Morgunblaðið - 06.11.1980, Blaðsíða 25

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. NÓVEMBER 1980
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. NÓVEMBER 1980
25
fHttgtiitÞififeft
Útgefandi
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar
Ritstjórnarfulltrúi
Fréttastjóri
Auglýsingastjóri
hf. Árvakur, Reykjavík.
Haraldur Sveinsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
Þorbjörn Guömundsson.
Björn Jóhannsson.
Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aöalstræti 6, sími 10100. Auglýsingar:
Aöalstræti 6, sími 22480. Afgreiösla: Skeifunni 19, sími 83033.
Áskriftargjald 5.500.00 kr. á mánuöi innanlands. í lausasölu 280
kr. eintakið.
Sigur Reagans
*
Urslit bandarísku kosninganna á þriðjudag sýna, að þar vilja
kjósendur ný vinnubrögð og treysta þeim best, sem boða hægri
stefnu. Ronald Reagan, sem er hægri sinnaðasti forsetaframbjóðandinn
í Bandaríkjunum síðan Barry Goldwater gaf kost á sér 1964, vann
stórsigur og hlaut miklu meira fylgi en menn áttu von á. í kosningunum
töpuðu öldungardeildarþingmenn úr hópi demókrata eins og Frank
Church, formaður utanríkismálanefndar deildarinnar, og George
McGovern, forsetaframbjóðandi 1972, en þeir hafa sætt gagnrýni fyrir
það, sem í Bandaríkjunum er kallað „frjálslyndi" en skilst betur hér á
landi með orðunum „hægfara vinstrimennska". Sá meirihluti, sem
repúblíkanar hafa nú fengið í öldungadeild Bandaríkjaþings undirstrik-
ar hina almennu hægri sveiflu í afstöðu kjósenda.
1 kosningabaráttunni lagði Jimmy Carter sig fram um það að koma
því að hjá kjósendum, að Ronald Reagan yrði ógnun við heimsfriðinn í
forsetaembættinu. Varla hafa kjósendur trúað því og þess vegna veitt
Reagan stuðning sinn. Enda leitaðist forsetinn fráfarandi með slíkum
ummælum einkum við að draga athyglina frá innanlandsmálum. Hann
vildi beina huga kjósenda frá vaxandi verðbólgu og atvinnuleysi í
stjórnartíð sinni. Þótt utanaðkomandi virðist oft lítill munur á stefnu
stóru flokkanna í Bandaríkjunum, blasir annað við kjósendum þar í
landi. Repúblíkanar leggja á það áherslu, að hagsmunir einstaklinganna
sitji í fyrirrúmi fyrir ríkishítinni. Demókratar hafa gengið stöðugt
lengra á braut ríkisafskipta. Öflugir málsvarar einkaframtaksins hafa
komið fram í Bandaríkjunum á undanförnum árum og haldið
sjónarmiðum sínum á loft í ræðu og riti. Úrslit kosninganna sýna, að
sjónarmið þeirra hafa góðan hljómgrunn meðal kjósenda.
Utanríkisstefnu sína hefur Jimmy Carter rekið þannig, að milli orða
og athafna hefur verið lítil samkvæmni. Hann setti sér háleit markmið
eins og til dæmis í mannréttindamálum, en framkvæmdin hefur verið
brotakennd og óljós. Segja má, að sveiflurnar í framkvæmd utanríkis-
stefnunnar hafi bæði leitt til þess, að Sovétmenn hafi færst í aukana og
bandamenn Bandaríkjanna hafa haldið að sér höndum í samskiptum við
þá. Meginþættirnir í bandarískri utanríkisstefnu breytast ekki við það,
að Ronald Reagan tekur við forsetaembættinu. Hins vegar er við því að
búast, að aukin áhersla verði lögð á ýmsa grundvallarþætti og þeim
fylgt fram af meiri festu. Reagan hefur lýst því yfir, að hann muni ekki
hika við að undirbyggja utanríkisstefnuna með þeim herstyrk, sem hann
telur nauðsynlegan til að hún sé trúverðug. Hann hefur sagt, að hann
muni senda SALT 2 samkomulagið um takmörkun gjöreyðingarvopna
aftur til Sovétmanna með ósk um að efni þess verði endurskoðað. í þeim
sviptingum, sem af þessu munu leiða, reynir á hæfni stjórnar hans og
staðfestu andspænis Sovétmönnum.
Sagan sýnir okkur, að það hefur síður en svo verið erfiðara fyrir harða
andkommúnista í Hvíta húsinu að glíma við Kremlverja en hina, sem
segjast búa yfir meiri „sáttfýsi". Samband Jimmy Carters við Leonid
Brezhnev hefur ekki verið sérlega alúðlegt, síst af öllu eftir innrásina í
Afganistan, en þegar hún var um garð gengin sagðist forsetinn
fráfarandi fyrst hafa áttað sig á sönnu eðli sovétkommúnismans. Carter
hefur að ýmsu leyti verið óþekkt stærð í augum Kremlverja, hins vegar
ættu þeir fyllilega að geta gert sér grein fyrir því, hvar þeir hafa
Reagan. Á óvissu- og spennutímum í alþjóðamálum, eins og nú ríkja,
ætti það siður en svo að auka á glundroðann. Þeir Vesturlandabúar, sem
telja hag sínum og annarra best borgið með því að friðmælast stöðugt
við Kremlverja og láta þannig skref fyrir skref undan yfirgangi þeirra
og þrýstingi, fyllast að sjálfsögðu kvíða, er þeir heyra heitstrengingar
Ronald Reagans. Staðreyndin er hins vegar því miður sú, að
Kremlverjar láta sér ekki segjast fyrr en þeir sannfærast um alvöru og
hörku viðmælenda sinna. Hingað til hafa ríkisstjórnir Bandaríkjanna
viðurkennt réttmæti slíkrar afstöðu og fylgt henni í orði og að því leyti
er Ronald Reagan ekki boðberi nýrra sanninda. En tiltrú manna í þessu
efni ræðst mjög af persónulegri framgöngu Bandaríkjaforseta og þeirri
forystu, sem hann veitir.
Astæða er til að taka undir það sjónarmið, sem víða hefur komið
fram, að í forsetakosningunum hafi Bandaríkjamenn átt skilið að geta
valið á milli aðsópsmeiri manna, en raun bar vitni. Fáir frambjóðendur
eru þó valdir með meiri áhrifum kjósenda en þessir. Persónulegur stíll
Ronald Reagans, svo að vitnað sé til nýjasta tískuorðsins í
stjórnmálaumræðu hérlendis, er þannig, að honum er á margan hátt
mun auðveldara að koma sjónarmiðum sínum á framfæri við almenning
en Jimmy Carter. Eftir sjónvarpseinvígi þeirra var Reagan talinn
sigurvegari einmitt fyrir þessa sök og tilraunir Carters til að útmála
hann sem stríðsæsingamann hittu alls ekki í mark hjá áhorfendum,
jafnvel þótt hann vitnaði í dóttur sína Amy, máli sínu til stuðnings.
Bandaríkjaforseti nær skammt í störfum sínum eins og allir aðrir
stjórnmálamenn, ef honum tekst ekki að sannfæra þjóð sína, kjósendur,
um hann sé á réttri braut. Jimmy Carter hefur algjörlega brugðist
bogalistin á þessu sviði. Fyrir fjórum árum var hann hylltur sem
einstæður snillingur í því að ná eyrum kjósenda, nú verður hann að þola
mikinn ósigur og búa við það hlutskipti að vera annar forsetinn á
þessari öld, sem ekki nær endurkjöri, eftir að hafa setið heilt
kjörtímabil.
Kosningar í Bandaríkjunum
4. nóvember 1980
Ronald Reagan, nýkjörínn forseti Bandarikjanna
„... svörin eru einföld
— en ekki auðveld“
Wa.shington. 5. nóvember. AP.
ÞAÐ VAR einn tyllidaginn á
árunum eftir síðasta strið, fyrir
nærri 35 árum, að Ronald Reag-
an tók þá ákvörðun að nota
„hugmyndir mínar, mælskulist
mína og orðstír minn sem leik-
ari“ til að vinna hugsjónum
sínum hrautargengi. Þessi
ákvörðun varð til þess, að hann
hætti sem Ilollywood-leikari og
gerðist frammámaður í samtök-
um leikara. hatt endi á leikara-
feril hans i sjónvarpsþáttum og
leiddi hann til rikisstjórasætis i
Kaliforníu og hefur nú loks lokið
upp fyrir honum dyrunum að
Hvita húsinu.
Þó að Reagan sé maður nokkuð
við aldur, 69 ára, og sá elsti, sem
kosinn hefur verið forseti, tókst
andstæðingum hans ekki að gera
það að því kosningamáli, sem að
var stefnt. Reagan verður einnig
fyrsti forsetinn, sem staðið hefur í
hjónaskilnaði, en fyrr á tímum
hefði slíkur maður ekki átt upp á
pallborðið hjá kjósendum. Ein-
beitni Reagans og mikil mælska
komu honum í góðar þarfir í
kosningabaráttunni þegar hann
lýsti fyrir fólki hugsjónum sínum,
repúblikanismanum, sem hann
kvað byggja á fjölskyldunni, iðju-
semi, góðum grannskap og frelsi.
Sá heimur, sem Reagan fær að
fást við sem forseti, er að vísu
flóknari en hann var fyrir 40
árum, en Reagan sér hann þó í
tiltölulega einföldu ljósi. „Sann-
leikurinn er sá, að svörin eru
einföld — en ekki auðveld," hefur
Reagan sagt. I augum vina Reag-
ans og andstæðinga líka, er hann
maður, sem þekkir sjálfan sig,
styrkleika sinn jafnt sem veik-
leika. Hann er bjartsýnn og sann-
færður um réttmæti skoðana
sinna og alls ófeiminn frammi
fyrir sjónvarpsvélunum eða
áheyrendum. Haft er eftir fyrr-
verandi kosningastarfsmanni
Reagans, að þetta mikla sjálfsör-
yggi stafi af því, að hann veit hvað
það er að bíða lægri hlut og kann
að taka því. Reagan komst aldrei
upp á stjörnuhimininn í Holly-
wood eða í sjónvarpinu síðar.
Reagan er fæddur 6. febrúar
árið 1911 í borginni Tampico í
Illinois. Faðir hans var af írskum
ættum og er um hann sagt, að
þrennt hafi það verið, sem var
honum hugleiknara en annað í
þessum heimi: að fást við skó-
verslun, Demókrataflokkurinn og
viskídrykkja. Æska Reagans ein-
kenndist af fátækt og eilífum
flutningum en þrátt fyrir það
minnist hann æskuáranna með
innilegri gleði. Hann lauk prófi
frá Eureka-menntaskólanum árið
1932 og gerðist síðan íþrótta-
fréttamaður í Iowa. Árið 1937
stóðst hann próf, sem Warner
Brothers-kvikmyndafyrirtækið
lagði fyrir væntanlega leikara, og
þar með hófst ferill hans sem
Hollywood-leikari.
Það var þó sjónvarpið, sem
hafði mest áhrif á pólitískan
frama Reagans, en árið 1964 flutti
hann sjónvarpsávarp til stuðnings
Barry Goldwater, sem þá var
frambjóðandi repúblikana í for-
setakosningunum. Eftir það var
Reagan talinn óumdeildur arftaki
Goldwaters meðal íhaldsmana og
það ruddi honum brautina í ríkis-
stjórakosningunum í Kaliforníu
árið 1966, þegar hann sigraði
Brown með nærri milljón atkvæð-
um. Fjórum árum síðar var var
hann endurkosinn með 500.000
atkvæða mun.
Reagan tók við störfum ríkis-
stjóra á árum Víetnam-stríðsins
og stúdentauppreisna. Hann kall-
aði óróasama stúdenta „huglausa
Ronald Reagan — hampar blaði þar sem skýrt er frá stórsigri hans.
Símamvnd AP.
fasista" og sagði, að „ef blóðbaðs
er þörf, þá skulum við ekki bíða
boðanna. Engar tilslakanir fram-
ar“. í raun hefur þó alltaf verið
mikill munur á orðum og gjörðum
hjá Reagan og hann hefur stund-
um mátt viðurkenna, að hann hafi
tekið fullmikið upp í sig — og það
var einmitt það, sem ráðgjafar
hans í kosningabaráttunni gerðu
sér allt far um að koma í veg fyrir.
Árið 1976 lét nærri að Reagan
hreppti útnefningu Repúblikana-
flokksins sem forsetaefni í stað
Gerald R. Fords, en vegna þeirra
úrslita tók hann lítinn sem engan
þátt í kosningabaráttunni. Á rík-
isstjóraárum sínum í Kaliforníu
vann Reagan að jafnaði aðeins
átta stunda vinnudag og er búist
við að hann haldi þeirri venju sem
forseti, en treysti því meir á
aðstoðarmenn sína.
Einn nánasti ráðgjafi Reagans
er kona hans, Nancy, sem hann
kvæntist árið 1952, fjórum árum
eftir að hann skildi við leikkonuna
Jane Wyman. Nancy var einnig
leikkona, en hún gaf Hollywood
upp á bátinn þegar þau giftust og
hefur átt mikinn þátt í að móta
íhaldssamar skoðanir manns síns.
Þau hjónin eiga tvö börn en
Reagan á önnur tvö með fyrri
konu sinni.
GEORGE BUSH. næsti varafor-
seti Bandarikjanna, er fæddur í
Connecticut á Nýja Englandi, en
bjó lengi í Texas. Hann var
kcppinautur Ronald Reagans í
forkosningum repúblikana fyrr á
árinu ,þótti standa sig vel, eink-
um i iðnríkjunum. og var fremst-
ur i kapphlaupinu á tímahili.
Kunnastur er hann fyrir að hafa
verið yfirmaður CIA um skeið.
Nokkur ágreiningur hefur verið
milli Bush og Reagans. einkum i
félagsmálum, en Bush hefur vilj-
að gera lítið úr honum.
Hann virðist fyllilega ánægður
með að taka við varaforsetaemb-
ættinu, þótt það sé valdalítið, og
hefur oft sagt, að fremsta skylda
varaforsetans sé að vera trúr
forsetanum. En vegna aldurs
Reagans má vera, að Bush fái
mikilvægt hlutverk í stjórn hins
nýkjörna forseta, ekki sízt þar
sem Reagan hefur þann hátt á að
dreifa völdunum meðal undir-
manna sinna.
Faðir Bush, Prescott Bush, var
auðugur bankastjóri í Wall Street
og var kjörinn í öldungadeildina
fyrir Connecticut 1952. George
Bush var sendur í beztu skóla, sem
völ var á, og gekk í sjóherinn að
loknu prófi 1942. Átján ára gamall
varð hann yngsti flugliðsforingi
sjóhersins og hann var sæmdur
ýmsum heiðursmerkjum-í stríðinu
á Kyrrahafi. Eftir stríðið lauk
hann námi í hagfræði frá Yale-
háskóla og fluttist síðan ásamt
fjölskyldu sinni til olíubæjarins
Odessa í Texas, þar sem hann
stofnaði olíufyrirtæki ásamt
tveimur vinum sínum.
Árið 1964 bauð hann sig fram til
George Bush, varaforsetacfni Reagans, ásamt konu sinni, Barböru, veifa
repúbltkana.
öldungadeildarinnar gegn Ralph
Yarborough, frjálslyndum demó-
krata, sem naut mikilla vinsælda í
Texas, og tapaði, enda voru sigur-
líkur hans litlar, en hann fékk þó
fleiri atkvæði en nokkur annar
repúblikani í sögu ríkisins. Tveim-
ur árum síðar bauð hann sig fram
til fulltrúadeildarinnar í Houston
og varð fyrsti repúblikaninn í
borginni sem hafði verið kjörinn á
alríkisþingið í Washington.
Árið 1968 kom hann til greina
um tíma sem varaforsetaefni
Richard Nixons, áður ^en Nixon
valdi Spiro Agnew. Tveimur árum
síðar ákvað Bush að áeggjan
Nixons að bjóða sig aftur fram
gegn Yarborough, en demókratar
tilnefndu í staðinn íhaldsmanninn
Lloyd Bentsen og Bush tapaði.
Meðal annars til að bæta þetta
upp skipaði Nixon hann sendi-
herra hjá SÞ og því embætti
gegndi hann til 1973, þegar hann
stuðningsmönnum eftir stórsigur
Simamynd AP.
var tilnefndur formaður lands-
nefndar repúblikana.
Þegar Agnew sagði af sér, var
Bush einn þeirra, sem komu til
greina sem varaforseti, og þegar
Nixon sagði af sér, kom hann til
greina sem varaforseti Gerald
Fords.í staðinn skipaði Ford hann
yfirmann CIA.
Bush fékk fyrst hugmyndina um
að keppa að forsetakjöri skömmu
eftir að Jimmy Carter fluttist í
nvíta húsið og hann hætti hjá
CIA, en hóf baráttuna ekki fyrir
alvöru fyrr en sumarið 1978 og
ferðaðist víða um Bandaríkin til
að kynna sig kjósendum. Reagan
gersigraði hann í forkosningunum
í New Hampshire, en Bush lét ekki
staðar numið. Hann lagði áherzlu
á hófsamari stefnu en Reagan, og
það átti þátt í því að hann sigraði
úí forkosningunum í Massachus-
etts, þótt John Anderson, sem
varð annar, vekti mestu athyglina
í fjölmiðlum.
Þegar Ford gaf í skyn að hann
kynni að fara fram versnaði staða
Bush og hann tapaði í Suðurríkj-
unum og Hlinois. En síðan náði
hann sér aftur á strik og sigraði í
Pennsylvaníu og Michigan og varð
annar í Texas, næstur á eftir
Reagan. Þá hafði Reagan hins
vegar tryggt sér nær alla þá
landsfundarfulltrúa, sem hann
þurfti til að fá tilnefningu í
forsetaframboðið, og vonlaust var
fyrir Bush að bjóða sig fram gegn
honum í Kaliforníu, svo að hann
ákvað að hætta baráttunni.
Bush huggaði sig við það, að
hanfi hafði barizt lengUr í for-.
kosningunum en allir aðrir keppi-
nautar Reagans og að hann hætti
á réttum tíma rétt eftir sigur sinn
í Michigan og áður en hægt var að
saka hann um að vera flokknum
ótrúr. Nú á eftir að sjá, hvernig
honum vegnar í stjórn Reagans,
en þeir hafa kynnzt vel í sumar og
Reagansmenn segja, að ef Bush
hafi hæfileika til að bera muni
Reagan láta hann fá nóg að gera.
Vegna reynslu Bush má auk þess
vera, að hann verði valdamikill, og
hann er kunnugri í Washington en
Reagan. En mikið er undir því
komið, hvernig þeim gengur að
vinna saman.
Bush getur f engið mikilvægt hlutverk
Reagan þegar hann fagnaði sigri:
„Eg hræðist ekki
það sem bíður min
'uos Angeles. 5. nóv. AP.
HÉR FARA á eftir brot úr ra?ðu
Reagans. sem hann hélt þegar
hann fagnaði sigri í forsetakosn-
ingunum aðfaranótt miðviku-
dagsins:
„Fyrst og fremst vil ég segja
það, að þetta er auðmjúkasta
stund lífs míns ... Ég lít á það
traust, sem þið hafið sýnt mér,
sem helgan hlut og ég mun leggja
mig allan fram við að verða
traustsins verður. Ég hef talað við
Carter forseta í síma. Hann
hringdi til mín og það gerði
Anderson einnig. Forsetinn hét
mér stuðningi sínum og samvinnu
í þeim umskiptum, sem munu eiga
sér stað á næstu. mánuðum, og ég
fullvissaði hann um fullkomið
samstarf af minni hálfu ... Um öll
Bandaríkin er fólk, sem ég stend í
mikilli þakkarskuld við, í hverju
fylki, í hverju héraði, í borgunum
og í borgarhverfum. Fólk, sem
hefur lagt sig allt fram í óeigin-
gjörnu starfi, hundruð þúsunda
sjálfboðaliða, ég á þeim ómælda
skuld að gjalda.
Við skulum minnast orða Abra-
ham Lincolns daginn eftir að hann
var kosinn forseti. Hann sagði við
fréttamennina, sem höfðu fylgst
með kosningunum: Jæja drengir,
ykkar erfiðleikar eru nú að baki,
en mínir eru rétt að byrja. Ég held
ég viti við hvað hann átti. Lincoln
hefur haft áhyggjur af þeim
erfiðleikum, sem ríktu þegar hann
varð forseti, en ég held að hann
hafi ekki verið hræddur. Hann var
reiðubúinn að takast á við vanda-
málin, staðráðinn í að nota tæki-
færið til að leiða þjóðina fram á
veg.
Mér fer eins og Lincoln, ég
hræðist ekki það sem bíður mín,„
og ég trúi því að bandaríska þjóðin
óttist það ekki heldur. Saman
munum við vinna þau verk, sem
vinna verður, og saman munum
við aftur gera Bandaríkin að þjóð,
sem getur látið hendur standa
fram úr ermum. Ég ætla að reyna
að endurvekja ameríska hugsjóna-
eldinn, sem nam landið allt heims-
hafanna á milli og fóstraði mikla
þjóð, lifði af styrjaldir og kreppu á
sama hátt og við munum vinna
bug á þeim erfiðleikum, sem við
okkur blasa.“
Carter þegar hann viðurkenndi ósigur sinn:
„Guð útdeilir byrð-
unum og einnig öxlun
um til að bera þær“
IIÉR FER útdráttur úr ræðu
Carters þegar hann viðurkenndi
ósigur sinn fyrir Ronald Reagan:
„Ég hét ykkur því fyrir fjórum
árum, að ég skyldi aldrei segja
ykkur ósatt og af þeim sökum er
ég ekki hér kominn til að halda því
fram, að ég sé ekki bitur. Banda-
ríkjamenn hafa gert upp hug sinn
og að sjálfsögðu hlíti ég þeim
úrskurði, en ég verð þó að viður-
kenna, að ég geri það ekki með
sama fögnuði og fyrir fjórum
árum. Ég vil þó taka það fram, að
ég met það stjórnkerfi framar
öllu, sem gefur fólki kost á að
velja sér sína eigin leiðtoga. Fyrir
klukkustundu hringdi ég til Ron-
ald Reagans í Kaliforníu og óskaði
honum til hamingju með sigurinn
og hét honum stuðningi mínum í
þeim umskiptum, sem framundan
eru.
Ég hef notið þeirrar náðar, sem
aðeins fáum hlotnast, að fá að eiga
þátt í að móta örlög þessarar
þjóðar. I því hef ég haft stuðning
ykkar ... Ég hef ekki komið öllu
því í verk, sem ég vildi, og líklega
er það svo um flesta, en ég hef
ekki skorast undan því að takast á
við vandamálin þó að erfið hafi
verið. Við höfum haldið á loft
merkinu og barist fyrir hugsjón-
um okkar og þeirri baráttu lýkur
ekki með brottför þ'essarar stjórn-
ar.
... Kosningabaráttan hefur ver-
ið löng og óvægin en nú verðum
við að taka saman höndum og ég
hvet alla landa mína til að vera
mér samtaka í einlægum stuðn-
ingi við eftirmann minn, þegar
hann tekur við embætti sem
forseti þessarar miklu þjóðar. Það
er til gamall jiddískur málsháttur,
sem oft hefur komið upp í huga
minn á þeim tíma, sem ég hef
gegnt embætti, og hann hljóðar
þannig: Guð útdeilir byrðunum og
einnig öxlunum til að bera þær.
Allan þann tíma, sem ég hef
þjónað þjóð minni í þessu emb-
ætti, hafið þið boðist til að axla
byrðarnar með mér, sýnt mér
traust og minnst mín í bænum
ykkar. Enginn maður getur farið
fram á meira.“
Walesa fagnar
sigri Reagans
Varsjá. 5. nóv. AP.
LECH WALESA, leiðtogi óháðu verkalýðshreyfingarinnar í Póllandi.
hyllti sigur Ronald Reagans i forsetakosningunum í Bandarikjunum i
dag.
„Eg er mjög ánægður með að
Reagan skyldi sigra. Svo vissi ég
líka alltaf, að Reagan yrði forseti."
Stjúpfaðir Walesa er búsettur í
Bandaríkjunum og kom fram í
sjónvarpsþætti með Reagan meðan
á verkföllunum stóð í Póllandi í
sumar.
Pólska útvarpið sagði frá úrslit-
unum kl. 3 í nótt að ísl. tíma.
Kosningatölur voru lesnar jafnóð-
um, en blöðin sögðu ekki frá
úrslitunum, þar sem þau fara í
pressuna á miðnætti.
Útvarpsþulurinn sagði, vegna
fyrirspurna í síma, að ekki væri
vitað til þess að menn af pólskum
ættum væru í starfsliði Reagans.
Dollarinn hækkar við sigur Reagans
l,ondt»n. New York. 5. nóv. AP.
DOLLARINN hakkaði víða i
verði á alþjóðlegum gjaldeyris-
mörkuðum i dag vegna sigurs
Reagans i bandarísku forseta-
kosningunum og hefur ekki verið
ha'rra skráður um sjö mánaða
skeið. Sömu sögu er að segja um
verðbréfamarkaðinn í New York
og London.
Þó að dollarinn hafi styrkst
mjög í dag í kjölfar kosningasig-
urs Reagans eru samt ekki allir á
einu máli um áhrifin þegar fram í
sækir. Sumir telja, að dollarinn
muni haldast stöðugur vegna þess
hve Reagan er hlynntur auknu
frelsi fyrirtækja, en aðrir óttast,
að efnahagsstefna hans boði
aukna þenslu og verðbólgu, sem
boði allt annað er gott fyrir gengi
dollarans.
Verðbréf hækkuðu einnig veru-
lega í verði í dag í New York og
London og þar skiptir líka í tvö
horn um skoðanir manna. Sumir
sjá fram á bjartari tíð hvað varðar
afstöðu stjórnvalda til atvinnu-
rekstrarins en aðrir vitna til
vaxtahækkunar, sem búist er við á
næstu dögum, og þess, að gert er
ráð fyrir vaxandi verðbólgu á
komandi mánuðum, hvað svo sem
líður aðgerðum stjórnvalda.