Morgunblaðið - 12.07.1983, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12. JÚLl 1983
39
barn þeirra í 19 systkina hópi og
náðu 14 barnanna fullorðins aldri.
Ég hefi þekkt Soffíu lengi, því
að hún og Karl bróður minn voru
til margra ára vinnufélagar.
Fljótt fann ég að þar fór kona bú-
in hinum beztu eiginleikum, góð-
vild, hjálpsemi og nærgætni við
gamalt fólk, og börn hændust að
henni. Fyrir l'Æ ári gengu þau í
hjónaband Soffía og Karl bróðir,
en nokkru áður hafði hún flutt á
heimili hans að Lynghaga 28. Þau
höfðu hvorugt verið gift áður og
má segja, að þau hafi ekki rasað
um ráð fram.
Soffía bjó bróður mínum fagurt
heimili og nú komu ennþá betur í
ljós hinir góðu eiginleikar hennar.
Hún var mjög myndarleg húsmóð-
ir og auðfundið var, hve vænt
henni þótti um heimilið og gaman
var að sjá, hve samhent þau voru í
því að skapa hlýlegt andrúmsloft,
enda bar þar oft gesti að garði.
Við vonuðum því öll, sem næst
þeim stóðu, að þau ættu eftir að
eiga mörg ár saman, en þá bar að
skugga.
Fyrir tæplega 2 mánuðum
gekkst Soffía undir hjartaaðgerð á
sjúkrahúsi í London, hún kom
heim nokkuð vel hress og allt lof-
aði góðu, en skyndilega kom kallið.
Ég sagði við 3 ára dótturson
okkar, sem oft kom til Soffíu og
gat gengið þar að leikföngum
„Soffía er dáin“ og hann spurði
samstundis „Af hverju?" Við
spyrjum öll, jafnt börnin sem hin-
ir fullorðnu. Hver ræður skapa-
dægri?
í kristaltæru ljóði Guðmundar
Böðvarssonar er erindið, sem er
upphaf þessara fáu kveðjuorða
minna. Þar spyr skáldið, hið
hrifnæma náttúrubarn, um dul-
mögn þau og kraft, sem verja hinn
veikasta gróður. Og skáldið og við
öll fáum svar, þegar jurtin, sem
var helfrosin i vetrargaddi, skýtur
frjóöngum móti hækkandi sól að
vordegi. Blómin sem lifðu af hel-
kuldann, minna á lífið eftir dauð-
ann. Kristin trú gefur okkur fyrir-
heit um hið sama.
Soffía kom sem sólargeisli inn í
líf bróður míns og fjölskyldu
okkar, hennar er sárt saknað, en
hún skilur eftir fagrar minningar.
Við Selma, og öll okkar fjöl-
skylda, vottum Karli bróður,
systkinum Soffíu og öðrum vanda-
mönnum innilegustu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Jón Gunnlaugsson.
í dag verður borin til grafar
gamall sveitungi minn og vinkona,
Soffía Jónsdóttir frá Bessastöðum
í Fljótsdal. Soffía fæddist á Bessa-
stöðum 8. nóvember 1917 ein í 19
barna systkinahópi en af þeim
stóra hópi lifa nú aðeins sex. For-
eldrar hennar voru þau Anna Jó-
hannsdóttir Frímanns og Jón
Jónsson bóndi þar. Á milli heimil-
anna Valþjófsstaða og Bessastaða
var góð vinátta frá fornu fari, og
var Soffía Sigríður eins og hún hét
fullu nafni, nefnd eftir prestshjón-
unum frú Soffíu og séra Sigurði
Gunnarssyni, er voru á Valþjófs-
stað næst á undan foreldrum mín-
um.
Ég þekkti Soffíu síðan hún var
barn eins og önnur systkini henn-
ar, þau er upp komust. Hélst þessi
kunningsskapur eftir að við vorum
báðar fluttar til Reykjavíkur og
reyndist hún mér alltaf sama góða
stúlkan sem ekki mátti vamm sitt
vita í neinu er henni viðkom.
Soffía vann ýmis störf hér i
Reykjavík, hvarvetna af hinni
sömu prýði sem henni var lagið,
en hún var óvenju prúð í allri
framgöngu. Síðast við kaffigæslu í
fjölbrautaskólanum í Breiðholti.
Hin síðari ár bjó hún við nokkra
vanheilsu, sem hún, þegar kallið
kom, virtist hafa unnið bug á eftir
velheppnaðan uppskurð í Bret-
landi.
Soffía var gift Karli Gunn-
laugssyni klæðskera sem reyndist
henni hinn tryggasti vinur unz yf-
ir lauk.
Blessun Guðs fylgi þér, Soffía
mín, og hafðu þökk fyrir viðkynn-
inguna.
Þórhalla Þórarinsdóttir
Kristín Vilborg
Árnadóttir - Minning
„Hve sæl, ó hve sæl er hver leikandi lund,
en lofaðu engan dag fyrir sólarlagsstund.
Æðsta gjöfin frá guðahöndum
er gátan mikla um hel og gröf.
Hún knýr fram seglin í leit að löndum,
þótt löðrið fjúki um tímans höf.“-
Þannig lýsa skáldin Matthías
Jochumsson og Guðfinna frá
Hömrum snertingu sorgargyðj-
unnar.
Þú verður aldrei samur og áður,
ef sorgin hefur sveigt þig að
barmi. Og aldrei verður snerting
sorgarinnar sárari, en þegar hún
birtist á vegum æskunnar, þar
sem allar vonir virtust fleygar og
enginn ský byrgðu sól hásumars-
ins. En það var einmitt á einum
slíkum degi, að á öldum ljósvak-
ans barst frétt um unga stúlku í
Keflavík, sem var líkt og blómstur
á vegi hrifin höndum dauðans á
snöggu augabragði. Eftir stóðu
foreldrar og systkini á ströndinni
og horfðu út á hafið, sem allt í
einu var orðið dauðans haf.
Hún sem hafði leikið sér á þess-
ari strönd frá því að hún fetaði
fyrstu sporin, mundi aldrei feta
þangað framar.
Og dularfull er þessi gáta.
Hvers vegna er hún horfin svo
fljótt? Og hvers vegna einmitt
hún?
Allt virtist brosa við á björtum
æskubrautum fallegrar ungrar
stúlku, sem átti svo blikandi vonir
og hrifnæman hug og hjarta svo
hlýtt og hreint.
Við munum Kristínu Vilborgu í
bernsku með blik í auga og bros á
vör. Munum hana á fermingardegi
þegar skínandi óskir, bljúgar bæn-
ir og fagrar framtíðarvonir ljóm-
uðu um litla heimilið okkar. Og við
munum hana nú á þessu vori, sem
hugþekkan félaga í skóla og störf-
um, albúinn þess að takast á við
erfiði lífsbaráttu og búa sér para-
dís ástar heimilisanna eða hvers
annars ævistarfs.
„En meðan fólkið sefur býst
sorgin heiman að og sorgin gleym-
ir engum."
Það standa svo ótrúlega margir
á okkar landi í þessum sporum. Og
þar er sá stærstur sem mest kann
að missa.
Sorgin er einmitt tengd öllu því
dýrmætasta sem lífið gaf.
Þar á meðal var hún. Kristín
Vilborg Árnadóttir fæddist 22.
febrúar 1961 í Reykjavík.
Foreldrar hennar voru og eru
Árni Heiðar bifreiðarstjóri, ætt-
aður vestan úr Breiðafjarðareyj-
um og Hafrún Kristinsdóttir, ætt-
uð austan af Eskifirði.
Hún ólst upp á heimili þeirra í
Keflavík og átti lengst heima á
Hrauntúni 12, en nú síðast hafði
hún sjálf stofnað sitt heimili að
Kirkjuvegi 28. En þar bjó hún með
litlu dóttur sína, Berglind, sem
verður nú áfram hjá ömmu Haf-
rúnu.
Kristín Vilborg fór snemma að
vinna og þótti dugleg og traust í
störfum. Hún eignaðist fjölda vina
bæði í skóla og vinnustað, sem
þakka yndislegar samverustundir
og kveðja með söknuði. Hún unni
gleði lífsins og var öllum yndi, sem
hana þekktu bezt.
Alltaf var hún bjartsýn og glöð í
leik og starfi.
Þannig er þá í stuttu máli um-
gjörð þeirra minninga, sem sam-
ferðafólkið á um þessa dóttur
Keflavíkur, sem nú er kvödd svo
óvænt og snemma.
Hún kveður ykkur öll samferða-
fólkið með brosi gegnum tár.
Sárt er að líða frá sumrinu æsk-
unni.
Fæddur 12. júlí 1895
Dáinn 1. júlí 1983
Með Bucky, eins og hann vildi
láta kalla sig, er genginn einn af
eftirtektarverðari einstaklingum
sem ferðast hafa með geimskipinu
Jörð.
Það sem hann skilur eftir sig nú
saddur lífdaga er ekki aðeins
nokkrir tugir uppfinninga og
tæknilegra nýunga, sm enn hafa
engan veginn verið fullnýttar á
sviði iðnaðar og almenningsnotk-
unar, heldur fyrst og fremst lif-
andi dæmisaga um trú á getu
manneskjunnar og á möguleika
hennar að ráða bót á því misrétti
og stjórnleysi, sem nú einkennir
líf meginhluta farþeganna á geim-
skipinu Jörð.
Bucky var óþreytandi í því
starfi að upplýsa alla jarðarbúa
um þessa sannfæringu sína. Hann
ferðaðist ótal sinnum í kringum
jörðina í þessu skyni. En aldrei
vegna þess að hann væri að biðja
Og enn skal vitnað til skáld-
anna:
,í dýpstu sorg er Drottinn sjálfur næst.
I döggvum hvarma blikar skærst hans
[ljómi.
Á sorgar vængjum sálin lyftist hæst
í söng og bæn að Ijóssins helgidómi
(G.Guðm.)
Hvað væri líf manns á jörð, án
þess að hafa eignast þær gjafir,
sem hún signir þessum brosum
gegnum tár?
um áheyrn, nei, eingöngu vegna
þess að fólk bað hann að koma, þá
fór hann með gleði jafnvel þó að
heilsan væri ekki ávallt sem best.
Hingað til íslands kom hann
þrisvar, 1975, 1977 og 1979, og á
þeim árum er síðan eru liðin átti
undirritaður kost á því að fylgjast
náið með starfi hans og einnig að
færa honum fréttir um árangur af
heimsóknum hans hingað. Flestir
muna ummæli hans um notkun á
bárujárni hérlendis, sem benti á
skynsemi forfeðra okkar að taka
upp svo snemma þessa nýju tækni
þvert ofan í allar hefðir.
Hitt sem kemur beint frá hon-
um eru þau óvenjulegu húsform,
sem nú eru að rísa hér og þar á
landinu. En einmitt fyrir feril-
hvolfþakið er Bucky hvað best
þekktur hvar sem er á jarðkringl-
unni. Hitt vita sennilega færri að
rannsóknir hans á þessu rúm-
fræðilega líkani fæddu af sér víð-
feðma rúmfræðiheimspeki hans,
Þess vegna sameinumst við í
þökk til þess krafts, sem lítið gaf
og allt, sem verður æðst á vegi
hjartans.
Sá, sem aldrei átti neitt til að
sakna er ekki hamingjunnar barn.
„Bak við heilaga harma
er himinninn alltaf blár.“
Það var um Jónsmessuleytið
sem hún kvaddi, var kölluð án taf-
ar. Inn í draumheim sumarnætur
helgra vona, sem íslenzk vorald-
arveröld hefur mótað. Þar sem
víðsýnið skín við Ljósufjöll von-
anna og eilífðartind trúar og ástar
á verði við hafsbrún handan „Fló-
ans“ sveif andi hennar æskuglað-
ur, saklaus og hreinn.
Þar eigum við Kristínu í bliki
brosa og tára unga og fallega og
vitum hana vaka yfir henni braut-
um og segjum öll með þér og hugs-
um til birtu Jónsmessunæturinn-
ar:
„Ó heilaga nótt við þitt hlið vil ég deyja
og hverfa inn í leyndardóm elskenda
[þinna.
Ég hræðumst ei dauðann ef ljómi þinn
[lifir
í ljósbrotum síðustu táranna minna.“
(Jóh. úr Kötlum.)
Foreldrar og systkini og
einkaóóttir.
sem fáum hefur enn tekist að
henda reiður á, hvað þá að draga
af henni ályktanir gagnlegar
heildarþróun manneskjunnar á
geimskipinu Jörð. En einmitt í
þessu viðamikla verki hans liggur
án nokkurs efa það frækorn sem á
eftir að umbreyta akrinum sem
erum við öll.
Guð blessi minningu hans og
konu hans, Anne.
Einar Þorsteinn Ásgeirsson
R. Buckminster
Fuller - Minning
Magnús Víði situr við stjórnvölinn.
Hin nýja og fullkomna gatnamálningarbifreið Vegagerðar rfkisins að störf-
Um í Borgarnesi. LJósm. Jón Svavarsson.
Vegagerð ríkisins:
Nýr málningarbfll
tekinn í notkun
Vegagerð ríkisins hefur tekið í
notkun nýja gatnamálningarbifreið,
með mjög fullkomnum tækjabúnaði,
til að mála götumerkingar. Máln-
ingartækin, sem kostuðu 1,2 milljón-
ir íslenskra króna, voru keypt frá
Noregi og fest á venjulegan vöru-
bflspall.
Tveir menn fylgja bílnum og
stjórna honum og tækjunum en
fullkominn tölvubúnaður er þeim
til aðstoðar við sprautunina og
inni í bílnum er sjónvarpsskermur
sem segir til um hvort málningin
dreifist rétt. jEitt tækið útbýr að-
vörunarkeilur úr sápufroðu og set-
ur á götuna með reglubundnu
millibili, en þær hjaðna eftir hæfi-
lega langan tíma.
Rögnvaldur Jónsson hjá Vega-
gerð ríkisins sagði að ávinningur-
inn við að fá þennan nýja bíl væri
sá að hann væri fljótvirkari en
gömlu málningarvélarnar, þyrfti
minni mannskap og ætti að vera
mun ódýrari í notkun en gömlu
tækin. Rögnvaldur bað ökumenn
að taka tillit til vegagerðarmanna
á ferð með þessi tæki þegar þeir
ækju fram á þá, aka rólega fram
hjá þeim og alls ekki yfir blautar
línur, því það eyðilegði verkið.