Morgunblaðið - 03.08.1980, Qupperneq 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. ÁGÚST 1980
Svona lcit landiA út þcxar Svcrrir fcsti kaup á því. fyrir li01ct?a tuttu^u árum. gróúurlaus landspilda.
En svæAid hcfur stækkaA mcA árunum. ok má nú finna þar tu>{i þúsunda trjáa.
ÞaA var cinhvcr mildi ok hlýja í öllu láthraiíAi þcirra hjónanna. og
ekki hjá því komist aA sjá hvaA þeim þótti vænt um þessa fallegu vin.
sem þau hafa la«t alla sína krafta í aA hlúa aA.
Texti: Guðbjörg Guðmundsdóttir
Ljósm: Kristján Einarsson
i
J
I
1

Mörx trcn cru cins ok sjá má á myndinni marKra mctra há.
„Ék sá íyrir mér mynd,“ sagði Sverrir Sigurðsson,
þegar hann minnist þess, þegar hann stóð á hrjóstrugri
hæð við Hafravatn fyrir liðlcga tuttugu árum, og horfði
yfir þrÍKRja hektara sróðursnauða landspildu, sem
hann var í þann veginn að kaupa. 0« myndin hefur
mótast úr mel og mosaþemhu í sjaldgæfan gróðurreit.
Svæðið hefur stækkað með árunum og er nú u.þ.b. 17
hcktarar, en verulegur hluti þess er nú orðinn skÓKÍ
vaxinn, má þar finna tugi þúsunda trjáa.
Sverrir Sijíurðsson hefur
verið í fréttum nýverið, er
hann ásamt konu sinni frú
InKÍbjörgu Guðmundsdóttur
gaf Háskóla Islands dýrmæta
málverkasjöf, eða um 100
myndir. En færri vita vísast,
að þau hjónin hafa af þrot-
lausum áhufía ok eljusemi
komið sér upp öðru fágætu
„safni“, þ.e.a.s. ræktað upp
skóg við bæjardyr Reykjavík-
ur.
Undirrituð átti þess kost
einn KÓðviðrisdaKÍnn fyrir
skömmu að fíanga um þetta
svæði í fylíjd þeirra hjóna.
Sverrir safíðist hafa ætlað að
verða bóndi. Hann var í sveit
og var sendur til afa síns á
Norðtungu og var þar fram
undir ferminfju. Hann var
alinn upp við laxveiðina, safjði
hann einnifj, ofj sveitabúskap-
inn eins ojj hann tíðkaðist þá.
Seinna fór hann í landbúnað-
arskóla í Norefji eftir Flens-
borfjarskólann, „en svo fór
þetta nú allt öðru vísi en ætlað
var.“ Talið barst að öllum
þessum trjátefjundum, sem
gefur að líta, bæði smáplöntur
ofj marfja metra há tré.
— Hvernifj hófstu nú handa
hér?
— Fyrstu tvö árin fjerði éfj
lítið nema að flytja hinfjað
húsdýraáburð Ofj mómold.
Jarðvejjurinn er svo slæmur
og stutt niður á jökulleirinn.
Svo hefur þetta verið sífelld
gróðursetning og allt frá fræi
og stiklum. — Eg kem þessu
til hérna í gróðurhúsinu og
beðunum. I ár er ég búinn að
gróðursetja 1165 plöntur, þ.e.
625 sitkagreni, 120 broddfur-
ur, 140 blágreni, 168 stafafur-
ur og 112 bergfurur.
Kona Sverris, Ingibjörg,
skýtur inn í, að honum þyki
svo vænt um „börnin sín“. Við
spurðum hann, hvort hann
hefði aldrei orðið fyrir
skakkaföllum.
— Ég missti 800 grenitré í
hretinu 1963 og öll ósköpin af
ösp líka og sitthvað fleira.
— En hvernig gastu gefið
þér tíma til þessa, maður i
fullu starfi?
— Ég er nú hættur fyrir
nokkrum árum í fyrirtækinu
og hef rýmri tíma. En hérna
áður fyrr, þá kom ég hingað
beint eftir lokun á kvöldin með
brauðsneið í pakka og fór ekki
heim fyrr en 10—11 á kvöldin.
Ég er að dunda þetta stundum
16—17 tíma í sólarhring.
— Já, en þetta hefur verið
alveg dýrlegt hjá okkur þegar
ég lít til baka, segir Ingibjörg.
Hann Sverrir kom heim hok-
inn og skakkur og yfir sig
þreyttur á kvöldin, en alsæll.
Þegar við vorum að flytja
stóru trén utan úr „barna-
garði“, sem við köllum, þá
setti hann stundum band á
mig og ég tosaði í hjólbörurn-
ar og hann ýtti á eftir, þegar
við þurftum að fara upp í
móti.
Sverrir brosir og segir, að
hún vilji alltaf meina, að hann
sé í akkorði fyrir einhvern. En
hún er á kafi í þessu með
mér.“
Það er einhver mildi og
hlýja í öllu látbragði þeirra
beggja, Sverris og Ingibjargar.
Það er ekki annað hægt en sjá
hvað þeim þykir vænt um
þessa fallegu vin, sem þau
hafa lagt krafta sína í að
byggja upp og hlúa að.
Talað
við rjúpuna
En skyldi ekki vera mikið
fuglalíf í þessum fallega
skógi? Ingibjörg sagði, að hún
hafði talið 24 fuglategundir
auk uglunnar, sem væri orðinn
fastagestur hjá þeim.
— Hún sækir svo í haga-
mýsnar, segir Sverrir.
— Svo, þegar rjúpnatíminn
byrjar, þá fer Sverrir uppeftir
dag eftir dag til að vakta og
hann hefur rekið héðan menn
úr landinu til þess að þeir
dræpu ekki fyrir okkur rjúp-
una.
Sverrir segir okkur sögu um
útlendinga, sem hafa álitið
rjúpuna tamda, þegar þeir sáu
hversu hann fékk að nálgast
hana.
— Það má líka til sanns
vegar færa, ég tala oft við
fuglana og sat oft hjá rjúp-
unni á meðan hún lá á, lagði
jafnvel hendina alveg á hreið-