Morgunblaðið - 14.07.1983, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. JÚLÍ 1983 37
ingin, sem allir hljóta að spyrja
við slíkar aðstæður, gerist áleitin.
Hvers vegna? Hvers vegna er slík-
ur mannkostamaður sem Siggi
kallaður á braut svo langt um ald-
ur fram? Siggi var ríkur af þeim
eiginleikum, sem best mega prýða
hvern mann. Hjálpsemi hans, til-
litssemi, glaðværð og trygglyndi
var einstakt. Hann hikaði aldrei
við að taka á sig ómak annarra
vegna ef hann hafði einhvern grun
um að geta orðið að liði. Þeir voru
margir sem nutu þess. Hann var
um margt fróður og sífellt glaður
og hress í góðra vina hópi og við-
mót hans allt bar stöðugt vitni um
staðfestu hans og heiðarleika. Það
mætti rita langt mál til að finna
þessum orðum stað en slíkt væri
án efa í andstöðu við hógværð
hans. Hann var ekki að leita síns
eigin heldur var það honum svo
eiginlegt að veita birtu og hlýju
inn í líf samferðafólks síns. Þessa
fengum við svo oft að njóta en þó
sérstaklega Inga og Fiddi, sem
hann reyndist sem væri hann son-
ur og bróðir.
Við spyrjum hvers vegna en fátt
verður um svör. Guð einn veit og
skilur og í hans hendur felum við
það sem við fáum ekki skilið.
Söknuðurinn er sár en minningin
um einstaklega góðan dreng fyllir
okkur þakklæti fyrir að hafa notið
vináttu hans. Hún auðgaði líf
okkar allra.
Við vottum Gunnu, sonum
þeirra, tengdadætrum, barna-
börnum, foreldrum og öðrum ætt-
ingjum okkar dýpstu samúð. Guð
blessi minninguna um góðan
dreng.
Inga, börn og fjölskyldur.
Kveðja frá Landssambandi
vörubifreiðastjóra
Það kemur alltaf jafnmikið á
óvart er menn eru skyndilega kall-
aðir brott úr dagsins önn. Þannig
var það með Sigurð Guðgeirsson
prentara, sem verður jarðsettur í
dag. Hann var heilsuhraustur þar
til fyrir nokkrum vikum að hann
kenndi sér meins.
Við sem þekktum Sigurð vel
vissum að hann gekk ekki heill til
skógar síðustu vikurnar, en áttum
bágt með að trúa því að stundin
væri svo skammt undan. Sigurður
var alla tíð mikill félagsmálamað-
ur og hlóðust á hann mörg trúnað-
arstörf sem hann leysti af hendi
af sérstakri vandvirkni, sem hon-
um var lagin.
Við hjá Landssambandi vöru-
bifreiðastjóra, sem höfum mörg
undanfarin ár notið starfskrafta
Sigurðar Guðgeirssonar, eigum
honum mikið að þakka fyrir góða
viðkynningu og gott starf. Hann
var mikið prúðmenni og slíkur
maður er vandfundinn.
Með þessum fáu orðum viljum
við kveðja Sigurð Guðgeirsson.
Eiginkonu hans, sonum, foreldr-
um og systkinum sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sigurðar
Guðgeirssonar.
Fallinn er í valinn Sigurður
Guðgeirsson, fyrrum prentari,
starfsmaður Verkamannafélags-
ins Dagsbrúnar. Hann lést 6. júlí
sl., 57 ára að aldri, og verður jarð-
settur í dag. Fráfall hans bar
snöggt að og óvænt og hann deyr
langt um aldur fram með fangið
fullt af verkefnum. Fáein kveðju-
og þakkarorð verða hér skrifuð.
Þótt við Sigurður ættum báðir
Björgu frá Kirkjubóli á Miðnesi
fyrir langömmu, kynntumst við
ekki fyrr en í pólitísku starfi á
vegum Æskulýðsfylkingarinnar
og Sósialistaflokksins upp úr 1942.
Tókst þá þegar með okkur hin
besta vinátta, sem styrktist eftir
því sem árin liðu, enda þótt verk-
efni lífsins biðu okkar á ólíkum
starfssviðum.
Úr foreldrahúsum kom Sigurð-
ur ungur sem fullþroska og ein-
arður verkalýðssinni, og einlæg
hollusta hans við málstað lítil-
magnans í þjóðfélaginu skipaði
honum þegar í forustusveit ungra
sósialista. í öllu pólitísku starfi
sínu var Sigurður raunsær og víð-
sinn og hafnaði jafnan hleypidóm-
um og kreddum, en var fastur
fyrir í skoðunum sínum, þótt
ævinlega virti hann skoðanir ann-
arra. I einni sögufrægri nefnd
hreyfingarinnar sátum við Sigurð-
ur og vorum ekki alveg sammála,
en ekki skyggði það á vináttu
okkar og gagnkvæmt traust, því
að báðir fundum við, að við vorum
á sama báti.
Með Sigurði er fallinn í valinn
sannur liðsmaður verkalýðshreyf-
ingarinnar og stórt skarð er fyrir
skildi í röðum íslenskra sósialista
við fráfall hans.
Sigurður kaus snemma að helga
starfskrafta sína verkalýðshreyf-
ingunni og gerðist hann starfs-
maður ASÍ, Dagsbrúnar og Lands-
sambands vörubifreiðastjóra. í
áratuga starfi á þessum vettvangi,
ávann hann sér traust fyrir ein-
staka samviskusemi, lipurð og
fórnfýsi. Allir, sem unnu með Sig-
urði eða þurftu til hans að sækja,
gátu ávallt treyst hlutlægni hans,
starfshæfni og velvilja. Sömu eig-
inleikar Sigurðar nutu sín einnig í
öðrum félagslegum störfum hans,
sem voru fjölmörg, og ég ætla ekki
upp að telja í þessum fáu kveðju-
orðum.
Sigurður var mannkostamaður
mikill, hógvær í öllum háttum og
prúður svo af bar. Hann átti
einkar gott skap, var góðgjarn og
viðmótsþýður. Eitt var það þó sér-
staklega í fari Sigurðar, sem ekki
fór fram hjá neinum sem þekkti
hann, og það var umburðarlyndi
hans. Hann vildi gera og gat gert
gott úr öllu. Hann ýtti til hliðar
því, sem tvístraði og særði, en lað-
aði fram hið góða og jákvæða hjá
þeim, sem hann umgekkst.
Þegar leiðir nú skilur, óvænt og
snöggt, ber mér að þakka vináttu
hans, djúpstæða og heilbrigða, svo
og þær samverustundir, sem við
áttum, einir eða í hópi vina og
fjölskyldna og er hér margs að
minnast. Sérstaklega þakka ég
Sigurði ræktarsemi hans og um-
hyggju fyrir móður minni. Hún
dvaldist á Hrafnistu í rúman ára-
tug. Á hverjum jólum kom hann
til hennar með konfektkassa og
oft kom hann endranær og einnig,
þegar hún átti afmæli. Þetta lýsir.
Sigurði vel, þótt í litlu sé, en ég
man enn hversu glöð móðir mín
varð við hverja heimsókn hans og
hvemig þetta vinarþel Sigurðar
snart hana.
Sigurður átti með konu sinni,
Guðrúnu Einarsdóttur, og þremur
sonum, elskulegt og ástríkt heim-
ili, þar sem snyrtimennskan og
samlyndið sátu i fyrirrúmi. Þung-
ur harmur er nú kveðinn að fjöl-
skyldunni en það er huggun harmi
gegn hjá Guðrúnu, að eiga sér við
hlið 3 stóra og mannvænlega
stráka. Foreldrar Sigurðar, Guð-
geir Jónsson og Guðrún Sigurð-
ardóttir, eru bæði á lífi og t hárri
elli og syrgja nú hinn góða son.
öllum þeim votta ég og Ragna
dýpstu samúð.
Ingi R. Helgason
Ólafur Pétursson
Okrum — Minning
Fæddur 17. janúar 1907.
Dáinn 29. júní 1983.
í dag er gerð frá Lágafellskirkju
útför Olafs Péturssonar, bónda að
Ökrum í Mosfellssveit. Hann lést
þann 29. júní sl. í Landakotsspít-
ala eftir stutta legu.
Ólafur fæddist 17. janúar árið
1907 að Elliðakoti í Mosfellssveit.
Foreldrar hans voru hjónin Pétur
ólafsson bóndi þar og kona hans
Ástríður Einarsdóttir.
í æsku vann ólafur á búi for-
eldra sinna við allskonar bústörf
eins og þá var títt. Með dugnaði
tókst honum að komast í Bænda-
skólann á Hvanneyri og lauk hann
þaðan búfræðiprófi.
Eftir dvölina á Hvanneyri fór
ólafur í Héraðs- og íþróttaskól-
ann að Laugarvatni, þar sem hann
stundaði nám og tók próf sem
íþróttakennari.
Að loknu námi var hann við
kennslu um skeið á Patreksfirði og
í Grindavík. Síðan lá leiðin til
æskustöðvanna á ný. Gerðist hann
kennari við íþróttaskólann á Ála-
fossi. Nokkru síðar hóf hann bú-
skap að Ökrum í Mosfellssveit og
bjó þar til æviloka.
Með Ólafi Péturssyni er horfinn
af sjónarsviðinu maður sem ávallt
mun verða þeim hugstæður sem
áttu því láni að fagna að kynnast
honum.
ólafur var vel meðalmaður á
hæð, grannur en samsvaraði sér
vel. Hann var mikill hestamaður
og sérstaklega laginn og natinn
við dýr. Aldrei sá ég ólaf bregða
skapi, en alltaf með grín og gam-
anyrði á vör. Þó hygg ég að hann
hafi verið fastur fyrir, ef því var
að skipta.
ólafur hafði mjög gaman af
söng og var meðlimur í karlakór
um árabil.
19. jan. 1936 kvæntist hann
Oddnýju Helgadóttur, einstakri
sómakonu, sem ávallt stóð við hlið
hans í ástríku hjónabandi. Bjuggu
þau sér fallegt og hlýlegt heimili
þar sem tekið var á móti vinum og
kunningjum af einstakri hlýju og
vinsemd. Þau Oddný og ólafur
eignuðust fjögur börn. Þau eru
Inga Ásta verslunarmaður gift
Steinþóri Árnasyni, Helgi versl-
unarmaður kvæntur Dröfn Sigur-
geirsdóttur, Katrín fóstra gift
Jóni Sveinssyni og Haukur vél-
stjóri kvæntur Luisu Sigurðar-
dóttur.
Ég hef þekkt óla og Oddu, en
það voru þau hjón jafnan kölluð,
alveg frá því ég man fyrst eftir
mér. Milli þeirra og móður minnar
var einstaklega hlýlegt samband.
Minningarnar eru því margar sem
leita á hugann nú á kveðjustund.
Ég minnist margra ferða á heimili
þeirra hjóna. Alltaf voru móttök-
urnar jafn hlýlegar. Verkfærin
voru jafnan lögð til hliðar og gest-
um boðið í bæinn. Aldrei varð ég
var við annað en þetta væri sjálf-
sagt. Þó hafa verkefnin vafalaust
oft verið ærin en gestrisnin sat í
fyrirrúmi.
Kveðjustundin er erfið. Ein-
hvernveginn fannst mér alltaf að
óli frændi ætti langa lífdaga fyrir
höndum, hann sem alltaf var svo
ungur í anda og léttur í lund, en
enginn má sköpum renna.
Eg er sannfærð um það, að óli
frændi var gæfumaður. Hann var
vel af guði gerður, eignaðist góð og
mannvænleg börn sem þótti vænt
um hann og síðast en ekki síst
eignaðist hann þann lífsförunaut
sem var honum samhent í að
skapa það hlýlega andrúmsloft
sem ávallt umlukti þau. Odda mín,
við vitum að þetta er fjölskyldunni
erfiður tími. Við biðjum góðan guð
að styðja ykkur í sorg ykkar.
Blessuð sé minning ólafs Pét-
urssonar.
Ásdís Finnbogadóttir
Kveðja frá barnabörnum.
„Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð."
{ dag kveðjum við elskulegan
afa okkar, ólaf Pétursson, Ökrum,
Mosfellssveit.
Það er erfitt að setjast niður og
ætla sér að rifja eitthvað sérstakt
upp um þann sem okkur þótti öll-
um vænt um. Hann var góður afi,
gaf sér tíma til að fylgjast með
athöfnum okkar, skólagöngu,
starfi og leik. Hjá honum og
ömmu, sem nú er eftir hjá okkur,
var aldrei klukkukapphlaup, alltaf
yndislegur friður og ró og oftast
tími til að fá sér sopa og spjalla.
Það er erfitt að trúa því þegar
náinn ættingi er burtu kallaður að
það skuli vera staðreynd sem ekki
verður breytt.
Við vissum að afi var veikur en
hann hafði útskrifast af sjúkra-
húsinu daginn áður en hann lést,
29. júní sl. Líklega þess vegna gat
maður ekki trúað því að hann væri
dáinn — hann sem kom seinni
part dags og talaði um það um
kvöldið að hann ætlaði að fara út
og huga að lömbum og öðrum
skepnum daginn eftir. Erfiðast af
öllu er þetta fráfall fyrir ömmu.
Hún og afi, sem alltaf hafa verið
saman alla daga og starfað hlið
við hlið, eru nú aðskilin að sinni.
Við biðjum góðan Guð að
styrkja ömmu í sorginni og vitum
að allir sem þekktu afa, munu
hugsa hlýtt til hennar af einlægni.
Megi það verða styrkur hennar og
stoð.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.“
(V. Briem.)
Þeim fækkar nú óðum, eldri
bændunum í Mosfellssveitinni, en
ólafur Pétursson á Ökrum féll frá
þann 29. júní sl. Ef til vill er það
tímanna tákn að hinir svonefndu
hefðbundnu búskaparhættir eru á
undanhaldi í sveitinni, því lítið
sem ekkert er um það að yngri
menn taki við með óbreyttu bú-
skaparlagi.
Ólafur Pétursson var fæddur
þann 17. janúar 1907 að Elliðakoti
í Mosfellssveit og var sonur hjón-
anna sem þar bjuggu, Ástríðar
Einarsdóttur, sem var af skaft-
fellskum ættum og Péturs ólafs-
sonar bónda, sem ættaður var úr
Kjós og Þingvallasveit.
Árið 1919 flutti Pétur faðir
ólafs að Þormóðsdal með fjöl-
skyldu sína, en það var talin góð
jörð til sauðfjárræktar. Þar ólst
ólafur upp við algeng bústörf.
Barnafræðsla var á þessum árum
fremur af skornum skammti, en
ólafur var ákveðinn í því að afla
sér menntunar enda þótt efni og
aðstaðan væri erfið.
Hann lauk námi frá Bændaskól-
anum að Hvanneyri árið 1932 en
heldur síðan að Laugarvatni vet-
urinn næsta og stundar þar nám
og störf. Árið eftir fer hann svo í
hinn nýstofnaða íþróttaskóla
Björns Jakobssonar að Laugar-
vatni ásamt öðrum pilti, en þessir
tveir luku þar námi vorið 1934 og
munu vera þeir fyrstu sem út-
skrifast með íþróttakennarapróf
hér á landi.
Að námi loknu gerist Ólafur
kennari í Grindavík, seinna á
Patreksfirði og að lokum á Ála-
fo8SÍ við íþróttaskóla Sigurjóns
Péturssonar. Árið 1936 kvænist
ólafur heitkonu sinni, Oddnýju
Helgadóttur, en hún er dóttir
hinna kunnu sæmdarhjóna Ing-
unnar Guðbrandsdóttur og Helga
Finnbogasonar, sem bjuggu
stórbúi að Reykjahvoli um langt
árabil.
Ungu hjónin hófust þegar
handa og stofnuðu og byggðu upp
nýbýlið Akra í landi Reykjahvols,
en þar risu íbúðarhús, gróðurhús
og útihús fyrir sauðfé og kýr.
ólafur rak fjölþættan og myndar-
legan búskap, sem var fyrst og
fremst rekinn af hagsýni og
snyrtimennsku. Búfé var vel hirt
og afurðagott, en aðalbúgrein
hans telst þó hafa verið gróður-
húsarækt og garðyrkja enda jörð-
in vel til þess fallin, með heitu
vatni og ylvolgum garðlöndum,
sem nú er reyndar horfið vegna
virkjana.
ólafur var á margan hátt
brautryðjandi í búskaparháttum,
smiður góður bæði á tré og járn og
vélvæddi bú sitt, en heimilisdrátt-
arvélin var keypt 1942 og með
þeim fyrstu sem kom til landsins.
ólafur var félagshyggjumaður
og gerðist brátt þátttakandi í hin-
um ýmsu félögum á sínu áhuga-
sviði s.s. ungmennafélaginu, sam-
tökum garðyrkjumanna og Búnað-
arfélagi Mosfellshrepps, og átti
hann sæti í stjórn þess um langt
árabil.
Hann var einn af hvatamönnum
að stofnun Karlakórsins Stefnis
og starfaði í honum á frumbýl-
ingsárunum. Þá var hann einnig
einn af stofnendum Hestamanna-
félagsins Harðar í Kjósarsýslu og
tamdi og átti ávallt gæðinga. Þar
starfaði hann mikið, einkum að
dómgæslu og timavörslu á hesta-
þingum og þótti traustur og ör-
uggur liðsmaður þar sem annars
staðar.
Ólafur var einnig kvaddur til
opinberra starfa t.d. í skólanefnd
og sem prófdómari í íþróttum við
skóla sveitarinnar í áratugi, en því
starfi sagði hann lausu á sl. ári.
Árið 1962 gaf hann kost á sér i
framboð í hreppsnefnd, starfaði
þar eitt kjörtímabil og gegndi
stöðu varaoddvita. Hann gaf ekki
kost á sér til áframhaldandi
hreppsnefndarstarfa enda voru
margvísleg önnur krefjandi störf
sem annast þurfti með erilsömum
búskap. Hann var virkur félagi í
Kaupfélagi Kjalarnesþings og var
um skeið endurskoðandi félagsins.
Þá sat hann iðulega fundi utan
sveitar s.s. í Búnaðar- og Ræktun-
arsambandi Kjalarnesþings,
Mjólkurfélagi Reykjavíkur og nú
síðast í vor aðalfund Sláturfélags
Suðurlands.
Heimili þeirra hjóna Oddnýjar
og ólafs var hlýlegt og gott heim
að sækja, gestrisni orðlögð svo
sem einnig var um heimili for-
eldra Oddnýjar að Reykjahvoli.
Þar komu margir við og þar áttu
ýmsir gott athvarf sem ef til vill
stóðu höllum fæti í lífinu.
Þeim Oddnýju og ólafi varð
fjögurra barna auðið, en þau eru:
Inga Ásta, kaupkona í Reykjavík,
gift Steinþóri Árnasyni og eiga
þau þrjár dætur; Helgi verslunar-
maður, kvæntur Dröfn Sigur-
geirsdóttur, og eiga þau tvær dæt-
ur og tvö stjúpbörn; Katrín er gift
Jóni Sveinssyni, þau eiga tvær
dætur og búa í Hafnarfirði, en
yngstur er Pétur Haukur vélstjóri,
hann er kvæntur Louise Sigurð-
ardóttur og eiga þau eina dóttur.
Bræðurnir búa báðir heima á jörð-
inni og hafa seinni árin verið að
hluta þátttakendur í búskapnum.
Börnin eru hið mesta myndar- og
dugnaðarfólk, og er það gjarnan
kallað barnalán, þegar svo vel
tekst til eins og hjá þeim Oddnýju
og Ólafi.
Ólafur Pétursson var vel látinn
og vinsæll, en í samskiptum sínum
við aðra var hann oftast veitandi
og hlýr og einkum notalegur bðrn-
um og þeim, sem minna máttu sin.
Hann gat verið nokkuð harður í
horn að taka, ef honum fannst
gengið á rétt manna, en vandaður
var hann i umgengni við alla
menn. Garða sína og tún hirti
hann af stakri natni og kunnáttu,
enda var ávallt góður afrakstur af
jörðinni. Til þess var tekið, hve
drjúgur hann var við heyskap og
alltaf var hann vel birgur, hvernig
sem áraði.
Á seinni árum fór þreki ólafs og
heilsu nokkuð hrakandi, enda var
líf og starf hans erilsamt og
vinnudagur langur, svo sem títt er
með þá sem fórna tíma og fjár-
munum fyrir samfélag sitt. Ný-
lega dvaldi hann nokkra daga i
sjúkrahúsi en fremur lítið kom út
úr þeim athugunum. Hann var i
starfi til síðasta dags, en skyndi-
lega kom kallið og engu var hægt
að bjarga. Missirinn er ávallt sár
nánustu ættingjum og bænda-
stéttin er góðum manni fátækari.
Minningin lifir.
Við vinir og sveitungar vottum
ættingjum og eiginkonu samúð og
þakkir skulu færðar fyrir sam-
starfið á liðnum áratugum.
Jón M. Guðmundsson