Morgunblaðið - 19.05.1982, Blaðsíða 6

46
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 19. MAÍ1982
V elferðarsamfélagið
líka fyrir aldraða?
Björg Guðlaugsdóttir:
„Ég reyni að
basla svona á
f
meðan ég get“
„Mér tékst aö komast af með því
að spara allt eins og framast er unnt.
Ég fer aldrei neitt og eyði engu
nema í mat og brýnustu nauðsynjar
— ég þarf að greiða húsaleigu og
auk þess rafmagn og hita, svo það er
engin furða þótt fjárhagurinn sé
þröngur þegar innkoman er smá,“
sagði Björg Guðlaugsdóttir er blm.
Mbl. spurði hana hvernig henni
gengi að komast af. Eiginmaður
Bjargar, Guðni Steindórsson, er lát-
inn fyrir einu ári en hann átti við
mikið heilsuleysi að strýða síðustu
árin sem hann iifði og var lamaður
alveg upp að hálsi. Mbl. ræddi við
þau hjónin fyrir tæpum tveimur ár-
um, og bjuggu þau þá við erfiðar
aðstæður.
„Þetta var mjög erfitt fyrir
mig,“ sagði Björg. „Sérstaklega
eftir að hann var orðinn alveg
lamaður og gat ekki einu sinni
hreyft hönd — þá varð ég að gera
allt fyrir hann og það reyndi mjög
á mig ég hef verið svo heilsulaus
sjálf."
Hefur þú ekki fengið neina að-
stoð?
„Meðan Guðni lifði fengum við
aðstoð og það kom sér mjög vel, en
síðan hann dó hef ég enga aðstoð
fengið. Ég reyni að basla svona á
meðan ég get. Sonur minn, sem
hefur verið iamaður í fótunum frá
því að hann var 10 ára, býr hérna
hjá mér. Ég fer yfirleitt í búðir
sjálf, ég hef gott af því að hreyfa
mig dálítið, en þegar kalt er í veðri
sækir sonur minn allt fyrir mig.
Björg Guölaugsdóttir
Það er kannski best að búa að sínu
á meðan maður getur — þetta hef-
ur slarkað svona hingað til.
Það er verst hvað það er ein-
manalegt hérna. Síðan ég flutti
hingað upp í Breiðholt hefur mér
leiðst. Hér er allt svo ömurlegt og
tómlegt. Við áttum lengi heima í
Vesturbænum og þar kunni ég vel
við mig — þar sá maður svo mikið1
af fólki en hér er ekkert nema bíl-
ar og aftur bílar. En við urðum að
flytja hingað uppeftir þegar
Guðni veiktist — hann gat ekki
komist niður stigana, svo það var
ekki um annað að ræða.“
Þú tekur ekki þátt í félagsstarfi
eldri borgara?
„Nei, við þessi veikindi sem
Guðni átti í síðustu árin fór ég
eiginlega út úr öllu. Ég hef mig
einhvern veginn ekki í að fara
neitt og þekki mjög fáa. Ég er eig-
inlega aðkomumanneskja hér í
Reykjavík og hef lítið kynnst fólki
hér, því ég er hlédræg að eðlisfari.
Ég þekki heldur engan hér í
blokkinni — þessar blokkir eru
einhvern veginn þannig að fólk
getur búið í nábýli árum saman án
þess að vita nokkur deili á hverju.
öðru.“
Hvernig verðu tímanum yfir-
leitt?
„Ég gríp oft í það að prjóna og
les líka mikið. En ég get ekki lesið
mikið í einu lengur — þá fæ ég
höfuðverk, sem hefur bagað mig
lengi. Á kvöldin horfi ég svo á
sjónvarpið — það er eiginlega það
eina sem ég hef verulega gaman
af. Ég held að ég væri aiveg út úr
öllu ef ég hefði ekki sjónvarpið."
Hvað finnst þér að sé brýnasta
málið, sem menn ættu að einbeita
sér að nú á ári aldraðra?
„Mér finnst að það ætti fyrst og
fremst að hugsa um þá sem verst
eru settir svo þeim geti líðið betur.
Sjálfri hefur mér tekist að komast
af með ítrasta sparnaði og hef
aldrei beðið um hjálp, og geri það
ekki meðan þetta bjargast hjá
mér. Verst þykir mér hvað hér er
einmanalegt síðan Guðni dó —
hann var svo mikill geðprýðis
maður og svo fróður um marga
hluti, mér hefur leiðst mikið síðan
hann fór.“
- bó.
Kristján Sveinbjörnsson:
„Gengur sæmi-
lega að lifa af
ellilaununum“
Kristján Sveinbjörnsson býr við
Mýrargötu ásamt konu sinni, Guð-
rúnu Bjarnadóttur. Hann er 88 ára,
hún 87.
„Ég get ekkert gert lengur. Ég
lamaðist í fótunum og var sjúkl-
ingur í mörg ár. Við fáum heimil-
ishjálp tvisvar í viku og hingað
kemur hjúkrunarkona þrisvar í
viku. Þetta bjargar okkur alveg.
Og svo það, að við eigum húsið.
Við værum annars eflaust í vand-
ræðum, því við lifum bara á elli-
laununum. Þeir sem þurfa að
borga húsaleigu af þessum litlu
tekjum, eru mjög illa settir.
En okkur gengur svona sæmi-
lega að lifa af ellilaununum. Að
vísu er fasteignaskatturinn auð-
vitað bansett plága á manni.
Þessar stúlkur sem koma eru al-
veg ljómandi. Heimilishjálpin er
hérna hálfan dag og þvær þvott og
ryksugar og fer í búðir fyrir okkur
og hjúkrunarkonurnar sem koma
hér, eru alveg indælar. Þær segj-
ast ætia að gera mig hundrað ára.
Við værum alveg ómöguleg ef
við fengjum ekki þessa hjálp.“
SIB
Bjarni Guðmundsson:
„Mér leiðist dá-
lítið eir.verán“
„Ég kann vel við mig hérna og
kemst alveg sæmiiega af. Það kem-
ur kona hingað tvisvar í viku frá
heimilishjálpinni og lagar til hjá
mér. Svo fæ ég keyptan mat hjá
Rauða krmæ-félaginu. Það er komið
með matinn einu sinni í viku og ég
bjarga mér svo sjálfur með
mennskuna — paö er auðvelt því
péssi matur er þannig að það þarf
yfirleitt ekki að gera annað en að
hita hann upp,“ sagði Bjarni Guð-
mundsson er blm. Mbl. spurði hann
hvernig honum gengi að komast af.
„Nei, ég hef alveg verið fyrir
utan félagsstarf aldraðra, enda
aðkomumaður hér í Reykjavík.
Ég flutti hingað frá Keflavík
fyrir 7 árum, um það leyti sem
konan mín dó. Mér leiðist dálítið
einveran en bó ætti ég ekki að
vera að kvarta — börnin mín líta
oft inn og svo á ég prýðis sarr.oýi-
isfólk hér í blokkir.ni, sem ág hef
oft samband við.“
Hvemig finnst þér eldra fólk
yfirleitt komast af þar sem þú
þekkir til?