Morgunblaðið - 17.12.1978, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. DESEMBER 1978
Móðursystir mín og frænka okkar
ÞÓRUNN ÞÓRARINSDÖTTIR
frá Sayöitfirði
andaðist aö Landspítalanum aðfaranótt 15. desember.
Fyrir hönd ættingja og vina.
Þórárínn Kríst)ánsson,
Krístfn Anna Þórarínsdóttir,
Sigrfður Ásdfs Þórarinsdóttir,
Leifur Þórarinsson.
Maöurinn minn og faðir okkar
GÚSTAF KRISTJÁNSSON,
matsveinn, Laugarásvegi 1,
er látinn.
Magda E. Kriatjánsson og synir.
t
Eiginkona mín, móöir okkar og tengdamóðir,
ÞÓRUNN EINARSDÓTTIR,
Lokastig 24 A,
sem lést á Landspítalanum 9. þ.m. verður jarösungln frá Fossvogskirkju 19.
þ.m. kl. 13.30.
Runólfur Þorgeirsson,
Einar Runólfsaon, Þórunn Guðbjðmadóttir,
Guðrún K. Campeil-Savours, Dele N. Campeil-Savours,
Þorgeir P. Runólfsson, Jóhanna M. Guðnadóttir,
Guðni Kr. Runóltsson, Katrin Runólfsdóttir.
+ Jaröarför móöur okkar og tengdamóöur ■
MARÍU THORAREN8EN,
fer fram frá Dómkirkjunni þriöjudaginn 19. desember kl. 1.30 e.h.
Sigríóur Ólafsdóttir, Friójón Skarphóólnsson,
Þóróur F. Ólafsson, Halldórs V. Hjaltadóttir.
t
Einlægar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinsemd vlö andlát og útför
eiginmanns míns og fðöur okkar.
LÁRUSAR THORARENSEN
Sérstakar þakkir færum viö starfsmönnum Cargolux og starfsfólkl sendiráös
íslands í París.
Margrát Aðalstainsdóttir Thorarensen,
Elfn Elísabet Jón Ari,
’ Aðalsteinn og Eiríkur Hrafn Thorarenaen.
t
Innilegar þakklr fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og jaröarför
mannslns míns og fööur
INGIBERGS ÞORVALDSSONAR,
bifreiðaatjóra.
Ruth Þorvaidsson,
Inga Martha Ingibergsdóttir.
+
Alúöarþakkir fyrir vináttu og hlýju viö andlát og útför sonar og bróöur okkar,
SVERRIS MAGNÚSSONAR
Kristfn Hafliðadóttir
Hafliði Magnússon
Jóhann Magnúsaon
Gunnar Magnússon
Ólafur K. Magnússon
+ Þökkum af alhug öllum þeim er auösýndu okkur samúö og vinarhug viö fráfall
og jaröarför ÁSMUNDAR DAVÍÐS GÍSLASONAR,
Ásgarói 12, Kaflavik.
Lilja Siguróardóttir, Kristfn Ása Davíósdóttir, Gisli Daviósson,
Siguróur Daviösson, Margrót Siguróardóttir,
Þóróur Kristjánsson, Unnur Þorsteinsdóttir,
Lovísa Þórósrdóttir, Jóhannes Þór Sigurósson,
Guóbjörg Brynjólfsdóttir, Siguróur Sigurósson,
Hers Gísladóttir, Siguróur Sigurjónsson,
Ágústa Gísladóttir Culp, William Culp.
Kristján K Guðmimds-
son — Minningarorð
Dauðinn vitjar vor mannanna
með ýmsum hætti. Suma hrífur
hann brott á snöggu augabragði í
blóma lífsins, öðrum er hann líkn í
þraut eftir langt æviskeið.
Að morgni 6. þessa mánaðar
lauk á Landakotsspítala ævi nær
hálftíræðs öldungs, Kristjáns V.
Guðmundssonar, sem búinn var að
heyja lengri baráttu við hinn
slynga sláttumann en hann hefði
sjálfur kosið, — af þrautseigju og
seiglu þess hrausta líkama, er
aldrei hafði kvellisjúkur verið um
dagana.
Kristján heitinn var kominn af
vestfirzkum bændaættum, fæddur
að Kirkjubóli í Dýrafirði 28. maí
1885. Foreldrar hans voru hjónin
Margrét Guðmundsdóttir og
Guðmundur Natanaelsson, sem
bæði voru Dýrfirðingar að upp-
runa og bjuggu allan sinn búskap
á Kirkjubóli. Börn þeirra hjóna
urðu alls fjórtán. Komust tólf
þeirra til fullorðinsára og náðu
flest háum aldri. Lifa nú aðeins
tvær systur af þeim myndarlega
systkinahópi, báðar háaldraðar
konur hér í borg.
Ungur að aldri réðst Kristján í
vinnumennsku til stórbóndans
Ólafs á Hvítárvöllum í Borgar-
firði, og kynntist hann þar konu-
efni sínu, ungri kaupakonu úr
Reykjavík. Síðan lá leiðin í bænda-
skólann á Hvanneyri og lauk hann
þaðan búnaðarprófi eftir tveggja
vetra nám. Má nærri geta, að ekki
var um annað að ræða en vinna
sjálfur fyrir öllum námskostnaði.
En ekki lét Kristján hér staðar
numið, heldur var nú lengra
stefnt, að þessu sinni suður til
Danmerkur, og vildi hann nú
víkka sjóndeildarhring sinn og
auka þekking sína. Dvaldist hann í
Danmörku um rúmlega eins árs
skeið, aðallega við hvers kyns
búnaðarstörf á józku stórbýli.
Minntist hann ævinlega síðan
þessarar dvalar með gleði og
danskrar bændastéttar með virð-
ingu.
Eftir Danmerkurdvölina, sem
varð eina vist Kristjáns á erlendri
grund, tóku við ýmis störf hér í
Reykjavík, einkum verkstjórn,
m.a. hjá útgerðarfélaginu
Kveldúlfi. Lengst vann hann þó við
afgreiðslustörf hjá Hinu íslenzka
steinolíuhlutafélagi, en síðan alla
algenga daglaunavinnu. Síðast var
hann við síðdegis- og kvöldvörzlu í
húsi Morgunblaðsins við Aðal-
stræti og var orðinn hálfníræður,
er hann að lokum settist í helgan
stein. Var hann þá enn hinn
ernasti, heilsan góð og starfsgeta
furðulega lítt skert. Öll störf sín
rækti Kristján af stakri samvizku-
semi, nákvæmni og stundvísi þess
manns, sem aldrei mátti vamm
sitt vita.
Árið 1910 gekk Kristján að eiga
heitkonu sína, Björgu Magnús-
dóttur frá Miðseli, ömmusystur
mína. Þau eignuðust tvo sonu, en
misstu hinn eldra þriggja ára
gamlan. Yngri sonurinn er
Ragnar, nú yfirtollvörður hér í
Reykjavík. — Konu sína missti
Kristján fyrir 17 árum, og hefur
hann síðan verið hjá fjölskyldu
sonar síns. Naut hann þar hins
bezta atlætis — og vinsælda sinna
nánustu sem - og allra annarra
venzlamanna og gamalla vina.
Síðast, er heilsunni tók að hraka,
held ég ekki á neinn hallað, þótt
sagt sé, að mest hafi mætt á
tengdadóttur hans, sem annaðist
hann af frábærri alúð og nær-
færni. Á 92. aldursári var þó svo
komið heilsu hans, að umönnun á
sjúkrahúsi var orðin óhjákvæmi-
leg. Síðasta lotan varð löng, en að
lokum fékk hann þráða lausn eftir
hálfs þriðja árs legu.
— En hver var hann, þessi
hægláti maður, og hvaða mann
hafði hann að geyma? Slíkum
spurningum fær engin þurr ævi-
ferilsskýrsla nokkru sinni svarað
og raunar ekki heldur langt mál.
Aðeins löng viðkynning og reynsla
af hverri mannveru geta að
nokkru leitt í ljós hinn innra
mann. Þá reynslu tel ég mig hafa
af Kristjáni Guðmundssyni. —
Heimsfrægt stórskáld kvað eitt
sinn svo að orði, að ekkert væri til
fegurra en kærleiksríkur, heiðar-
legur maður. Samkvæmt þeirri
skýrgreiningu var Kristján heit-
inn einhver allra fegursti maður,
sem ég hef enn kynnzt. Um hann
get ég heils hugar tekið mér í
munn hin frægu orð Jóns biskups
Ögmundssonar um fóstra sinn,
ísleif Skálholtsbiskup, — sem
vonandi eru ekki orðin slitin af
ofnotkun, — að „hans skal ég í
hvert sinn að góðu geta, þá er ég
heyri góðs manns getið". Svo
reyndi ég Kristján að öllum
hlutum. tJr foreldrahúsum hafði
hann víst heldur rýran sjóð
jarðneskra fjármuna, sem von var
til, en þaðan hafði hann þann arf,
sem er öllu gulli æðri: kærleiks-
ríkan hug, andlegt jafnvægi, æðru-
leysi og jafnlyndi, en einnig
bjartsýni og glaðlyndi, sem oft var
beinlínis smitandi. Þessi heiðríkja
hugarfarsins, þessi einstaka hlýja,
gestrisni og manngæzka þess
manns, sem öllum vildi vel og gott
gera, streymdi frá honum og var í
senn hrífandi og mannbætandi.
Létt lund hans olli því, að hvar
sem hann fór, átti hin sanna
lífsgleði heima. Hann prédikaði
ekki, setti ekki á neinar
áminningarræður, sízt í
umvöndunartón, en með öllu
dagfari sínu sýndi hann þeim, er
sjá vildu, hvernig sannur dreng-
skaparmaður skyldi breyta í öllum
skiptum við samferðamenn sína.
Auðheyrt var, að sumt hið bezta í
fornritum vorum hafði hann
ungur tileinkað sér og dregið af
sína lærdóma. Þessi alþýðumaður,
sem naut lítillar skólamenntunar
hjá því, er nú þykir hæfa, hafði í
sjálfum sér fólgna þá sönnu
menningu, sem skólar geta — eða
gátu —, þegar bezt lætur, þroskað
að nokkru og glætt, en aldrei
skapað með þeim, sem ekkert af
henni eiga. Og andlegur félags-
skapur Kristjáns var ekki af verri
endanum. Góðskáldin, allt frá
Bjarna Thorarensen og Jónasi
Hallgrímssyni, — það voru hans
menn. Einkum dáði hann þó
trúarskáldið séra Matthías, en
einnig sum nýrómantísku skáldin,
svo sem Sigurð frá Arnarholti og
Stefán frá Hvítadal og síðast, en
ekki sízt höfuðkempuna Einar
Benediktsson, — að ógleymdum
einnig hinum sérstæða skáld-
bónda, Guðmundi á Sandi. Ljóð
þessara öndvegishöfunda, sum
hver einhverjar dýrustu perlur,
sem íslenzk tunga geymir í sjóði
sínum, kunni hann stundum orð-
rétt eða gat í þau vitnað. Þau voru
sú ómetanlega eign, sem aldrei
varð frá honum tekin.
Ekki er að efa, að einhverjum,
sem þessi orð kunna að lesa, muni
þykja þau rituð í hefðbundnum
lofræðustíl og samkvæmt kenning-
unni, að góður sé hver genginn. Því
er einungis til að svara, að hér er
það eitt mælt, sem ég veit sannast
og réttast eftir áratuga vináttu.
Þessum efasemdamönnum skal þó
reynt að gera að einhverju leyti til
Jaröarför konu minnar
+
8IGURLAUGAR JÓHANNESDÓTTUR
fer fram frá Grafarkirkju þrlöjudaglnn 19. desember kl. 12.30.
Ferö veröur frá Umferöarmiöstööinni kl. 6 árdegis sama dag.
KJartan Auöunsson.
+
Utför
HULDU SIGTRYGGSDÓTTUR,
fer fram þriöjudaginn 19. des. n.k. kl. 3 e.h. frá Fossvogskirkju.
Fyrir hönd vandamanna.
Kristján Sigtryggsson.
Utför
+
GUÐNÝJAR H. GUÐJÓNSDÓTTUR,
Sjsfnargötu 12
sem andaöist 12. þ.m. fer fram frá Dómkirkjunnl miövikudaginn 20. desember
1978 kl. 13.30. Blóm afþökkuö.
Fyrlr hönd vandamanna, Quðrún Jón,<|óttir,
Holga S. Ólafsdóttir, I Halldóra Sigurjónsdóttir,
Hanna Guöjónsdóttir, Vilborg Guójónsdóttir,
Kristinn Guójónsson.
+
Okkar innilegustu þakkir tll allra sem sýnt hafa okkur samúö og vinarhug vlö
andlát og jaröarför elskulegs sonar okkar og bróöur
BJÖRNS
Þórunn Haraldsdóttir,
Guóni Jónsson,
Ásgeir Guónason.