Morgunblaðið - 10.01.1984, Síða 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. JANÚAR 1984
+
Frænka okkar,
KRISTÍN EYJÓLFSDÓTTIR
frá Kírkjubóli í Önundarfírði,
lést í Hafnarbúðum 8. janúar.
Vandamenn.
t
Móðir mín,
JÓHANNA GUNNARSDÓTTIR,
Hraunteig 18,
andaöist í Elliheimilinu Grund 22. desember. Jaröarförin hefur
fariö fram í kyrrþey aö ósk hinnar látnu.
Guðmundur Guömundsson.
+
Eiginkona mín, dóttir og systir,
GUÐRÚN SIGURGEIRSDÓTTIR,
Heiövangi 42, Hafnarfiröi,
er látin. Útför hefur fariö fram. Þökkum auösýnda samúö.
Guðmundur Erlendsson,
Jónína Jónsdóttir,
Sigurður Sigurgeirsson
og aörir aöstandendur.
+
Frænka okkar,
STEINUNN JÓNSDÓTTIR
frá Teygingalæk,
andaöist laugardaginn 7. janúar.
Ólöf Siguróardóttir, Ólöf Jónsdóttir.
+
Dóttir mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
SIGURLEIF ÞÓRHALLSDÓTTIR,
Bugðulæk 20,
andaöist i Landspítalanum laugardaginn 7. janúar.
Jónína E. Guömundsdóttir,
Þórhallur Aöalsteinsson, Svanhildur Sigurjónsdóttir,
Kristján Aöalsteinsson, Guórún Pétursdóttir,
Sigrún Edda Aóalsteinsdóttir Crowe, Alan Crowe
og barnabörn.
Minning:
Ólafur Sveinsson
frá Mœlifellsá
Ólafur Sveinsson, kaupmaður,
frá Mælifellsá, andaðist í Landa-
kotsspítala 29. desember sl. eftir
langa og erfiða legu. Hann var
jarðsettur 9. janúar sl.
ólafur var fæddur hinn 10. nóv-
ember 1895 á Mælifellsá i Lýt-
ingsstaðahreppi, Skagafirði, tólfta
barn af þrettán, sem á legg kom-
ust, þeirra merkishjóna Sveins
Gunnarssonar og Márgrétar Þór-
unnar Árnadóttur.
Faðir Ólafs, Sveinn á Mælifellsá
eins og hann var jafnan nefndur,
varð þjóðkunnur maður af bókum
sínum tveim, Ævisögu Karls
Magnússonar og Veraldarsögu
Sveins á Mælifellsá. Sú síðari kom
út 1921 og hefur verið lesin í
Ríkisútvarpið.
Þegar Sveinn gaf út Veraldar-
sögu sína, var hann kaupmaður í
Reykjavík. Hann verslaði þá i
Söluturninum, hinum eina og
sanna, sem lengst af stóð á
suðvesturhorni Arnarhólstúns en
hefur nú verið fluttur sem því
næst þangað sem hann stóð í
fyrstu og er nú eitt helsta skraut
Austurstrætis og Lækjartorgs.
Móðir Ólafs, Margrét Þórunn,
var dóttir Árna Sigurðssonar sem
oftast var kenndur við Stokk-
hólma og þriðju konu hans, af
fjórum, Steinunnar Arnórsdóttur,
prests á Bergstöðum í Svartárdal,
en hann var sonur Árna Þórar-
inssonar, biskups á Hólum. Árni í
Stokkhólma, móðurafi Ólafs, var
langalangafi minn. Margrét lang-
amma mín var hálfsystir Mar-
grétar Þórunnar og 35 árum eldri.
Ólafur ólst upp í stórum systk-
inahópi þar sem oft ríkti glaðværð
mikil. Á æskuheimili hans var til
siðs að slá upp balli öðru hverju.
Þóttu „Mælifellsárböllin" hin
besta skemmtun, við hljóðfæra-
slátt, söng og dans og ræðuhöld.
Sveinn bóndi hafði nefnilega þann
sið að flytja þarna ræður og erindi
um dægur- og framfaramál.
Árið 1926 kvæntist ólafur eftir-
lifandi konu sinni Stefönu Guð-
mundsdóttur, bónda á Lýtings-
stöðum, Stefánssonar og konu
hans, Þórunnar Baldvinsdóttur,
bónda á Efra-Lýtingsstaðakoti.
Tengdaforeldrar Ólafs brugðu
búi árið 1927 og hóf hann þá bú-
skap að Lýtingsstöðum. Ekki varð
það þó til langframa því þau Stef-
ana fluttust árið 1931 út á Sauð-
árkrók. Þar reistu þau sér mynd-
arlegt íbúðarhús, sem enn stend-
ur, og þau nefndu Blómsturvelli.
Það hús seldu þau hjónin svo árið
1934 og fluttust til Reykjavíkur.
Þegar hér var komið, hafði ólaf-
ur keypt Söluturninn, sem faðir
hans verslaði i á árunum
1917—1924. Ólafur var þá nærri
fertugur en kona hans 11 árum
yngri. Hann hafði kynnst fjöl-
breytilegum störfum bæði til
sveita og í kaupstað. Hann hafði
stundað búskap á aðfaraárum
kreppunnar miklu, staðið í hús-
byggingum fyrir eigin reikning á
verstu árum kreppu og atvinnu-
leysis og virðist hafa komist efna-
lega óbugaður úr þeim átökum. En
nú er svo komið, að hann hefur
fundið stað sinna framtíðarátaka.
Hann gerist kaupmaður, fetar þar
í fótspor föður síns.
Þeim Ólafi og Stefönu farnaðist
vel í þessu starfi enda voru þau
samhent og áreiðanleg með af-
brigðum í öllum viðskiptum. Eng-
inn vafi er á því að umsvif á sviði
verslunar og viðskipta áttu vel við
þau hjón bæði.
Þrátt fyrir annríki hér syðra,
var hugur þeirra löngum heima í
Skagafirði. Á stríðsárunum reistu
þau sér glæsilegt sumarhús við
Varmahlíð austan undir Reykja-
hólum, þaöan sem sér yfir allan
fjörð frá Drangey í norðri og allt
fram til fjalla í suðri. Hús sitt
nefndu þau Fagrahvol og var það
+
Útför unnusta míns, sonar okkar og bróöur,
KRISTINS SVEINSSONAR,
Vallarbraut 21, Seltjarnarnesi,
fer fram frá Neskirkju í dag, þriöjudaginn 10. janúar, kl. 10.30.
Jarðsett veröur aö Úlfljótsvatni.
Guölaug Sigmarsdóttir,
Sveinn Kristinsson, Elín Snorradóttir
og systkini hins lótna.
+ Ástkær eiginmaöur minn, faöir okkar og bróöir, ÓLAFURJÓNSSON,

ritstjóri, Hagamel 27, +
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni miövikudaginn 11. janúar kl. Eiginmaöur minn og faöir okkar.
15.00. GUNNLAUGUR P. HOLM,
Álfhólsvegi 61,
Sigrún Steingrímsdóttir, Jón Ólafsson, verður jarösettur frá Fossvogskirkju 11. janúar kl. 13.30.
Halldór Ólafsson, Valgeröur Ólafsdóttír, Jóhanna Jónsdóttir, Herdís Holm,
Sólveig Jónsdóttir. I Ásgeir Holm, Reynir Holm, Hreiöar Holm, Guöbjörg Edmondson.

1
+ Ástkær sonur okkar og bróöir, +
BJARKI JÓHANNESSON, Móöir mín, tengdamóöir og amma.
Melgerói 28, Kópavogi. SIGURRÓS JÓHANNESDÓTTIR,
Þórshamri, Skagaströnd,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju miövikudaginn 11. janúar kl. 10.30. veröur jarðsungin frá Lágafellskirkju miövikudaglnn 11. janúar kl. 14.00.
Jóhannes Guömundsson, Nanna Jónsdóttir, Jón Árni Jóhannesson, Sasvar Jóhannesson. Guórún Jónsdóttir, Birgir Ögmundsson og barnabörn.
sannnefni. Ólafur og Stefana undu
þar langtímum flest sumur i
meira en tvo áratugi. Þangað var
gott að koma og eiga stund með
þeim hjónum, stund gleði og vin-
áttu, stund með þeim, sem náttúr-
unni unnu og firðinum sínum
framar öllu.
Upp í hugann komu ljóð Steph-
ans G. eins og þessi perla:
Komstu, skáld í Skagafjörð?
Þegar lyng er leyst úr klaka —
laut og yfir túnum vaka
börnin glöð við gróður — vörð —
lömbin hoppa um holta — börð
Heiða-lóur úti kvaka.
Eða hið ódauðlega kvæði um
vináttu manns og náttúrunnar,
sem svona hefst:
Hver er allt of uppgefinn
eina nótt að kveða og vaka?
ósjálfrátt hefur mér alltaf
fundist að Stephan G. hafi í hug-
anum setið í hlíðum Reykjarhóls,
þaðan sem móðurætt hans var,
þegar hann orti þessar ljóðaperl-
ur. Setið þar sem Ólafur reisti
Fagrahvol! Og hver veit nema svo
hafi verið. Stephan G. Stephans-
son fæddist sem kunnugt er í Víði-
mýrarseli haustið 1853 og ólst upp
hérlendis til 17 ára aldurs.
Ég hef lengi saknað þessara
ljúfu sumardaga og nátta, sem ég
og fjölskylda mín áttum í Fagra-
hvoli með ólafi og Stefönu, Doddu
og frænd- og vinafólki víða að.
Stundirnar okkar í Fagrahvoli
voru einhver besti og fegursti
tími, sem við höfum lifað.
Það er ein mesta gæfa hvers
manns að eignast góða vini. Þetta
fékk fjölskylda mín sannreynt,
þegar hún eignaðist Ólaf og Stef-
önu að vinum. Þau hafa frá fyrstu
tíð sýnt okkur einstaka rausn,
tryggð og vináttu, sem við fáum
ekki fullþakkað.
Höfðingsskapur Ólafs og Stef-
önu er rómaður í hinum stóra
vinahópi þeirra. Þau voru líka um
langan aldur mjög virk í Skagfirð-
ingafélaginu í Reykjavík, sem
kaus þau heiðursfélaga fyrir mikil
störf í þágu félagsins.
Þegar ég nú kveð vin minn og
frænda, er margs að minnast og
margs að sakna. Ólafur kemur
ekki þetta árið til mín með skatta-
framtalið sitt eins og svo mörg
undanfarin ár. Þar er frá mér tek-
ið árlegt stefnumót, sem ég naut
og finn best núna að ég hlakkaði
ávallt til. En fráfall Ólafs átti sér
það langan aðdraganda að ekki fór
leynt að hverju stefndi. Stefana
sat langtímum við sjúkrabeð hans
og vakti yfir honum öllum stund-
um. Það er falleg saga um tryggð
og ást til hinstu stundar.
Og nú er þessu lífi lokið. Lífi,
sem lifað var í elskulegri hógværð,
lífi, sem gaf okkur svo mikið, öll-
um sem ðlafi kynntumst og nut-
um vináttu hans.
Ég hefði kosið að eiga Ólaf leng-
ur hérna megin grafar. En því
bæli ég eigingirni mína og söknuð,
að mér er ljóst, að ólafur yrði nú
hvíldinni feginn eftir löng og erfið
veikindi og langa æfi. Ég er þess
líka fullviss, að hvert sem leiðir
kunna að liggja héðan verður vel
við honum tekið.
Okkar kæru vinkonu Stefönu,
Þórunni, dóttur þeirra ólafs,
ásamt öllu hennar fólki, sendum
við hjónin innilegar samúðar-
kveðjur. Þeirra missir er mikill en
það er huggun harmi gegn, að frá
okkur verður aldrei tekin minn-
ingin um góðan mann.
Jón Ingimarsson