Morgunblaðið - 03.01.1984, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. JANÚAR 1984
Benedikt Benedikts-
son rannsóknarlög-
reglumaður - Minning
Fæddur 18. janúar 1956
Dáinn 24. desember 1983
Loksins voru jólin komin. Ham-
ingja og gleði ríkti, en þá er dyra-
bjöliunni skyndilega hringt. Fé-
lagar úr Gróttu á Seltjarnarnesi
bera okkur bræðrum þær fréttir,
að besti vinur okkar .Benedikt
Benediktsson, eða Benni, eins við
nefndum hann, hefði látist fyrr á
aðfangadegi. Jólagleðin vék í
skyndi, sorgin varð allsráðandi.
Ekkert gat huggað okkur á þessu
kvöldi, við gengum til náða og
grétum.
Benni hafði verið handknatt-
leiksþjálfari okkar strákanna í 3.
og 4. aldursflokki Gróttu á Nesinu,
ásamt öðrum ungum manni,
Gauta Grétarssyni, og var alltaf
gaman að fara á æfingar hjá þeim.
Þeir höfðu unnið saman í löggæsl-
unni í Reykjavík og kynnst þar, en
löggæsla var aðalstarf Benna.
í þjálfun okkar strákanna var
þrekþjálfunin og hin andlega upp-
bygging, eða sálfræðilega hliðin
eins og sagt er, svið Benna, en fé-
lagi hans sá um tæknilegu málin.
Þegar við nefndum það við pabba
að við höfðum fengið nýjan þrek-
þjálfara, sagði hann glaður að nú
vissi hann af okkur í góðum hönd-
um, því faðir Benna hafði einmitt
verið þjálfari og vinur hans á
unglingsárunum.
Við Gróttu-guttar fórum til
Þýskalands, Svíþjóðar og Dan-
merkur í sumar, og var Benni að-
aldriffjöðurinn í undirbúningi öll-
um og ferðalagi. Vinur hans, þjálf-
ari Kiel THW, tók á móti okkur,
og við nutum gestrisni og góðvild-
ar þar í nokkra daga meðan við
kepptum og æfðum. Síðasta ferð
okkar með Benna var upp á Akra-
nes nú í lok nóvember, þar var
ieikin fyrsta umferð fslandsmóts-
ins. Sami léttleikinn var yfir hon-
um sem alltaf, og slíkar ferðir
gleymast aldrei.
Núna eftirá skiljum við að
Benni gaf mestallan sinn frítíma
til þess að þjálfa og sinna okkur
handboltastrákunum. Það gerði
hann af svo mikilli samviskusemi
að skarð hans verður seint fyllt.
Við bræðurnir, ásamt félögum
okkar í Gróttu, kveðjum hann nú,
og þökkum allt sem hann gerði
fyrir okkur. Fari Benni, okkar
kæri vinur, í friði.
Arni og Leifur
Við lögreglumenn búum við þá
sérstöðu í starfi okkar, eins og
reyndar annað vaktavinnufólk, að
eiga iðulega vaktaskyldu á hátíð-
isdögum, þegar flestir fá notið
samveru við sína nánustu. Það var
því kærkomin og ánægjuleg til-
breyting hjá okkur vaktafélögun-
um að sl. jól skyldu bera upp á
frídaga okkar. Ánægður hópur
kvaddist á hádegi aðfangadags og
skiptust á árnaðaróskum um
gleðileg jól. Fæst okkar grunaði
þá að eitt okkar myndi vanta í
hópinn að loknu jólaleyfi. Áður en
dagur var að kveldi kominn var
einn vaktfélaga okkar, Benedikt
Benediktsson, allur. Ungur og
efnilegur maður var skyndilega
burtkallaður af sjónarsviðinu á
hálfnuðum degi lífs síns.
Benedikt hóf ungur störf i lög-
regluliði Reykjavíkur. Snemma
var ljóst að þar fór efnilegur lög-
reglumaður. Það kom því fáum á
óvart er honum voru fljótlega fal-
in ábyrgðarmikil störf í Slysa-
rannsóknadeild embættisins.
Starfaði hann þar mestan sinn
starfsaldur í lögreglunni og nær
eingöngu hin síðari ár. Benedikt
bar alla tíð mikla virðingu fyrir
lögreglustarfinu og gekk að hverju
verki af stakri elju og samvisku-
semi, sem öðru fremur einkenndu
störf hans alla tíð. Árangurinn
skilaði sér í vönduðu og fáguðu
handbragði, enda mikils af þeim
krafist sem veljast til starfa við
slysarannsóknir. Þær kröfur upp-
fyllti Benedikt með sóma þar til
yfir lauk.
Benedikt var um margt afar
sérstæður persónuleiki. Jafnframt
því að vera prúður og vandaður
lögreglumaður, þá hafði hann til
að bera kímnigáfu sem fáum er
gefin en er þó i raun nauðsynleg
innan starfshóps þar sem mikill
meirihluti vinnunnar felst í sam-
skiptum af hinum neikvæðu hlið-
um mannlífsins. Benedikt var
mikill vinur vina sinna. Hann
hafði tamið sér hreinskilni og fór
því ekki dult með skoðanir sínar,
hver sem í hlut átti. Hann var fé-
lagi góður og tók mikinn þátt í
hinum ýmsu tómstundum innan
lögreglunnar. Þær eru margar
ánægjustundirnir sem við vaktfé-
lagarnir höfum átt með Benedikt
yfir spilum eða tafli þegar stund
gafst milli útkalla.
Eins og flestir ungir eljumenn í
blóma lífsins, átti Benedikt mörg
áhugamál utan starfsins, sem
hann unni þó svo mjög. Hann var
m.a. flugmaður góður og er okkur
ekki grunlaust um að skýjum ofar
hafi hugur hans öðru fremur stað-
ið. Benedikt lagði einnig stund á
Íþróttir og starfaði m.a. í stjórn
þróttafélags lögreglunnar okkur
öllum til gagns. Til marks um at-
orku hans má geta þess að í frí-
tíma sínum þjálfaði hann unga
knattspyrnudrengi við góðan orðs-
tír.
Benedikt mætir ekki oftar til
okkar á vaktina. Við leiðarlok
þökkum við vaktarfélagarnir hon-
um samveruna og kveðjum góðan
vin með virðingu og þökk. Móður
og systkinum sendum við innileg-
ustu samúðarkveðjur.
A-vaktarfélagar
Hann Benni er dáinn: Mitt í
jólaboðskapnum barst þessi ótrú-
lega frétt. Þrisvar sirnum þurfti
ég að heyra hana, frá jafn mörg-
um aðilum til að leggja trúnað á
hana. Benni, sem var orðinn hluti
af tilveru minni, var horfinn, frá
nýbyrjuðu lifsstarfi, ungur og full-
ur lífsgleði.
Kynni okkar Benna hófust fyrir
rúmum tveimur árum, og síðan
höfum við starfað saman óslitið.
Benni starfaði mikið innan stjórn-
ar íþróttafélags lögreglunnar, en
lagði sjálfur litla stund á bolta-
íþróttir. Við kynni okkar jókst
áhugi hans á þeim og lagði hann
sig allan fram að tileinka sér flest
þau atriði er að þjálfun lutu, þá
einkanlega handknattleiksþjálfun.
Einnig beindist hugur hans að al-
mennri líkams- og heilsurækt og
sökkti hann sér niður í lestur alls
kyns bóka og rita til skilnings
þessara fræða. Auk þessa lagði
hann áherslu á það að styrkja
hvern einstakling innan frá. Hafði
hann rétt aðeins lokið upp dyrum
að þessum leyndardómum er hann
var kailaður brott til annarra
starfa.
Benni bauðst til að aðstoða mig
við þjálfun unglingaliða Gróttu í
handknattleik fyrir um 1% ári og
varð það ómetanlegur styrkur
fyrir mig. Rétti hann hjálparhönd
við hvað eina, gaf góðar ráðlegg-
ingar og stappaði stáli í mann-
skapinn. Með Benna opnaðist nýr
heimur drauma og hugmynda, og
var eins og hann gæti látið draum-
ana rætast þótt þeir væru ótrúleg-
ir. Má þar nefna utanferð 3. og 4.
flokks Gróttu til Þýskalands og
Svíþjóðar nú í sumar. Átti Benni
hugmynd að þeirri ferð og skipu-
lagði hana af kostgæfni. Reyndi
hann allt hvað hann gat til að gera
ferðina sem ógleymanlegasta i
hugum þeirra sem þátt tóku. i
henni og notaði til þess sambönd
sín heima og erlendis. Tókst ferðin
frábærlega vel í alla staði, þökk sé
góðri skipulagningu Benna hvað
varðaði ferðatilhögun.
Síðustu verk Benna voru að
sjálfsögðu í þágu okkar strákanna
í Gróttu, er hann lét útbúa vegleg
jólakort sem send voru til vina og
ættingja. Verða störf hans seint
fullþökkuð.
Innri mann Benna þekktu fæst-
ir hvað þá ég. Hann var alla tíð
dulur og vildi lítið ræða um sjálf-
an sig. En þrátt fyrir það kynntist
ég eiginleikum hans, fórnfýsi,
velvild og lífsgleði. Hann var
sannkallaður æskulýðsleiðtogi og
vildi allt fyrir okkur strákana
gera, hvort sem var að nóttu eða
degi. Fórnaði hann til þess mestu
af frítíma sínum og hafði gaman
af. Strákunum var hann góður fé-
lagi, vinur og leiðbeinandi. Man ég
það einatt, hvað hann hafði gam-
an af að fljúgast á við strákana í
liðinu, einn af öðrum og oft marga
í einu.
Mín ósk er sú að okkur takist að
rækta það sem Benni hefur sáð í
hjörtu okkar. Megi minning hans
lifa meðal okkar strákanna í
Gróttu og draumar hans og óskir
rætast, fyrir okkar tilverknað.
Fari Benni í friði.
Gauti.
Benedikt Benediktsson, rann-
sóknalögreglumaður í Reykjavík,
er lát.inn, langt fyrir aldur fram.
Enn einu sinni hefur maðurinn
með ljáinn látið að sér kveða án
þess að gera boð á undan sér. Erf-
itt er að finna einhvern tilgang í
því að maður í blóma lífsins, með
bjarta framtíð framundan, sé
kvaddur á brott. Stundum læðist
að manni sá grunur að einhver
skortur sé á dugmiklum ungum
mönnum handan móðunnar miklu.
Kynni okkar Benna hófust um
sumarið 1975, en þá vorum við
báðir ráðnir sem lögreglumenn til
sumarafleysinga hjá lögreglunni í
Reykjavík. Leiðir skildu síðan þeg-
ar Benni ákvað að hafa lögreglu-
starf að æfistarfi. Fyrir u.þ.b. einu
ári hafði Benni samband við mig
til V-Þýskalands og spurði af sinni
hæversku hvort ég gæti skipulagt
æfinga- og keppnisferð fyrir unga
pilta úr íþróttafélaginu Gróttu til
V-Þýskalands. Eldmóður og áhugi
Benna á að ferðin mætti takast
sem best var slíkur að ekki var
hægt að skorast undan. Allt frá
þessu símtali hafði Benni vikulega
samband við mig til að ganga úr
skugga um að ekkert myndi
gleymast og allt myndi takast sem
best. Hópurinn frá Gróttu kom t.il
V-Þýskalands i júní sl. Áhorfend-
ur í íþróttahöllinni í New-Munster
sem fylgdust með leik THW-Kiel
og pólska landsliðsins í hand-
knattleik ráku upp stór augu þeg-
ar Gróttu-hópurinn, 30 ungir pilt-
ar frá íslandi með Benna í farar-
broddi birtist í dyrunum. Þar fór
fríður hópur, allir klæddir eins
íþróttabúningi. Við Benni horfð-
umst í augu og mátti á svip hans
ráða: „Er þetta ekki í góðu lagi?“
íþróttahópurinn frá Gróttu dvaldi
síðan í Kiel i eina viku og höfðu
menn á orði að sjaldan eða aldrei
hefðu þeir séð jafn dugmikinn og
vel agaðan íþróttahóp. Þessa viku
tókst góður vinskapur með okkur
Benna sem stóð allt til þess dags
er hann lést 24. desember sl.
Áhugi Benna á þjálfun og leið-
beinendastarfi var aðdáunarverð-
ur. Engan skildi það undra því
hann var sonur Benedikts heitins
Jakobssonar, eins kunnasta frjáls-
íþróttaþjálfara bér á árum áður.
Til marks um áhuga Benna þá
ákvað hann að fylgjast með þjálf-
un THW Kiel þegar liðið var í 10
daga æfingabúðum í Danmörku í
ágúst sl. Hann taldi það ekki eftir
sér að eyða 10 dögum af sumarfríi
sínu og þar að auki greiða allan
þann kostnað, sem ferðinni fylgdi.
Hann var þess fullviss að það
myndi skila sér í betra starfi við
unglingaþjálfun hjá Gróttu, þó
hann hefði alltaf sterkar taugar
til Vals. Upphaflega hafði ég
nokkrar áhyggjur af því hvernig
hópurinn tæki honum í æfinga-
búðunum, en þær áhyggjur reynd-
ust ástæðulausar, því Benni var
frá fyrsta degi einn af hópnum.
Seinna rómuðu allir leikmenn
THW Kiel og framkvæmdastjóri
félagsins framkomu og viðmót
Benna. Allt frá þessu tíma höfðum
við Benni haft gott samband. Hon-
um var annt um að mér gengi vel í
starfi og alltaf endaði hann hvert
símtal á þeirri spurningu, hvort
hann gæti gert eitthvað fyrir mig
á íslandi. Það lýsir e.t.v. best
hvernig maður Benni var, hjálpfús
og alltaf að þakka fyrir sig.
f jólaleyfi mínu nú í desember
hittumst við oft og ræddum málin
og eins og nærri má geta voru
íþróttir oft ofarlega á baugi. Benni
var hugsjónamaður sem lifði og
hrærðist í starfi sínu sem þjálfari
og leiðbeinandi ungu strákanna í
Gróttu. Hann var ekki aðeins
þjálfari þeirra, hann var einnig
vinur þeirra, og er það ósk mín að
þessir ungu piltar sem honum var
svo annt um, haldi merki hans á
lofti og setji markið jafn hátt og
hann gerði. Þá er ég þess fullviss
að þeim muni vel farnast.
Áðstandendum og fjölmörgum
vinum hans votta ég mína dýpstu
samúð.
Hvíli Benni í friði.
Jóhann Ingi Gunnarsson.
Á jóladag barst mér sú harma-
fregn að fyrrverandi starfsfélagi
minn, Benedikt Benediktsson,
hefði látist á heimili sínu að
Keilugranda 8, Reykjavík, á að-
fangadag jóla. Það er erfitt að
skilja og þurfa að sætta sig við að
svo góður drengur sé farinn í
blóma lífsins. Það hvarflaði ekki
að neinum, sem til þekkti, að
sjúkdómur sá sem hann hafði lít-
illega kennt sér meins af yrði til
þess að kalla hann svo snögglega í
burtu frá okkur.
Benedikt Benediktsson var
fæddur í Reykjavík 18. janúar
1956, sonur hjónanna Gyðu Er-
lendsdóttur og Benedikts Jakobs-
sonar, íþróttakennara. Föður sinn
missti hann árið 1967, þá aðeins
ellefu ára gamall. Hann átti eina
alsystur og stóran hóp hálfsystk-
ina.
Benedikt tók landspróf frá
Laugarvatnsskóla og hélt síðan
áfram námi við Menntaskólann á
Akureyri en hvarf frá því og tók
sér fyrir hendur hið erfiða og
krefjandi starf lögreglumanns.
Benna, eins og hann var kallað-
ur af vinum sínum, kynntist ég
þegar hann hóf störf við lögreglu-
stjóraembættið í Reykjavík árið
1975, og lágu leiðir okkar saman
meðal annars í slysarannsókna-
deild lögreglunnar. Hann var
okkur lögreglukonunum í liðinu þá
dyggilegur málsvari, en við áttum
svo sannarlega erfitt uppdráttar.
Það sýndi best hve hreinskiptinn
hann var að fylgja sannfæringu
sinni en haga ekki seglum eftir
vindi. Benni var dulur að eðlisfari,
sagði meiningu sína og var gædd-
ur léttri kímnigáfu og var því oft
glatt á hjalla meðal vinnufélaga í
SRD.
Eftir að ég hætti störfum við
embætti lögreglustjórans í
Reykjavík árið 1980 rofnaði vin-
skapur minn við marga fyrrver-
andi vinnufélaga eins og oft vill
verða, en það átti ekki við um
Benna. Hann var tryggur vinur
vina sinna og það sýndi hann best
í verki með heimsóknum sínum á
vinnustað minn. Mér er ofarlega í
huga þegar hann kom eitt sinn til
mín með unga systurdóttur sína
og sat hjá henni og hélt í hönd
hennar, hversu mikla umhyggju
hann sýndi henni og hvað hann
var stoltur og hreykinn af dugnaði
hennar. Benni var sérstaklega
barngóður og þeim hæfileika
gæddur að laða börnin strax að
sér, enda veitti hann þeim óskipta
athygli. Það er erfitt að útskýra
fyrir þeim hvers vegna hann sé
farinn frá okkur. Það verður tóm-
legt fyrir dóttur mína að koma
með pabba í heimsókn niður á
lögreglustöð þegar enginn Benni
er þar lengur. Ekki kemur oftar
smá feimnissvipur á andlit hennar
við að segja mér hvað hann Benni
hafi sagt og gert og ekki kemur
hann oftar til að ná í hann pabba í
vinnuna, né tendra ljósin á lög-
reglubílnum, sem hann vissi að
gladdi svo barnsaugun. Það var
gott að eiga Benna að vini og hann
sagði meiningu sína og því var
auðvelt að umgangast hann.
Benni átti mörg áhugamál.
Hann stundaði flugnám með
starfi sínu og öðlaðist atvinnu-
flugmannsréttindi. Einng gaf
hann sig mikið að íþróttamálum
innan lögreglunnar og tvö síðast-
liðin ár þjálfaði hann unglingalið
Gróttu. A þessu ári sótti hann
námskeið í Bandaríkjunum sem
tengt var áhugamálum hans um
íþróttir.
Starf lögreglumanns í slysa-
rannsóknadeild lögreglunnar er
ábyrgðarmikið og spennumynd-
andi, en aldrei lét Benni bilbug á
sér finna og engum datt í hug er
hann skilaði af sér vaktinni um
hádegisbil á aðfangadag jóla að
hún yrði hans síðasta.
Ég og fjölskylda mín sendum
móður hans og systkinum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Katrín Þorkelsdóttir
Kveðja frá starfsfélögum
Öll þekkjum við þau alkunnu
sannindi að eitt sinn skal hver
deyja og þegar menn hverfa frá
þessari jarðvist í fyllingu tímans,
að loknu löngu dagsverki, sættum
við okkur yfirleitt við þessa
óumflýjanlegu staðreynd, þótt
trega valdi hún, en þegar ungur
maður, aðeins 27 ára að aldri, full-
ur atorku, kapps og vona, er hrif-
inn burt skyndilega og óvænt,
gengur okkur báglega að skilja og
skynja tilgang forsjónarinnar.
Enginn veií þó hvar manninn með
ljáinn ber næst að garði. Við-
komustaðir hans eru stundum lítt
skiljanlegir og oft ótímabærir frá
sjónarhóli okkar sem ekki skiljum
þau lögmál sem ráða ferðum hans.
Hver er tilgangur lífsins? Hver
kveikir neistann, slekkur logann
og hvers vegna? Slíkar spurningar
kvikna óhjákvæmilega þegar mað-
ur í blóma lífsins er kvaddur á
brott fyrirvaralaust, maður sem
átti svo mörgu ólokið, en svörin
kann þó sá einn sem yfir okkur
vakir, sá einn sem afli blæs í brot-
inn hálm og breytir nótt í dag.
Þegar klukkur í kirkjum lands-
ins höfðu hringt jólin inn og
kveðjan „Gleðileg jól“ var á allra
vörum barst okkur sú sorgarfregn
á lögreglustöðina að yngsti sam-
starfsmaður okkar, Benedikt
Benediktsson, hefði orðið bráð-
kvaddur á heimili sínu. í starfi
lögreglumannsins verðum við oft
áþreifanlega varir við hve skammt
er milli lífs og dauða. Eigi að síður
erum við eins og aðrir óviðbúnir
slíkum fregnum, einkum þegar um
er að ræða ungan mann, sem allir
reikna með að eigi langa lífdaga
fyrir höndum og framtíðin blasi
við.
Benedikt var fæddur 18. janúar
1956, sonur Gyðu Erlendsdóttur
og Benedikts Jakobssonar,
íþróttakennara. Þann 6. júní 1975
gekk hann í lögreglulið Reykjavík-
ur. Fyrstu árin var hann við al-
menna löggæslu, en árið 1977 hóf
hann störf í slysarannsóknar-
deildinni og var skipaður rann-
sóknarlögreglumaður ári síðar.
Starfsvettvangur okkar i slysa-
rannsóknardeildinni er að miklu
leyti á slysstað og einnig við fram-
haldsrannsókn umferðarslysa.
Slíku starfi fylgir því að taka
verður skjótar ákvarðanir og
stundum verður að fara inn á
heimili til þess að tilkynna að-
standendum váleg tíðindi. Þá
reynir á að sýna hlýtt viðmót og
lögreglumaðurinn verður að geta
veitt fólki tilfinningalegan styrk
við slíkar aðstæður. Þeim eigin-
leika var Benedikt búinn í ríkum
mæli. Hann var skjótráður, ákveð-
inn en þó jafnframt gætinn og
mannlegur. Hann var áhugasamur