Morgunblaðið - 03.05.1983, Blaðsíða 30

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. MAI 1983
38
Minning:
Ottó Björgvin Árna-
son bifreiðastjóri
Fæddur 28. júní 1919
Dáinn 23. aprfl 1983
Liðinn vetur hefur orðið mörg-
um þungur í skauti, fyrstu sumar-
dagarnir kaldir og víðast snjó-
þungir, meginhluti landsins hul-
inn frostgljáðum fannkyngi
skrúða og þrátt fyrir komu
sumars virðist vorið fjarri. En
þótt kuldalegt sé um að litast
munu hlýir straumar og geislar
frá skini hækkandi sólar taka
völdin, landið afhjúpast klaka-
kufli og íklæðast blómum skrýddri
gróðurskikkju. Hin sígildu orð
munu rætast að aftur kemur vor í
dal.
Á þriðja degi þessa nýbyrjaða
sumars kvaddi Ottó vinur minn
þennan jarðneska heim og engill
dauðans sveif með sál hans á
vængjum vorsins til fegri heima
þar sem eilífðin sjálf er alein til.
Að þessu sinni var dvöl hans á
sjúkrahúsi stutt, aðeins rúm vika
þar til yfir lauk. Hann stundaði
vinnu sína þar til í marsmánuði,
en þá var þrekið á þrotum og fór
það ekki fram hjá neinum sem til
þekktu, hressandi viðmót og líf-
legar viðræður urðu aðeins svipur
hjá sjón. Ég sem þessar línur rita
hefi þekkt Ottó sl. fjörutíu ár.
Fyrst lágu leiðir okkar saman í
byggingarvinnu hér í borginni.
Hann var þá í fríi frá sjómennsku
um stundarsakir, en að öðru leyti
var sjómennskan þá hans aðal-
starf. Mér er minnisstætt hvað
hann var glaður og hress,
skemmtilegur og hvers manns
hugljúfi, bráðduglegur, kappsam-
ur og ósérhlífinn. Hann var glett-
inn og spaugsamur, smástríðinn
og hrekkjóttur, en hrekkir hans
komu öllum í gott skap en særðu
engan.
I febrúar 1948 lágu leiðir okkar
aftur saman á BSR og höfum við
verið þar starfsbræður síðan í
rúm 35 ár. Það er langur tími sem
segir stóra sögu ef hún væri sögð,
en minningin ein verður svo margt
að geyma, en hún er líka gott
veganesti ef staldrað er við og litið
yfir farinn veg.
Lífsbraut Ottós var ekki alltaf
böðuð í rósum heldur oft þyrnum
stráð. Við læknisskoðun 1945 kom
í ljós að hann var með berkla í
lungum og þurfti að dvelja á Víf-
ilsstöðum í um það bil eitt ár. Eft-
ir það gekk hann aldrei heill til
skógar og þurfti oft að dvelja á
Vífilsstöðum, þó ekki væri það
lengi í einu, einnig átti hann við
erfiðan magasjúkdóm að stríða á
tímabili. En þrátt fyrir heilsu-
brest lét hann aldrei deigan síga,
stundaði bílstjórastarfið af kost-
gæfni. Þrifnaður og snyrti-
mennska var honum í blóð borið
og eru það eiginleikar sem henta
þeim vel sem veita öðrum þjón-
ustu. Ekki var hann efnishyggju-
maður þótt hann væri sjálfstæður
efnalega, greiðvikinn með afbrigð-
um og mátti ekkert aumt sjá. Það
var hans mottó að hjálpa og líkna
en ekki að troða skóinn niður af
náunganum. Hann hafði ákveðnar
skoðanir og gat verið þéttur fyrir
ef fast var deilt, en sáttfús og
drengskaparmaður til orða og
verka.
Ottó var fæddur á Möðruvöllum
í Hörgárdal 28. júní 1919, sonur
hjónanna Árna Árnasonar sjó-
manns og Bjargar Ottósdóttur.
Faðir hans var Eyfirðingur en
móðir hans vestan úr Bolungarvík
en þaðan fluttu þau að Möðruvöll-
um, áttu þar heima um stundar-
sakir, en síðan lá leiðin til Akur-
eyrar og þar áttu þau heima upp
frá því. Á Akureyri eru því æsku-
stöðvar Ottós. Ottó var sjötti í
röðinni af 10 systkinum. Mörg dóu
ung og aðeins tvö á lífi af þessum
stóra hóp. Hann ólst upp í
foreldrahúsum á erfiðum tímum
þegar ekki þótti sjálfsagður hlutur
að hafa nóg að borða, klæðnað og
húsnæði, skorturinn var oft á
næsta leiti og hver þóttist góður
sem gat séð sér og sínum farborða.
Ungir fá ekki skilið í dag hvað
fólkið í landinu þurfti áður fyrr að
leggja hart að sér til að afla brýn-
ustu nauðsynja; nauðsynja sem
þykja sjálfsagður hlutur í dag.
Ungur vann Ottó við öll venjuleg
störf bæði til sjós og lands. En
sjómennskan heillaði hugann og
fljótlega fór hann að vinna á tog-
urum og var einnig í siglingum
sem þá var sóst eftir. Eins og áður
segir var sjómennskan hans aðal-
starf á meðan heilsan leyfði. Ekki
mun Ottó hafa hlotið aðra mennt-
un en skyldunám í barnaskóla. Á
þeim árum gátu fæstir veitt sér
það sem þeir höfðu mesta löngun
til, en starfið og lífið sjálft er
reynsluríkur skóli. Um tvítugsald-
ur flutti hann hingað til Reykja-
víkur og átti hér heima upp frá
því. Eftir að hann kom frá Víf-
ilsstöðum 1946 keypti hann sér
vörubíl og stundaði vinnu með
hann í eitt ár, en sú vinna reyndist
honum of erfið svo hann skipti um
og fór að keyra leigubíl á BSR,
fyrst sem launþegi, en fljótlega
keypti hann sér bíl og gerðist
sjálfseignarbílstjóri og hélt því
starfi upp frá því. Hann var mikill
stuðningsmaður SÍBS og með bíl-
stjórastarfi sínu veitti hann þeim
samtökum mikla þjónustu.
1. desember 1945 giftist hann
eftirlifandi konu sinni, Guðrúnu
Jónsdóttur ættaðri úr Stranda-
sýslu, frá Bæ í Hrútafirði. Þau
eiga eina dóttur barna. Þau hjónin
Ottó og Dúna, eins og hún er
oftast kölluð, hafa búið sl. 25 ár í
Gnoðarvogi 32. Þá íbúð eignuðust
þau nýja og hafa búið þar síðan.
Þau voru gestrisin og góð heim að
sækja, falleg umgengni á lítilli
íbúð ber húsmóðurinni gott vitni
og þarna hefi ég fundið vermandi
viðmót umvefja mig af húsbænd-
anna hálfu. Ég stend í mikilli
þakkarskuld við þessi heiðurshjón
og aldrei sér maður betur en þegar
leiðir skilur hvað maður hefur
mikið misst. Bakvið hlýtt og þétt
handtak bjó heiðríkja hugans og
fölskvalaus vinátta. Ég tel það
mér til ávinnings að hafa notið
trausts og vináttu þessa góða
drengs.
Heilsubrestur um áratugi jafn-
hliða bílstjórastarfi sem útheimt-
ir mjög langan vinnudag gerði það
að verkum að sumarfríin urðu
hvorki mörg eða löng og aðrir frí-
dagar færri en skyldi. En einu
sleppti hann aldrei ef unnt var að
koma því við, en það var að fara
einn eða fleiri Iaxveiðitúra á
hverju sumri og var þá oft farið
norður í Hrútafjarðará. Fallegu
umhverfi með fengsælum veiðiám
unni hann mjög, þangað sótti
hann hvíld frá annríki líðandi
stundar. Ottó var sterkur hlekkur
í samtökum okkar á BSR, hann
skildi það vel að samtakamáttur-
inn er sterkasta aflið til stórra
átaka og því væri rétt og skylt að
styrkja þau öfl sem vildu gera vel.
Sigð dauðans hefur höggvið stórt
skarð sem vandfyllt verður í raðir
okkar á BSR, létti og hlýi hlátur-
inn er hljóðnaður, fallega og hýra
brosið horfið okkur sjónum, en
minningin lifir þó maðurinn
hverfi. Við hjónin þökkum langa
og trausta vináttu, jafnframt
vottum við eiginkonu, dóttur og
fjölskyldu hennar dýpstu samúð,
megi algóður guð veita þeim þrek í
þungri raun.
Ég kveð hann svo að síðustu
með þessum sígildu ljóðlínum eft-
ir „listaskáldið góða“.
Flýt þér, vinur, í fegra heim,
krjúptu’ að fótum friðarboðann
og fljúgóu’ á vængjum morj'unroóan.s
meira ad starfa jfuós um jjeim.
Jakob Þorsteinsson
í dag kveðjum við Ottó Björgvin
Árnason. Hann lést 23.apríl sl. á
Vífilsstöðum.
Ottó var fæddur á Möðruvöllum
28. júní 1919. Hann ólst upp á Ak-
ureyri hjá foreldrum sínum,
Björgu Ottósdóttur frá Bolung-
arvík og Árna Árnasyni ættuðum
úr Eyjafirði.
Ottó fluttist ungur til Reykja-
víkur og starfaði þar sem bílstjóri,
lengst af á BSR.
Hann kvæntist föðursystur okk-
ar Guðrúnu Jónsdóttur, 1. des-
ember 1945 og áttu þau eina dótt-
ur, Guðrúnu.
Við kynntumst Ottó vel. Var það
einkum vegna tengsla hans við
foreldra okkar. Einhvern veginn
átti hann alltaf samleið með
okkur sem yngri vorum. Margar
minningar leita á hugann. Sérlega
er okkur minnisstætt ferðalag um
Norðurland sumarið 1956. Hjá
ungum drengjum var slík ferð eitt
samfellt ævintýri.
Ottó átti sér hin margvíslegustu
áhugamál. Hann hafði yndi af úti-
vist og veiðiskap. Einnig voru
íþróttir honum hugleiknar, þá
Birting
afmælis- og
minningar-
greina
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu meö góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
+
SUMARLIDI GUÐMUNDSSON,
skóamidur frá Siglufirói,
andaöist í Landakotsspítala aö kvöldi 1. maí.
Kári Sumarliðason, Margrét Bogadóttir,
Arthur Sumarliöason,
Hreinn Sumarliöason, Anna Hallgrímsdóttir.
t
Systir okkar.
GUÐBJÓRG ÞÓRARINSDÓTTIR
frá Úlfsá,
lést aö Sólvangi 29. april.
Systkinin.
Eiginmaöur minn,
lést 1. maí.
+
BERGUR MAGNUSSON,
framkvœmdastjóri
Hestamannafélagsins Fáks,
Drápuhlíö 25,
Ragnheiöur Vilmundardóttir.
+
Eiginmaöur mínn og faöir okkar,
HALLDÓR SIGURBJÖRNSSON,
Jaöarsbraut 5, Akranesi,
andaðist 29. apríl.
Hildur Siguröardóttir
og börn.
+
Móöir okkar og tengdamóöir, ,
INGVELDUR JÓNASDÓTTIR,
áöur til heimiiis aö Eskihlíö 29,
er látin. Útförin hefur farið fram.
Börn og tengdabörn.
+
GUDLAUG FRIÐRIKKA SIGURJÓNSDÓTTIR
frá Ytri-Hlíö,
andaöist á elliheimilinu Grund 25. apríl. Jarösett veröur á Hofi
Vopnafiröi miövikudaginn 4. maí kl. 2.
Gunnar Sigurösson og
aörir vandamenn.
+
Systir okkar.
GUDBJÖRG HALLDÓRSDÓTTIR
frá Hraungeröi,
Stigahlíö 8,
veröur jarösungin frá Fíladelfíukirkju fimmtudaginn 5. mai kl.
13.30.
Systkini hinnar látnu.
+
Móöir okkar og amma,
GUDRÚN EINARSDÓTTIR,
Skólavöröustíg 26,
veröur jarösungln frá Fríkirkjunni í Reykjavík miövikudaginn 4. maí
kl. 15.
Kristín Kristjónsdóttir,
Gunnar Kristjónsson,
Már Kristjónsson,
Jón G. Jónsson.
+
Eiginkona mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
GUÐNÝ ÞÓRÐARDÓTTIR,
Vallargeröi 6, Kópavogi,
veröur jarösungin frá Fossvogsklrkju miövikudaginn 4. maí kl.
Í6.3Ö. Jarösett veröur í kirkjugaröi Hafnarfjaröar.
Guömundur Gíslason,
Sigurlaug Guömundsdóttir,
Þórður St. Guömundsson, Steingeröur Ágústsdóttir
og barnabörn.