkingi og af bol-
vískri ætt.
Það var spölur milli heimila
okkar, þar sem Sigriður bjó úti á
Bökkum, en mitt æskuheimili var
miðsvæðis á Holtunum. Samt var
nokkur samgangur milli heimil-
anna, bæði vegna tengdanna og
eins máski vegna þess, að bæði
móðir mín og Sigriður voru að-
fluttar og áttu margt sameiginlegt
einkum í húshaldinu, þvi að báðar
voru annálaðar fyrir að halda
heimilinum sínum snyrtilegum og
þriflegum, þótt aðstæður væru
ekki ævinlega góðar til þess á
barnmörgum sjómannsheimilum
við misjafnar aðstæður. Það
þætti, til dæmis, ógott nú við
þvott í vetrahörkum að þurfa að
spora tröppur í klaka-höggið við
lækjarsytruna til að komast niður
að henni að skola þvottinn og síð-
an fraus hann i höndum konunn-
ar, meðan verið var að hengja á
snúrur. Það var vissulega kald-
— Síra Ragnar
fimmtugur
Framhald af bls. 29
dóra Anna, innan við fermingar-
aldur. öll eru þessi börn hin
mannvænlegustu, og er það vart
ofmælt, að þau hjónin hafi átt
miklu barnaláni að fagna.
Séra Ragnar hefir rækt starf
sitt af mikilli kostgæfni og hvar-
vetna unnið sér traust, virðingu
og vinsældir meðal safnaða sinna.
Hann hefir, auk prestsstarfsins
fengizt talsvert við kennslu og
tekið virkan þátt í félagsmálum.
Æskulýðs- og bindindismál hefir
hann látið sérstaklega til sín taka.
Undirritaður hefir átt samleið
sem sr. Ragnari að mestu leyti frá
upphafi vega. Auk náinnar
frændsemi höfum við, frá þvi við
fyrst munum eftir okkur, verið
tengdir órjúfandi vináttubönd-
um. Það er ekki ætlun mín að
mæra minn góða vin og frænda
með hástemmdum lýsingarorðum
lofsamlegra umraæla, þó að vart
verði hann, frá mínu sjónarmiði,
oflofi borinn. Ekki verður heldur
út í það farið að rifja upp minn-
ingar liðinna tima, þótt af mörgu
sé að taka. En frá þeim öllum
stafar yl og birtu, sem gera þær æ
dýrmætari, eftir því sem lengra
líður á ævidaginn.
Aðeins eitt get ég ekki stillt mig
um að nefna i sambandi við sr.
Ragnar Hann hefir reynzt móður
sinni góður sonur.
Ég minntist í upphafi á umsögn
skagfirzks bónda, sem ég sjálfur
samt verk að þvo af stórum fjöl-
skyldum við þessar aðstæður.
Þvotturinn varð drifahvítur en
hendurnar frostbólgnar. Minning-
ar mínar frá æskuárunum um Sig-
ríði eru að mestu sagnir systur
minnar og móður, ef undanskilin
er áðurnefnd skyndimynd af
henni brosandi í dyrunum. Báðar
báru þær Sigriði gott orð, aldrei
heyrði ég annað en þetta væri
öndvegiskona i alla máta. Einkum
var hún lofuð fyrir gjafmildi sína
og hjálpfýsi og ég man að systir
mín hafði einhvern timann orð á
því, að það væri iífsskoðun og
orðtak Sigriðar, — að guð myndi
gjalda henni greiðasemina með
einhverjum hætti, og það væri
víst að aldrei hefði hún liðið
skort. . . Það var líka svo, að þrátt
fyrir að ómegð hlæðist á þau hjón,
Árna og
Sigríði, og viða væri mikil fátækt
i Bolungavík á þeirra búskaparár-
um þar, þá voru allir velhaldnir á
heimili þeirra hjóna, þótt
húsmóðirin viki bita að gesti og
gangandi og þeim, sem aumastir
voru. Þau hjón voru að vísu af-
burða dugleg. Árni var annálaður
verkmaður við öll sjóverk og ekki
síður eftir að hann varð vélamað-
ur. Hann var einstaklega laginn
við verk og hraðvirkur og vinnu-
þrek hans var með eindæmum en
þó var mestu um vert kannski
þann mann, að skapbetri maður
var vandfundinn. Hann var alltaf
glaðsinna bæði til sjós og lands og
á hverju sem gekk. Það hafa sagt
var óvart heyrnarvottúr að. Eg Tæ
ekki betur séð, þegar ég lít yfir
hálfrar aldar ævidag vinar míns
og frænda, en þar hafi verið um
ótvíræða spásögn að ræða. Hann
hefir verið gæfumaður í lífi sínu.
Og hann hefir notið þeirrar náð-
ar, að verða öðrum gæfa.
Yfir vegferð slíkra manna verð-
ur alltaf bjart.
Kveðja mín og fjölskyldu minn-
ar og okkar bestu og einlægustu
heillaóskir berast til þin, eigin-
konu þinnar og f jölskyldu ykkar á
þessum merku tímamótum ævi
þinnar, kæri vinur. Drottins
heilög hönd blessi þig og styrki á
framtiðarvegi héðan I frá sem
hingað til.
Sr. Ragnar Fjalar dvelur er-
lendis um þessar mundir.
Björn Jónsson.
Tónlistarskóla
Keflavíkur slitið
TÓNLISTARSKÓLA Keflavíkur
var slitið 19. maí sl. og lauk þar
með nítjánda starfsári skólans.
Nemendur voru 140. Kennt er á
öll helztu hljóðfæri og auk þess
var í vetur söngkennsla við skól-
ann. Skólastjóri er Herbert H.
Ágústsson og auk hans 11 kennar-
ar. Við skólaslitin afhenti skóla-
stjóri tvenn verðlaun til þeirra
nemenda sem hæstar einkunnir
hlutu á vorprófi, en auk þess
veittu Lionsklúbbur Keflavíkur
og Kvennakór Suðurnesja tvenn
verðlaun þeim nemendum sem
fram úr sköruðu.
mér menn sem voru honum lengi
samskipa.
Kona hans var honum ekki síðri
að dugnaði og vinnuþreki. Hún
gekk I ýms verk utan síns stóra
heimilis, beitti með manni sfnum
og hjálpaði honum við fisk-
verkunina, og stundum gekk hún
i fiskvinnu til annarra. Það var
orð á þvi gert, hvað þau hjón
væru samhent. Árni gekk í
heimilisverk ef þurfti og rétti
konu sinni hjálparhönd ekki síð-
ur en hún honum.
Þegar ég hitti Sigríði á Hrafn-
istu, þá var eins og áður líkt og
ekkert hefði breytzt: Samp við-
mótið, sama lífsgleðin og styrkur-
inn.
Það er trúin, sem hefur hjálpað
þessari konu til að varðveita lífs-
þrótt sinn og bjartsýni. Hún trúir
því staðfastlega að allt hennar ráð
sé í guðs hendi og hún lifi í hans
varðveizlu. Það vita þeir, sem um-
gangast aldraða mikið, hvílfkur
styrkur fólki er að heitri og rót-
fastri guðstrú. Sigríður Gu .
mundsdóttir er um það eitt bezta
dæmi, sem ég þekki. Það örlar
ekki á kvíða fyrir dauðanum né
þeim árum, sem ólifuð kunna að
vera.
Þótt ég muni ekki til, þó
kannski hafi það verið fyrir mitt
minni, að þessi kona hafi vikið að
mér nema brosi sínu, og hlýjum
orðum og máski einhverjum góð-
gerðum, þá stf nd ég i þakkar-
skuld við hana. Bros hennar, stað-
föst trú á æðri handleiðslu og
bjartsýni hlýtur að hafa áhrif á þá
sem umgangast hana. Þetta
greinarkorn er skrifað, þar sem
ég á ekki kost gagna eða heimilda
um æviatriði, enda eru þessi fáu
orð á 85 ára afmæli Sigriðar ekki
hugsuð sem ævisaga, heldur
þakkarorð og það er von mín, að
hún og hennar taki þeim sem slík-
um. Vonandi gefst mér síðar tæki-
færi til að vinna fyllri afmælis-
grein.
Ásgeir Jakobsson
Henipd’s
skípamálning varnar því
aðstálogsjórmæí' '
aWr-
ro ©7
o c ooccccccc i
<> 0 c c c c COtCctCCCCOCCC o ‘ o c o c C c ^ c O . • C OCOOOOCOOÓCCOC m
c. <J t 0 C t C C C t> o c tr! vcotocöco c o o c co o o : ( r 'H

OP,

Slippfé/agid ífíeykjavíkhf
Málningarverksmiöjan Dugguvogi
Símar 33433og 33414
CD
BÁTAVÉLAR
hö. 1090 -1125 m/v 1225 sn.
Einnig bjóðum við
hinn vidurkennda
i(('WLSIŒEH
skiptiskrúfubúnaö.
kraftur
öryggi - en
HEKLA HF
Caterpillor, Cat.og CB eru skrásett vörumerki
Laugavegi 170-172, — Sími 21240
Sölu-, viðgerða-
og varahluta-
þjónusta í sér-