Morgunblaðið - 16.04.1982, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. APRÍL 1982
+
Hjartkær sonur okkar og bróðir,
RÚNAR HARALDSSON,
lést föstudaginn 2. april. Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey.
María E. Helgadóttir, Haraldur A. Einarsson,
og syatkini hins látna.
t
Móðir okkar,
GUDBJÖRG GUDBRANDSDÓTTIR,
Langholtsvegi 24,
lést aö heimili sínu aö morgni fimmtudagsins 15. apríl.
Hulda Pétursdóttir,
Þórdis Siguróardóttir,
Halldóra Sigurðardóttir,
Ólafur Jens Sigurðsson,
Ingibjörg Siguröardóttir,
Siguröur Randver Sigurösson.
+
Kæra dóttir mín og systir okkar,
SIGRUN FINNBOGADÓTTIR (BRAULT),
lést í sjúkrahúsi í Texas 5. þ.m. Jaröarförin hefur fariö fram.
Hjartans þakkir fyrir sýnda samúö.
Oktavía Ólafsdóttir Thorarensen,
Albert og Gunnar Kr. Finnbogasynir.
+
Maöurinn minn og faöir okkar,
GUÐMUNDUR B. ODDSSON
fré Bolungarvík,
sem andaöist 11. apríl, veröur jarðsunginn frá ísafjaröarkirkju laug-
ardaginn 17. apríl kl. 2.
Valgeröur Pélmadóttir
og börn.
+
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
STEINUNN JÓNSDÓTTIR
fré Skagaströnd,
veröur jarösungin frá Hólaneskirkju laugardaginn 17. apríl kl. 2.00.
Margrét Björnsdóttir, Guömundur Magnússon,
Hrefna Björnsdóttir, Gunnar Albertsson,
börn og barnabörn.
+
Dóttir mín, stjúpdóttir, móöir okkar, systir og mágkona,
ELÍN THORARENSEN,
hérgreiöslukona,
Langholtsvegi 151,
veröur jarösett frá Fossvogskirkju í dag, föstudag 16. apríl kl. 3
e.h.
Ingibjörg Guölaugsdóttir, Ingimundur Ólafsson,
Ingibjörg Stefénsdóttir, Ólafur Kjartansson,
Brynjúlfur G. Thorarensen.lngveldur Gunnarsdóttir,
Eiríkur Thorarensen, María Magnúsdóttir.
+
Systir okkar,
ELÍN JÓNSDÓTTIR,
Bírkivöllum 2, Selfossi,
veröur jarösett laugardaginn 17. apríl kl. 2 e.h. frá Selfosskirkju.
Systkini hinnar létnu
og aörir vandamenn.
+
MAGNÚS SKARPHÉÐINSSON,
Tunguseli 10,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 19. apríl kl.
13.30.
Guöbjörg Guömundsdóttir,
Guömundur Mar Magnússon, Sigurborg Magnúsdóttir,
Brynhíldur Magnúsdóttir, Hulda Björk Magnúsdóttir,
Linda Magnúsdóttir, Anna Guóbjörg Magnúsdóttir.
Minning:
Sveinn Jónsson
bifreiðastjóri
Fæddur 4. marz 1892
Dáinn 31. marz 1982
Mig langar aó sá t nga
lygi þar finni
sem lokar art síóusiu
bókinni minni.
Lífsbók Sveins Jónssonar hefur
verið iokað. Sú bók geymir langa
sögu sem nær 90 ár aftur í tímann.
Þessi saga segir frá öllum þeim
stökkbreytingum sem orðið hafa í
íslensku þjóðlífi allt frá allsleysi
til allsnægta, frá dönsku valdi til
lýðveldis, frá menntun, tækni og
þægindum sem þykja sjálfsagður
hlutur í dag en þekktust ekki áður
fyrr. Ef borin eru saman lífskjör
fólksins nú eða fyrir hálfri öld
þola þau engan samjöfnuð, hvað
þá ef lengra er litið til baka.
Sveinn var ein af hetjum hvers-
dagslífsins, sem með dugnaði,
seiglu og sjálfsafneitun lögðu
grunninn að þeim lífskjörum sem
við búum við í dag. Svitadropar
öldungsins eru lífdögg þeirra
blóma sem gróa við okkar eigin
götu. Nú er hann allur, jarðneskar
leifar heyra moldinni til en eilífð-
in geymir anda og sál.
Leiðir okkar Sveins lágu fyrst
saman fyrir rúmum 34 árum en þá
byrjaði ég akstur á BSR. Margir
starfsbræður mínir, sem þá voru á
stöðinni og eru þar enn, hafa orðið
mér minnisstæðir samferðamenn
og stend ég í þakkarskuld við
marga þeirra, gagnkvæmt traust,
virðing og vinsemd er veganesti
sem aldrei þrýtur. Sveinn var einn
af þessum mætu og minnisstæðu
mönnum, lágur vexti, þrekinn,
mikill um brjóst og herðar, bjart-
ur á hörund, fríður sýnum, en það
leyndi sér ekki að undir silfurhær-
um þessa drenglundaða manns bjó
mikið og stórt geð, skapgerð sem
var vel tamin af langri lífsreynslu
en ætíð var hann reiðubúinn að
veita þeim mönnum og málefnum
lið sem hann áleit að hefðu til þess
unnið en hann gat orðið þungur í
garð þeirra sem hann taldi að
hefðu að sér vegið.
A þessum árum átti Sveinn
heima á Grettisgötu 80. Kvæntur
Ingibjörgu Þorláksdóttur, af-
bragðs konu norðan úr Húna-
vatnssýslu, af góðum ættum kom-
in. Þau áttu tvö ung börn, Sverri
og Sigurbjörgu. Leiðir þeirra
hjóna lágu fyrst saman 1938.
Hjónaband þeirra var mjög far-
sælt og reyndist Ingibjörg manni
sínum traustur og góður lífsföru-
nautur sem Sveinn kunni bæði að
virða og meta.
Honum lá góður hugur norður í
Húnavatnssýslu og nutum við þess
oft, Húnvetningarnar á stöðinni,
þegar gustaði um okkur af ein-
hverjum ástæðum. Hann sagði
sjaldan mikið en svipurinn og lif-
andi hreyfingar leyndu því ekki að
hann var liðsmaður okkar.
Aður var Sveinn giftur Ingi-
björgu Sigfúsdóttur af skagfirsk-
um ættum. Þau slitu samvistum
en með henni átti hann tvo syni,
Sverri, rafveitustjóra á Siglufirði,
og Sigfús Agnar, búsettan á Sauð-
árkróki. Ungur að árum eignaðist
Sveinn son, Jón að nafni. Hann
dvelur nú á Reykjalundi, rúmlega
sjötugur að aldri og heilsan þrot-
in.
svo til Reykjavíkur og byrjaði að
keyra á BSR. Vann síðan við akst-
ur næstum óslitið á BSR það sem
eftir var af starfsævinni.
Ekki fór það á milli mála að
Sveinn var föstum og traustum
böndum bundinn við æskustöðvar
sínar í Fljótshlíðinni og hann varð
hýr á svipinn og léttur í máli þeg-
ar hann talaði um hlíðina sína og
Þórsmörkina, þann unaðsreit sem
enginn getur gleymt sem þangað
kemur. Hún er sannkölluð paradís
á bakvið jökla og eyðisanda. Það
er mikill þjóðarauður sem skáldið
frá Hlíðarendakoti, Þorsteinn Erl-
ingsson, skildi eftir sig og víst er
að Sveinn mat þennan sveitunga
sinn mikils og svo má segja um
flsiri almúgans niðja. Ungur að
árum lærði ég Gunnarshólma og
var hrifnari af því kvæði en öðrum
ljóðum sem ég þá hafði lært.
Fljótshlíðin og umhverfið varð í
huga mínum undraheimur sem ég
kynntist þó betur þegar ég fór að
lesa Njálu. Nú hef ég séð þetta allt
með eigin augum, farið víða og
margt séð en æskustöðvum Sveins
gleymir enginn sem þær hefur
augum litið.
Þegar ég byrjaði akstur á BSR
var Sveinn á nýjum Chevrolet sem
annar á stöðinni átti. Síðan liðu
all mörg ár þar til hann eignaðist
sinn eigin bíl og varð sjálfseign-
arbílstjóri, um svipað leyti eign-
aðist hann nýja íbúð inni í Hæð-
argarði 28.
Hann var enginn efnishyggju-
maður og safnaði ekki veraldar-
auði, en með dugnaði og nýtni sá
hann sér og sínum farborða,
dyggðin og trúmennskan voru
leiðarljós á lífsvegi hans. Sveinn
var bráðgreindur, viðræðugóður
og sagði skemmtilga frá, víðlesinn
og bókhneigður, fróður vel og
minnið gott, hefði örugglega haft
mikla námshæfileika ef leið hans
hefði legið til mennta á yngri ár-
um en á þeim tima hjá alþýðunni
var bókvitið ekki í askana látið,
hans líf var stöðugt starf. Þegar
fróðir og skemmtilegir menn eru
horfnir af sjónarsviðinu er skarð
fyrir skildi. Þá sér maður betur en
nokkru sinni áður hvað kapp-
hlaupið við dagsins önn hefur tek-
ið frá manni mikinn tíma af lífs-
hlaupinu svo alltof skammur tími
hefur farið í að blanda geði við
samferðamanninn. Það er mikill
skóli og uppbygging að hlusta og
læra af þeim sem eru reynslunni
ríkari. Hvað segir líka stórskáldið
Björnstjerne Bjórnson: „Þar sem
góðir menn fara þar eru guðsveg-
ir.“ Þessi sígilda setning er saga
Sveins í sem fæstum orðum.
A BSR gerum við okkur margt
til dægrastyttingar þegar lítið er
að gera. Það er spilað og teflt,
skipst á skoðunum en aldrei kast-
ast i kekki svo umtalsvert sé.
Okkar viðhorf er að koma fram
sem einn maður. Sveinn hafði
mjög gaman af að tefla og gleymdi
þá í ákafanum bæði stund og stað
en gaf sig ekki fyrr en baráttunni
var lokið.
Arið 1966 varð Sveinn ekkju-
maður. Ingibjörg hafði verið
heilsuveil síðustu árin sem hún
lifði, svo kannski hefur andlát
hennar ekki komið honum alveg
að óvörum. En hetjan hélt velli og
lét ekki bugast. Hélt akstrinum
áfram, var einn í íbúðinni og borð-
aði á matsölustöðum. Börnin hans
tvö, Sigurbjörg, sem hann kallaði
ætíð Diddu sína og Sverrir, bæði
búsett hér í borginni, litu til með
honum og reyndust honum frá-
bærlega vel. Attræður keypti
hann sér nýjan bíl og keyrði tvö ár
til viðbótar. Alla þessa löngu ævi
hafði hann verið mjög heilsugóður
og hélt henni enn. Sveinn var að-
gætinn og góður bifreiðarstjóri og
varð aldrei fyrir neinum skakka-
föllum alla þá áratugi sem hann
stundaði bifreiðaakstur.
Hann gætti þess að ofmeta ekki
sjálfan sig þegar ellin færðist yfir,
þó heilsan væri góð, dró sig í hlé
þegar akstursskilyrði voru ekki
hagstæð en var drjúgur í starfi
þegar vel viðraði.
Veturinn 1974 hætti hann
akstri, þá 82 ára að aldri. Sama
vetur flutti hann á vistheimilið Ás
í Hveragerði og var þar þangað til
seint á síöasta ári að hann flutti
aftur til Reykjavíkur og nú á Elli-
heimilið Grund.
Eftir að leiðir skildi og hann
flutti til Hveragerðis fóru nokkur
bréf og kort á milli okkar. Þau
bréf eru mér hugstæð, þar er
hversdagsblæjunni svipt til hliðar
og ég sé innri manninn í enn þá
skírara Ijósi en nokkru sinni fyrr.
Skriftin stílhrein og falleg og hug-
urinn túlkaður í skírum og falleg-
um búningi. Það er mikils virði
fyrir hvern sem er að eiga vináttu
þeirra sem eldri eru að árum, slíkt
er ódauðleg auðlegð.
Ég á hljóðritað viðtal við Svein
frá því hann var áttræður. Það
skyldi maður síst ætla að svo aldr-
aður maður sæti fyrir svörum.
Röddin skýr og öll frásögn í besta
lagi. Ég hefi gaman af að eiga
þetta í fórum mínum og ekki síst
nú þegar hann er horfinn af svið-
inu.
I nóvember 1978 þegar flugslys-
ið mikla varð á Sri-Lanka missti
hann dóttur sína, Sigurbjörgu.
Hún var glæsileg kona, greind og
góð, og reyndist föður sinum ein-
staklega traust og umhyggjusöm.
Hann unni dóttur sinni mikið og
hjá henni áttu hans viðkvæmu til-
finningar og stóra geð öruggt at-
hvarf. Það fór ekki hjá því að eftir
dótturmissinn brast sterkur
strengur í lífsþræði Sveins.
Síðustu mánuðina gekk Sveinn
ekki heill til skógar. En langri æfi
lauk á Elliheimilinu Grund 31.
mars. Að eigin ósk var hann jarð-
settur í kyrrþey. Sú athöfn fór
fram frá Fossvogskirkju, miðviku-
daginn fyrir páska, 7. apríl.
Ég kveð góðan vin, en minning-
in lifir, á hana hefur enginn
skuggi fallið, hafðu þökk fyrir allt
og allt. Fortjaldið mikla skilur á
milli. Á bakvið það bíða hans vinir
í varpa, sem bjóða hann velkom-
inn heim.
Jakob Þorsteinsson
Sveinn var fæddur á Torfustöð-
um í Fljótshlíð 4. marz 1892 og
voru foreldrar hans ábúendur á
jörðinni. Hann átti þrjá bræður
sem allir eru dánir en enga systur.
Sveinn var elstur sinna bræðra.
Hann ólst upp við venjuleg störf í
heimasveit sinni, en ungur að ár-
um fór hann á vertíð í Vestmanna-
eyjuin og var þar alls 20 vertíðir
— og mun hann meir hafa stundað
landvinnu en sjóinn. Seinni hlut-
ann af þessum 20 árum stundaði
hann reknetaveiðar fyrir norðan á
sumrin, aðallega frá Ólafsfirði og
Siglufirði. Árið 1929 flutti hann
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal einnig
getið, af marggefnu tilefni, að frumort ljóð um hinn
látna eru ekki birt á minningarorðasíðum Morg-
unblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og með
góðu línubili.