Morgunblaðið - 25.03.1981, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. MARZ 1981
31
Kári Forberg
- Minningarorð
Kári Forberg fyrrum stöðvar-
stjóri Pósts og síma á Selfossi lézt
15. marz sl.
Kári var fæddur í Norður-Nor-
egi 14. febrúar 1905 en fluttist út
hingað tvævetur með foreldrum
sínum og eldri bræðrum, en for-
eldrar hans voru heiðurshjónin
Jenny og Olav Forberg, en Olav
faðir Kára stjórnaði lagningu sím-
ans og gerðist síðan fyrsti land-
símastjóri og gegndi því starfi til
dauðadags.
Segja má að Kári hafi numið
hér land samtímis simatækninni
og þeim framförum á sviði við-
skipta, menningartengsla og ör-
yggismála, sem þeirri tækni
fylgdu.
Vegna uppeldis síns og ætternis
varð líka óhjákvæmilegt að hann
næmi ungur í föðurgarði öll þau
fræði, er lutu að símvirkjun og
símritun, enda var kunnáttu hans
og hæfni á þeim sviðum, er síðar
urðu vettvangur ævistarfs hans,
viðurkennd af öllum, er með hon-
um eða hjá honum störfuðu.
Kári fór úr föðurhúsum innan
tvítugs, var fyrst um skamman
tíma við ritsímastöðina á Seyðis-
firði og síðan í Þórshöfn í Færeyj-
um hjá Mikla Norræna ritsímafé-
laginu, sem þá rak báðar þessar
stöðvar. Frá Þórshöfn fór hann til
Newcastle í Englandi þar sem
hann dvaldi um tveggja ára skeið
og að lokum starfaði hann í
Helsingfors, eins og höfuðborg
Finnlands var þá nefnd.
Við þessa dvöl erlendis jók Kári
énn við þekkingu sína og reynslu,
sem síðar varð honum það vega-
nesti á starfsferlinum, sem fáir
starfsbræður hans gátu jafnað til.
A þessum tíma jók hann við
málakunnáttu sína, en Kári var
mikill málamaður. Mikið yndi
hafði hann af dvölinni í Finnlandi.
Þar stundaði hann með starfi sínu
mikið útivist við skíðaferðir og
veiðar, en áður hafði hann stund-
að knattspyrnu á unglingsárum í
Reykjavík og þótti þar mjög lið-
tækur og eins í íþróttafélaginu
Hugin á Seyðisfirði eftir að hann
settist þar að síðar.
Að lokinni Finnlandsdvölinni
hóf Kári að nýju störf við ritsíma-
stöðina á Seyðisfirði, þar sem
hann starfaði síðan til haustsins
1951, er hann var skipaður stöðv-
arstjóri Pósts og síma á Selfossi
og gegndi því starfi þangað til
1975 um haustið.
Kári var sérlega glæsilegur
maður. Hann var prúður og hæ-
verskur í allri framgöngu, háttvís
en fremur hlédrægur. Hann vann
sér þegar traust og virðingu allra
sem honum kynntust, en þeir sem
eignuðust hann að vini nutu þaðan
af ræktarsemi hans og trygglynd-
is.
Kári hafði þegar við fyrri dvöl
sína á Seyðisfirði fellt hug til
Agústu Sveinsdóttur, Arnasonar,
fiskimatsstjóra og konu hans Vil-
borgar Þorgilsdóttur, en Ágústa
starfaði á talsímastöðinni á Seyð-
isfirði og var hvers manns hug-
ljúfi. Þau gengu í hjónaband
haustið 1932 og bjuggu fyrst í
Steinholti, en þegar þau Sveinn og
Vilborg fluttu suður 1933 fluttu
þau Ágústa og Kári í Bakaríið.
Þar fæddist sonur þeirra Garðar
Forberg 9. ágúst 1933, sem varð
augasteinn þeirra í einstaklega
ástriku hjónabandi. Heimili
þeirra Kára og Ágústu var orðlagt
fyrir fegurð og gestrisni, en
Ágústa var listræn og smekkvís
með afbrigðum og fylgdi henni
birta og ylur hvar sem hún fór.
Voru þau samhent mjög um alla
hluti. Þótti gott að sækja þau
heim og áttu þar ýmsir athvarf.
Helga systurdóttir Ágústu dvaldi
hjá þeim Ágústu og Kára í
veikindum Ragnheiðar, en sú dvöl
varð skemmri en ætlað var því að
Ágústa veiktist haustið 1938 af
þeim sjúkdómi, sem dró hana til
dauða 13. apríl 1940. Var hún
harmdauði öllum. Sérlega var
missirinn mikill þeim feðgum.
Astrid systir Kára og maður
hennar Johan Ellerup lyfsali voru
búsett á Seyðisfirði, er Ágústa féll
frá, og voru þau Kára mikil stoð er
hann stóð einn eftir með ungan
son.
Síðari heimstyrjöldin var þá
skollin á og landið hernumið.
Umsvif hersins urðu geysimíkil á
Seyðisfirði einkum vegna góðrar
hafnaraðstöðu og öruggs skipa-
lægis, en fyrir vikið má lika með
sanni segja að á Islandi hafi
stríðið hvergi verið nær en þar.
Myrkranir voru þar tíðar og sír-
enuþytur vegna yfirvofandi árása.
Hafði Kári þá þungar áhyggjur er
hann var sjálfur við skyldustörf
og gat ekki verið með Garðari syni
sínum.
Það var þeim feðgum mikill
styrkur, þegar Vilborg Ásmunds-
dóttir frá Víðum í Reykjadal,
mannkostakona, vel lesin og
greind og hin traustasta á öllum
sviðum, réðst sem bústýra hjá
Kára árið 1942, og veitti honum
ómetanlegan stuðning við uppeldi
Garðars, sem hún tók ástfóstri við
sem væri hann hennar eigin son-
ur. Gengu þau Kári í hjónaband
16. apríl 1949, sem siðan hefur
staðið, enda byggt á grunni gagn-
kvæms trausts og virðingar.
Kári tók virkan þátt í félags-
málum símamanna og þótti þar
tillögugóður. Eftir að hann flutti
til Selfoss gerðist hann félagi í
Rotary-hreyfingunni og lét mál-
efni hennar mjög til sín taka. Var
hann mjög vel metinn í félags-
starfi sínu sem hann lagði jafn-
mikla rækt við og hvað eina sem
hann tók að sér.
Kári hafði flesta þá kosti sem
góðan dreng mega prýða. Hann
var hlédrægur mjög að eðlisfari,
hafði einkar hlýja og græskulausa
kímnigáfu, traustur og samvisku-
samur með afbrigðum, rökfastur í
öllum málflutningi og fylginn sér.
Hann var sérlega vel látinn af
samstarfsfólki sínu og virtur hús-
bóndi.
Eftir að þau Valborg og Kári
fluttu hingað til Reykjavíkur fór
heilsu hans nokkuð hrakandi.
Saknaði hann þá vina sinna að
austan frá Seyðisfirði og Selfossi
og ánægjustunda, er hann hafði
átt með þeim að tafli og spilum.
Glöddu hann þá heimsóknir son-
arsonarins Lúðviks Kára en með
þeim var mjög kært, en móðir
Lúðvíks Kára og fyrri kona Garð-
ars, Guðrún A. Símonar, sýndi
þeim Kára og Vilborgu ævinlega
staka ræktarsemi og hafði við þau
náið samband.
Garðar sonur Kára og kona
hans Elín hafa verið búsett er-
lendis lengstum eftir að Kári og
Vilborg fluttu til Reykjavíkur og
varð þvi miður en óhjákvæmilega
ekki um jafntíðar heimsóknir
þeirra og barna þeirra eins og þau
hefðu öll óskað.
Kári vissi vel að hverju stefndi.
Kom það vel fram í tali hans á
síðasta fundi okkar. Kom þá gerla
fram þakklæti hans til Vilhorgar
fyrir trausta samfylgd hennar og
virðing fyrir persónu hennar og
sjálfstæðum skoðunum. Sú virðing
ætla ég hafi verið gagnkvæm.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
Kára hinztu kveðju með þökkum
fyrir vináttu hans og ævinlega
tryggð. Vilborgu og Garðari og
fjölskyldu sendum við samúðar-
kveðjur.
Sveinn Snorrason
Minning:
Haraldur Pálsson
trésmíðameistari
Svo trrætið þiA aldrei þá aumustu mús,
ok anirrið ei futrlinn sem hvergi á aér hús,
öllum ef sýnið þið velvild og væru,
þá verðið þið lánirefin höfðingjabörn.
Þessi fallegu heilræði flugu í
hug minn, er ég sting niður penna
til að minnast látins vinar míns,
Haraldar Pálssonar, trésmíða-
meistara. Því engum manni hef ég
kynnst, sem komist hefur nær því
að tileinka sér og lifa eftir þeim
sannindum, er felast í ljóðinu.
Haraldur var fæddur í Bolung-
arvík 18. febrúar 1906 og ólst þar
upp, og var elstur þriggja systk-
ina. Um tvítugsaldur fer hann til
iðnnáms í Reykjavík, og 1932
útskrifast hann sem trésmiður
með ágætiseinkunn. Sveinsstykki
hans er útidyrahurðin á húsi
Hvítabandsins í Reykjavík. Lífið
virðist brosa við hinum unga,
glæsilega manni, sem var búinn
hinum bestu hæfileikum til sálar
og líkama. En fljótlega dregur ský
fyrir sól, hann veikist af hættu-
legum heilasjúkdómi, er olli því,
að hann varð aldrei sami maður á
eftir, og bjó að allt sitt líf.
Enn verða þáttaskil í lífi Har-
aldar, hann finnur ekki grundvöll
fyrir framtíðarstarf í höfuðborg-
inni, þolir illa hávaða og skarkala
borgarlífsins. Um þessar mundir
er að hefjast uppbygging á íbúðar-
húsum í Austur-Eyjafjallahreppi
eftir kreppuárin. Árið 1939 er
auglýst í dagblöðum eftir smið til
að byggja íbúðarhús á Hrútafelli,
hjá Eyjólfi Þorsteinssyni. Harald-
ur ræðst til verksins, og þar með
var heimilisstaður hans ráðinn.
Lögheimili hans var upp frá því
þar, þótt mörg hin síðustu ár
dveldi hann á Ysta-Skála hjá
hjónunum Vigdísi Pálsdóttur og
Einari Sveinbjarnarsyni. Hjá
þeim var hann búinn að byggja
allt upp, bæði yfir fólk og fénað,
og þar leið honum vel. Hjónin
reyndust Haraldi í alla staði sem
bestu foreldrar, en hin síðustu ár
mátti líkja þessum göfuglynda
manni við stórt barn, kraftarnir
þrotnir eftir margra ára þrælkun
og sjálfsafneitun.
Þau eru teljandi á fingrum sér
heimilin í báðum Eyjafjallahrepp-
unum, sem handaverk Haraldar
sjást ekki. Á þeim árum, er
Haraldur byrjaði að vinna við
húsabyggingar hjá okkur Eyfell-
ingum, kom bændum vel, að smið-
urinn var ekki kröfuharður á kaup
sitt, en fyrstu árin fékkst hann
ekki til að taka við nema 3 kr.
fyrir dagsverkið, sem stundum var
frá kl. 5 að morgni til kl. 11 að
kveldi, en þá voru margir bændur
í sárum eftir heimskreppuna
miklu. Peningar voru Haraldi
aukaatriði, en hlýtt hjarta hans
gladdist innilega við hvern
áfanga, sem náðist, hverju við-
fangsefni er hann vann að. Það
var eins og þeir, sem unnu með
honum við byggingarnar, væru að
vinna fyrir hann, því að kveldi
hvers vinnudags þakkaði hann
hjartanlega fyrir unnið verk og
var þá sjálfur bóndinn, sem naut
verksins, ekki undanskilinn, slíkur
var Haraldur. Þegar Haraldur
varð 60 ára, gerðu Austur-Eyfell-
ingar hann að heiðursborgara. Ég,
sem þessar línur rita, valdist
ásamt Isleifi heitnum bróður mín-
um til að afhenda Haraldi heið-
ursbréfið ásamt smágjöf frá
Austur-Eyfellingum. Enn er mér í
minni sú barnslega gleði, og
þakklæti, er skein úr augum og
andliti þessa fágæta heiðurs-
manns, er hann tók við þessari
fátæklegu sendingu. Síðar gengust
Eyfellingar fyrir því, að hann var
heiðraður með Fálkaorðunni.
Einu sinni hitti ég skólabróður
Haraldar úr Iðnskólanum, okkur
varð tíðrætt um Harald, og þá
segir þessi maður: „Haraldur var
ekki einungis glæsilegasti piltur-
inn, sem útskrifaðist, hann var
einnig best gefni maðurinn á alla
lund.“ Undir þessi ummæli get ég
tekið, sannarlega var Haraldur vel
af guði gjörður, og sjálfsögun og
hnitmiðað lífsmót gjörðu hann að
einum prúðasta og háttvísasta
manni, er maður kynnist. Um það
get ég vel borið, þar sem hann
dvaldi á mínu heimili um 2ja ára
skeið við smíðar. Heiðarleiki,
kurteisi og starfsáhugi voru hans
aðalsmerki, sem hann bar með
sóma til æviloka.
Eftir sig lætur Haraldur ekki
miklar jarðneskar eignir, sem
mölur og ryð má granda, en þeim
mun ljúfari minningar hjá þeim,
er kynntust honum best. Sveins-
bréf hans og nokkuð af gömlum
smíðaáhöldum voru geymd hjá
mér, sem nú hefur verið ráðstafað
til varðveislu í byggðasafninu í
Skógum, með vitund og vilja
náinna ættingja hans.
Haraldur lést á Landspítalanum
10. febrúar sl. og var búinn að
liggja þar um hálfsmánaðartíma.
Útför hans var gerð 22. s.m. frá
Ásólfsskálakirkju. Eyfellingar
vottuðu hinum látna heiðurs-
manni þakklæti sitt og virðingu
með því að fjölmenna að jarðar-
förinni. Skála-hjónin buðu öllum
viðstöddum heim til sín til veg-
legrar erfisdrykkju á eftir og
sýndu þar með þakklæti sitt og
höfðingslund til siðustu stundar.
Ég leyfi mér fyrir hönd okkar
Eyfellinga allra að votta hinum
látna innilega þökk fyrir langt og
gifturíkt starf. Minning um þann
góða dreng mun geymast fölskva-
laus í hugum þeirra, er nutu hans
hjálpsömu handa og falslausa
hugarfars. Megi hann njóta eftir-
launa í bjartari og betri heimi.
Guð blessi hann.
Gissur Gissurarson, Seikoti
H HuNNEBECK
Byggingameistarar — verktakar
og allir þeir er áhuga hafa
Leitað eftir heil-
brigðisþjónustu
á Seltjarnarnesi
í
BORGARSTJÓRN samþykkti á
fundi sínum á fimmtudag að leita
eftir samningum við Seltjarnarnes-
kaupstað um þjónustu fyrir Reyk-
víkinga i heilsugæslustöð Seltjarn-
arness, en þetta er í samræmi við
samþykkt borgarráðs um málið.
Samkvæmt samþykktinni er borg-
arlækni, framkva'mdastjóra
Ileilsuverndarstöðvarinnar og
framkvæmdastjóra fjármáladeild-
ar falið að annast samningagerð.
Þetta mál kom til kasta borgar-
stjórnar vegna ágreinings sem varð
í borgarráði á sínum tima, en þar
greiddi Albert Guðmundsson borg-
arfulltrúi atkvæði gegn þessu. Á
fundinum á fimmtudagskvöldið, var
þetta samþykkt með 14 samhljóða
atkvæðum, en Albert Guðmundsson
var ekki á fundinum.
Höldum kynningu á Hunnebeck kefismótum í
húsakynnum okkar aö Funhöföa 19, Reykjavík,
fimmtudaginn 26. marz kl. 18.00.
ASETA sf.,
sími 83940.