Morgunblaðið - 22.12.1982, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 1982
21
nýju, María Lovísa Ragnarsdóttir (t.h.) og
MorgunblaAiA/ KÖE
Maríurnar í búðinni sinni
María Guðrún Waltersdóttir.
jtafc, t*

Maríurnar — ný tízku-,
og gjafavöruverzlun
MARÍURNAR heitir ný
tízku- og gjafavöruverzlun að
Klapparstíg 30 í Reykjavík.
Eigendur eru María Lovísa
Ragnarsdóttir fatahönnuður
JNNLENT
og María Guðrún Walters-
dóttir.
María Lovísa hefur hannað og
framleitt allan fatnað sem er á
boðstólum í verzluninni, en hún
hefur hannað föt fyrir hin ýmsu
fyrirtæki, m.a. úr íslenskri ull.
Tekur hún að sér hönnun fyrir
einstaklinga og fyrirtæki og
verður sauma- og hönnunar-
stofa á annarri hæð verzlunar-
innar. María nam fatahönnun í
Kaupmannahöfn.
Ásamt fatnaði verða á boð-
stólum í nýju verzluninni
snyrtivörur og gjafavörur.
Ad leita hamingjunn-
ar á réttum stöðum
Rætt við Vigfús Björnsson höfund bókarinnar Skógarkofinn
— I rauninni ætlaði ég að skrifa
allt aðra bók og var búinn að safna
miklu efni í hana, sagði Vigfús
Björnsson höfundur bókarinnar
Skógarkofinn sem kom út nú fyrir
skömmu. — En ég hvildi mig á
henni, byrjaði á öðru sem varð að
bók áður en ég vissi af. Ég sé það
líka núna að það tæki mig mörg ár
að Ijúka við þá upphaflegu.
— Viðfangsefnið hefur alltaf
búið í mér, tilfinnning mín fyrir
því hvernig lífið ætti að geta verið,
en er ekki kannski einhvers konar
utopía, en draumur sem við sækj-
umst eftir, hugmyndir um veröld
sem við sjáum inn í en erum þó í
allt of lítilli snertingu við. Ég hef
fengið að reyna það sjálfur að í
viðleitni minni til að láta draum
minn rætast hef ég verið studdur
og mér leiðbeint af skapara lífsins
á undraverðan hátt, ýmislegu hef-
ur verið hvíslað að mér. Ég hef
treyst .á að mér yrði hjálpað og
það hefur gerst, kannski ekki
nákvæmlega eins og ég hef hugsað
mér en þá á einhvern annan hátt
sem ég hef séð síðar að var fyrir
beztu.
— Þetta vildi ég meðal annars
segja með bókinni en einnig að í
manninum sjálfum býr sitthvað
sem gæti í daglegu tali kallast yf-
irnáttúrulegt en er í rauninni ekk-
ert yfirnáttúrulegt, allt er eðlilegt.
Skógarkofinn er tákn fyrir heil-
brigt mannlíf, þegar maðurinn lif-
ir í sátt við sjálfan sig og skapara
sinn í skjóli fyrir vályndum veðr-
um tækninnar.
— Auðvitað hefði mér ekki
dottið Skógarkofinn í hug ef ég
hefði ekki keypt Gilsá í Saur-
bæjarhreppi fyrir nokkru og verið
farinn að hreiðra um mig þar.
Fyrst var þetta draumur, aft-
Vigfús Björnsson
urhvarf til náttúrunnar, og kenn-
ing sem ég er að reyna að lifa eftir
sjálfur. Ég vogaði miklu í þessu
máli en brimlendingin hefur tekist
á undraverðan hátt, enda hafa
margir furðað sig á hvernig maður
með lág laun, sem hefur komið
upp sjö börnum og byggt yfir fjöl-
skyldu sína gott hús, skyldi geta
komið fram hugðarefnum sínum á
Gilsá. Þar vakir fyrir mér vönduð
ræktum fárra en valinna hrossa
og skógrækt jöfnum höndum.
— Þetta hefur veitt mér hvíld
frá aðalstarfi mínu og þær stundir
hef ég lifað á þessum stað sem ég
er sannfærður um að hafa hvergi
getað lifað nema þar — áhyggju-
laus, glaður, sæll og sáttur. — Ef
tæknin er dýrkuð tækninnar
vegna er hún stórhættuleg. Mað-
urinn þarf að rækta sjálfan sig og
anda sinn miklu betur en hann
gerir. í honum býr svo margt, til
að mynda hugarkraftur sem er
sannarlega sú orka sem á að ríkja
líka yfir efninu. Ef menn vilja ekki
skilja það sjálfir af fúsum vilja þá
tel ég að þeir verði neyddir til
þess. Þeir eiga heldur ekki að láta
stjórnast af annarra forsjá eða
smekk, heldur vera þeir sjálfir
óháðir öðrum í leit að sannleikan-
um sem þarf ekki að vera sá sami
fyrir alla. Það er að mínum dómi
sannleikur sem er rétt gagnvart
sköpunarverkinu, ekki bókstafur
eða kennisetningar.
— Ég verð að játa að ég hef
ekki skrifað neitt í alvöru í nítján
ár, eða frá því ég var að skrifa
barnasögurnar hans Gests Hann-
essonar. Ég hef aldrei skrifað sögu
af þessu tagi fyrr, en hef hug á að
skrifa aðra sögu í framhaldi af
þessari, ekki endilega um sömu
persónur heldur er viðfangsefnið í
framhaldi af því sem komið er.
Hver veit nema þessi bók og
kannski nokkrar fleiri séu nokkurs
konar undirbúningur undir stóru
söguna sem ég hafði í huga og
skrifa kannski seinna þegar tími
verður til kominn og ég verð til-
búinn að takast á við verkefnið.
— „Skógarkofinn" er ekki endi-
lega ég sjálfur, ævi mín eða
reynsla heldur miklu fremur það
sem ég hugsa mér að gæti verið og
ég læt það rætast. Ég er á móti því
neikvæða viðhorfi sem einkennt
hefur skáldskapinn að undan-
förnu. Ég vil stuðla að jákvæðri
niðurstöðu og vil láta sögur enda
vel, enda á það að vera hægt í
raunveruleikanum, ef rétt er lifað
og rétt er að farið.
— Sagan er hörkumikill boð-
skapur en fólk verður að hafa fyrir
því sjálft að sjá hann skína í gegn-
um hana. Ef það tekst er ég ekki í
vafa um að fólk gæti orðið ham-
ingjusamara en ella. Ég held að
menn hafi leitað að forsendum
hamingjunnar á röngum stöðum.
Sv.P.
áf
xaauiiR
Loksins!
Loksins!
Barónsstíg 18,
101 Reykjavík.
Sími: 18830.
Loksins er hún komin, Stóra
Barnabókin frá Fjölni. Bók
með fimmtíu myndum við
œvintýri og sögur, Ijóð og
leiki, þulur, gátur, bœnir og
barnagœlur. Bók með öllu
þvi efni sem foreldrarnir
lœrðu sem börn, og vildu nú
geta kennt sínum börnum aftur.
Rammíslensk bók, um 100 blaðsíður að
stœrð í stóru broti. Það er enginn vafi á því
lengur, hver er óskabók barnanna í ár!