Morgunblaðið - 17.12.1978, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. DESEMBER 1978
...til jólagjafa,
í miklu úrvali
GARDÍNUHÚSIÐ SF.
lönaöarmannahúsinu Símar 16259 — 22235
FJ
Hollri fæðu höldum fram
hroll að engum setur
B.C. eplin frá Björgvin Schram
bjóðum í allan vetur.
m.
E.M
V/
LAUGALÆK 2.
JD
»!mi 35020
Guðjón Ingimars-
son Minningarorð
Fæddur 8. maí 1961.
Dáinn 29. nóvember 1978.
Laugardaginn 9. des. var jarð-
settur frá Keflavíkurkirkju Guð-
jón Ingimarsson, aðeins 17 ára
gamall. Fjölmenni í kirkjunni kom
mér ekki að óvörum, móðurætt
hans úr Keflavík fjölmenn, traust
og vinsæl. Faðirinn húnvetningur,
þekktur drengskapar- og heiðurs-
maður. Það var líka stór hópur
sem fylgdi honum síðasta spölinn í
kirkjugarðinn í heiðinni utan við
kaupstaðinn.
Konan mín, föðursystir
Guðjóns, heimsótti hann á Land-
spítalann í október s.l. en þá var
hann orðinn veikur af þeim
sjúkdómi sem leiddi hann til
dauða. Hún lét þau orð falla að
ekki hefði sér dottið annað í hug
en hún fengi að sjá frænda sinn
aftur í lifanda lífi. Hún sagði að
hann hefði brosað til sín þessu
heiðríka hreina brosi sem fylgdi
honum ætíð. Þó þóttist hún sjá að
veikindin væru búin að ná á
honum tökum sem ekki var hægt
að dylja. Á Landspítalanum beið
hann eftir að verða sendur til
London þar sem gerð skyldi á
honum höfuðaðgerð. Vonir stóðu
til að sjúkdómurinn væri þess eðlis
að um fullkomna lækningu yrði að
ræða. En það fór á annan veg.
Illkynjað æxli hafði búið um sig,
og mannlegar hendur fengu ekki
rönd við reist.
Guðjón var yngstur af fjórum
systkinum, sonur hjónanna Elín-
rósar Jónsdóttur og Ingimars
Þórðarsonar, og er heimili þeirra
þekkt fyrir gestrisni og góðvild.
Hann ólst upp á góðu og glaðværu
heimili. Foreldrar hans voru
samstillt að gera það fyrir börnin
sín sem þau gátu. Ofáar voru
ferðirnar sem þau fóru öll saman í
sumarfríum um landið. Var þá
gjarnan ekið um Langadal í
Húnaþingi og staðnæmst við
eyðibýlið Ystagil, æskustöðvar
Stolið úr
íbúð og bíl
í fyrrinótt var stolið 90 þúsund
krónum í íbúð við Öldugötu. Stóð
yfir gleðskapur í íbúðinni og
saknaði húsráðandinn pening-
anna. Sömu nótt var stolið segul-
bandstæki úr bíl, sem stóð á
Þórsgötu, og talstöð úr bíl, sem
stóð á Skemmuvegi.
Ingimars. Þar er nú flest breytt
frá því sem áður var, nema hið
fagra og fjölbreytta útsýni. En
áfram gælir golan við bylgjandi
grasið og ljóðandi lækur niðar
norðan við bæjarhólinn. I þessu
umhverfi var gjarnan tjaldað og
gist og rifjaðar upp endurminn-
ingar frá leik og starfi.
Guðjón var vaxandi ungmenni í
sjón og raun, vinsæll og traustur
drengur, sannur ljósberi á vegi
vegfarandans. Sautján ár að baki
skilja sjaldan eftir stóra sögu, en
við sem þekktum Guðjón geymum
í hugum okkar lifandi mynd af
ungum vini, prúðum og sviphrein-
um, hlédrægum að eðlisfari en
dyggum og trúverðugum til orða
og verka.
Eg hefi notið í ríkum mæli
vináttu þeirra Ellu og Ingimars og
kemur þar fleira en eitt til. Mjög
góð systkinatengsl eru á milli konu
minnar og Ingimars og mér hefur
ætíð verið ljóst að börnum þeirra
hjóna þykir vænt um föðursystur
sína. Oft líta þau hjónin inn til
okkar þegar þau koma í bæinn. Ég
man sérstaklega eftir einni slíkri
heimsókn. Það var vorið sem
Guðjón var fermdur, þá komu þau
til okkar um leið og þau keyptu á
hann fermingarfötin, sem voru
sérstaklega smekkleg og fallega
valin og fóru honum vel. Það
leyndi sér ekki að hann var
ánægður í nýju fötunum, brosið og
framkoman bauð upp á meira
sjálfsöryggi en ég hafði áður séð.
Þá sá ég að ungi sveinninn var að
mótast til meiri þroska, æskan var
að baki, unglingsárin að taka við.
Við þökkum bróður hans Þórði
sem sat við hvílu hans í fjarlægu
landi og studdi hann í stríði þar til
yfir lauk. Hann lét ekki annríki
líðandi stundar hafa þau áhrif á
sig að mannkærleikurinn sæti ekki
í fyrirrúmi. Kærleikurinn sem
endurspeglast í þeim eilífa boð-
skap að bregðast ekki sínum
minnsta bróður. Megi breytni
Þórðar verða öðru ungu fólki til
sannrar fyrirmyndar.
Að lokinni jarðarför og veiting-
um í samkomuhúsi kirkjunnar
fórum við hjónin heim til Éllu og
Ingimars, en þar var fjölskylda
þeirra öll saman komin. Herbergið
hans Guðjóns stóð autt, búið þeim
tækjum sem ungmenni nútímans
sækjast eftir, hér leyndi sér ekki
snyrtimennska og góð umgengni
og virðing fyrir þeim verðmætum
sem hann átti. Fjölmargir blóm-
vendir og samúðarkveðjur sýndu
glögglega hve margir vildu minn-
ast þessa góða drengs.
Söknuðurinn getur orðið sár, en
sé nokkurs að sakna skilur hann
eftir minningar í ódauðlegum
myndum. Það er sú auðlegð sem
ekki verður frá okkur tekin. Við
hjónin flytjum foreldrum hans,
systkinum og ástvinum hans
innilegustu samúðarkveðjur.
Kristur sagði „Ég lifi og þér
munuð lifa“ með það trúartraust í
huga felum við hann forsjá guðs.
Jakob Þorsteinsson