Morgunblaðið - 25.03.1979, Blaðsíða 36

68
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. MARZ 1979
KAFf/NU ll r
r W.
(()
GRANIGÖSLARI
Ertu ekki búin að gefa hund-
greyinu ennþá?
Hann verður ekkert lamb að leika sér við þegar hann kemur
niður aftur, stóri fíllinn?
Hann er í sundtíma!
Hafnarmál
Hornfirðinga
Allir sem hafa nokkurn áhuga á
að kynna sér hafnarmál hér á
landi þurfa ekki að fara langt
aftur í tímann til þess að sann-
reyna að hér á landi hafa orðið
stórstígar framfarir í hafnarmál-
um á síðustu áratugum.
Frá Hafnarfirði suður og austur
með ströndinni, allt austur á
Fáskrúðsfjörð, var engin viðun-
Fiskiskipin sem róa frá Horna-
firði hafa lent í erfiðleikum vegna
nýlegra breytinga á Hornafjarðar-
ósi en þessi breyting hefur enn
meiri áhrif á flutninga til og frá
Höfn í Hornafirði vegna stærðar
skipanna.
Nú þegar hafin er kostnaðarsöm
rannsókn á hafnaraðstöðu og inn-
siglingu um Hornafjarðarós verð-
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Hvenær á að leggja háspil á
annað háspil er nokkuð, sem
aðeins lærist af reynslu við
spilaborðið. Og reynsluna höfðu
norsku gestirnir sín megin þegar
slíkrar ákvörðunar var þörf í
Stórmóti Bridgefélags
Reykjavíkur, sem lauk á
dögunum.
Vestur gaf, allir utan hættu.
Norður
S. Á972
H. K109
Vestur t. 743 Austur
S. K3 L. K92 S. G104
H. ÁG72 H. D865
T. ÁG2 T. D1096
L. Á1085 f; lm5 L D7
Suður
S. D865
H. 43
T. K85
L. G643
Algengt var, að spilaður væri
bútur, annaðhvort í hjarta eða
grandi, á spil austurs og vesturs.
Tíu slagir í hjartabútnum gáfu
meðalskor svo að þeir, sem voru í
gamei og unnu það fengu gott
fyrir.
Þegar sigurvegarar mótsins
norðmennirnir Per Breck og
Reidar Lien, voru með spil
suðurs-norðurs varð vestur sagn-
hafi í þrem gröndum. Góð loka-
sögn og auðvelt er að sjá nóg af
slögum. Þrír á hjarta, fjórir á
tígul, tveir á lauf og að auki slagur
á spaða.
Þannig voru gestirnir dæmdir
til að fá slæma einkunn fyrir spilið
og lítið mátti út af bera til að
einkunnin yrði ekki núll þegar
Reidar spilaði út spaðatvisti.
Vestur bað um gosann úr borði
sem fékk slaginn þegar Per datt
ekki í hug að láta drottninguna og
sýndi heldur jafna tölu spila með
sexinu.
Stuttu síðar fékk Reidar á
hjartakóng og án nokkurrar
umhugsunar lagði hann spaða-
ásinn á borðið. Kóngurinn kom
trillandi í og vörnin hafði þar með
tryggt sér fjóra slagi áður en spilið
var byrjað svo heitið gæti. En
tígulkóngurinn var réttu meginn
svo að sagnhafi fékk afganginn.
Með þessari vörn, sem á
pappírnum virðist afskaplega
einföld, björguðu norðmennirnir
ekki nema örfáum stigum. En
svona tvímenningskeppni vinnst
heldur ekki nema, að allt sé tekið,
sem á lausu liggur.
COSPER
(tDPIB
C0»l*»*CIN

............
|M'""

,ii/.
.Ui.
,il..
* \
Ég fékk aðeins eitt svar við hjúskapartilboðinu
— það var frá manninum yðar!
andi höfn en nú hafa Sandgerði,
Grindavík og Þorlákshöfn fengið
stórbætta hafnaraðstöðu. Þar fyr-
ir austan er enn vandræðaástand.
Hornafjörður er lang mikilvæg-
asta framleiðslusvæðið á þessu
„hafnlausa“ svæði og ekki mun
ofsagt að þar þurfi að gera stór-
átak til úrbóta. Laus sandur verð-
ur ávallt til trafala og þegar þar
ofaná bætist Jökulsá (Horna-
fjarðarfljót) má búast við snögg-
um breytingum í innsiglingunni.
ur að hafa framtíðarkaupskipa-
höfn með í dæminu þar sem reikna
má með stækkandi flutningaskip-
um og útflutningurinn fer sjóleið-
ina.
Um ellefu kílómetra austur af
Hornafjarðarósi er Stokksnes og
Hornsvík sem er í útjaðri sand-
fjörunnar. Þar mætti koma upp
sambærilegri höfn og nú er í
Þorlákshöfn. Með því að grafa í
gegnum mjótt sandrif, eins og gert
var í Grindavík mætti fá góða
Hverfi skelfingarinnar
6
hrópin í þeim heyrast út á götu,
þegar framhjá húsinu er geng-
ið á kyrru sumarkvöldi. Stund-
um heyrast kveinstafirnar í
Kirsten og skammir sem hún
lætur dynja á honum. Hvað það
cr veit kannski enginn beinlín-
is. Að minnsta kosti vita karl-
mennirnir í hverfinu ekki um
það. Stöku kona hefur kannski
grun — cn þær eru ekki að
flíka honum.
Kannski Kirsten gruni eitt-
hvað sjálfa. bað gæti skýrt
þessi tíðu rifriidi á heimilinu.
Að minnsta kosti er það klárt
að Kirsten kom að manni sin-
um — fyrir skömmu — þar
sem hann var að bera víurnar í
kornunga barnapíu heimilis-
ins. Bo afsakaði sig með þvf að
hann hefði verið drukkinn og
það væri óþarfi að gera veður
út af þessu. Eitt er þó víst:
þetta er fjarska ieiðinlegt fyrir
litla son þeirra, Lars, sem er
ekki nema tveggja ára. Stund-
um vaknar hann á kvöidin,
iitla skinnið, við gauraganginn
í foreldrum sínum.
Morguninn sem Inger Abil-
gaard var myrt rifust þau
hjónin ekki. Þau gcngu saman
heim og settust inn í stofu.
Kirsten með kaffibolla og Bo
með bjór. Lars var að lcika sér
fyrir utan ásamt félögum sín-
um handan götunnar. Einkenn-
isklæddur lögreglumaður sást
þjóta hjá og í hverfinu voru
íögregluþjónar nánast við
hvert fótmál. í skóginum voru
lögreglumenn með sporhunda
að leita ef morðinginn hefði
hugsanlega sloppið þá leiðina.
— Ilvað vildirðu Inger?
spurði Bo.
— Ég ætlaði að fá lánaða
mataruppskrift hjá henni.
— Höíðuð þið komið ykkur
saman um að þú færir til
hennar?
— Nei, ég ákvað bara að
koma við. Ég hef oft gert það.
— Hvcrs vegna beiðstu ekki
þar til ég var kominn heim? Ef
Lars heíði uppgötvað að við
vorum hvorugt heima hefði
hann orðið hræddur.
— Ég gat ekki beðið enda-
laust. Þú fórst klukkan tíu og
ekkert benti til að þú ætlaðir
að koma f bráð.
— Hvernig heldurðu að hún
hafi verið drepin? Hafði hún
verið lamin í höfuðið.
Kirsten beit á vör sér.
— Ilöfuðið var víst eini stað-
urinn þar sem ekkert blóð var
að sjá... Hún hryllti sig í.
hcrðunum og kveikti sér í
sígarettu.
— Heldurðu að hún hafi vcr-
ið stungin hnífi?
— Ég veit það ekki.
— Ilvernig lá hún?
— í hnipri — með háðar
hendur á maganum. Nei, þú
mátt ekki vera að spyrja um
þetta. Ég get ekki afborið að
sjá þessa sjón alltaf fyrir mér.
— Bara ein spurning í við-
bót — var hún nakin?
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
— Já, það held ég. Hvers
vegna?
— Ég er bara að reyna að
setja mig inn í þetta. Þá get ég
kannski áttað mig frekar á því
sem gerzt hefur.
Hann þagði stutta stund en
sagði svo:
— Það er undariegt — en
þegar ég er að skrifa um eitt-
hva’ð af þessu tagi eða þessu
líkt, þá sé ég það aldrei fyrir
mér. Orð eins og blóð, gapandi
sár, heiiaslcttur — þetta eru
hara tæknileg hugtök...
— í hamingju ba>num þeg-
iðu nú.
Kirsten missti stjórn á sér og
stakk fingrum í eyrun. Augun
voru uppglennt og andlitið
hvítt og varirnar óeðlilega ljós-
ar.
— Fyrirgefðu, tautaði Bo og
rétti afsakandi hönd upp. Hann
reis upp og fór að ganga um
gólf.
Þau heyrðu ýlfrið í hundun-
um úr skóginum. Bo stansaði