Morgunblaðið - 28.03.1982, Síða 1

Sunnudagur
28. marz
Bls. 49-96
Sophia
Loren
sem nú er 48 ára, stendur
nú á krossgötum í lifí sínu.
Hún ræðir hér opinskátt
við blaðakonuna Diane de
Dubovay um skoðanir sín-
ar á ástum og hjónabandi.
Viðtalið birtist í banda-
ríska blaðinu Los Angeles
Times í janúarlok sl.
Vil gera tilraunir
með nýjan lífsstil
varð sú, að hún reyndi ekki að draga fjöður
yfir sannleiksgildi þessa orðróms.
Arum saman höfðu þeir, sem gerst
þekktu til, vitað að hið fullkomna hjóna-
band Carlo Ponti og Sophiu Loren var
fjarri því að vera fullkomið. Ýmsar ástæð-
ur liggja til þess að Sophia Loren hefur
verið mjög ófús að ræða opinberlega sögu-
sagnir um ástarævintýri eiginmanns síns
og helzt hefur hún viljað leiða þau hjá sér.
Fátækt, niðurlæging og öryggisleysi æsku-
áranna hafa magnað þrá hennar eftir ör-
yggi og jafnvægi, eða svo hefur hún sjálf
skýrt frá. Frá fornu fari hafa evrópskar
konur fyrirgefið eiginmönnum sínum
ðtryggð í hjúskap og sett eigið öryggi og
samstöðu fjölskyldunnar ofar skamm-
vinnri rómantík.
Hjónabandið ekki
keppikefli
Á yfirborðinu virðist Sophia Loren
fyrirgefa manni sínum. Hins vegar virðist
Ponti ekki hafa áttað sig á, hversu mjög
ástarævintýri þau, sem hann dró litla dul
á, særðu stolt konu hans og ollu trúnaðar-
bresti í samskiptum þeirra.
Fyrir fjórum árum virtist hún farin að
endurskoða sína bjargföstu sannfæringu
um að hjónaband væri bezta trygging kon-
unnar í fjárhagslegu og tilfinningalegu til-
liti. Nú sagði hún við mig:
„Fyrir tuttugu árum dreymdi allar kon-
ur um að giftast. Mig líka. En ég held, að
það mikilvægasta í lífinu sé að hitta mann,
sem maður dáir og virðir. Það er mjög
sjaldgæft. Ef kona er svo heppin að hitta
slíkan mann gæti svo farið að hún giftist
honum. En mér er hjónabandið ekkert
keppikefli lengur. Það er sambandið milli
karls og konu, sem mestu skiptir, en ekki
það, hvaða samkomulag þau gera sín á
milli.”
Beizkjan í garð Ponti situr enn í henni.
Sophia Loren hefur greinilega engu
gleymt. í fyrstu virtist hún ákveðin í þí að
öðlast sómatilfinningu að nýju með því að
gjalda Ponti við líku líkt. Sumarið 1979
sást hún á almannafæri í París ásamt
myndarlegum frönskum pop-söngvara.
Fregnir hermdu að þar áður hefði hún sézt
í fylgd með ítölskum leikara.
Þegar hér var komið sögu virtist hjóna-
band þeirra Sophiu Loren og Carlo Ponti
vera nánast nafnið tómt. Það táknaði lítið
meira en sameiginlegt heimilisfang og
sameiginlegt forræði fyrir börnum og
eignum, en báðir aðilar fóru sína leið eftir
því sem þeim þóknaðist.
nÉg hef verið svo einmana í lífi rnínu,"
trúði Sophia Loren mér fyrir í samtali,
sem við áttum fyrir skömmu. Rödd hennar
var þrungin samblandi af trega og óþol-
inmæði.
„Að nokkru leyti hefur þetta stafað af
vinnu minni," sagði hún. „Ég var alltaf
fjarri ástvinum mínum í einhverju hótel-
herbergi, alein, með handrit í höndum, og
þetta var ekkert nema vinna, vinna, vinna.
Ég skynjaði einveru mína í gegn um merg
og bein og ég reyndi að njóta hennar —
jafnvel þótt ég vissi að það var nokkuð sem
ung kona ætti ekki að gera. En ég var mér
meðvitandi um mikla ábyrgð. Þess vegna
var líf mitt helgað vinnunni — ekki aðeins
i eitt, tvö eða þrjú ár — heldur í tuttugu
eða tuttugu og fimm ár.“
Hún þagnaði andartak og virtist rifja
upp fyrir sér þá miklu fórn sem hún hefur
fært í gegn um árin og einnig þá breyt-
ingu, sem hefur nýlega orðið í lífi hennar;
skyndilegan búferlaflutning frá París til
Genfar; þrálátan orðróm um ástarbríma
hennar og virts fransks læknis; yfirvof-
andi aðskilnað við Ponti, stoð hennar og
styttu og eiginmann í 28 ár; og — færi hún
frá Ponti — líkurnar á því að hún missti
umráðarétt yfir heittelskuðum börnum
sínum, Carlo yngri, 13 ára, og Edoardo, níu
ára.
„Ég er ennþá einmana," hélt Sophia
áfram, „mér fellur einveran sjálf. En nú
brenn ég í skinninu eftir annars konar
lífi.“ Rödd hennar varð ákveðnari. „Ég vil
gera tilraun með nýjan lífsstíl. Maður lifir
aðeins einu sinni. Og maður verður að
reyna að njóta þess til fullnustu."
„Hvað finnst eiginmanni þínum um þær
breytingar, sem þú ert að gera á lífi þínu?“
spurði ég.
„Maðurinn minn hefur unnið alla sína
ævi og það er ógerningur að breyta honum.
Hann er bara svona. En ég hef annars
konar þarfir. Ég er ennþá mjög ung í anda
og ég bíð eftir því að lífið færi mér eitt-
hvað óvænt."
Brestir í hjónabandi
Fyrstu fundir okkar Sophiu höfðu verið
fjórum árum áður. Þá átti ég' við hana
viðtal á heimili hennar í París, ríkmann-
legu húsi í barrokstíl á Avenue George V
steinsnar frá Champs-Elysees. Þá hafði ég
þótzt finna bresti í hjónabandi hennar og
Carlo Ponti, en svo virtist sem djúp gjá
hefði myndazt milli hjónanna. Opinber-
lega hafði hún lýst því yfir, stolt og varkár
eins og henni var lagið, að engin vandamál
hefðu gert vart við sig í hjónabandinu.
Hún gaf ýmsar skýringar á þeim sögu-
sögnum, svo sem þær, að blöðin hefðu
blásið út fréttir af því að Ponti hefði daðr-
að við ítalska leikkonu, og að hann ætti í
lagalegum þrætum við yfirvöld á Ítalíu.
En þegar ég hafði orð á þessum sögusögn-
um virtust þær koma illa við hana og hún
fór í fyrstu undan í flæmingi. Á svipaðan
hátt brást hún við spurningum um meint
ástarsamband hennar sjálfrar. Raunin
Borgarstjórinn í Sévres dregur gnt-
ingarhringinn á fingur Sophiu er hún gift-
ist Carlo Ponti.
Ast við fyrstu sýn
Sagt er að fundum þeirra Sophiu Loren
og dr. Etienne-Emile Baulieu hafi borið
saman í desember 1980. Það voru sameig-
inlegir vinir, sem kynntu þau og þessir
sömu vinir hafa skýrt frá því, að þar hafi
orðið ást við fyrstu sýn á báða bóga. Dr.
Baulieu var mikilsmetinn sérfræðingur í
Sjá nánar á
miðopnu