Morgunblaðið - 22.07.1978, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. JÚLÍ 1978
29
félk í
fréttum
+ Oft hafa listamenn notað
list sína til að mótmæla
einhverju sem þeim líkar
ekki. Þetta er einmitt það
sem myndhöggvarinn Peter
Toon er að gera. Á mynd-
inni er hann að ljúka við
listaverk sitt, sem á að vera
mótmæli fyrir meðferð
þeirri er amerískir Indíán-
ar hafa sætt. Toon hyggur
á að gera eitt slíkt listaverk
í sérhverju fylki Banda-
ríkjaanna. Þessi risamynd
er í Iowa-fylki. Vonar
hann, að með þessu geti
hann opnað augu almenn-
ings fyrir því misrétti sem
Indíánarnir hafa verið
beittir frá fyrstu tíð.
+ í ár munu allar falleg-
ustu stúlkur heims eiga
stefnumót í Mexico, en þar
fer fram kjör heimsfegurð-
arinnar. Þessar fallegu
stúlkur eru komnar þang-
að< „Fröken Þýzkaland“
til vinstri og „Fröken
Austurríki“ til hægri.
Myndin er tekin af þeim á
einum frægasta matstað
Mexicoborgar, á sjálfu
Garibaldatorgi.
+ Bandaríkjamaðurinn Kurt Todd sem keppir í kappsiglingum varð tyrir þeirri
óvenjulegu lífsreynslu á dögunum að fara í flugferð í bát. Að vísu var ferðin mjög
stutt, sem sjá má. Myndin var tekin á kappsiglingu á Delware-ánni í Philadelphiu. Todd
þessi missti stjórn á bátnum og því fór sem fór. Hann slapp með smávægileg meiðsli.
— Hræsni
Frámhald af bls. 14.
kom hræsnin og skinhelgin ber-
lega fram. Það voru nefnilega
hinir svokölluðu „60-menningar,“
sem vildu fá að ráða ferðinni í
fjölmiðlun landsmanna, og eftir
þeim átti almenningur að fara.
í flestum löndum heims getur
fólk valið um sjónvarpsdagskrár,
bæði frá sínu eigin landi og öðrum
löndum, eftir því hvar menn eru
staðsettir, og enginn telur að setja
eigi hömlur á slíkt í þessum
löndum.
Meira að segja í Þýzkalandi, sem
hingað til hefur átt fólk með
þjóðernistilfinningu, er það talið
sjálsagt, að bandarískt varnarlið,
sem þar er staðsett, fái óhindrað
að senda út sjónvarpsefni og ein
slík stöð nálægt og við eitt
þéttbýlasta svæði Þýskalands, við
Frankfurt am Main. Nú síðast
hefur sú sjónvarpsstöð fengið að
bæta inn þýskum texta við kvik-
myndir þær, sem bandaríska
sjónvarpsstöðin sýnir, svo að íbúar
þeir, sem hénnar njóta, geti fylgzt
með efni og tali. — Þetta er
staðreynd, sem ekki verður hrakin
og hefi ég sjálf reynslu fyrir.
Erlendir ferðamenn, sem ég hefi
hitt hér, og hafa farið að ræða um
sjónvarpsmál eru furðu lostnir á
því ofríki, sem Islendingar hafa
verið beittir, fyrst með lokun
Keflavíkursjónvarpsins, og ekki
síður á því fyrirkomulagi, sem
íslenzka sjónvarpið býður lands-
mönnum upp á, eftir að einokun
þess varð að veruleika.
Flestir vona,
en fáir þora
í þeim lesendabréfum dagblað-
anna, sem undanfarið hafa birzt,
vegna óánægju með lokun íslenzka
sjónvarpsins í heilan mánuð,
kemur greinilega fram gremja
fólks, einkum hinna eldri og
þeirra, sem ekki nota eða geta
notað aðra afþreyingu, t.d. með
ferðalögum eða skemmtunum.
En það eru fleiri, sem eru
gramir. Sjúklingar á sjúkrahús-
um, bæði þeir, sem þar dveljast
um stundarsakir eða langdvölum
hafa enga aðra afþreyingu, ef þeir
ekki eru beinlínis rúmfastir vegna
aðgerða, en að lesa. Þessi hluti
landsmanna er ekki mikils virði í
augum ráðamanna, að því er
virðist.
Nýlega voru dagblöð full af
fréttum um það, að sjúklingar
sjálfir væru að safna fé til kaupa
á litsjónvarpstækjum á hinar
ýmsu deildir sjúkrahúsa hér í
borg. — Ég hafði tal af tveimur
slíkum nýlega. Þeir iétu í ljós
mikla gremju vegna þeirrar
hræsni, sem hér viðgengst í
sjónvarpsmálum og bættu við, að
nú eftir að slík tæki hafa verið
keypt vantaði það sem mikilvæg-
ara væri, sjónvarpsefnið sjálft. Til
lítils væri að kaupa tæki, sem ekki
væru nýtt.
Margir langlegusjúklingar og
þeir, sem oft dvelja á sjúkrahúsum
hér í borg (en þeir eru ófáir) muna
gjörla, þegar fyrstu sjónvörpin,
sem landsmenn kynntust hérlend-
is sáust. Það var einmitt á
sjúkrahúsunum. Það voru nefni-
iega varnarliðsmenn á Keflavíkur-
flugvelli, sem gáfu þangað sjón-
vörp, til afþreyingar fyrir þá
sjúklinga, sem gátu notið þess. —
Þetta hefur sjaldan verið minnst á
og þakklæti hefi ég ekki séð
opinberlega.
Hverjir þora?
Þegar nú er ljóst orðið, að
almenningur í landinu er að opna
augun fyrir þeirri staðreynd, að
við Islendingar erum langt á eftir
öðrum þjóðum í málum sem varða
sjóhvarpsrekstur og reyndar út-
varpsrekstur líka (þar sem ekki er
enn komið á laggirnar hljóð-
viddarútvarp) er það aðeins spurn-
ing um það, hverjir þora að kveða
upp úr með kröfu um, að þessi mál
verði færð til nútímalegs horfs.
Það er áreiðanlegt, að hefði
Keflavíkursjónvarpið á sínum
tíma náð til allra landsmanna,
hefði því aldrei verið lokað og
stjórnmálamenn aldrei þorað að
brydda á slíku tiltæki, slík er
hræðslan við íbúa langsbyggðar-
innar, enda þingmannafjöldi
landsbyggðarinnar yfirgnæfandi.
— Þetta var því pólitískt mál, en
ekki sprottið af neinni þjóðernis-
tilfinningu, eins og sumir þing-
menn vildu vera láta.
— Veganesti
Framhald af bls. 14.
undanskilin athugun sú á bygg-
ingarþörf Alþingis, sem nýlega var
send í fjölmiðla.
Þó að margt þarft geti komiðTrá
ríkisstofnunum, þá er þó óhætt að
efast um það að eitthvaö, sem
hefur snefil af listgrein í sér geti
náð miklum þroska á ríkisstofnun.
Hér hlýtur einstaklingurinn að
skara framúr og við val á slíkum
til verkefna getur enn amk. ekki
fundist betri aðferð en samkeppni
og samanburður. Hér gæti stofn-
unin einnig unnið þarft verk við að
ýta undir þá einstaklinga, sem
framúr skara og þar með unnið
þarft verk í þágu íslenskrar
menningar.
Að síðustu skal hér aðeins bent
á einn enn galla við embætti
húsmeistara. Hér er þó ekki beint
við neinn starfsmann stofnunar-
innar að sakast heldur miklu
fremur við löggjafarvaldið og
stjórnmálamenn. En þetta er sú
staðreynd að enn á því herrans ári
1978 er þetta menningarpólitíska
starf veitt sem æviráðning. Þetta
hlýtur að virka til stöðnunar í svo
menningarlega tengdu starfi sem
hér er um að ræða. Og vissuiega
er það ein af skýringunum á því,
hve stofnunin er nú komin á
miklar villigötur. Starfið hefur
alltof lengi verið á einni hendi. Er
ekki kominn tími til þess að allir
okkar víðsýnu frjálshyggjuleiðtog-
ar taki þessi mál til endurskoðun-
ar?
Þessu til hliðsjónar má benda á
stöðu þjóðleikhússtjóra sem nú er
bundin 4 ára ráðningartíma í senn.
Sú staða er einnig menningarpóli-
tisk.
Enda þótt varia sé hægt að
búast við því að það gangi á eftir,
þá er það mat undirritaðs að staða
húsameistara ríkisins yrði nú best
skipuð manni, sem hefði sjálfur
frumkvæði um það, að þessu
fjögurra ára fyrirkomulagi yrði
komið á um eigin stöðu. Með þessu
móti gæti hann best tryggt sér
þann stuðning, sem hann þarf á að
halda frá starfsfélögum sínum á
hinum frjálsa markaði, ef húsa-
meistaraembættið á að geta orðið
eitthvað meira en einangrað nátt-
tröll en í stað þess stuðlað að
þróttmiklum íslenskum arki-
tektúr.
Einar Þorsteinn Asgeirsson
hönnuður.
EF ÞAÐ ER
FRÉTTNÆMT
ÞA ER ÞAÐ í
MORGUNBLAÐINU