Morgunblaðið - 27.11.1979, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. NÓVEMBER 1979
Ingibjörg Pálmadóttir
Jón Sveinsson
Bjarnfriónr Leósdóttir
Rikharð Brynjólfsson
óðinn Sigþórsson
Jósef borgeirsson
Alexander Stefánsson
ólafur Torfason
Kristin Bjarnadóttir
vikum. Túlkuðu fulltrúar Sjálf-
stæðisflokksins stefnuna eins
og þeir sögðu hana vera hugs-
aða, en frambjóðendur Alþýðu-
flokks, Alþýðubandalags og
Framsóknarflokks sögðu sjálf-
stæðismenn alls ekki meina það
sem þeir segðu, stefnan þýddi
allt annað, en þeir þyrðu bara
ekki að viðurkenna það! En inn
á milli, jafnvel þegar „vinirnir"
úr síðustu vinstri stjórn virtust
vera í sem mestum ham og
komnir alveg að því að slá í
gegn, þá brast allt saman og
þeir hófu að skamma hverjir
aðra blóðugum skömmum,
þannig að allt sem sagt hafði
verið um Sjálfstæðisflokkinn
var sem hjóm eitt hjá því.
Ræðumenn
Alþýðuflokksins
Ræðumenn Alþýðuflokksins
voru greinilega misjafnlega
vanir því að standa í hinni
pólitísku eldlínu, og bar Eiður
Guðnason þar höfuð og herðar
yfir aðra menn. Björgvin Guð-
mundsson sjómaður í Stykkis-
hólmi, en áður búsettur í
Hveragerði, las snyrtilega ræðu
upp af blaði, og sama gerði
Guðmundur Vésteinsson, nema
hvað hann hikstaði nokkrum
sinnum í ræðu sinni. Gunnar
Már Kristófersson var senni-
lega næstbestur þeirra krata, og
lét það ekkert á sig fá að
Bjarnfríður Leósdóttir kallaði
hvað eftir annað frammí fyrir
honum.
Alþýðuflokksmennirnir fengu
yfirleitt ágætt hljóð er þeir
töluðu, og á stundum dágott
klapp.
Ræðumenn
Alþýðubandalagsins
Ræðumenn Alþýðubanda-
lagsins voru mun daufari en við
var að búast af mönnum í þeim
flokki, og skaraði enginn veru-
lega fram úr. Bjarnfríður stóð
sig einna best, en spillti trúlega
fyrir sér eftir að hún flutti ræðu
sína, og frammíköll hennar eru
fundarmönnum trúlega minnis-
stæðari en það sem hún sagði í
ræðu sinni.
Þá kom á óvart að bæði þeir
Sveinn Kristinsson og Ríkharð
Brynjólfsson skyldu ekki láta
sópa meira að sér en raun bar
vitni, en báðir eru þeir þraut-
vanir ræðumenn.
Þáttur frúarinnar á Kaðal-
stöðum var allsérstæður og ekki
beint í takt við það sem rætt var
um á fundinum. Flutti hún, eða
las öllu heldur, ræðu í sönnum
„ungmennafélagsstíl", og
minnti ræða hennar einna helst
á ávarp Fjallkonunnar á 17.
júní. — Skúli Alexandersson,
atvinnurekandinn á lista Al-
þýðubandalagsins, komst þolan-
lega frá sínu, en ekki verður
hann þó að svo stöddu talinn í
hópi bestu ræðumanna Alþýðu-
bandalagsins, en undirtektir
fengu hann og félagar hans
dágóðar.
Ræðumenn
Framsóknarflokksins
Ræðumenn Framsóknar-
flokksins voru afar ólíkir, bæði í
allri framgöngu og málflutn-
ingi. Davíð Aðalsteinsson bóndi
talaði stillt og prúðmannlega og
bar þess greinilega merki að
hafa gengið á ræðumennsku-
skóla Framsóknarflokksins.
Helst vakti athygli er hann
sagði að Alþýðubandalagið ætti
að taka utanríkismál út af
hinum pólitíska vettvangi, út úr
pólitísku moldviðri. — Sveinn
Kristinsson hló dátt að þessum
orðum Davíðs.
Ingibjörg Pálmadóttir var
sköruleg í ræðustólnum og gerði
harða hríð að Eiði Guðnasyni
og varð einnig tíðrætt um klofið
á sjálfstæðimönnum. Jón
Sveinsson af Skaganum gerði
engar sérstakar rósir, en Hauk-
ur Ingibergsson skólastjóri tal-
aði því hærra og kröftugar. Var
hann greinilega vanur að fara
með hljóðnema, og það hátt
stilltan, enda lék hann um
árabil með Hljómsveit Steina
spil á Selfossi, eða áður en hann
gerðist framsóknarmaður.
Alexander Stefánsson komst
klakklaust frá sínu, en ekki
sýnist hann nú vera eins mikill
skörungur og forveri hans í
efsta sæti listans, Halldór E.
Ræðumenn Framsóknar
fengu nokkuð góðar undirtektir
við sinn málflutning og áttu
greinilega nokkur atkvæði vís í
salnum — Skaði var hins vegar
að Dagbjört fékk ekki að tala,
hún er sögð svo ansans ári
skelegg, — en þar er ástæðuna
ef til vill að finna?
Ræðumenn
Sjálfstæðisflokksins
Ræðumenn Sjálfstæðis-
flokksins komust vel frá sínu og
í heild voru þeir vafalaust best
undirbúnir og vissu nákvæm-
lega hvað þeir ætluðu að segja.
Munaði þar mest um að þeir
höfðu skýra stefnu flokks síns
til að fara eftir og gátu rætt um
stefnu eigin flokks í stað þess að
vera sífellt að finna veika bletti
á andstæðingunum. Jósef Þor-
geirsson er mjög sterkur ræðu-
maður og menn höfðu það á
tilfinningunni að hann meinti
það sem hann sagði.
Valdimar Indriðason virkaði
öruggur, þéttur á velli og þéttur
í lund, og Óðinn Sigþórsson er
greinilega mjög vaxandi ræðu-
maður. Friðjón Þórðarson var
eins og venjulega, öruggur í fasi
og hafði fundinn á valdi sínu, og
svo virtist sem hann ætti í
Hólmurum hvert bein þetta
kvöld. Fékk hann langbestar
undirtökur fundarmanna, allra
ræðumanna, og yfirleitt var
málflutningi sjálfstæðismanna
vel tekið.
Skelfiskstríðið
Sem fyrr segir voru umræður
á fundinum í Hólminum ekki
ýkja frábrugðnar því sem
heyrst hefur almennt í stjórn-
málaumræðunni nú í þessari
kosningabaráttu. Innanhér-
aðsmál bar lítið á góma og
skelfiskstríðið milli Grundfirð-
inga og Stykkishólmsbúa hefur
ekki verið gert að pólitísku
bitbeini í kosningabaráttunni,
og sjálfsagt hefur enginn fram-
bjóðenda þorað að gagnrýna
hlut Stykkishólms í þessu máli,
alla vega ekki á fundi í Stykkis-
hólmi.
Eiður Guðnason reyndi hins
vegar að gera málið að sínu,
enda samflokksmaður sjávar-
útvegsráðherrans. Var það tek-
ið óstinnt upp hjá fulltrúum
hinna flokkanna og Valdimar
sagðist rétt vilja minna Eið á
afskipti Kjartans Jóhannssonar
af togarakaupum til Akraness
áður en hann færi að hrósa
ráðherranum of mikið í þessu
kjördæmi.
Af öðrum sérmálum Vestur-
landskjördæmis, sem á góma
bar, má nefna að Friðjón Þórð-
arson lagði á það áherslu í sinni
ræðu, að nauðsynleg væri sam-
vinna sveitarfélaganna á Snæ-
fellsnesi í orkumálum og kanna
yrði gaumgæfilega hvort ekki
væri unnt að koma upp hita-
veitu þar.
Texti:
Anders Hansen
Myndir:
Ragnar Axelsson
Séð yfir salinn í Hótel Stykkishólmi: Ræðupúltið er lengst til hægri og þar sitja fundarstjórarnir, en
ræðumenn flokkanna við borð lengra úti á gólfinu. Umhverfis, uppi á pallinum, sitja fundarmenn, en þeir
voru um 200 talsins.