Morgunblaðið - 22.07.1978, Síða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. JÚLÍ 1978
Einar Gíslason mál-
arameistari - Minning
Fæddur 5. okt. 1889.
Dáinn 8. júlí 1978.
Einar Gíslason lést 8. júlí s.l. og
var jarðsettur 13. sama mánaðar.
Með Einari er fallinn í valinn
einn merkasti brautryðjandi ís-
lenskra iðnaðarmanna. Hann hóf
nám i málaraiðn 6. apríl 1907 hjá
Laurits Jörgensen og lauk náms-
tíma árið 1911. Að námstíma
loknum fór hann utan tii Kaup-
mannahafnar til frekara náms.
Þar innritaðist hann í Den Tekn-
iske Selskabsskole og tók sveins-
próf þaðan 1912. Að því loknu hóf
hann frekara nám við skólann og
var meðal annars í skreytinga-
deildinni, með honum í þessari
deild var Jóhannes Kjarval og
héldu þeir vináttu meðan báðir
lifðu.
Einar kom heim 1916, þá 27 ára,
með staðgóða menntun í iðn sinni
og fullur áhuga um félagsmál, sem
hann hafði fengið kynni af við dvöl
sína í Danmörku.
Fljótlega eftir heimkomuna hóf
hann sjálfstæðna atvinnurekstur
og árið eftir gekkst hann fyrir
stofnun samtaka meðal málara-
meistara hér í borg, en félag þetta
lognaðist útaf um þrem árum
síðar. Oft hefur mér dottið það í
huga að hefði Einar verið kjörinn
í stjórn þess hefði það átt lengri
lífdaga. Einhverju sinni sagði
hann mér að stofnendum hefði
þótt hann svo ungur og of mikill
ákafamaður.
Þó félagssanttök þessi hafi
mistekist hafði Einar brennandi
áhuga á að gera þetta áhugamál
sitt að veruleika þó síðar væri.
Hann sagði mér einhverju sinni að
hann og Osvaldur Knudsen hefðu
á árunum 1924 og 25 mikið rætt
um það, en ekki tekist að fá nógu
marga til liðs. Menn höfðu ekki
áhuga né trú á gildi samtaka svo
fámennrar stéttar.
En áhugamál hins mikla ákafa-
manns varð að veruleika 26.
febrúar 1928. Þá var hann aðal
hvatamaður að stofnun Málara-
meistarafélags Reykjavíkur.
Stofnendur eru 16 málarameistar-
ar og var Einar kjörinn fyrsti
formaður félagsins.
Á meðan Einar starfaði að
málum félagsins, svo og annarra
samtaka iðnaðarmanna, var hann
ávallt í fararbroddi, ýmist sem
fulltrúi eða í stjórn, og að
sjálfsögðu þótti hann sjálfkjörinn
, fulltrúi síns félags bæði inn á við
og út á við, enda manna fjölfróð-
astur um málefni stéttarinnar,
rökfastur og snjall málafylgju-
maður. Hann var skapmikill og fór
ekkert dult með það. Hann lét
skoðanir sínar í ljós hvort sem
mönnum líkaði það betur eða verr
og oft fannst mér hann, sérstak-
lega á fyrstu árum kynna okkar,
harður í horn að taka, en alltaf var
það þó sáttfýsin og velferð stéttar-
innar sem réði úrslitum mála.
Allt útlit hans var meitlað
viljastyrk og skapfestu. Það fór
ekki á milli mála að þar fór maður
sem vissi hvað hann vildi.
Eins og áður er getið gegndi
hann fjölda trúnaðarstarfa fyrir
félag sitt, heildarsamtök iðnaðar-
manna og opinber störf. Hann var
fyrsti fulltrúi félagsins í iðnráði og
starfaði í því í mörg ár, fulltrúi á
fjölda iðnþinga og í stjórn Lands-
sambands iðnaðarmanna um ára-
raðir, sat í stjórn Iðnaðarmanna-
félagsins í Reykjavík í mörg ár,
var meðal hvatamanna að stofnun
Iðnsambands byggingamanna
J931 og stofnun Sambands
meistara í byggingaiðnaði og sat í
stjórnum þeirra á meðan þau
störfuðu. Þá átti hann sæti í
prófnefnd málara í 17 ár og oftast
sem formaður hennar. Hann var
stjórnarmeðlimur Iðnfræðsluráðs
þegar það var stofnað, skipaður í
bankaráð Iðnaðarbankans þegar
hann var stofnaður. Þá sat hann
í mörg ár í verðlagsnefnd landbún-
aðarins, hann var einn af stjórnar-
meðlimum bygginganefndar Iðn-
skólans í Re.vkjavík og svona
mætti lengi telja. Margt verður
hér ótaiið af þeim störfum sem
hann af fórnfýsi innti af hendi
fyrir íslenska iðnaðarmenn.
Eins og áður er getið var Einar
lærður vel í iðn sinni, enda þótti
hann vandvirkur og búinn flestum
eiginleikum góðs málara. Hann
var einn umsvifamesti málara-
meistarinn hér í borg í rúm 50 ár
— ávann sér traust og virðingu
allra þeirra er hann vann fyrir og
margir viðskiptamenn og fyrir-
tæki höfðu við hann viðskipti
áratugum saman. Hann hafði alla
Útför fööur míns,
EMILS JAKOBSSONAR,
fyrrverandi verkstjóra hjá
Rafveitu Akureyrar,
er andaöist 15. júlí, veröur gerð frá Fossvogskirkju mánudaginn 24. júlí kl.
10.30 árdegis.
Fyrir hönd vandamanna.
Jakob V. Emilsson.
Litli drengurinn okkar og bróðir
BERGÞÓR
lést á Barnaspítala Hringsins 8. júlí.
Jarðarförin hefur fariö fram. Innilegar þakkir til ættingja og vina fyrir
auösýnda samúö, sérstakar þakkir til starfsfólks og lækna á vökudeild
Barnaspítalans.
Hrefna Hermansdóttir Björgvin Magnússon
Björgvin Björgvinsson.
t
Ég þakka innilega fyrir nærgætni og samúö vegna andtáts konu minnar
NÖNNU KÁRADÓTTUR
Laugavegi 70B
sem andaöist 14. júní 1978.
Gústaf A. Ágústsson.
t
Hjartanlega þökkum viö auösýnda samúö og vináttu viö andlát og útför.
ÓLAFS J. KJERÚLF,
Reynivöllum 6,
Egilsstöðum.
Vandamenn
tíð marga málara í vinnu, mesta
mannaval.
Einari var sýndur margvíslegur
sómi og þakklæti fyrir ómetanleg
störf í þágu iðnstéttanna í landinu.
Þegar Málarameistarafélagið varð
20 ára lét stjórn þess mála af
honum mynd og var honum afhent
hún í afmælishófinu. Á 25 ára
afmæli félagsins var hann gerður
að heiðursfélaga þess. Þá hafði
hann verið formaður félagsins í 21
ár. Hann var heiðursfélagi Iðnað-
armannafélagsins og Landssam-
bands iðnaðarmanna. Árið 1953
sæmdi forseti íslands, herra Ás-
geir Ásgeirsson, hann riddara-
krossi hinnar íslensku Fálkaorðu.
Einar lifði í farsælu hjónabandi,
átti góða eiginkonu, Kristínu
Friðsteinsdóttur, og varð þeim
tveggja barna auðið. Gísli, lög-
fræðingur og Ásta, gift Oskari
Olasyni lögreglumanni.
Nú þegar við kveðjum þennan
litríka og eftirminnilega persónu-
leika, þá fninnumst við hans með
þakklæti fyrir öll þau störf er
hann vann svo dyggilega að fyrir
samtök og velferð íslenskra iðnað-
armanna.
Sæmundur Sigurðsson
— lOsóttu um...
Framhald af bls. 3.
arásvegi 49, Reykjavík. Benedikt
er stúdént frá Menntaskólanum
í Reykjavík og stundar nú nám
í Bandaríkjunum. Hann lauk
BA prófi í stærðfræði frá
Wiscounsin-háskóla síðastliðinn
vetur og er nú í tölfræðinámi við
ríkisháskólann í Florida.
Ásmundur Ó. Guðjónsson,
Reynimel 92, Reykjavík.
Steinar Benediktsson, Sigtúni
31, Reykjavík.
Þórður Guðmundur Valdi-
marsson, Mávahlíð 27, Reykja-
vík.
Einn umsækjendanna dró
umsókn sína til baka í gær, en
fjallað er um Egil Skúla Ingi-
bergsson, Fáfnisnesi 8, Reykja-
vík í sérstakri frétt á baksíðu í
blaðinu í dag.
— Líkur benda til
Framhald af bls. 3.
sagði Vilmundur: „Hann skal bara
standa við þessi orð sín og þær
fullyrðingar, sem hann setur fram.
I fyrsta lagi er það venja að góður
blaðamaður gefur ekki upp heim-
ildir sínar, ef af einhverjum
ástæðum þarf að vernda þær og að
hluta til voru mínar heimildir
gefnar upp á sínum tíma. En mér
vitanlega hafði ég aldrei heyrt að
heimildarmenn mínir væru morð-
ingjar fyrr en ég las grein Ingvars
Gíslasonar í gær. Menn.hafa verið
að spyrja mig að því, hvort ég
ætlaði ekki að aðhafast eitthvað,
hvað get.ur maður aðhafst? Maður-
inn er bara yfirspenntur og það er
ekki um annað að ræða en bíða og
sjá hvort hann jafnar sig ekki,“
sagði Vilmundur að lokum.
— Deilt um geð-
heilsuBegins
Framhald af bls. 1
Meir fyrrum forsætisráðherra
sagði um Begin að ekki væri hægt
að afsaka allar aðgerðir hans með
veikindum hans einum saman og
bætti við að hann virtist genginn
af göflunum.
Aðstoðarmenn Begins segja að
hann hafi tekið þessum ásökunum
með þögulli fyrirlitningu og telji
málflutning þennan ekki samboð-
inn alvarlegum stjórnmálaflokki.
AUGLÝSINGASÍMINN ER:
2248D
JRorennblobiþ
Anna Kristín Jóns-
dóttir - Minningarorð
Það gerist á hverjum degi, að
hinn slyngi sláttumaður birtist í
ótal myndum og slær á lífs-
þráðinn. Þann 5. júií s.l. lést um
aldur fram á Landspítalanum
elskuleg mágkona mín, Anna
Kristín. Segja má, að dauðinn hafi
fært henni frið eftir löng og erfið
veikindaár, en þann þunga kross
bar hún með einstöku æðruleysi og
óbilandi kjarki unz yfir lauk.
Við kynntumst fyrst á ísafirði
fermingarárið hennar, þegar ég
giftist Samúel, bróður hennar, og
sameinaðist þeirra stóru fjöl-
skyldu. Móðir hennar var þá orðin
ekkja með stóran barnahóp, þar af
fjögur ófermd. Það var ekki
allsnægtanna heimili þar frekar
en víöast annars staðar á þeim
tímum, en þar ríkti friður og
eining um að deila því, sem
fjölskyldunni tókst að afla í sveita
síns andlits. — Eitt, var öðru
fremur, sem einkenndi þetta góða
heimili — það var glaðværðin og
músíkin. Móðir Önnu spilaði vel á
gítar og söng með blíðum rómi og
faðir hennar þótti einn snjallasti
harmonikkuleikari á sínum ungu
árum. Börnin tóku þetta öll í arf,
— og því ekki að undra, þótt
leikfélagar og vinir hafi verið tíðir
gestir á heimilinu, sem jafnan
dunaði af léttum söng og hljóð-
færaslætti að ógleymdum fögrum
ættjarðarsöngvum.
I þessu andrúmslofti ólst Anna
upp, glaðvær, falleg, góð og með
sinni léttu lund fleytti hún sér í
gegnum alla þá erfiðleika, sem
lífið átti eftir að leggja henni' á
herðar. Hún var tvígift og eignað-
ist 6 elskuleg börn, — og hafði
eignast mörg yndisieg barnabörn,
sem öll, ásamt tengdabörnunum,
veittu henni ómælda gleði og
uppörvun.
Ung að árum kom Anna til að
rétta hjálparhendur á nýstofnuðu
heimili okkar bróður hennar og
börnin okkar hændust að og
elskuðu Önnu frænku. — Þar
kynntist hún Þuríði, systur minni,
sem var á líkum aldri og lágu
leiðir þeirra seinna saman til
Siglufjarðar, þar sem báðar gift-
ust og settust að. Aldrei bar
skugga á þeirra vináttu og er mér
í fersku minni, er seinustu fundum
þeirra bar saman á Landspítalan-
um í apríl sl., hversu gamlar
minningar frá samvistarárunum á
Siglufirði vöktu margan hjartan-
legan hláturinn. Slíkar minningar
geyma vinir með þakklæti.
Síðar flutti Anna til Hveragerð-
is, þar sem hún bjó alla tíð að
Laufskógum 21. Aldrei var farið
svo um Hveragerði, að ekki væri
stungið við stafni og alltaf var eins
og Anna hefði átt von á gestum,
— alltaf var jafn yndislegt að
koma í litla húsið hennar. Þar
fannst sönnun þess, að hið góða í
manneskjunni sjálfri er ofar öllu
fánýtu veraldlegu glysi. Lítillæti,
ljúfmennska og kæti voru hennar
aðalsmerki.
Að síðustu votta ég Önnu
þakklæti fyrir ógleymanleg kynni
og veit með vissu að hjá algóðum
guði uppsker hún laun fyrir
kærleiksstörf og fórnfýsi hér á
jörðu. Börnum hennar votta ég
mína dýpstu samúð og bið þeim
allrar blessunar og að minning-
arnar um góða móður strái
sólargeislum á lífsbraut þeirra.
Ragnhildur Helgadóttir
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Eiginmaður minn er ekki andvígur trúnni, heldur
algjörlega áhugalaus. Börnin okkar þrjú sækja Guðs hús
með mér, en maðurinn minn kemur ekki. Er þetta nóg eða
á ég að krefjast þess, aþ börnin hafi trúariðkanir um hönd
heima?
Ég bið yður, að þér lifið Kristi og vegsamið hann
á heimili yðar. Synd og úrkynjun meðal þjóðar okkar
má að miklu leyti rekja til þess, að menn vanrækja
heimilisguðrækni og heimilisaga.
Á hverju heimili, þar sem eru tveir eða fleiri trúaðir
menn, ætti borðbæn að vera fastur siður, og þar ætti
að vera „fjölskyldualtari", þar sem menn iðka
samfélag, bænir og lestur Biblíunnar.
Það væri dásamlegt, ef eiginmaður yðar vildi taka
þátt í slíkum athöfnum með yður. Það gæti stuðlað
að því, að hann veitti Kristi viðtöku. Vilji hann ekki
vera með yður, getið þér nefnt nafn hans í bæn
frammi fyrir Guði.
Við „fjölskyldualtarið" má leiðbeina börnunum í að
lifa Kristi og tilbiðja hann. Þið syngið saman, biðjið
saman og lesið orð Guðs saman. Þetta hjálpar ykkur
að treysta bönd fjölskyldunnar og styrkir ykkur í
baráttu trúarinnar. Jesús segir: „Hvar sem tveir eða
þrír eru sáman komnir í mínu nafni, þar er ég mitt
á meðal þeirra."