Morgunblaðið - 27.07.1982, Síða 30

34
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. JÚLÍ 1982
Elín Bjarnadóttir
— Minning
í dag, 27. júlí, verður til moldar
borin frá Fossvogskirkju, Elín
Bjarnadóttir, húsfreyja.
Hún var fædd 27. júlí 1899 og
hefði því orðið 83 ára í dag.
Foreldrar hennar voru hjónin
Bjarni Stefánsson, bóndi á Stóru-
Vatnsleysu og Elín Sæmundsdótt-
ir.
Elín var önnur í röðinni af fjór-
um börnum þeirra, hin voru Anna,
gift Sigurði Bjarnasyni, stýri-
manni, Gísli skipstjóri, giftur
Nönnu Guðmundsdóttur og Jón
farmaður, sem giftur var Báru
Kristófersdóttur.
Elín stundaði nám við Flens-
borgarskóla í Hafnarfirði og
Kvennaskólann í Reykjavík.
Starfaði síðan á skrifstofu veið-
arfæraverslunarinnar Geysis í
nokkur ár, eða þar til hún giftist
Jóhanni Péturssyni skipstjóra
þann 28. júlí 1928, þá fluttist hún
til Patreksfjarðar, þar sem hann
var skipstjóri og bjuggu þau þar
samfelit í 23 ár.
Þau eignuðust 4 börn, Kristínu,
sem gift er undirrituðum, Pétur,
sem giftur er Kristínu Guð-
mundsdóttur, Oddbjörgu, sem gift
er Jóni Norðmann og Elínu sem
gift er Kristni Ragnarssyni.
Þau reistu sér myndarheimili á
Patreksfirði og undu þar vel sín-
um hag, enda vinsæl og mikils
metin af sínu samferðafólki. Eilít-
inn búskap ráku þau í nokkur
sumur á Eysteinseyri í Tálknafirði
og fannst mér Elín og reyndar
fjölskyldan öll eiga sínar bestu
minningar þaðan.
Elín var ein af stofnendum
Slysavarnadeildarinnar Unnar á
Patreksfirði, fyrsti formaður og
síðar heiðursfélagi.
Árið 1951 fluttust þau til
Reykajvíkur og síðan að Sætúni á
Seltjarnarnesi, þar sem þau
bjuggu til ársins 1961 er Jóhann
lést.
Hjónaband þeirra var mjög far-
sælt og því stórt skarð fyrir skildi
er Jóhann féll frá, 67 ára að aldri.
Elín var mjög trúhneigð og
starfaði mikið að kristilegum mál-
efnum, bar þar hæst KFUM & K
og hvers konar kristniboðsstörf.
Minntist hún oft á unaðslegar
stundir frá kristilegum mótum í
Vatnaskógi og sótti samkomur í
Betaníu fram til hinsta dags.
Hin helga bók var ætíð hennar
leiðarljós, enda gekk hún á fund
feðra sinna með sömu rósemi og
hinu bjarta fagra yfirbragði.er
einkenndi hana alla tíð.
Sterkustu þættir í skaphöfn
Elínar voru gólvild, gjafmildi og
gestrisni. Hlýtur hver og einn, að
vera þakklátur hverri stund, í
nærveru slíkrar sálar.
Síðustu ár ævinnar bjó Elín í
góðu yfirlæti hjá yngstu dóttur
sinni í Kópavogi, þar til í febrúar
á þessu ári, að hún fékk inni á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Þar var hún aftur komin í
grennd við æskustöðvarnar, með
útsýni yfir hafið, er var svo ríkur
þáttur í lífi hennar, —
Vatnsleysuströndina sem tengdist
ljúfum æskuminningum og sem
kórónu á allt þetta, höfuðprýði
Suðurnesjanna og hennar uppá-
haldsfjall Keilir.
Nú þegar Elín Bjarnadóttir er
lögð af stað yfir móðuna miklu, vil
ég gera hennar sígildu kveðju að
minni, — ngóða ferð og Guð varð-
veiti þig“.
Rafn Hafnfjörð
Minningarnar hrannast upp í
huga mínum við lát móðursystur
minnar, Elínar Bjarnadóttur.
Hugurinn reikar langt aftur í tím-
ann, eða allt til ársins 1936, er
móðir mín stóð uppi sem ekkja
með tvö ung börn. Eftir jarðarför-
ina, á dimmu desemberkvöldi,
héldum við mæðgurnar ásamt
Elínu móðursystur minni vestur
til Patreksfjarðar með danska
skipinu „Nova“. En á Vatneyri við
Patreksfjörð var þá heimili þeirra
hjóna, Elínar og Jóhanns Péturs-
sonar, skipstjóra. Ætlunin var að
dvelja hjá þeim yfir jólin en dvölin
varð lengri. Við vorum þar allan
veturinn. Allt frá þeirri stundu
fannst mér ég eiga þar mitt annað
heimili. Fyrir vestan dvöldum við
systkinin svo meira og minna á
hverju sumri upp frá þessu, allt
fram yfir fermingu. Þar áttum við
yndislegar stundir á þeirra góða
og fallega heimili, ásamt börnun-
um fjórum, sem okkur fannst vera
eins og systkini okkar.
Þau hjónin Elín og Jóhann
keyptu á þessum árum jörðina
Eysteinseyri í Tálknafirði, sem
þau notuðu til sumardvalar í
nokkur ár. Þar bætast á perluband
minninganna enn fleiri perlur,
sem ég nú varðveiti sem djásn
bernsku minnar og æsku.
Elín fékk í vöggugjöf óvenju-
legan fríðleika og var eftir henni
tekið þar sem hún fór, en það sem
mest var um vert í fari hennar var
prúðmennskan og velviljinn. Hún
beinlínis geislaði af góðvild og öll-
um leið vel í návist hennar. í
rúmlega þrjátíu ár áttu þau Elín
og Jóhann heimili á Vatneyri við
Patreksfjörð, þar sem hann var
lengst af skipstjóri á bv Gylfa, við
góðan orðstír. Það má segja að á
þessum árum hafi þau haft meira
fé handa á milli en almennt gerð-
ist hér á landi á þeim tíma. En
fjölskyldan naut þess ekki ein, því
greiðugri og hjálpsamari hjón
voru vandfundin. Um það get ég
borið vitni. Ég minnist þess frá
þessum árum að hafa alloft fyrir
jólin farið með pakka eða bréf til
gamalla einstæðra ættingja Elín-
ar hérna fyrir sunnan. Já, þannig
var Elín, kærleikur hennar náði
langt út fyrir þá nánustu.
Elín varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að geta tekið til sín aldraðan
föður, þá blindan, síðustu æviár
hans. Átti hann hjá þeim fagurt
ævikvöld, fyrst fyrir vestan, en
síðan hér fyrir sunnan að Sætúni
á Seltjarnarnesi. Þar lést hann ár-
ið 1954 áttatíu og sjö ára gamall.
Jóhann, mann sinn, missti Elín
árið 1961. Hún tók því með æðru-
leysi. Enda átti hún sína öruggu
trú á lífið eftir dauðann. Fljótlega
eftir lát hans flutti hún af Sel-
tjarnarnesinu í íbúð að Kleppsvegi
38. Þar bjó hún í nokkur ár.
Nú síðustu árin bjó hún í skjóli
Elínar, yngstu dóttur sinnar,
Kristins manns hennar og barna
að Melgerði 29 í Kópavogi. Þau
báru hana á höndum sér og gaman
var að heyra Elínu segja að ekki
væri það síst tengdasonurinn sem
ætti sinn þátt í því. Síðustu fjóra
mánuðina dvaldi Elín á DAS í
Hafnarfirði. Hún undi þar vel hag
sínum, umvafin ástúð barna
sinna, tengdabarna og barnabarna
sem öll kepptust við að gera henni
ævikvöldið sem fegurst.
Ég, ásamt manni mínum og
börnum, vil að leiðarlokum þakka
t Móöir okkar og tengdamóöir, HELGA SIGURDARDÓTTIR, Laufásvegi 26, andaöist aö kvöldi 25. júlí. Sigurður Egilsson, Kristln Henriksdóttir, Ingunn Egilsdóttir, Matthías Guómundsaon, Egill Egilsson, Erla Guöjónsdóttir. t Móöir mín, ÁSTA JÓNSDÓTTIR, Garövangi, Garði, lést í Landakotsspítala, 22. júlí. Ingibjörg Kriatinsdóttir.

t Móöir okkar, VILBORG GUDJÓNSDÓTTIR, Skólavöróustig 17b, andaöist í Heilsuverndarstöö Reykjavíkur aö morgni 24. júlí. Bjarni Ármann Jónsson, Ólöf Jónsdóttir, Guóný Ýr Jónsdóttir, Þurióur J. Jónsdóttir, Kristín Halla Jónsdóttir.
t ÓSKAR MAGNUSSON fré Tungunesi, fyrrverandi skólaatjóri, lést í Landspítalanum, 22. júlí sl. Rigmor Magnússon, Magnús Óskarsson, Elin Síguróardóttir.

t Móöir okkar, HÓLMFRÍÐUR BRYNJÓLFSDÓTTIR, Vesturbergi 2, lést i Borgarspítalanum, laugardaginn 24. júli sl. Þór Guómundsson, Aldís Guömundsdóttir, Margrét María Guómundsdóttir, Brynja Guömundsdóttir, Magnús Guömundsson. Bróöir okkar, JÓN EMIL ÓLAFSSON, hæstaréttarlögmaöur, Suöurgötu 26, andaöist i Borgarspitalanum 24. þ.m. Jaröarförin auglýst síöar. Elinborg Ólafsdóttir, Sigurrós Ólafsdóttir.

t
Ástkær móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
JÚLÍANA SIGURBJÖRG ERLENDSDÓTTIR,
Sóllandi v/Reykjanesbraut,
andaöist 24. júlí.
Hilmir Hinriksson, Hulda Sveinsdóttir,
Rakel Ragnarsdóttir, Björgvin Árnason,
Jón Ragnarsson, Hrafnhildur Valdimarsdóttir,
Þór Ragnarsson,
Ruth Ragnarsdóttir, Ómar Hallsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móöir okkar, tengdamóðir og amma,
LAUFEY GUDJÓNSDÓTTIR,
Ásgarði, Grindavik,
andaöist í Vífilsstaöaspítala. mánudaginn 26. júlí.
Jaröarförin auglýst síöar.
Dagbjartur Einarsson, Birna Óladóttir,
Kolbrún Einarsdóttir, Guöjón Einarsson,
Eltnborg Ingvarsdóttir,
Halldór Einarsson,
og barnabörn.
Elínu, móðursystur minni, alla þá
ástúð sem hún hefur sýnt okkur í
gegnum árin. Við viljum votta
börnum hennar og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð.
Far þú í friði
friður (áuds þig blesNÍ
hafdu þökk fyrir allt og allt.
(.fkkst þú med Cuói,
(iuó þér nú fylgi,
hans dýróarhnoss þú hljóta skalt. — V.B.
Elin Sigurðardóttir
í dag er til moldar borin föður-
systir mín, Elín Bjarnadóttir frá
Stóru-Vatnsleysu á Vatnsleysu-
strönd.
Það eru margar minningar, sem
leita á hugann á kveðjustund, en
eitt hversdagslegt smáatvik frá
bernzkudögum á Patreksfirði þó
einna áleitnast. Það er á góðviðr-
isdegi, verið að leggja upp í berja-
ferð, að Elín klæðir sig í bomsur.
Einhver í hópnum gerir athuga-
semd við það. Þá svarar hún: „Fáir
kunna sig í góðu veðri heiman að
búa.“ En engan þekki ég, sem hef-
ur í öllu sínu líferni og sinni ein-
lægu trú ávallt verið ferðbúin í
þess orðs fyllstu merkingu, og það
þrátt fyrir „gott veður" allt frá
bernzkudögum.
Hún var fædd 27. júlí 1899 á
Stóru-Vatnsleysu, dóttir hjónanna
Elínar Sæmundsdóttur og Bjarna
Stefánssonar útvegsbónda. Þar
ólst hún upp við mikið ástríki for-
eldra sinna með systkinum sínum,
Önnu, Gísla og Jóni, sem öll eru
látin. Hún stundaði nám við
Kvennaskólann í Reykjavík og eft-
ir það skrifstofu- og verzlunar-
störf í Geysi um nokkurra ára
skeið.
Þann 28. júlí 1928 giftist hún
Jóhanni Péturssyni, kunnum tog-
araskipstjóra á sinni tíð, og sett-
ust þau að á Patreksfirði, þar sem
hann var skipstjóri öll sín beztu
ár, allt til ársins 1951 er þau fluttu
til Reykjavikur. Þeirra börn eru
Kristín, gift Rafni Hafnfjörð,
prentsmiðjustjóra, Pétur, skip-
stjóri, giftur Kristínu Guð-
mundsdóttur, Oddbjörg, gift Jóni
Norðmann, verzlunarmanni, og
Elín, gift Kristni Ragnarssyni
húsasmíðameistara. Barnabörnin
eru 15 og barnabarnabörnin 6.
Mann sinn missti Elín 1. apríl
1961. Síðustu 4 árin átti Elín
heimili hjá Elínu dóttur sinni og
Kristni manni hennar, og naut
hún þar einstakrar hlýju og um-
hyggju þeirra og barnabarnanna.
Siðustu 5 mánuðina dvaldi hún á
Hrafnistu í Hafnarfirði og undi
hag sínum vel. Þegar ég hitti hana
síðast, nú fyrir stuttu, talaði hún
um hvað allir þar væru sér góðir,
og henni var efst í huga þakklæti
til Guðs fyrir lifslán og góða
heilsu.
Ég hef hér aðeins stiklað á stóru
hvað varðar æviatriði Elínar, enda
var ekki tilgangur þessara skrifa
að tíunda þau í smáatriðum. Efst
er mér í huga nú þakklæti til
þeirra beggja Elínar og Jóhanns,
hvernig þau opnuðu heimili sitt að
Sætúni, Seltjarnarnesi, fyrir mér,
þegar ég stundaði skólanám í fjög-
ur ár í Reykjavík. Þar var mér
tekið eins og dóttur og naut í öllu
sama atlætis og vinkona mín og
jafnaldra, Elín dóttir þeirra.
Þar var gott að vera. Og þegar
Jóhann kom heim í frí, en hann
var á þeim tíma skipstjóri á togar-
anum Gylli frá Flateyri, finnst
mér í minningunni eins og væri
hátíð á hverjum degi.
í allri þeirri fórnfýsi, sem Elín
sýndi í sínu lífi, studdi hann hana.
Afa minn hafði hún hjá sér síð-
ustu 6 æviárin, og var hann allan
þann tima blindur og rúmfastur.
Hún gerði engar kröfur fyrir
sjálfa sig, hennar gleði var að gera
öðrum gott.
Elín var mjög trúuð kona og tók
virkan þátt í kristilegu starfi.
Faðir minn mat hana og hennar
álit mikils, og minntist þess oft,
hve vel hún reyndist föður þeirra.
I bænum sínum vitum við að
hún minntist okkar. Fyrir það og
allt það sem hún var mér og fjöl-
skyldu minni, viljum við, móðir
mín systkini og fjölskyldur okkar,
þakka nú að leiðarlokum, um leið
og við sendum börnum Elinar og
fjölskyldum þeirra samúðarkveðj-
ur.
Guðrún Gísladóttir