Morgunblaðið - 28.04.1978, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 28. APRÍL 1978
MORgtHv ■■ y.
KAmnu ]\

-fefi

4/6
’Vo&.
Afsakaðu. — Vakti ég þig?
I>ú vorður að gefa þér hotri tíma til að tyggja matinn.
Glatað hæfíleikum
í kapphlaupinu?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Sjálfsagt erum við ekki ánægð
með sagnirnar í spili dagsins.
Höfum jafnvel misst hálfslemmu
en ekki er allt sem sýnist. Og ekki
er um annað að ræða en kljást við
viðfangsefnið og gera sitt besta.
Norður gefur, austur og vestur
á hættu.
Norður
S. ÁK
H. Á7532
T. ÁK85
L. KD
Suður
S. 87532
H. K8
T. -
L. G108642
Austur og vestur segja alltaf
pass en norður opnar á tveim
laufum. Við sitjum í suður og
segjum frá litlum spilum með
tveim tíglum. Norður segir þá tvö
hjörtu, við tvo spaða og við þrem
tíglum segjum við lokasögnina,
þrjú grönd.
Ut kemur spaðadrottning og
þegar blindur kemur upp sjáum
við að laufsamningur hefði verið
betri. En í Ijós kemur, að austur
átti ekki spaða. Hann lætur tígul
í spaðakónginn. Það liggur beint
við að búa til slagi á lauf. Spilum
kóngnum og drottningunni og
fáum báða slagina en lætur austur
aftur tígul, átti aðeins eitt lauf.
Hvernig á nú að vinna spilið?
Við vitum þegar mikið um héndi
vesturs. Hann átti í upphafi sex
spaöa og fjögur lauf. Þá eru aðeins
eftir þrjú spil í rauðu litunum og
í hvorugum þeirra má hann hafa
átt eyðu.
I tígulás og kóng látum við lauf
af hendinni. Tökum síðan á
hjartaás og kóng og þá hefur
komið í ljós, að rauðu spilin á
hendi vesturs skiptust 2—1. Nú
höfum við fengið sjö slagi og
þurfum aðeins tvo til viðbótar.
Spilum laufgosa og frá borðinu
látum við spaðaás. Vestur getur
tekið á laufásinn og þrjá spaða-
slagi en við fáum tvo síðustu
slagina. Það þýðir ekki fyrir hann
að gefa laufgosann eða að spila
okkur aftur inn á lauf. Við spilum
þá bara spaðaáttunni og fáum þá
þar fyrr eða seinna slaginn, sem
þarf til vinnings.
7686 COSPER
Móðir, sem sagðist hafa rekist á
grein í nýlegu eintaki Neytenda-
blaösins, ritaði um hana nokkur
orð, en grein þessa segir hún hina
athyglisverðustu, sem allir ættu
að kynna sér er hafa með uppeldis-
mál að gera:
„Fyrir stuttu sá ég nýlegt eintak
af Neytendablaðinu, en í því eru
margvíslegar greinar um
neytendamál, eins og gera má ráð
fyrir í því riti. Ekki ætla ég að
telja þær upp, en leyfa ihér samt
að nefna eina þeirra er nefnist
Börnin og neyzlusamfélagið. Er
þetta þýdd grein, sem upphaflega
var flutt sem framsöguerindi á
námskeiði fyrir norska kennara og
segir í blaðinu að hún hafi strax
vakið mikla athygli og orðið
upphafið að margvíslegum um-
ræðum varðandi neytendafræðslu.
Mig langar til að vitna, til
nokkurra orða greinarinnar sem
gefa til kynna hversu athyglisverð
hún er og vona ég að það verði ekki
illa tekið upp:
„Allt frá blautu barnsbeini
mætir börnunum heimur sem
einkennist fyrst og fremst af
hlutum og neyzlu. Vöruflóðið getur
alls staðar að líta í hinu daglega
lífi og fljótt gerir þrýstingurinn
vart við sig frá „hinum“, úr
búðargluggunum, frá auglýsingum
o.s.frv. Þessi þrýstingur beinist
einnig að barninu, sem ekki hefur
nauðsynlega re.vnslu og dómgreind
til þess að koma vörnum við. Þetta
kaupándrúmsloft verður í sjálfu
sér aðlaðandi fyrir barn, sem
snemma er leitt inní neyzlusamfé-
lagið. Samtímis verður nánasta
umhverfi æ fátæklegra fyrir fleiri
og fleiri börn (of lítið pláss, fáir
möguleikar til leikja, umferðin
o.s.frv.) eftir því sem þéttbýli
eykst. Sú uppörvun sem umhverfiö
á að veita börnum í uppvextinum
er tæpast fyrir hendi. Möguleikar
til athafna verða fábreyttari og
barnið hefur æ færri tækifæri til
þess að skyggnast inn í heim hinna
fullorðnu. Þetta gildir að vísu
aðallega um hina stærri _bæi, en
sama tilhneigingin er einnig ann-
ars staðar...
Kannski hafa foreldrarnir
smám saman misst hæfileikann til
þess að tala við börnin sín. Þessi
dýrmæti möguleiki til að ná
sambandi við þau, hefur farið
forgörðum í öllu kapphlaupinu. Og
ef við búum of fínt og allar
„græjurnar" hafa of mikla þýðingu
fyrir okkur, þá er ekki nema ami
af því að hafa börn í kringum
okkur meir en nauðsyn krefur.
Rannsókríir sem beinzt hafa að
hinum svonefndu „betri“ hverfum
hafa leitt í ljós hversu lítið börn
og unglingar gera af því að bjóða
félögunum heim til sín. Það er
auðveldara að hafa þau „úti í bæ“
hvar svo sem það nú annars er.“
Öllu fleira tek ég ekki úr þessari
Mér er sagt að pabbi þinn eigi mjög stórt
bankabókasafn?
MAÐURINN A BEKKNUM
Framhaldssaya eftir Georges Siinenon
Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaði
30
gömul kona, scm vcrja tölu-
vcrðum tíma sínum á bekkjun-
um þarna og segjast muna eftir
honum. Allir scgja það híð
samai hann var mjög elskuleg-
ur og kurteis við alla og haíði
ckkert á móti því að spjalla við
fólk. Eftir þvf sem gamla
konan segir mér sá hún hann
oft ganga f áttina til Place de
la Republique en hún sá hann
hverfa í fjöldann og veitti ekki
athygli nánar hvert hann fór.
— Og hún hefur aldrei séð
hann í fylgd með ifðrum?
— Nei, ekki hún. En einn
utangarðsmaður sagði við migi
„Hann var að bíða eítir ein-
hverjum. Svo kom maðurinn og
þeir fóru saman.“ En hann gat
ekki lýst honum. Hann sagðii
„Svona maður eins og maður
sér ails staðar.“
— Reyndu að halda áfram.
sagði Maigret maðulega.
Svo hringdi hann tii konu
sinnar að segja henni að hann
kæmi síðar heim cn hann hefði
búizt við og tók sér bíl til að
fara út til Juvisy. Það var farið
að hvessa. Lágskýjað og
drungalegt. Sennilega myndi
hvessa enn meira í nótt. Bfl-
stjórinn átti í nokkrum erfið-
leikum með að finna Ruc des
Peupliers. í þetta sinn var ekki
aðeins Ijós í eldhúsinu hcldur
einnig á efri ha<ðinni.
Bjallan virtist f ólagi. En
einhver hafði heyrt í bflnum og
dyrnar voru opnaðar og hann
sá konu sem hann þekkti ekki,
Ifklega nokkrum árum eidri en
frú Thouret og augljóst að þar
var ein systirin enn.
— Maigret lögregluforingi.
sagði hann.
Hún snerist á hæli og kallaðii
- Emilie!
— Já, ég heyrði það. Bjóddu
honum innfyrir.
Tekið var á móti honum í
eldhúsinu. þvf að stofunni hafði
verið breytt í syrgjendaher-
bergi. í ganginunum var dauf-
ur blóma- og kertailmur. í
eldhúsinu sátu nokkrir við
borð og snæddu kalda rétti.
— Afsakið að ég trufla.
— Má ég kynna mág minn,
Magnon, starfsmann við
rfkisjárnbrautirnar...
— Gleður mig að hitta yður.
Magnon var fjarska virðuleg-
ur í framkomu. Hann var
áreiðanlega þrælheimskur líka.
Hann hafði rautt yfirskegg og
gríðarstórt adamsepli.
— Þér hafið hitt Celine
systur mína. Og þetta er hin
systir mín. Hortense...
Það var mcð naumindum að
þau komust öll fyrir f litia
eldhúsinu. Monique var sú eina
sem ekki hafði staðið á fætur,
en sat grafkyrr og horfði
stóreyg á lögregluforingjann.
Ilún hélt sjálfsagt að hann væri
kominn sérstaklega til að
spyrja hana um Albert Jorisse
og skelfingin lýsti af henni.
— Mágur minn, Landin,
eiginmaður Hortense, kemur
heim í kvöld. Hann rétt mer
það að komast í jarðarförina.
Má ekki bjóða yður sæti?
Ilann hristi höfuðið.
— Þér viljið kannski sjá
hann?
Henni var mjög í, mun að
sýna hann, að alit hefði vérið
undirbúið cins vel og unnt var.
Hann fylgdist með henni inn í
stofuna, þar sem Louis Thouret
lá f kistunni. Lokið hafði ekki
verið sett á enn. Hljóðlega
sagði húni
— Það er eins og hann sofi,
finnst yður ekki?
Hann gerði krossmark yíir
líkið eins og vænzt var af
honum.
— Hann vissi ekki að hann
átti að deyja...
Svo hætti hún viðt
— Hann clskaði lífið svo
innilega!
Þau læddust á tánum fram
og hún lokaði á eftir þeim. Hin
biðu með að hefja máltfðina þar
til Maigret væri farinn.
— Komið þér til útfararinn-
ar, herra lögregluforingi?
— Já, það ætla ég að gera.