Morgunblaðið - 11.02.1984, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 1984
33
Ólöf Sigurðardóttir
Roper - Minning
Fædd 15. júní 1918
Dáin 6. febrúar 1984
Mánudaginn 6. febrúar sl. lést í
sjúkrahúsi í Keflavík ólöf Sigurð-
ardóttir á sextugasta og sjötta
aldursári.
Hún var dóttir hjónanna Sig-
urðar Erlendssonar og konu hans,
Ágústu Guðjónsdóttur, sem
bjuggu í Keflavík um langan aldur
þar sem Sigurður stundaði útgerð
og sjómennsku.
ólöf ólst upp í föðurhúsum
ásamt sjö systkinum sínum, fjór-
um bræðrum og þremur systrum.
Öll voru þau systkin mesta mynd-
arfólk og vel gerð, tveir bræður
hennar fórust á sjó, ungir menn og
efnilegir, og þriðji bróðirinn and-
aðist fyrir nokkrum árum.
ólöf giftist tvisvar. Fyrri maður
hennar var John Gray, ættaður
frá Texas í Bandaríkjunum. Þau
slitu samvistir eftir nokkurra ára
hjúskap. Seinni maður hennar var
Reuben Roper. Hann andaðist
fyrir þremur árum eftir langvar-
andi veikindi.
Heimili þeirra Ólafar og
Minning:
í dag, 11. febrúar, kveðjum við
tengdaföður minn, Þórarinn Stef-
ánsson, sem varð bráðkvaddur að
heimili sínu aðfaranótt 6. febrúar
sl.
Þegar dauðinn ber á dyr kemur
það eins og reiðarslag. Þó Þórar-
inn hafi nýlega átt við veikindi að
stríða trúði ég því ekki að þau
væru svo alvarleg, þar sem hann
var orðinn rólfær, en átti að taka
það rólega fyrst um sinn.
Ég mun alltaf minnast hans
með hlýhug og gleymi aldrei
faðmlögum hans í hvert sinn er
við sáumst.
í dag er nákvæmlega 1 ár frá
því hann hélt upp á 70 ára afmæli
sitt.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
hans, það munu aðrir trúlega
gera, sem betur þekktu til, en
hann var ekki alltaf dans'á rósum.
Fyrri kona Þórarins var Elin
María Guðjónsdóttir, og áttu þau
13 börn þegar hún féll frá. Síðari
kona hans, Anna Björnsdóttir,
reyndist honum síðan stoð og
stytta, og bið ég góðan guð að
styrkja hana á þessari erfiðu
stund.
Reubens var lengst af í Centralia í
Illinois í Bandaríkjunum.
Ólöf var mikilhæf kona, kjarkur
og viljaþrek voru óbilandi þættir í
persónu hennar. Hún dvaldi um
langt árabil fjarri föðurlandi sínu
og þurfti að berjast við vanheilsu
mörg síðustu árin. Hún hjúkraði
manni sínum í veikindum hans
þar til yfir lauk og var þó sjálf
þungt haldin af þeim sjúkdómi
sem að lokum varð öllum hennar
viljastyrk ofurefli.
Það er einkennandi fyrir það
þrek sem hún bjó yfir að eftir
þunga legu á sjúkrahúsi erlendis
drífur hún sig út af sjúkrahúsinu
og heim til íslands, setur hér sam-
an heimili með systur sinni og
barðist þar hetjulegri baráttu þar
til hún fór á sjúkrahús Keflavíkur
þar sem hún andaðist eftir stutta
legu. Síðasti dagur hennar var
táknrænn og sýndi lífsviðhorf
hennar í hnotskurn, um hádegis-
bilið fór hún fram úr rúmi sínu þó
orkan væri engin og lét aka sér um
ganga sjúkrahússins í síðasta
sinn, lagðist síðan í hvílu sína og
eftir stutta stund hafði hún kvatt
„í friði leggst ég til hvíldar og sofna,
því að þú, Drottinn, lætur mig búa
í náðum.“
Með þessum orðum kveð ég
tengdaföður minn, því ég veit að
hann hafði Hann að leiðarljósi.
Guð blessi minningu hans.
S.G.
þennan heim.
Það er lærdómsríkt að kynnast
fólki eins og ólöfu. Hún sýndi með
lífi sínu og breytni að aldrei skal
kvarta þó á móti blási á stundum,
frekar þakka það sem gott er og
taka mótlæti og erfiðleikum með
jafnaðargeði og reisn.
Ég votta ættingjum og vinum
ólafar heitinnar samúð og veit að
þeir geyma minningu um konu
sem auðgaði líf allra þeirra sem
kynntust henni.
Blessuð sé minning hennar.
A.S.
Okkur langar til að minnast ólu
frænku okkar, sem lést í Sjúkra-
húsi Keflavíkur 6. febrúar síðast-
liðinn. Hún kenndi okkur með sín-
um óbilandi kjarki og æðruleysi
að meta lífið á annan veg en áður,
þrátt fyrir löng og ströng veikindi.
Tvær af okkur systrum áttum þess
kost að heinmsækja Ólu og Reub-
en, mann hennar, á heimili þeirra
í Centralia, í Bandaríkjunum.
Þetta var mjög ánægjulegur tími
og þau þreyttust aldrei á að sýna
okkur merka og fallega staði, og
oft rifjuðum við þetta upp eftir að
óla fluttist aftur til íslands, fyrir
þremur árum, eftir að hafa misst
mann sinn.
Við þökkum sérstaklega fyrir
samveruna um síðustu jól. Hún
vissi að stundin var að nálgast, en
lét engan bilbug á sér finna og
kom af sjúkrahúsinu til að halda
jólin í faðmi fjölskyldunnar, í síð-
asta sinn. Hún gladdi okkur ómet-
anlega með nærveru sinni og hin
sanna jólagleði ríkti í hugum
okkar allra.
Við viljum svo að lokum þakka
læknum og starfsfólki Sjúkrahúss
Keflavíkur fyrir þá frábæru um-
önnun, sem henni var veitt til síð-
ustu stundar. Ennfremur viljum
við þakka Hreggviði Hermanns-
syni lækni fyrir hjálpsemi hans í
hennar garð.
Guð veri með ólu frænku okkar
og hafi hún kæra þökk fyrir allt.
Sigga, Petrea og Magga.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, — Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
lífið hvergi vægir þér.
Þrautir magnast, þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn læknar, — Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.“
Okkur langar að minnast í ör-
fáum orðum föðursystur okkar,
Ólafar Sigurðardóttur Roper, sem
Þórarinn Stefáns-
son Reyðarfirði
dóttur og Benedikts Péturssonar,
útvegsbónda þar.
Hefði hann því orðið áttræður í
maí næstkomandi, sem engir
hefðu trúað er sáu hann og
heyrðu, svo vel bar hann aldurinn.
Var stór, myndarlegur og teinrétt-
ur. Hugurinn alltaf jafnskýr.
Jón var mér góður frændi og sá
eini sem ég þekkti af mínu föður-
fólki, eftir að faðir hans lézt, föð-
urbróðir minn.
Ég man eftir fólkinu í Suðurkoti
alla tíð frá því faðir minn drukkn-
aði, var ég þá aðeins fjögurra ára.
Mamma mín stóð þá ein uppi með
okkur þrjú systkinin og það fjórða
ófætt. Á þeim tír.ium voru hvorki
barna- né ekknabætur. Fáir
aflögufærir, áttu nóg með sig og
sína. Einn var það þá sem ekki
brást, Benedikt í Suðurkoti. Man
ég það vel, er hann kom færandi
hendi með ýmislegt til heimilisins.
Þau hjón Benedikt og Sigríður
voru kunnug mömmu fyrir mína
tíð og hét Jón sonur þeirra eftir
fyrsta manni hennar, Jón Gestur.
Bjuggu þau að Brunnastöðum,
Vatnsleysuströnd.
Sfðar giftist mamma albróður
Benedikts, Ingvari föður mínum.
Það var ekki lítil tilhlökkun og til-
breyting að fá þau Sigríði og
Benedikt í heimsókn til okkar í
Hafnarfjörð, þar sem mamma var
annars oftast ein með okkur
krakkana.
Sigga í Suðurkoti eins og ég
kallaði hana gisti oftast hjá
okkur, svaf í mínu rúmi, sagði mér
sögur og var mér svo góð.
Jón hef ég þekkt allt frá þessum
árum. Um tíma var hann í Flens-
borg og bjó þá hjá okkur. Góður
var hann við alla á heimilinu og
með sinni fáguðu framkomu bar
hann foreldrum sínum fagurt
vitni um gott uppeldi.
Árin liðu, ég flutti út á land og
bjó þar í áratugi. Sáumst við þá
sjaldan frændsystkinin. Þó kom
það fyrir, t.d. á landsfundum
Sjálfstæðisflokksins. Jón var alla
tíð sannur sjálfstæðismaður,
fylgdi þeim flokki af alhug og
trúmennsku.
Það var margt og mikið sem Jón
tók sér fyrir hendur og starfaði
við. Sat hann 1 fjölda nefnda og
sótti þing ýmissa félaga og fyrir-
tækja. Um það allt má lesa í
„Æviskrám samtíðarmanna", eft-
ir Torfa Jónsson. Jón var tví-
kvæntur. Fyrri kona hans var
Guðrún ölafsdóttir frá Knarrar-
nesi. Eru börn þei-ra tvö, Sigríður
og Ólafur Þór. Seinni kona hans er
Helga Þorvaldsdóttir frá
Skúmsstöðum, V-Landeyjum.
Eiga þau eina dóttur, er Særún
heitir. Býr hún í Vogunum ásamt
eiginmanni og þremur dætrum. Er
hún sú eina sem ég þekki af börn-
um Jóns. Veit ég hvað hún hefur
verið ómetanleg foreldrum sinum
i einu og öllu. Sama má segja um
mann hennar.
Helga er líka einstök kona sem
reynzt hefur manni sínum eins og
bezt verður á kosið. Heimsótti hún
hann daglega á Landakotsspital-
ann sunnan úr Vogum.
Um jólin dvaldi Jón heima i
þrjár vikur. Lá svo leiðin aftur inn
á spitalann. Var Helga hjá honum
þar til yfir lauk.
Með hlýjum huga kveð ég minn
góða frænda, þakka honum vin-
áttu og tryggð, allt frá bernskuár-
unum.
Eiginkonu, börnum, barnabörn-
um og systur bið ég guðs blessun-
ar. Sendi þeim og öðru venzlafólki
innilegustu samúðarkveðjur.
J.B.I.
nú er látin eftir langa baráttu við
erfiðan sjúkdóm. En hún lést i
Sjúkrahúsinu í Keflavík 6. febrú-
ar, eftir tæplega þriggja mánaðar
veru. Hún fæddist í Keflavik 15.
júní 1918. Dóttir hjónanna Ágústu
Guðjónsdóttur f. 1884, d. 1959 og
Sigurðar Erlendssonar f. 1879, d.
1945. Systkini hennar voru: Magn-
ús f. 1904, Guðjón f. 1905, en þeir
drukknuðu báðir á besta aldri árin
1930 og 1932, Erlendur f. 1907, d.
1970, Sigríður f. 1910, Sólveig f.
1913, Guðrún f. 1921 og Ásgeir f.
1923. Með þeim systkinum öllum
var afar kært, og eru þau öll bú-
sett í Keflavík. Óla eins og hún var
alltaf kölluð vann fyrir sér við ým-
is störf, aðallega þjónustustörf.
Lífsferill hennar mótaðist af at-
orkusemi og dugnaði. Hún var
forkur til allra verka og ósérhlífin,
hafði fastmótaðar skoðanir, og var
ekki á því að gefast upp, það sást
best í veikindum hennar, og aldrei
var kvartað. Dugnaður, elja og
kjarkur var henni í blóð borin.
óla og Sigga systir hennar
bjuggu saman í Suðurgötu 23, þar
til hún giftist og flutti til Amer-
íku. Maður hennar var Banda-
ríkjamaður að nafni Reuben Rop-
er f. 24. október 1913, frá Centr-
alia í Ulinois. Þau giftu sig í
Keflavík í mars 1962 en bjuggu
mestallan sinn búskap i Banda-
ríkjunum, í hamingjusömu hjóna-
bandi, þar til hann lést eftir lang-
varandi veikindi 25. mars 1981.
Þau voru barnlaus, en hann átti
þrjár dætur af fyrra hjónabandi,
þær Ritu, Normu og Eileen.
Rita reyndist henni eins oe
besta dóttir í erfiðum veikindum
þeirra beggja, en bæði misstu þau
heilsuna á sama tíma. óla kom al-
komin heim sumarið 1981 og tóku
þær systur þá upp þráðinn að nýju
og bjuggu saman á Sólvallagötu
38. Við viljum fyrir hönd systkin-
anna þakka læknum og öllu
starfsfólki Sjúkrahúss Keflavíkur
fyrir sérstaka umönnun og góðvild
í hennar garð. Hún var ákaflega
þakklát þessu góða fólki fyrir
hjálpina og minntist þess ávallt
með hlýhug. Við biðjum henni
Guðs blessunar í hinum nýju
heimkynnum. Okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur sendum við þér, elsku
Sigga frænka, og systkinum og
frændfólki öllu.
„Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, — Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður K. Pétursson)
GÁ og SÁ
Minning:
Halldór Gunnarsr
son skipstjóri
Nokkur kveðjuorð um afa á
Austurvegi, Halldór Gunnarsson
skipstjóra, sem lést þann 5. febrú-
ar eftir nokkra sjúkralegu. Ann-
ars minnumst við afa fyrir annað
en mikil veikindi þær stundir sem
við áttum saman.
Það var mikil yfirvegun yfir öll-
um þeim samskiptum sem við átt-
um við hann. Þar fór maður sem
var fastur fyrir, og ekki tekið til
mála annað en hlýða þvi sem hann
mælti fyrir, og var alltaf mælt
með ró.
Afi var vestfirðingur og bjó
lengst af á Ísafirði, en fjölskylda
okkar bjó lengi á Flateyri. Þaðan
var oft farið í heimsóknir til Isa-
fjarðar um lengri eða skemmri
tima. Að fara til ísafjarðar var
mikið ævintýri fyrir okkur krakk-
ana og var þá dvalið hjá afa og
ömmu á Austurvegi. Þar var nú
kátt á hjalla og gekk oft á ýmsu,
þá var festa afa gott stjórntæki á
mestu ólátabelgina.
Ekki minnumst við þess að afi
hafi blótað í okkar eyru, þó stund-
um gengi á ýmsu. Seint gleymist
okkur sú nærgætni og væntum-
þykja sem hann sýndi öllu sínu
fólki af heilum hug.
Afi var alveg laus við allar
kreddur um verkskiptingu kynj-
anna og gekk að eldhúsverkum
sem sjálfsögðum hlut. Við minn-
umst sérstaklega morgnanna í
eldhúsinu með afa, því þar var
alltaf sérstök stemmning. Afi var
alltaf búinn að hita kakó og
smyrja brauð þegar okkur krökk-
unum þóknaðist að strjúka stír-
urnar úr augum.
Allar okkar minningar um afa
beinast svo að upphafinu, sem eru
þau afi og amma. Þar voru mjög
samrýnd hjón sem unnust af heil-
um hug. Fráfall Guðbjargar
ömmu var afa mikill missir, hann
saknaði hennar mjög djúpt, þó
ekki léti hann það hátt fara. Afi
var ekki bölsýnn og kvartanir lét
hann ekki í ljós.
Við systkinin vottum öllum
okkar aðstandendum dýpstu sam-
úð um leið og við kveðjum góðan
og hjartahlýjan afa.
Dagur líður, fagur, fríður
flýgur tíðin í aldaskaut
Daggeislar hníga, stjörnunar stíga,
stillt nú og milt upp á himinbraut.
Streymir niður náð og friður
nú er búin öll dagsins þraut.
(Vald. Briem)
Halldór, Guðbjörg, Hjörleifur,
Sigrún Edda, Hinrik, Sigrúnar-
og Hringsbörn.
^Ayglýsinga-
síminn er 2 24 80