Morgunblaðið - 13.06.1981, Síða 14

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ1981

~7~
HLAÐVARPINN
Lukkunornin vinsæla
bær Auður Hermannsdóttir og Elsa Jónsdóttir ásamt nokkrum „afkvæma sinna"
hangir i lampanum við hlið Auðar.
HANDAVINNA
Enginn ætti að gef a
sér tíma til að leiðast
MATVÆLI
Akureyringar
kartöflulausir?
Hálfgcrt umferðaröngþveiti varð sl. þriðjudag í Kaupangsgili á
Akureyri. Fjöldi bila og fólks safnaðist saman á slaginu klukkan sex
síðdegis fyrir utan kartöflugeymslu Akureyrarbæjar, en geymslan er
opin þriðjudaga og fimmtudaga frá klukkan sex til hálfátta.
Umsjónarmaður jarðhýsisins mætti einnig á slaginu sex, en þá kom í
ljós, að lykillinn að geymslunni var týndur eða réttara sagt hafði
vörðurinn lánað vini sínum lyklana og fengið ranga lykla til baka.
Fólkinu og bílunum fjölgaði stöðugt, enda fjölmargir Akureyringar sem
geyma þarna kartöflur sínar. Er blaðam. Mbl. átti leið um gilið nokkru
síðar beið fólkið enn.
Við skulum þó vona að lykillinn sé fundinn, alla vega að Akureyringar
þurfi ekki að láta sér nægja soðninguna án hinna gómsætu jarðepla, eða
skyldi sá sem lykilinn fékk ætla að sitja einn að góðgætinu?
- segja Auður Her-
mannsdóttir og Elsa
Jónsdóttir sem sauma
dúkkur í fristundum
sinum
Tvær hafnfirskar húsmæður,
Auður Ilermannsdóttir og Elsa
Jónsdóttir. tóku fyrir skömmu upp
á þeirri nýbreytni að sauma alls
kyns dúkkur í frístundum sinum og
til að fá útrás fyrir sköpunargleði
sína. eins og þær segja sjálfar.
Upphaflega byrjuðu þær á dúkku-
saumnum fyrir jólin og gerðu þá
aðallega skraut og gjafir fyrir sina
nánustu. en siðan fréttu vinir og
kunningjar af þessu og allir vildu
fá dúkkur. Og nú sauma þar
stöllur 10 til 12 tegundir, sem
sjaldan hafa langa viðdvöl hjá
foreldrum sinum eftir fæðinguna.
Klaðamaður Mbl. brá sér i heim-
„Hugmyndirnar höfum við fengið
víða, hjá fólki sem er áhugasamt
eins og við, og svo okkar eigin
hugmyndir. Þegar fólk gerir svona
dúkkur verða þær aldrei eins og hver
gerð þróast smám saman i vissa átt
hjá hverjum höfundi. Efnið sem við
notum er margs konar, vatt og ull
innan í dúkkurnar og alls konar efni,
tau og litir koma svo til viðbótar.
jkkurnar má að sjálfsögðu þvo því
allir litir og efni eru ekta. Lukku-
nornirnar riða um loftið á sleifum og
það liggur við að við séum búnar að
kaupa upp sleifalager hafnfirskra
kaupmanna. Þeir skilja líklega ekk-
ert í því hvað hafnfirskar húsmæður
eru orðnar duglegar að hræra í
pottunum og í Hagkaup ráku þeir
upp stór augu þegar við keyptum 16
sleifar í einu.“
Hættum þessu
vonandi aldrei
Hvað hafið þið hugsað ykkur að
halda lengi áfram við dúkkusaum-
inn?
„Vonandi hættum við þessu aldrei
alveg, það er þó ekki þar með sagt að
við höldum alltaf áfram með sömu
gerðirnar, verðum við varar við, eða
fáum nýjar hugmyndir, munum við
að sjálfsögðu reyna þær. Við erum
svo forvitnar að við verðum að sjá
hvað kemur út úr hugmyndunum og
hvernig þær þróast. Við munum því
ábyggilega halda áfram við handa-
vinnu og föndur í framtíðinni, sér-
staklega þegar fer að hægjast um
hjá okkur. Þetta er skemmtilegt og
skapandi áhugamál og auðvitað ætl-
um við alls ekki að fara að gefa
okkur tíma til að leiðast," sögðu þær
Auður og Elsa að lokum.
Hluti hópsins sem beið vonglaður eftir að rétti lykillinn kæmi i
leitirnar. Röð bifreiða náði alít upp að sundlauginni og langt niður i
ífil. LJósm. Mbl. Frlóa Proppé.
HELGARVIÐTALIÐ
sókn til þeirra
spjallaði við þær.
á dögunum og
Aðcins áhutfamál,
ekki atvinnuvegur
„Við byrjuðum á þessu fyrir síð-
ustu jól og þá hugsuðum við þetta
sem föndur og hugsanlegt jólaskraut
og gjafir handa okkar nánustu, en
síðan smáþróaðist þetta hjá okkur
og nú erum við með 10 til 12 tegundir
af alls konar dúkkum, böngsum og
kanínum, en það vinsælasta hjá
okkur er lukkunornin eins og við
köllum hana. Hún „flýgur" um
eldhús manna á sleif og á að færa
eldhúsunum ánægju og hamingju.
Þetta er nú samt sem áður aðeins
áhugamál, átti aldrei að verða neinn
atvinnuvegur og er það heldur ekki.
Þó er hugsanlegt að gera þetta að
almennum söluvarningi ef fleiri
koma inn í spilið, en þá er hætt við
að fjöldaframleiðslusvipur komi á
dúkkurnar og þær missi höfundar-
einkenni sín og það viljum við ekki.
Það er talsverður efniskostnaður
við þetta og það fara að meðaltali 4
til 6 klukkustundir í gerð hverrar
dúkku hjá okkur báðum, svo þetta er
að sjálfsögðu bara „hobby“. Það eru
allt of margir sem gefa sér tíma til
að leiðast, en af slíku erum við ekki
hrifnar. Nú í dag eru möguleikar
fólks á alls konar föndri nær ótak-
markaðir, nú er ekki bara um að
ræða krosssaumspúðana og útsaum-
inn eins og var til skamms tíma. Það
er bara sá galli við þetta að allt efni
er talsvert dýrt og óeðlilega háir
tollar eru á föndur- og íþróttavörum,
sem hlýtur að skjóta skökku við, þar
sem þessir þættir eru þroskandi og
skapandi fyrir einstaklinginn og
ættu því að koma þjóðinni til góða
fremur en hitt.“
Sleifar í Hafnarfirði
að verða uppseldar
Hvernig fenguð þið hugmyndina
að þessu?
„Þjónustu Pósts og síma hefur
hrakað verulega undanfarin ár“
Sumardaginn fyrsta 1941 hóf
Reynir Ármannsson störf hjá
Póststofunni í Reykjavík og átti
hann því 40 ára starfsafmæli fyrir
skömmu. Frá því aó hann hóf störf
hefur hann unnió aó ýmsum félags-
málum innan starfssviós síns og
utan auk þess sem hann hefur sinnt
fjölmörgum störfum innan póst-
þjónustunnar. Meöal annars var
hann formaður Póstmannafélags
islands árin 1970 til 1978 og eftir
það hefur hann verið formaður
Neytendasamtakanna. Vegna þessa
merka áfanga hafði Morgunblaöiö
samband við Reyni og spjallaði
lítillega við hann.
Sjö daga vinnuvika og
vinnutími ótakmarkaöur
Við hvað vannstu fyrst við póst-
þjónustuna?
„Fyrsta áriö starfaöi ég sem bréf-
beri, en þá var sjö daga vinnuvika hjá
bréfberum í Reykjavík og yfirvinna
mjög mikil án þess aó sérstök
greiösla kæmi fyrir hana. Þá var
póstur borinn út tvisvar á dag og
bögglapósti ekiö heim til viötakenda.
Ég fór þá þegar aö hafa afskipti af
félagsmálum og beitti mér fyrir því aö
sunnudagurinn yrði afnuminn sem,
vinnudagur bréfbera. Það var þó
ekki fyrr en nokkru síðar aö þaö
réttlætismál náói fram aö ganga. Ég
ræddi þetta mál viö þáverandi bisk-
up, sem taldi þetta áhugavert mál og
vart afsakanlegt aö menn væru aö
opinberum störfum á messutíma.
Þaö varö því úr aó ég hvatti alla
bréfbera til aö ganga í kirkjukóra til
þess aó ná þessu réttlætismáli fram,
en meö því móti fengu menn frf.
- segir Reynir Ármannsson póstfulltrúi
Vinnutími bréfbera var geysilangur
á þessum tímum og ég minnist þess
aö 1941 hóf ég störf klukkan 8 fyrir
hádegi á Þorláksmessu, unniö var
alla aöfaranótt aöfangadags jóla og
sleitulaust til klukkan 23.30 á að-
fangadagskvöld. Fyrir alla þessa
vinnu var aöeins fast kaup og ekkert
tillit tekiö til yfirvinnunnar.
Var klagaöur fyrir aö þéra
ekki einn viöskiptavinanna
Mér er ýmislegt minnisstætt frá
þessum árum. Þá þótti sjálfsagt aö
þéra yfirmenn hjá Póstinum, svo og
vióskiptavini og einu sinni var ég
klagaöur fyrir aö hafa þúaö einn
viöskiptavinanna. Þaö var þekktur
borgari á þeim árum, Páll Sveinsson,
menntaskólakennari. Er ég var yfir-
heyröur vegna málsins haröneitaöi
ég aö biðjast afsökunar, ég sagöist
þúa guó í bænum mfnum og sæi því
enga ástæöu tii þess aó þéra sam-
starfsmenn mína eöa viðskiptavini.
Meö þaó var máliö látiö niöur falla.
Voriö 1942 geröist ég póstbílstjóri,
sá eini í Reykjavík á þessum árum.
Þetta var ákaflega erfitt starf á þeim
árum, langur vinnutími og þaö ár
fékk ég ekki einn einasta frídag. Á
þeim árum barst póstur mestmegnis
til íslands meö enskum herflutn-
ingaskipum, sem lágu á ytri höfninni.
Ég varö oft aö fara um miöjar nætur
nióur á höfn og taka þar lóösbát,
sem ferjaöi póstinn síðan f land.
Þetta voru oft 500 til 600 póstpokar,
aóallega bögglapóstur og ég haföi
því samband viö Guömund í Verka-
mannaskýlinu, sem oftast gat útveg-
aö mér aöstoöarmenn. Þetta var oft
kaldranalegt starf á köldum vetrar-
nóttum, því póstinum varö aö koma í
land, hvernig sem viöraöi. 1943 hóf
ég svo störf á bögglapóststofunni og
vann þar þangaö til um voriö 1944,
en þá hóf ég störf á aöalafgreiöslu
Póststofunnar og vann viö frímerkja-
sölu og afhendingu ábyrgóarbréfa
þar til 1949.
Annaóist póstþjónustu
á Þingvöllum 17. júni 1944
í hripleku tjaldi
Frá þessum árum eru mér einna
minnisstæóust störf mín á Þingvöll-
um 17. júni 1944 viö hinar verstu
aöstæóur. Þá annaöist ég póstþjón-
ustu í hripleku tjaldi, sem ekki var
beinlínis heppilegt í þvf mlkla vot-
viöri, sem þá var. Þar fór fram sala á
þjóöhátföarfrímerkjum og stimplum
og var þessi dagur mér bæöi eftlr-
minnilegur og erfiöur.
Þá eru mér stríösárin ákaflega
eftirminnileg, þegar straumur amer-
ískra hermanna var slfkur til aó fá
skipt dollurum í íslenzkar krónur,
þegar bankar voru iokaöir um helgar,
aö viö uröum aó vísa þeim frá. Vlö
höföum einfaldlega ekki nóg af
peningum til aö skipta fyrir þá, og
ýmsar verzlanir neituöu aö taka á
móti dollurum, þrátt fyrir aö her-
mennirnir vildu selja þá undir gengi.
Var póst- og símstjóri,
„félagsráögjafi“ og
jafnvel „prestur“
á Keflavíkurflugvelli
Um haustiö 1947 hóf ég starf sem
póst- og símstjóri á Keflavíkurflug-
velli. Bandaríski herinn haföl þá
yfirgefið völlinn þá um voriö og
American Overseas Airlines tekiö viö
rekstri hans um tíma og sföan
fyrirtæki, sem hét lceland Airport
Corporation. Þaö má segja aö á
þessum tíma hafi pósthúsiö á vellin-
um gegnt sérstöku hlutverki, þaó var
alhliöa upplýsingamiölun fyrir starfs-
menn, bæöi innlenda sem erlenda,
og á þessum tfmum var enginn
prestur starfar.di á Vellinum og
uröum viö póstmenn, sem þá vorum
tveir og opiö var allan sólarhringinn,
aö tilkynna starfsmönnum ýmsar
válegar fréttir, svo sem um dauösföll
ástvina og annaö í þeim dúr. Banda-
ríkjamenn voru einnig ósparir á aö
leita til okkar meö margvísleg per-
sónuleg vandamál sín, sem viö
reyndum aö leysa eftir beztu getu.
öll kynni mín af Bandaríkja-
mönnum frá þessum árum voru
ánægjuleg og margir þeirra, sem
störfuöu á Keflavíkurflugvelli á þess-
um árum vegna flugsins yfir Noröur-
Atlantshaf, eru áhrifamenn og braut-
ryðjendur vestan hafs á sviöi flug-
mála í dag.
Fyrsti póstútibús-
stjórinn í Reykjavík
1949 hóf óg aftur störf hjá aöal-
pósthúsinu í Reykjavík og var þar til
1959 aó ég hóf störf sem fyrsti
1