Morgunblaðið - 17.11.1983, Síða 2

Morgunblaðið - 17.11.1983, Síða 2
2 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. NÓVEMBER 1983 «... .... , MorgunblaJiS/RAX. Skipbrotsmennirnir »f Ragnari Ben. IS á heimili Guðmundar skipstjóra Kristjónssonar í Olafsvík í gærkvöldi. Frá vinstri: Ásgeir Þórðarson útgerðarmaður og vélstjóri (sem var í fríi í gær), þá feögarnir Guðmundur skipstjóri, Kristjón stýrimaður og Guðmundur háseti og loks Ómar Þórhallsson matsveinn. Erfitt að horfa á pabba hanga svona í mastrinu „EINA HUGSUNIN var að bjarga sér og öörum - mér fannst mestu máli skipta að ná pabba í land. Það var erfitt að horfa á hann hanga í mastrinu og sjá hvernig stöðugt gaf yfir hann. Ég kallaði til hans: „Passaðu þig núna, passaðu þig núna!“ og saman hvöttum við hann til að sæta lagi og komast upp á skerið. Þá var hann að örmagnast. Svo kom kvika, sem kastaði honum af mastrinu en sem betur fer í áttina til okkar, sem vorum á skerinu. Þá tókst mér að ná taki á honum og við gátum dregið hann upp. Það mátti alls ekki tæpara standa, því báturinn var farinn að brotna.“ Ragnar Ben. ÍS 210 var 30 lesta eikarbátur, byggður 1973. Hann var í eigu Ásgeirs Þórðarsonar útgerðarmanns. Þannig sagðist Kristjóni Guð- mundssyni, 25 ára gömlum stýri- manni á Ragnari Ben. ÍS, frá þeg- ar blm. Morgunblaðsins ræddi við hann á heimili hans í Ólafsvík í gærkvöld, skömmu eftir að hon- um og þremur öðrum hafði verið bjargað af skeri við Brimnes eftir að bátur þeirra sökk skyndilega. „Við fórum út klukkan níu r morgun og vorum á heimleið. Skipstjórinn, faðir tveggja okkar, var einn uppi en við vorum þrír í lúkarnum frammá að fá okkur kaffisopa og vitum því ekki hvað gerðist. En skyndilega fundum við að báturinn sigldi á sker og tók niðri. Við vorum snöggir upp — strákarnir tveir eins og pílur, lík- lega fljótari en við reiknuðum með að geta verið. Við bræðurnir, Guðmundur og ég, hlupum eftir mastrinu og stukkum út í áttina að skerinu. Hinir tveir komust fram á stefnið. Um leið og við komum upp lagðist báturinn á hliðina. Við lentum allir í sjónum, misjafnlega mikið þó, og náðum gúmmíbátnum, sem virtist hafa slitnað frá af sjálfs- dáðum. Þá vorum við þrír komnir upp á skerið og báturinn kom á einu brotinu. Það brimar alltaf þarna við Brimnesið, sérstaklega í vestanátt eins og var þarna. Bát- urinn kom okkur að miklu gagni, því við tókum úr honum rakettur og neyðarbauju. Báran frá Rifi var þarna skammt fyrir utan, rétt á eftir okkur, og þeir hafa líklega séð okkur og gátu látið vita.“ > Enginn tími til aö verða hræddur Kristjón sagði að þegar slysið hafi orðið hafi báturinn verið á að giska 20—30 metra frá landi. Þeir hafi átt að vera talsvert utar en hann vildi á engan hátt giska á hvað hefði valdið því, að þeir hefðu verið svo nærri. „Það gafst enginn tími til að verða hræddur," sagði hann. „Okkur gekk erfiðlega að ná skipstjóranum, pabba, upp á skerið. Hann komst út um glugga bakborðsmegin og hljóp fram eft- ir síðunni en lenti í sjónum og var töluvert í kafi. Við það örmagnað- ist hann og var heíd ég að gefast upp þegar hann komst aftur upp á bátinn. Þar hékk hann í mastrinu í kortér eða meira og við hvöttum hann stöðugt til að sæta lagi, eins og ég lýsti áðan.“ Björgunarsveit Slysavarnafé- lagsins frá Hellissandi var komin á staðinn eftir þrjá stundarfjórð- unga eða svo. Skutu björgunar- menn línu til skipbrotsmannanna í skerinu, sem bundu hana í gúmmíbjörgunarbátinn og voru dregnir þannig í land. Kristjón sagði að tiltölulega lygnt hefði verið milli skers og lands og hefði björgunin gengið fljótt og vel fyrir sig. Hann hefði verið kom- inn heim um klukkan 18.30, eða á svipuðum tíma og áætlað hafði verið. Þeir feðgar hafa lengi verið saman á sjó. „Og ætli við verðum ekki saman áfram — en þó er víst, að við verðum aldrei saman allir þrír aftur. Það gengur ekki.“ Aldrei viljað mig ... Guðmundur Kristjónsson er fimmtugur og hefur verið skip- stjóri í 29 ár án þess að lenda nokkru sinni í óhappi eða skip- broti — þangað til í gær. Hann var hættast kominn fjórmenn- inganna á Ragnari Ben. ÍS og var heldur slæptur eftir volkið þegar blm. Morgunblaðsins hitti hann að máli á heimili hans í Ólafsvík í gærkvöld. „Dauðinn hefur aldrei viljað mig,“ sagði hann og glotti við tönn. „Ég drepst ekki í sjó úr þessu. En ég get lítið sagt frá því sem þarna gerðist — það verður að bíða sjóprófanna. Ég get þó sagt, að það er erfitt að kyngja þessu. Þarna hef ég siglt framhjá hundrað sinnum og eitthvað hefur villt um fyrir manni. Það var að vísu vont skyggni og dálítill sjór en ég hef nú áður siglt í verra skyggni og veðri en þarna var.“ Guðmundur kvaðst þess full- viss, að það hefði bjargað mannskapnum að bátinn tók niðri. „Þeir komust allir upp og ég varð síðastur í sjóinn. Stýrishúsið fyllti af sjó á einni sekúndu. Ég gat ekki einu sinni opnað dyrnar á stýrishúsinu og enn síður náð í kalltækið, sem var við höndina á mér. Ég opnaði næsta glugga og komst þar út og hrópaði í leiðinni í strákana að skera bátinn frá. Mátti ekki tæpara standa Hvernig ég komst upp á lunn- inguna og eftir henni veit ég ekki. En ég lenti í frákastinu og var að sogast út en festi lappirnar í ein- hverju drasli og tókst að rífa mig lausan. Þegar ég náði í mastrið var ég alveg búinn. Þar sat ég í kortér áður en ég lagði í að reyna aftur að komast upp á skerið. Maður er ekki eins léttur á sér og áður — ég sparkaði þó af mér stígvélunum enda orðinn rosalega þungur svona blautur." Af mastrinu klóraði Guðmund- ur skipstjóri sig að handriði á lunningunni. Þá var stefnið og brotið mastrið í kafi að mestu. Skyndilega kom lag sem henti honum áfram að skerinu, þar sem Kristján sonur hans náði taki á honum. „Það var engin leið fyrir mig að stökkva af mastrinu og ég lagði ekki í að að synda í land enda braut látlaust á bátnum og sjórinn ólgaði í kringum mig. Ég skreið því frekar fram. Það mátti örugglega ekki tæpara standa. Síðan fór úr bátnum á augabragði og raunar gerðist þetta allt svo fljótt, að það var ekki tími til eins eða neins nema að reyna að klóra sig lausan og halda lífinu," sagði Guðmundur Kristjónsson, skip- stjóri, að lokum. Eina hugsunin hvort við kæmumst lífs af „Það var hryllilegt að þurfa að horfa upp á baráttu Guðmundar skipstjóra í sjónum og á mastr- inu. Við vorum búnir að telja hann af þegar hann lenti í sjónum fyrst, en svo náði Kristjón honum af mastrinu og upp á skerið. Það var ákaflega erfitt að komast á kjölinn með gúmmíbuxurnar á hælunum og það virtist líða óra- langur tími áður en okkur tókst að losna við þær. Þá var eina hugsunin hvort við kæmumst lífs af, því þetta leit óneitanlega ekki vel út,“ sögðu þeir Ómar Þórhalls- son, 18 ára háseti, og Guðmundur Guðmundsson, 22 ára matsveinn á Ragnari Ben. ÍS 210, sem fórst í gær við Krossavík á Snæfellsnesi. „Við vorum að koma úr drag- nótarróðri rétt fyrir klukkan 18 og við tveir og Kristjón vorum niðri í lúkar að spila. Við urðum ekki varir við neitt fyrr en við heyrðum dynki og báturinn fór á hliðina og fylltist af sjó á svip- stundu. Við komumst svo á kjöl- inn en báturinn brotnaði í mél við skerið við Krossavík, það voru bara möstrin eftir. Okkur þremur tókst að stökkva af kili, í sjóinn og ná upp á skerið. Guðmundur skipstjóri var í brúnni, sem fylltist þegar bátur- inn fór á hliðina, en hann náði að komast út um glugga og á kjölinn. Þegar hann ætlaði að stökkva yfir á skerið mistókst það. Hann fór á kaf í brimið og við héldum að hann væri farinn, en þá kom hann upp aftur með mastrinu. Hann náði að halda sér á því í stund- arfjórðung og var þá orðinn mjög kaldur og aðframkominn. Krist- jón náði þá að komast að honum og ná honum upp á skerið. Gúmmíbáturinn hentist upp á skerið til okkar en ekki var viðlit að fara á honum í land, þó stutt væri, vegna brimsins. Við héldum því kyrru fyrir á skerinu og skut- um upp neyðarblysum. Það hefur verið um hálfur tími, sem við bið- um björgunarsveitarmanna á skerinu, blautir og kaldir. Þegar þeir komu, skutu þeir björgunar- línu út til okkar og drógu okkur í land á bátnum. Við vitum hrein- lega ekkert hvað gerðist," sögðu þeir Guðmundur og Ómar um leið og þeir óskuðu þess að koma á framfæri þakklæti til skipverj- anna á Báru frá Rifi og björgun- arsveitarmanna á Hellissandi. Fer ekki á sjóinn framar „Þetta er óþægilegasta lífs- reynsla, sem ég hef lent í og ég er mjög feginn að allir komust lífs af. Eg dáist að dugnaði skistjór- ans er hann var að berjast í sjón- um og komst loks upp á skerið. Ég fer örugglega á sjóinn aftur. Svona slys geta alltaf skeð og maður heldur áfram í þeirri von, að þetta komi ekki aftur fyrir mig,“ sagði Ómar Þórhallsson. „Ég er ákveðinn í því að fara ekki á sjóinn framar. Ég hef alltaf verið sjóhræddur, en þetta atvik hefur gert útslagið, ég fer ekki meira á sjóinn," sagði Guðmund- ur Guðmundsson.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.