Morgunblaðið - 01.02.1980, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 1980
23
Sjgurgeir Borgfjörð
Ásbjömsson — Minning
Fæddur 22. janúar 1920
Dáinn 23. janúar 1980
í dag kveðjum við Sigurgeir
Borgfjörð Ásbjörnsson, fyrrver-
andi deildarstjóra við tollgæsluna
í Reykjavík.
Sigurgeir var fæddur 22. janúar
1920, sonur hjónanna Valbjargar
Jónsdóttur og Ásbjörns Guð-
mundssonar í Borgarnesi. Sigur-
geir ólst upp í foreldrahúsum
ásamt 4 systkinum, 1 systur og 3
bræðrum.
Að loknu námi við Verslunar-
skóla íslands réðst hann sem
tollvörður við tollgæsluna í
Reykjavík eða í nóvember 1940.
Þar með hófst merkur og farsæll
starfsferill. Sigurgeir starfaði
einkum við þær deildir tollgæsl-
unnar sem tollafgreiða innfluttar
vörur, fyrst í vöruskoðun, síðan í
flugfrakt, en 1963 gerðist hann
yfirmaður tollgæsludeildar toll-
stjóraskrifstofunnar.
Mannkostir Sigurgeirs, mikil
þekking og reynsla öfluðu honum
sérstaks trausts manna, jafnt inn-
an stofnunarinnar sem utan. Mörg
voru þau vandamál í daglegu
starfi, sem hann leysti af festu og
öryggi. Sá sem þessar línur ritar
átti því láni að fagna að starfa um
skeið undir stjórn Sigurgeirs. Oft
var mikill erill við skrifborð deild-
arstjórans, en ávallt mætti hann
vandamálum samstarfsmanna
sinna af nærgætni og skilningi.
Mannkostir Sigurgeirs urðu yf-
irstjórn tollmála fljótt ljósir og
voru honum falin ýmis vandasöm
trúnaðarstörf. M.a. var hann með-
al fulltrúa íslands í samnorrænu
tollflokkunarnefndinni. Hann var
einn virtasti kennari Tollskóla
Islands og hafa flestir starfandi
tollverðir notið leiðsagnar hans á
þeim vettvangi.
Sigurgeir tók virkan þátt í
félagsstörfum tollvarða og sat um
árabil í stjórn Tollvarðafélags
Islands.
Vegna heilsubrests sagði Sigur-
geir lausri stöðu sinni sem deild-
arstjóri í byrjun síðastliðins árs,
en starfaði þó hluta úr degi fram á
sumarið.
Með Sigurgeiri B. Ásbjörnssyni
er horfinn af sjónarsviði mikill
starfsfélagi og sannur vinur, sem
tollverðir munu lengi minnast
með söknuði. En sárastur er
söknuður eftirlifandi eiginkonu
Sigurgeirs, Þóru Þórðardóttur, og
barna þeirra.
Við vottum frú Þóru, börnunum
og öðru skyldfólki dýpstu samúð.
Jón Mýrdal.
í dag fer fram frá Háteigskirkju
útför Sigurgeirs Borgfjörðs Ás-
björnssonar fyrrverandi yfirtoll-
varðar, en hann lést á sjúkrahúsi í
London þann 23 f.m. Hafði hann
gengist þar undir erfiða skurðað-
gerð vegna hjartabilunar, en þrátt
fyrir færni lækna og fullkomnar
aðstæður til slíkrar aðgerðar
reyndist ekki unnt að bæta það
mein og bjarga lífi hans.
Sigurgeir fæddist í Borgarnesi
22. janúar 1920. Foreldrar hans
voru Ásbjörn Guðmundsson og
kona hans, Valbjörg Jónsdóttir.
Voru þau bæði borgfirsk að ætt.
Bjuggu þau í Borgarnesi, þar sem
Ásbjörn stundaði ýmiss konar
störf, m.a. pakkhússtörf hjá
Kaupfélagi Borgfirðinga. Þau
hjón eignuðust fimm börn, og eru
fjögur þeirra á lífi: Bogi, búsettur
í Borgarnesi, Þorbjörn, Guðjón og
Sigríður, öll búsett í Reykjavík.
Sigurgeir ólst upp í Borgarnesi
ásamt systkinum sínum og tók
þátt í ýmsum störfum á sjó og
landi, er hann hafði aldur og
þroska til. Dugnaður, ráðvendni
og reglusemi voru eiginleikar, sem
þá voru í heiðri hafðir og taldir
undirstaða farsældar í lífsbarátt-
unni. Þessum eiginleikum ásamt
góðri greind og góðu hjartalagi
var Sigurgeir búinn í ríkum mæli.
Þetta góða veganesti reyndist
honum notadrjúgt á lífsleiðinni og
entist honum alla ævi.
Á uppvaxtarárum Sigurgeirs
var Borgarnes í örum vexti, enda
kauptúnið vel í sveit sett með
hinar fögru og blómlegu byggðir
Borgarfjarðar allt um kring. í
Borgarnesi var því talsverð starf-
semi og allmiklar verklegar fram-
kvæmdir, enda átti kauptúnið
eftir að stækka mikið á næstu
árum og áratugum og verða eins
konar miðdepill héraðsins. Bættar
samgönur við höfuðborgina voru
knýjandi nauðsyn, þar eð vega-
kerfið var mjög ófullkomið á þeim
árum. Var því ráðist í kaup á
vélskipinu Laxfossi til að bæta úr
samgöngumálum byggðarlagsins.
Var það skip í förum milli Borg-
arness, Akraness og Reykjavíkur
allmörg ár. Réðst Sigurgeir til
starfa á Laxfossi og starfaði á því
skipi um skeið, eftir að hann lauk
námi í Verslunarskólanum 1939.
Á þessum árum, kreppuárunum
svokölluðu, var ekki auðvelt fyrir
fátæka unglinga að afla sér fram-
haldsmenntunar, þó að hugur
þeirra stæði til slíks náms. Náms-
lánum eða styrkjum var þá ekki til
að dreifa. Hver varð að bjargast
sem best hann gat á eigin spýtur.
Þeir, sem voru svo heppnir að fá
sæmilega launaða sumaratvinnu,
voru skást settir og gátu fram-
fleytt sér næsta skólavetur á
tekjum sumarsins. Sigurgeir var
meðal hinna heppnu, hvað þetta
snerti. Hann fékk skiprúm á
vélskipinu Eldborg frá Borgar-
nesi, sem stundaði síldveiðar á
sumrum, en skipstjóri á henni var
þá hinn landskunni aflamaður
Ólafur Magnússon. Var þar valinn
maður í hverju rúmi. Þetta starf,
ásamt fleiru, sem Sigurgeir mun
hafa fengist við á þessum árum
gerði honum kleift að ljúka
þriggja vetra verslunarnámi.
Haustið 1940 réðst Sigurgeir til
starfa hjá tollgæslunni í
Reykjavík og stundaði þar störf
óslitið í nærfelld fjörutíu ár.
Komu honum þá að góðu haldi
þeir eiginleikar, sem áður er á
minnst og hann hafði hlotið í
vöggugjöf eða tileinkað sér í
uppvextinum í foreldrahúsum.
Hann var traustur og áreiðan-
legur starfsmaður, sem í engu
mátti vamm sitt vita, enda naut
hann trausts og álits samstarfs-
manna sinna sem og yfirboðara.
Voru honum falin ýmis ábyrgðar-
og trúnaðarstörf á vegum toll-
þjónustunnar, og rækti hann þau
jafnan af einstakri samviskusemi
og vandvirkni. Frá 1964 gegndi
hann starfi yfirtollvarðar, þar til
heilsa hans tók að bila á síðast-
liðnu ári.
Sigurgeir unni mjög útilífi og
veiðiskap. Hann hafði yndi af
ferðalögum jafnt innanlands sem
utan, og margar ánægjustundir
átti hann við vötn og veiðiár í hópi
góðra vina og félaga. Um langt
árabil stundaði hann laxveiðar í
ýmsum ám og var mjög slyngur í
þeirri íþrótt. Líklega hefur áhugi
hans á laxveiðum fyrst vaknað,
þegar hann dvaldist ungur dreng-
ur á bökkum Hvítár í Borgarfirði
og horfði margsinnis á innlenda
og erlenda veiðimenn draga feita
og litfagra uppgöngulaxa úr hæg-
um straumi árinnar, sem liðast
þar um grænar grundir á leið
sinni til hafs. Auk veiðigleðinnar
mun hann hafa notið í ríkum mæli
þess unaðar, sem íslensk náttúra
hefur upp á að bjóða, þegar hún
skartar sínu fegursta skrúði á
björtum sumardögum. Við minn-
ingar slíkra hamingjudaga gat
Sigurgeir glaðst og yljað sér löngu
eftir að þeir voru liðnir.
Árið 1942 kvæntist Sigurgeir
eftirlifandi konu sinni, Guðfinnu
Þóru Þórðardóttur, ættaðri úr
Borgarfirði. Þeim varð fimm
barna auðið og eru þau öll upp-
komin. Þau eru: Ásbjörn, fulltrúi,
kvæntur Öldu Guðmundsdóttur,
Loftveig Kristín, húsmóðir, gift
Sveini R. Björnssyni, Þórður út-
varpsvirki, kvæntur Björgu Magn-
úsdóttur, Ágústa, húsmóðir, gift
Sigurjóni Andréssyni, og Gunnar,
bifvélavirki, kvæntur Sólveigu Ól-
afsdóttur.
Ég held mér sé óhætt að full-
yrða, að Sigurgeir hafi verið
gæfumaður í einkalífi sínu. Hann
var góður heimilisfaðir og bar hag
fjölskyldu sinnar jafnan fyrir
brjósti. Var og mikil samheldni
innan fjölskyldunnar og hélst það
samband einnig eftir að börnin
voru uppkomin og flutt úr for-
eldrahúsum og höfðu stofnað eigin
heimili.
Það er jafnan sviplegt þegar
menn sem enn eru á góðum aldri
með óskerta starfsorku og fullir
lífslöngunar, falla skyndilega í
valinn, hrifnir brott frá ættingj-
um og vinum og hverfa sjónum
Ólafur K. Sigurðs-
son — Minningarorð
Fæddur 15. september 1926
Dáinn 26. janúar 1980
í dag kveðjum við Óla mág
minn. Hann var sonur hjónanna
Jónínu Guðmundsdóttur frá Nýja-
bæ í Krísuvík og Sigurðar H.
Ólafssonar, bóksala frá Kalm-
anstjörn á Reykjanesi. Systkini
Óla voru fjögur, Kristín, Steinunn,
Guðmundur og Vilhjálmur.
Kristín var elst þeirra systkina og
lést hún fyir sjö árum, aðeins
fimmtug að aldri. 1975 andaðist
faðir þeirra, Sigurður, og nú er Óli
kallaður burt frá okkur. En Stein-
unn, yngsta systirin, dó á sínu
fermingarári. Öll voru börn Jónu
og Sigurðar fædd í Kirkjuvogi í
Höfnum, nema Kristín er fæddist
á Kalmanstjörn. Óli var um ferm-
ingu þegar fjölskyldan fluttist til
Reykjavíkur. Og var það mikil
breyting á háttum og högum. En
alltaf stóð hugur hans til æsku-
stöðva. Og mörg lágu sporin suður
í Hafnir. Þegar ég kynnist Óla var
hann við leiguakstur á Bifreiða-
stöð Steindórs og var það hans
aðalævistarf. Einnig stundaði
hann sjó og önnur störf. Óli var á
margan hátt sérstakur maður.
Hann var vel gefinn og þó skóla-
ganga væri ekki löng var hann vel
lesinn og fróður. Hann var ekki
maðurinn sem dansaði í kringum
gullkálfinn. Heldur sá sem alltaf
gaf en ekkert tók. Sá sem börnin
leituðu til og fóru aldrei bónleið til
búðar. Ég sá Óla aldrei hamingju-
samari en þegar við vorum í
sumardvöl á Kalmanstjörn, á
hans æskuslóðum. Stína systir Óla
var yndisleg kona og stóð hún
fyrir þessum árvissu ferðum. Það
eru ógleymanlegar stundir fyrir
börnin okkar hjónanna, börn og
barnabörn Stínu og reyndar okkur
öll að kynnast og vera með Óla. En
hugur hans reikaði víðar og þráði
hann heitt að ferðast um lönd og
álfur. En örlögin tóku í taumana.
Mig langar að þakka Óla mági
mínum fyrir allt og allt og bið Guð
að blessa hann, móður hans og
fjölskyldu.
Mágkona.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Ég er kristinn, en mér líður illa. Mér finnst eins og ég
sé í hafti og geti lítið gert. Hverju ætti einn einstaklingur
svo sem að koma til vegar, eins og ástandið er í
heiminum?
Það er svo hrífandi við kristindóminn, að Guð er
reiðubúinn, fær um og fús til þess að gera mikla hluti
fyrir tilstilli eins manns. í Biblíunni er talað um, að
einn maður geti elt þúsund og tveir rekið tíu þúsund á
flótta. I sögunni eru ótal mörg dæmi þess, hverju einn
einstaklingur hefur komið til vegar með Guði.
Þegar Richard Baxter kom til þorpsins Kiddermin-
ister og gerðist þar prestur, sagði hann: „Við sumar
göturnar var ekki ein fjölskylda, sem tilbað Guð.“
Þegar hann lauk þjónustu sinni þarna, sögðu menn:
„Þegar Baxter fór frá Kidderminister, voru þar
margar götur, þar sem ekki var ein fjölskylda, sem
safnaðist ekki saman til bæna á hverjum degi.“
Enginn kristinn maður var í hinni heiðnu stórborg
Korintu, þegar Páll lagði leið sína þangað. Þegar
hann fór þaðan, höfðu mörg hundruð manns veitt
Kristi viðtöku.
Peter Milne var mikill kristniboði á eyjunni Ngúna
á Nýju-Hebrideseyjum. Fyrir neðan mynd af honum
standa þessi orð: „Þegar hann kom þangað var ekkert
ljós. Þegar hann dó þar, var ekkert myrkur."
Þér skulið ekki vanmeta eða gera lítið úr mætti eins
einstaklings, sem hefur helgað sig Kristi. Möguleikar
okkar takmarkast aðeins af því, hversu illa við
helgum okkur honum.
„Hann mun gjöra enn meiri verk en þessi," sagði
Jesús. „Því að ég fer til föðurins" (Jóh. 14,12).
fyrir fullt og allt. En þannig er nú
einu sinni lögmál lífsins, enginn
veit hvenær kallið kemur, hinn
slyngi sláttumaður kveður dyra og
heimtir herfang sitt. Víst er gott
að 'geta kvatt jarðlífið eins og
Sigurgeir gerði, hugarrór, sáttur
við allt og alla hafandi lokið
gifturíku starfi og getið sér virð-
ingar og þakklætis allra þeirra,
sem þekktu hann og áttu við hann
lengri eða skemmri kynni.
Að leiðarlokum þakka ég Sigur-
geiri langa og góða viðkynningu og
árna honum velfarnaðar á nýju
tilverustigi. Konu hans, börnum
og öðrum ættingjum sendi ég og
fjölskylda mín innilegar samúð-
arkveðjur.
Þorvaldur Sæmundsson.
Sigurgeir Ásbjörnsson í tollin-
um, vinur minn og starfsbróðir,
andaðist nýverið í London eftir
skurðaðgerð. Sigurgeir var mörg-
um góður félagi í starfi og utan
þess. Innflytjendur varnings til
landsins höfðu mikið saman við
hann að sælda um margra ára
skeið enda var hann gjörkunnur
tollskránni, því flókna fyrirbrigði.
Leituðu margir þeir til hans í
sambandi við innflutning og toll-
flokkun vara og fengu jafnan
greið svör þrátt fyrir annríki og
streitu. Ég, sem þessar línur rita,
starfaði við skrifborð næst Sigur-
geiri í tollinum og hafði því náið
samband við hann bæði persónu-
lega og í okkar starfi og mér er
mikil eftirsjá í góðum dreng og
vinsælum félaga.
Ég vil að lokum ljúka þessari
stuttu minningargrein með því að
senda mína dýpstu samúð til
eiginkonu og barna Sigurgeirs.
Hafi hann þökk fyrir samfylgd-
ina.
Páll Hannesson
Þótt við getum alltaf búist við
dauðanum, kemur hann alloftast á
óvart. Þegar ég frétti lát þessa
vinar míns og samstarfsmanns,
setti mig hljóðan, en hann andað-
ist laugardaginn 26. janúar á
Landspítalanum.
Ólafur var fæddur að Kirkju-
vogi í Höfnum þann 15. sept. 1926,
sonur hjónanna Sigurðar H. Ól-
afssonar og Jónínu Guðmunds-
dóttur. Hann fluttist með foreldr-
um sínum til Reykjavíkur er hann
var 11 til 12 ára, og hefur hann átt
heima þar síðan.
Okkar kynni hófust við störf á
Bifreiðastöð Steindórs, sem stóðu
í marga áratugi og aldrei féll
skuggi á. Ólafur var góður félagi,
alltaf glaður og skemmtilegur í
góðra vina hópi. Hann vakti vin-
um sínum oft bros með græsku-
lausri kímni og skemmtilegum
tilsvörum, enda var hann góður
drengur, hægur og prúður í allri
framkomu og með sínu hlýja og
milda brosi. Naut hann mikillar
virðingar samstarfsmanna sinna.
Mikla karlmennsku sýndi hann í
þungri sjúkdómslegu þar til yfir
lauk. Það er gott að hafa kynnst
slíkum manni eins og Ólafi og með
þakklátum hug geymum við minn-
ingu um góðan dreng.
Ég sendi aldraðri móður hans,
systkinum og öðrum ættingjum
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
„Far þú í friði. Friður Guðs þig
blessi. Hafðu þökk fyrir allt og
allt.“
V. Briem.
Ragnar Elíasson.