Morgunblaðið - 03.01.1984, Side 33

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. JANÚAR 1984
33
Leifur Unnar Ingi-
marsson - Minning
um starf sitt og lét einskis ófreist-
að við að leysa verk sitt sem best
af hendi. Benedikt var sérstaklega
samviskusamur og duglegur við
lausn, afgreiðslu og frágang dag-
legra verkefna og er margs að
minnast í þeim efnum. Fjölhæfni
og þekking á hinum margvísleg-
ustu sviðum lögreglustarfans var
áberandi eiginleiki í fari hans.
Síðasta vakt hans fyrir jól var
morgunvakt á aðfangadag. Hann
gekk þá að sínu verki hress og kát-
ur eins og hann átti vanda til.
Skömmu fyrir hádegi fór hann að
sinna síðasta slysinu, sem varð
þennan morgun. Vaktinni lauk á
hádegi og þegar hann kvaddi var
hann ánægður yfir því að vera
kominn í vaktarfrí, sem standa
átti fram yfir hátíðisdagana. Það
kom því engum í hug við vakta-
skiptin að leiðir okkar ættu ekki
eftir að liggja saman aftur í þessu
lífi. Við starfsfélagarnir söknum
hans og þrátt fyrir spurningarnar
fyrrgreindu vitum við að lífið hef-
ur sinn tilgang jafnframt dauðan-
um, þó svo að við skiljum hann
ekki sjálfan.
Móður og systkinum Benedikts
sendum við okkar innilegustu
samúð og hluttekningu. Megi
minning um góðan dreng ávallt
lifa.
Starfsmenn slysarannsóknar-
deildar lögreglunnar í Reykjavík.
Kveðja frá handknattleiksdeild
Gróttu
Okkur bárust þau sorgartíðindi
á jóladag að Benni væri dáinn.
Fyrstu viðbrögð voru efasemdir,
síðan kom magnleysið. Hvernig
gat það verið að ungur og hraust-
ur maður, í blóma lífs síns, væri
allur? Maður, sem átti svo margt
ógert, en hafði samt komið svo
mörgu í verk. Maður lífs og orku,
en samt hæglátur. Þetta var ótrú-
legt.
Það var fyrir þremur árum, að
Benedikt hóf að aðstoða við þjálf-
un yngri flokka félagsins. Oft er
það þannig þegar nýr maður kem-
ur í hópinn að hann á erfitt með
að ná fótfestu. Svo var ekki með
Benna. Hann komst strax í mjög
gott samband við drengina, sem
hann var að þjálfa, og varð brátt
þeirra besti vinur. Enda var hann
alltaf tilbúinn að hlusta á hvað
þeir sögðu og fljótur að leiðrétta,
ef hann sá eitthvað aflaga fara.
Hann hvatti þá til dáða, þegar illa
gekk, og tók þátt í gleði þeirra,
þegar vel gekk. En hann talaði
líka tæpitungulaust þegar við átti,
varaði menn við of mikilli bjart-
sýni og bannaði allt stærilæti. Góð
framkoma skipti hann jafnmiklu
máli og góð frammistaða. Þannig
var Benni drengjunum allt í senn
vinur, þjálfari og uppalandi. Ekki
stóð heldur á því að þeir tækju
framförum í íþrótt sinni.
Þegar allt virtist leika í lyndi
kom áfallið, og þvílíkt áfall. Þeir
höfðu verið saman aðeins tveimur
dögum áður og allir í jólaskapi.
Rætt var um mótið milli jóla og
nýárs og margt fleira. Það grunaði
engan að þetta yrði í siðasta
skipti, sem Benni yrði meðal
þeirra. Margur drengjanna brotn-
aði alveg þegar fréttin um skyndi-
legt brotthvarf Benna breiddist
út. Harmi þeirra verður ekki með
orðum lýst. Hula sorgarinnar
lagðist yfir margt heimilið á Nes-
inu þennan dag.
Þótt missir okkar sé mikill, er
missir fjölskyldu Benedikts samt
meiri. Það hlýtur að vera sárt að
sjá á eftir svo ungum syni og bróð-
ur. En hér deyja þeir ungir, sem
guðirnir elska, og kveðja fyrstir,
sem mannfólkið saknar. Samt lifir
alltaf eitthvað áfram eða eins og
sagt er í Hávamálum:
Deyr fé
deyja frændr,
deyr sjalfr et sama.
En orðstírr
deyr aldrigi,
hveims sér góðan getr.
Við þökkum Benedikt samveru-
stundirnar, sem gjarnan hefðu
mátt vera fleiri, og vottum móður
hans og systkinum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd handknatt-
leiksdeildar Gróttu,
Marinó G. Njálsson, formaður.
Fæddur 2. október 1935
Dáinn 28. desember 1983
„Hönd er stirð og hjartað slær ei meir.
Harpan þögnuð, brostinn strengur hver“.
Þessar ljóðlínur Gunnars Dal
komu mér í hug við andlát vinar
míns Leifs Unnars.
Leifur fæddist í Reykjavík 2.
okt. 1935. Hann var tekinn í fóstur
á fyrsta ári af sæmdarhjónunum
Kristínu Sigtryggsdóttur og Halli
Pálssyni, sem þá bjuggu í Garði í
Hegranesi. Skömmu síðar brugðu
þau hjón búi og fluttust til Akur-
eyrar og þar ólst Leifur upp fyrstu
bernskuár sín.
Síðar fluttist fjölskyldan til
Reykjavíkur og bjó í Hegningar-
húsinu við Skólavörðustíg, en
Hallur fósturfaðir Leifs var þar
lengi fangavörður. Þar ólst Leifur
upp til fullorðinsára.
Kynni okkar Leifs hófust kring-
um árið 1960, í félagi sem við
störfuðum báðir í. Skömmu síðar
urðum við svo nágrannar í Kópa-
vogi. Síðan hefur vinskapur okkar
haldist óslitið, enda þótt Leifur
flytti um tíma í annan landshluta.
Leifur lagði gjörva ‘ hönd á
margt á sinni fremur skömmu
ævi, enda fjölhæfur svo að með
ólíkindum má telja. Hann mun
ekki hafa hlotið aðra menntun en í
Samvinnuskólanum og svo skóla
lífsins. Menntun hans og með-
fæddir hæfileikar nýttust honum
þó svo vel, að hann gat leyst af
hendi með prýði ýmis störf, sem
háskólamenntaðir menn hefðu
mátt teljast fullsæmdir af.
Hann var lengi deildarstjóri við
Iðnaðardeild SIS í Reykjavík og
munu margir minnast hans þaðan.
Síðar vann hann í Samvinnu-
tryggingum í nokkurn tíma.
Þrátt fyrir það að hann leysti
þessi störf sín af hendi með prýði,
mun hann innst inni ávallt hafa
haft löngun til að hverfa úr borg-
arskarkalanum og lifa í meira
samræmi við náttúruna. Sama má
segja um þáverandi konu hans,
Steinunni Halldórsdóttur frá
Helgastöðum í Reykjadal, sem
hann kvæntist 1. jan. 1956.
Þau ákváðu þá að breyta til og
fluttu norður í Reykjadal og hófu
búskap að Pálmholti, sem er næsti
bær við Helgastaði, þaðan sem
Steinunn er upprunnin.
Þar bjuggu þau í nokkur ár,
vafalítið við margskonar erfið-
leika, bæði fjárhagslega og af öðr-
um toga, enda ekki heiglum hent
að hefja búskap með lítil fjárráð,
allra síst fyrir borgarbúa óvana
sveitastörfum.
Eftir nokkurra ára búskap
ákváðu þau að selja jörðina og
flytja aftur í höfuðborgina.
Nokkru síðar stofnaði Leifur
ásamt fleirum fyrirtækið „Tinnu“,
sem framleiðir og flytur út
prjónavörur. Leifur var fram-
kvæmdastjóri þess fyrirtækis
meðan honum entist heilsa til, en
síðla árs 1982 varð hann að hætta
því starfi vegna heilsubrests. Nú
nýlega hafði hann svo tekið við
starfi framkvæmdastjóra Lands-
sambands sauma- og prjónastofa
á íslandi.
Síðastliðið sumar kynntist Leif-
ur svo eftirlifandi unnustu sinni,
Dísu Dóru Hallgrímsdóttur, ætt-
aðri frá Siglufirði. Þau voru nú að
kaupa sér góða íbúð og framtíðin
virtist blasa við þeim, en enginn
ræður sínum næturstað.
Vanheilsa Leifs hófst á árinu
1982 og síðla þess árs gekkst hann
undir mikla skurðaðgerð, sem
heppnaðist vel. í mars í fyrra fór
hann til Danmerkur í hættulega
geislameðferð, sem aðeins fáeinir
einstaklingar höfðu áður gengist
undir í heiminum.
Hann náði sér, að því er virtist,
allvel eftir þá meðferð, en seinni-
partinn í sumar sem leið fór hann
að fá viss sjúkdómseinkenni, sem
læknar töldu að væru afleiðing
' geislameðferðarinnar. Enginn
bjóst þó við því að endalokin
kæmu svona fljótt, og læknar
höfðu gefið Leifi vonir um að ná
fullri heilsu.
Leifur kom í heimsókn til mín
tveim dögum fyrir jól. Hann var
að vanda glaður og reifur og
spjölluðum við lengi saman. Hvor-
ugan okkar mun þá hafa órað
fyrir því, að við ættum ekki eftir
að sjást oftar í þessu lífi.
Leifur var einstakur hæfileika-
og mannkostamaður. Hann var
fjölhæfur listamaður, skáldmælt-
ur og hafa nokkur ljóða hans verið
birt á prenti. Hann var tónlistar-
unnandi og bæði söng vel og spil-
aði á hljóðfæri. Einnig samdi
hann lög, sem sum hafa verið flutt
opinberlega. Hann málaði myndir
og skar út í tré og allar smíðar
léku í höndum hans.
í góðum hópi var Leifur manna
glaðastur og hrókur alls fagnaðar.
Skapgerð hans var ljúf og mild og
hann lagði ávallt gott til allra
mála. Aldrei minnist ég þess að
hann hallmælti nokkrum manni,
en reyndi þess í stað að finna það
besta í öllum. Því eignaðist hann
vini hvar sem hann fór og engan
veit ég sem bar honum ekki góða
sögu.
Leifur hugsaði mikið um andleg
mál og var félagi í Guðspekifélag-
inu. Hin frjálsu leitandi viðhorf,
sem sannir guðspekinemar til-
einka sér óhjákvæmilega, voru
honum í blóð borin. Hann leit á
allar kreddur sem vott þess að
ennþá ættum við nokkuð ólært í
að tileinka okkur hin æðstu sann-
indi. Dvöl okkar hér á jörðinni
mætti líkja við skólagöngu. í þeim
skóla eru margir bekkir. Því er
ekki hægt að ætlast til þess, að
þeir, sem eru að hefja sína fyrstu
skólagöngu, leysi á viðunandi hátt
námsefni þeirra sem lengra eru
komnir. Enginn getur sagt um það
hvar hver og einn er staddur í
þeim skóla lífsins. „Dæmið því
ekki, svo að þér verðið sjálf ekki
dæmd“.
Við Leifur ræddum þessi mál
oft og nú hefur hann að líkindum
fengið svör við einhverjum þeirra
spurninga, sem brenna á vörum
leitandi manna.
Nú þegar við kveðjum okkar
gamla vin, Leif, trúum við að það
sé aðeins hinn ytri búningur,
hismið, sem við séum að kveðja.
Við trúum því að hann sé ennþá
meðal okkar, þó að andi hans hafi
lyft sér einni tröppu ofar í stig-
ann, sem við öll eigum eftir að
ganga, stigann sem stefnir til hins
eilífa.
Þrátt fyrir þessa trú, er þó
harmur kveðinn að öllum þeim er
þekktu Leif.
Ég og fjölskylda mín vottum
ástvinum hans dýpstu samúð og
biðjum þess að gjafari allra góðra
hluta styrki þá og styðji.
Ævar Jóhannesson
Kveðja frá stjórn Tinnu hf.
í Kópavogi
í dag fer fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík útför Leifs U.
Ingimarssonar, framkvæmda-
stjóra, er lést langt um aldur fram
28. desember síðastliðinn. Hann
háði erfitt sjúkdómsstríð um eins
og hálfs árs skeið, en talið var að
hann hefði haft betur. Því kom
skynilegt lát hans sem reiðarslag
yfir okkur félaga hans og vini.
Fyrir fimm árum setti Leifur
ásamt okkur á stofn Tinnu hf. í
Kópavogi, sem hóf framleiðslu á
ullarfatnaði til útflutnings. Var
hann ráðinn framkvæmdastjóri
fyrirtækisins og rak hann það í
fjögur ár. Hann hætti störfum á
síðastliðnu ári þegar heilsan bilaði
og hann þurfti á öllu sínu þreki að
halda til að ná henni aftur.
Þessi fjögur ár voru tími áætl-
ana og uppbyggingar. Og þar nutu
sín vel mannkostir Leifs. Hann
var þéttur fyrir og þó laginn við að
samræma sjónarmið manna.
Glettinn var hann og gamansam-
ur þegar það átti við, en ýtinn og
ákveðinn þegar á þurfti að halda.
Leifur var mjög listhneigður
maður, sérstaklega átti tónlistin
sterk ítök í honum. Samdi hann
töluvert af lögum, einkum söng-
lögum, enda var hann góður söng-
maður sjálfur og lék vel á hljóð-
færi. Þá orti hann töluvert og átti
létt með að kasta fram vísu við
ýmis tækifæri. Á góðri stund var
hann hrókur alls fagnaðar.
Sjaldan sáum við honum bregða
og aldrei bar hann það með sér að
hann væri sjúkur. Jafnvel ekki
þegar hann kom af sjúkrahúsi,
eftir að framkyæmd hafði verið á
honum stóraðgerð, sem mun ekki
hafa átt sér fordæmi hér á landi.
Virtist hann furðu fljótur að ná
sér. Síðastliðið vor fór hann til
eftirmeðferðar á sjúkrahús í
Kaupmannahöfn. Sendi hann
okkur þaðan kveðju (í bundnu
máli), sem full var af kímni og
glettni. Vissum við þó, að erfitt
tímabil stóð yfir hjá honum ein-
mitt þá.
Nú þegar Leifur er allur, standa
eftir minningar um góðan félaga,
sem við söknum.
Við sendum aldraðri móður
hans, sem býr í Danmörku, börn-
um hans, dótturbörnum og öðrum
vandamönnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kveðja frá Landssamtökum
sauma- og prjónastofa
Á síðastliðnu hausti réðst Leif-
ur Unnar Ingimarsson, fyrrver-
andi útflutningsstjóri hjá Alafoss
hf., til Landssamtaka sauma- og
prjónastofa, hagsmunasamtaka
framleiðenda í þessari iðngrein,
sem stofnuð voru fyrir aðeins
þremur árum. Það var þessum
ungu samtökum mikill styrkur að
fá svo hæfan og reyndan fram-
kvæmdastjóra meðan þau voru
enn í mótun og uppbyggingu.
Þrátt fyrir veikindi, sem hann
hafði strítt við um sinn, vann
hann samtökunum vel, og munu
þau búa lengi að þeirri skipulagn-
ingu og þeim starfsháttum, sem
hann hafði byggt upp.
Þrátt fyrir veikindi Leifs Unn-
ars, sem okkur samstarfsmönnum
hans í þessari framleiðslu var
kunnugt um, kom andlát hans
okkur á óvart, en hann lézt að
heimili sínu, Álfatröð 1 í Kópa-
vogi, 28. desember sl. Við höfðum
tengst honum vináttuböndum í
sameiginlegu starfi og bundum við
hann miklar vonir. Við kveðjum
hann með mikilli eftirsjá, biðjum
honum blessunar og sendum ást-
vinum hans og aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Útför hans verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík klukk-
an þrjú í dag.
F.h. Sambands sauma-
og prjónastofa,
Sævar Snorrason.
CNDURSKODUN OG ROKNINGSSKIL SF
Hér meö tilkynnist
að við höfum opnað nýja endurskoðunarstofu
Veitt verður öll þjónusta á sviði
endurskoðunar og reikningsskila.
Cf
CNDURSKODUN OG R6IKNINGSSKII SF
IflUGflVéGUR 18 101 R6VKJRVÍK SÍMI^T27888 NNR2133 8362
IOGGIITIR €NDURSKOD€NDUR
€flNfi BftVNDÍS HflUDÓftSDÓnifl
GUÐMUNDUft fftlÐftlft SIGUftÐSSON
JÓNftTflN ÓtflFSSON