Morgunblaðið - 25.10.1979, Síða 24

Morgunblaðið - 25.10.1979, Síða 24
24 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. OKTÓBER 1979 JMtogtiitivIfifrife hf. Árvakur, Reykjavík. Haraldur Sveinsson. Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson. Þorbjörn Guömundsson. Björn Jóhannsson. Baldvin Jónsson Aöalstræti 6, sími 10100. Aöalstræti 6, sími 22480. Sími 83033 Áskriftargjald 4000.00 kr. á mánuöi innanlands. 1 lausasölu 200 kr. eintakið. Útgefandi Framkvæmdastjóri Ritstjórar Ritstjórnarfulltrúi Fréttastjóri Auglýsingastjóri Ritstjórn og skrifstofur Auglýsingar Afgreiösla Ákvarðanir Hjörleifs og Braga: dæmigerð A-flokks afgreiðsla Hjörleifur Guttormsson gaf út fyrirmæli til Rafmagns- veitna ríkisins á dögunum, á förum úr ráðuneyti orkumála, þess efnis að ráðist skyldi í Bessastaðaárvirkjun sem fyrsta áfanga Fljótsdalsvirkjunar. Fjáröflun hengdi hann á lántökuform, sem hann sagði að finna í frumvarpi Tómasar Arnasonar, fyrrverandi fjármálaráðherra, að fjár- lögum komandi árs. Næst kemur til sögunnar Jakob Björnsson orkumálastjóri og upplýsir, að Bessastaðaárvirkjun sé „dýrari kostur en aðrir til öflunar raforku fyrir landsmenn, þannig að ekki séu rök til að ákveða að ráðast í þá framkvæmd“, eins og orðrétt segir í bréfi hans til iðnaðarráðuneytis. Loks skýzt kastljós atburðarásarinnar á Braga Sigurjóns- son, nýsetztan í ráðherrastól. Hann afturkallar ákvörðun forvera síns um Bessastaðaárvirkjun. Segir heimildarlög um hana ekki ná til Fljótsdalsvirkjunar. Auk þess enga fjármuni til framkvæmda fyrir hendi, enda frumvarp að fjárlögum einkatillögur Tómasar Arnasonar og ekki komið til umræðu, hvað þá afgreitt. Ofan í kaupið liggi ekkert á og framvinda I málsins bezt komin í höndum nýs Alþingis. Þessar gagnstæðu ákvarðanir Hjörleifs og Braga eru dæmigerð A-flokks afgreiðsla; vinstri-mennskan í allri sinni samheldni, stefnufestu og snilld. Sverrir Hermannsson, þingmaður Austfirðinga, hóf undir- búning að flutningi tillögu um rannsókn og byggingu Fljótsdalsvirkjunar þegar árið 1971, m.a. með fjárhagslegum stuðningi frá þingflokki sjálfstæðismanna. Hann flutti tillögu um þetta efni á alþingi 1973, sem ekki hlaut undirtektir þáverandi vinstri stjórnar. — Hann hefur allar götur síðan lagt áherzlu á þá skoðun sína, að Bessastaða- árvirkjun ein sér yrði aldrei barn í brók, en Fljótsdalsvirkjun væri einn glæsilegasti virkjunarkostur landsins. í ráðherra- tíð Gunnars Thoroddsens fékk hann fram að sá virkjunar- áfangi, sem fyrst yrði tekinn í Fljótsdal, yrði fyrsti áfangi Fljótsdalsvirkjunar. Hjörleifur Guttormsson mun hafa lofað því á 14 framboðs- fundum á Austurlandi vorið 1978, að Bessastaðaárvirkjun skyldi í höfn, ef Alþýðubandalagið fengi stjórnunaráhrif. Menn bjuggust því við snörum ákvörðunum er hann skauzt upp í stól orkuráðherra. Dagar, vikur, mánuðir og árið leið, án ákvörðunar. Þjóðviljinn tók að endurprenta röksemdir Sverris Hermannssonar fyrir Fljótsdalsvirkjun og hugsan- legri stóriðju staðsettri á Reyðarfirði í tengslum við hana. Loks lagði Hjörleifur Guttormsson fram á nýlega afstöðnum aðalfundi Sambands sveitarfélaga á Austfjörðum plagg um virkjunarmál, sem gekk mjög í sömu átt og orkustefna þingmanns Sjálfstæðisflokksins í fjórðungnum. Saga þessi er rakin í grein, sem Sverrir Hermannsson ritar í Mbl. sl. laugardag. Þar gagnrýnir hann jafnframt núverandi iðnað- arráðherra, sem fari með lyklavörzlu í ráðuneyti, en vafamál sé, að hann hafi stjórnlagalega séð leyfi til að rifta gerningi fyrirrennara síns. Mergurinn málsins er tvíþættur. Annars vegar að stefnu- mörkun Sverris Hermannssonar um Fljótsdalsvirkjun kemur heim og saman við sérfræðilegar niðurstöður, að því marki, sem þær liggja þegar fyrir. Hins vegar, að hringlandaháttur Hjörleifs og Braga er dæmigert sýnishorn af vangadansi Alþýðuflokks og Alþýðubanda-lags í íslenzku þjóðmála- diskóteki. Það verður kosið um þvílík vinnubrögð vinstri-mennsku og A-flokka í komandi kosningum. Það verður líka kosið um smærri mál, sem kristallast í skólastjóra- eða Grindavíkur- annál fyrrverandi menntamálaráðherra. Pólitísk misbeiting á valdastóli verður að fá viðeigandi viðbrögð. Hetjukonsert menntamálaráðherra, er hann kvaddi ráðherrastólinn, og spannaði að texta til þjóðarbókhlöðu, útvarpshús og listasafn, sem hann svaf á í 13'Æ mánuð, ber lítilli reisn vitni. Og olíuafrek Svavars Gestssonar þarf ekki að tíunda. Hann neitaði að fara til Moskvu til að leggjast á sveif leiðréttingar á verðviðmiðun á olíuvörum. Aðgerðarleysi hans frá upphafi árs hefur skaðað þjóðina meira en lýst verður í fáum orðum. Það er því margs að minnast þegar gengið verður að kjörborðinu eftir fáar vikur. Kristján Albertsson: Svo að rétt sem snöggvast sé á annað minnzt en hið hörmulega fjárhagslega öngþveiti, sem und- anfarið hefur valdið vonleysi um að landi voru sé hægt að stjórna svo vit sé í — þá má kannski drepa á hvað er að verða úr íslenzka útvarpinu. Þess er skemmst að minnast að menn ruku upp til handa og fóta til að mótmæla sjónvarpinu í Keflavík, til varnar máli og menningu Islendinga. Þó gæti maður freistazt til að efast um að þar um hafi öllu valdið viðkvæmni fyrir þjóðlegum verð- mætum — þegar hugleidd eru þau ókjör af engilsaxnesku sönglagakjaftæði sem ár og síð er dembt yfir land vort — og fer stöðugt vaxandi. Útvarpið flytur nú allt að sex sönglagaþáttum á ensku á degi hverjum, eftir ýmsum mismun- andi heitum. Mér skilst til dæm- is að ekki teljist boðlegt að flyta „lög unga fólksins" nema því aðeins að allir textar séu á ensku — nema þessi sýnishorn af hinni nýju gullaldaríslenzku á kveðj- um til vina og vandamanna sem lögunum fylgja — „æðisgengnar stuðkveðjur" og annað álíka. Auðvitað fer því fjarri, að nokkur myndi í sjálfu sér amast við enskum söngvum — en þó má of mikið af öllu gera. Það er fullyrt að lækna megi áfengis- sjúklinga með því að hafa áfengi í öllu fæði þeirra, þeir fái þá smám saman algera andstyggð á öllum vínanda. Með svipuðu móti getur hverjum manni orðið raun að allri þessari ensku í íslenzku útvarpi — og þó einkum þegar hin mikla og göfuga tunga Breta einkum heyrist í slagtogi við leiðinlegustu og ömurlegustu músík heimsins. Allur þessi skrípalegi og fábjánalegi skarkali sem flæðir yfir heiminn og kennir sig við popp og rokk og víst margt annað er ein hvimleiðasta plága vorra tíma — þessi „óþolandi músík“, sem Solsénitzyn kvart- aði yfir í frægri ræðu í amerísk- um háskóla, og taldi eitt hið voðalegasta sem hann yrði að sætta sig við eftir að hann fluttist frá Rússlandi til Banda- ríkjanna. Það er enginn að heimta að útvarpið flytji mestmegnis æðri tónlist — margt fer þar vafalítið fyrir ofan garð og neðan hjá flestum, þó að annað sé hið dýrlegasta á himni og jörðu. En ég gæti haldið að þorri manna Fólki er talin trú um, að það hafi gaman af fábjánamúsík, en það er óefað oftast misskilning- ur. En ef einhver hluti fólks og á öllum aldri, hefur yndi af þvílíkri músík, þá er það auðvit- að eins og hvert annað unglinga- vandamál — hvað skyldi það vera annað? Enginn gæti haldið því fram að fólki væri í sjálfsvald sett hvort það hlustar á fábjána- músík eða ekki — henni er pumpað inn í fólk með valdi um land allt. Það neyðist til að hlusta á þessi óhljóð á heimilum og vinnustöðum, hvort sem því er það ljúft eða leitt. Ekki eiga allir einkabíl og verða því marg- ir að láta sér nægja áætlunarbíl til sumarferða, en eiga þá á hættu að verða að fara um fegurstu sveitir hlustandi á lát- lausan enskan dægurlagasöng eða gjallandi skrallmúsík, sem Skarkalinn í útvarpinu sækti meiri ánægju í margs konar tónlist, sem léttvægari telst og þó skemmtileg, fjörleg, falleg — líka þá ekki ýkja frægilegu en þó nauðsynlegu músík, sem Þjóðverjar kalla „gute Unterhaltungsmusik". En við getum ekki viljað að plötusnúðir, sem kynni fábjána- músik klukkutímum saman á degi hverjum, verði höfuðper- sónur í íslenzku menningarlífi. Óspart er flaggað með að ein- hver skarkali sé „lag“, sem í bili sé ofarlega eða efst á vinsælda- lista plötuframleiðenda. Ég hlusta stundum á eitthvað af þessu, svo sem til að forvitnast um hvað heiminum líði í þessu efni — og undrast. Það virðist mega telja fólki trú um nálega hvað sem er með nógu harð- vítugum og ósvífnum áróðri. Megnið af þessum „vinsælustu" lögum er nefnilega alls ekki lög — heldur eingöngu skarkali, eða sama auðvirðilega trallið upp aftur og aftur, frá plötu til plötu — með öðrum orðum tómur plötusláttur, en breitt yfir and- leysi og hugmyndaörbirgð með gjalianda og glamrandi hávaða, stundum djöfullegu öskri, en stundum til bragðbætis kok- hryglugargi úr hásum barka. hverjum manni hlýtur að vera eitur í beinum eins og á stendur — og enga vægð er að fá hjá bílstjóranum þótt beðizt sé und- an þessari misþyrmingu. Auðvit- að verður að setja í lög að ekki megi beita kúgun af þessu tagi. Fólk er að fá mætur á þessu miðborgarsvæði, sem friðað er fyrir vagnaumferð — það staldr- ar þar gjarnan við og heilsar upp á kunnuga, tyllir sér á bekk eða fær sér göngu saman fram og aftur á góðviðrisdögum — en ekki mátti þetta miðborgarsvæði fá að vera í friði fyrir þeim versta ófögnuði, sem að gat steðjað . Um tíma í sumar spúðu ekki færri en þrír glymskrattar ómengaðri fábjánamúsík út á þetta litla svæði, tveir frá verzl- unum, einn frá bíl þar sem seldir voru happdrættismiðar. Auðvit- að brýtur í bága bæði við löggjöf og mannasiði að stofna til lát- lauss og svekkjandi skarkala í miðri höfuðborg landsins — og raunar hvar sem er á víðavangi — enda ber lögreglu skilyrðis- laust að banna slíkt með öllu. En umfram allt verður út- varpsráð að sjá að sér. Það verður að finna upp á einhverju öðru en öllum þessum ósköpum af óþolandi músík. Barði NK 120, fyrsti íslenski skuttogarinn, hefur nú verið seldur úr landi. Honum var siglt áleiðis tii Englands í gær með 140 tonna afla. Bardi — fyrsti skuttogar- inn, kvaddur hinsta sinni Neskaupstaó. 24. október 1979. SKUTTOGARINN Barði NK 120 kvaddi Norðfjörð í síðasta sinn i dag, er hann sigldi út úr höfninni á Neskaupstað nú síðdegis áleiðis til Englands. Sigldi skipið með 140 tonna afla sem selja á i Grimsby, en síðan siglir Barðinn áleiðis til Frakklands þar sem nýir eigendur taka við skipinu. Víða var flaggað í bænum er Barði lét úr höfn, og nokkur mannfjöldi var á bryggjunni er skipið kvaddi. Norðfirðingar kveðja Barða með nokkrum söknuði, enda telst skipið hafa verið happafleyta, og þar að auki er það fyrsti skuttogarinn sem til Islands kom fyrir tólf árum. Norðfirðingar vonast hins vegpr eftir nýjum Barða NK 120 um áramótin. — Ásgeir.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.