Morgunblaðið - 05.04.1984, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 1984
+
Dóttir mín,
SVANHILDUR,
Skúlagötu 68,
lést mánudaginn 2. apríl. Jaröarför ákveöin síöar.
Friórik Guömundsson.
Móöir min,
ÞÓRA BORG,
leíkkona,
Laufásvegi 5,
lést í Landspítalanum aöfaranótt 4. apríl.
Gunnar Borg.
Eiglnkona min. + SIGRÍDUR ODDLEIFSDÓTTIR,
Fellsmúla 5,
er látin. Jón Jónsson.
1 Maöurinn minn. m
BJÖRGVIN BENEDIKTSSON,
prentari,
lést í Borgarspítalanum 3. apríl. Guðný S. Sigurðardóttir.
+
Stjúpsonur minn og bróöir okkar,
HÖSKULDUR GUÐMUNDSSON
frá Stræti, Breiödal,
veröur jarösunginn frá Fossvogskapellu föstudaginn 6. apríl kl.
13.30.
Guöný Siguröardóttir
og systkini.
+
Maöurinn minn,
BJÖRN LEVÍ ÞORSTEINSSON,
húsgagnasmíðameistarí,
Höröalandi 6,
andaðist í Borgarspítalanum 4. þ.m.
Anna Jónsdóttir.
+
Móðir okkar,
SIGRÍOUR ELÍN JÓNSDÓTTIR
frá Reyöarfiröi,
Efstasundi 100,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 6. apríl kl. 15.00.
Börnin.
+
Útför eiginkonu minnar, móöur, tengdamóður og ömmu,
HULDU GUDLAUGAR ÓSKARSDÓTTUR,
Reykjamörk 5, Hverageröi,
sem andaöist í Sjúkrahúsi Selfoss þann 31. mars fer fram frá
Kotstrandarkirkju laugardaginn 7. apríl kl. 13.00.
Baldur Finnsson,
dætur, tengdasynir og barnabörn.
+
Minningarathöfn um son minn og bróöur okkar,
HRAFN SVEINBJÖRNSSON,
sem lést af slysförum þann 22. janúar, veröur í Hafnarfjaröarkirkju
föstudaginn 6. apríl kl. 13.30.
Ingibjörg Sigurðardóttir
og bræöur hins látna.
Minning:
Sigurjón Jóns-
son múrarameistari
Fæddur 3. september 1901.
Dáinn 29. marz 1984.
Sigurjón Jónsson, afi minn og
vinur, er nú fallinn frá, og í dag
verður hann lagður til hinstu
hvílu.
Afi hafði verið veikur um
nokkra hríð og nokkuð er síðan
okkur, sem eftir stöndum, varð
ljóst hvert stefndi. En „enginn
veit hvað átt hefur fyrr en misst
hefur" og sá fyrirboði sem við
fengum breytti því ekki, að þegar
Drottinn tók hann til sín stóðum
við eftir fátækari en okkur hafði
órað fyrir. Fátæk, en þó rík því að
minningin um afa lifir áfram og
verður okkur leiðarljós í lífinu. Sú
staðfesta, mannvirðing og lífs-
skilningur sem hann bjó yfir og
miðlaði til okkar var mikil. Von-
andi vorum við þá nógu þroskuð
til að skilja orð hans og læra af
þeim, og nú til að lifa og breyta
samkvæmt þeim.
Afa var ég svo lánsöm að hafa
hjá mér að meira og minna leyti í
rúm tuttugu ár. Stundirnar á
„Hvaló" urðu ófáar og þangað
sóttum við barnabörnin í Hafnar-
firði í hvert skipti sem tækifæri
gafst, til að heimsækja afa og
ömmu. Alltaf komu við að opnu
húsi og alltaf vorum við þangað
velkomin. Þá var það ekki ósjald-
an sem við beiddumst gistingar og
það voru hátíðarstundir, þegar
maður kúrði sig niður í afaher-
bergi og svaf vært eftir að afi og
amma voru búin að smella á
barnabarnið næturkossi.
Stundirnar með afa í garðinum
hans á Hvaleyrarbrautinni gleym-
ast seint. Garðurinn var hans líf
og yndi, enda ræktaði hann sinn
veraldlega garð með sama hugar-
fari og sömu forsjá og hinn and-
lega. Þar fékk hið minnsta blóm
sömu aðhlynningu og stærsta tré,
og öllu var haldið í góðri rækt.
Á þeim árum sem ég bjó fjarri
fslandi var hugurinn oft heima á
Fróni og bréfin frá ömmu og afa
báru hann hálfa leið. Þegar ég átti
mín leyfi hér á íslandi var Hval-
eyrarbrautin í mínum huga
„heim“. Þar var mitt athvarf á ls-
landi og þar leið mér vel. Á þeim
árum ræddum við afi mikið saman
um lífið og tilgang þess og það
voru tímar þegar okkar skoðanir
sköruðust. Þar var gamall maður
að kenna barni sem ekki hafði
þroska til að nema. En orðin hans
afa standa enn og með tímanum
hefur mér lærst að skilja það sem
í þeim fólst. Þær stundir sem ég
átti síðán með afa og ömmu þegar
þau heimsóttu okkur til Möltu
voru yndislegir tímar og sjáldan
skein Miðjarðarhafssólin skærar.
Eftir heimkomuna hef ég átt
marga góða stund með afa og
ömmu, eins og síðasta aðfanga-
dagskvöld, sem er kært í minning-
unni. Þó að ég hafi kvatt afa minn
kvöldið sem hann lést, veit ég að
það var ekki hinsta kveðjan, það
er svo margt sem eftir hann lifir
hjá mér.
Orð nægja ekki til að þakka
honum samleiðina í lífinu. Minn-
ingin um afa lifir áfram með
okkur, á sama hátt og þeir. minn-
isvarðar, veraldlegir og andlegir,
sem hann reisti sér og seint verða
máðir burt. ömmu minni, Vil-
borgu Pálsdóttur, vil ég þakka
þann ómetanlega styrk sem hún
hefur veitt mér til að bera miss-
inn, og þá alúð, ást og umhyggju
sem hún sýndi afa í veikindum
hans, eins og í hjónabandi þeirra
öllu. Betur hefði enginn getað
stutt ástvin sinn og eiginmann.
Megi Drottinn veita henni þann
styrk sem hún sækir í bænina og
styðja hana með handleiðslu sinni
eftir missinn.
Bobba.
Þegar Sigurjón Jónsson fluttist,
ásamt fjölskyldu sinni, til Hafnar-
fjarðar árið 1946, eftir 32ja ára
dvöl á Austurlandi, var hann fljót-
ur að efla samskiptin við frændur
og vini hér syðra. Þar sem hans
góða kona, Vilborg Pálsdóttir, og
börn þeirra hjóna lögðust á eitt
með heimilisföðurnum að byggja
upp fallegt og vinalegt heimili,
sem stæði opið vinum og vanda-
mönnum, varð fljótlega gest-
kvæmt að Hvaleyrarbraut 5.
Þangað hefur mörgum þótt gott að
koma.
Sigurjón Jónsson var gæddur
ríkum hæfileikum og mannkost-
um, sem hann nýtti vel. Lífsstarf
hans var litríkt og farsælt, ein-
kennandi fyrir hina atorkusömu
aldamótamenn, sem nú hafa flest-
ir lokið sínum vinnudegi. En þess
er gott að minnast, að Sigurjón
var mikill gæfumaður. Hann eign-
aðist fríða og trausta eiginkonu,
og börnin þeirra 6 eru hvert öðru
myndarlegra. Þau hjón sýndu
börnum sínum mikið ástríki og
gáfu þeim gott fordæmi með eigin
líferni. Tengdabörn og barnabörn
nutu ástúðar þeirra og áttu hjá
þeim sitt annað heimili.
Með smitandi lífsorku og krafti
veittist Sigurjóni létt að hvetja
fólk til góðra verka, létti geð þess
og gerði mörgum lífið bærilegra.
Hann var ráðhollur og ólatur að
sinna frændfólki sínu og vinum,
sem hann fylgdist vel með og vitj-
aði reglulega. Þrátt fyrir stutta
viðdvöl á stundum munu flestir
hafa notið vel heimsókna hans og
verið þakklátir fyrir þær.
Enda þótt Sigurjón hafi alist
upp hjá fósturforeldrum og haft
lítil samskipti við systkini sín
vegna fjarlægðar og erfiðra sam-
gangna þeirra ára, er hann dvald-
ist á Austurlandi, efldi hann fljótt
eftir komuna suður fjölskyldu-
tengslin við systur sínar, Gróu og
Rannveigu, svo og Guðrúnu Jó-
hannsdóttur, ekkju Þórarins bróð-
ur síns og börn þeirra. Sterk og
einlæg vinátta hans hefur verið
þeim öllum mikils virði. Þegar
systur hans, sem báðar höfðu ver-
ið starfandi á traustum myndar-
heimilum meðal góðra vina, urðu
af heilsufarslegum og öðrum
breyttum ástæðum að leita sér
hjálpar á efri árum, sá hann vel
fyrir högum þeirra beggja. Rann-
veigu tóku þau Sigurjón og Vil-
borg inn á heimili sitt, þar sem
heilsa hennar styrktist verulega
við góðan aðbúnað og einstaka
umhyggju allra fjölskyldunnar.
Þar átti Rannveig 18 góð ár.
Nú, þegar Sigurjón Jónsson er
kvaddur, mun mörgum efst í huga
söknuður. En jafnframt verður
hugsað til hans með þakklæti
fyrir allt það, sem hann var vinum
og vandamönnum. Bróðurbörn
Sigurjóns og fjölskyldur þeirra
eru þakklát fyrir vináttu þessa
mæta manns og senda fjölskyldu
hans einlægar samúðarkveðjur.
Baldur Teitsson
Það eru nú um fimmtán ár síðan
við Sigurjón Jónsson sáumst í
fyrsta sinn. Á fögrum sumardegi
töluðum við saman í nokkrar mín-
útur á hlaðinu á Vífilsstöðum.
Þetta samtal okkar var víst hvorki
sérlega ánægjulegt né vinsamlegt
og líklega hefur okkur ekkert litist
á hvorn annan. Síðan sáumst við
að ári liðnu, og næstu árin áttum
við saman mikið samstarf og gott.
Flesta daga ræddum við saman
meira og minna, og hafi fyrsti
fundur okkar verið fremur stutt-
aralegur, varð hér fljótlega breyt-
ing á. Sigurjón hafði þá um tíu ára
skeið verið umsjónarmaður Víf-
ilsstaðaspítala, eða ráðsmaður
eins og hann var kallaður í dag-
legu tali, og vissulega voru verk-
efni hans hér mörg og margvísleg,
en fé ekki óþrjótandi. Því hefur
verið haldið fram, að menn í þjón-
ustu ríkisins hirtu lítt um sparnað
eða ráðdeild. Sigurjón Jónsson var
ekki smámunasamur maður, en
það fé og þau tæki, er honum var
trúað fyrir voru vissulega í góðum
höndum. Mér eru mjög minnis-
stæðir tveir starfsmenn íslenska
ríkisins fyrir þá ráðdeild, spar-
semi og trúnað, er þeir sýndu í
starfi sínu. Báðir voru iðnaðar-
menn, og annar þeirra var Sigur-
jón Jónsson. Starf Sigurjóns var
erfitt og ekki líklegt til vinsælda.
Annars vegar voru réttmætar
kröfur starfsfólks spítalans um
bættan aðbúnað, hins vegar að-
hald í fjárveitingum. Það var ekki
siður ráðsmannsins að deila við
fólk, hann hlustaði. En þegar Sig-
urjón sneri snögglega baki í við-
mælanda sinn vissu flestir, að nú
var nóg skrafað. Reyndar er mér
þessi snögga hreyfing hans mjög
minnisstæð og hún var miklu
áhrifameiri en langar tölur. En
Sigurjón var slíkur maður, að
þrátt fyrir erfiða aðstöðu naut
hann vinsælda og virðingar alls
starfsfólks spítalans. Ég ætla
einnig að á þeim árum sem viö
Sigurjón störfuðum saman hafi
verulega þokast til hins betra um
aðbúnað sjúklinga og starfsfólks á
Vífilsstaðaspítala.
Það er sagt að menn verði
gjarna íhaldssamir með aldrinum.
Sigurjón var ekki þeirrar gerðar.
Sjálfsagt lagði ég oft fram ný-
stárlegar, jafnvel byltingarkennd-
ar hugmyndir, en ekki man ég til
þess, að ráðsmaðurinn væri þess
ekki albúinn að skoða málin, og
ekki latti hann framkvæmda, ef
hann taldi eitthvað bitastætt á
ferðinni. Enda þótt við Sigurjón
ræddum margt og mikið á þessum
árum og ættum samskipti utan
starfsins, var sjaldan minnst á
einkamál. Mér er því lítt kunn ævi
Sigurjóns fyrir kynni okkar. Af
eigin raun veit ég þó, að hann átti
góða konu og dugleg og myndarleg
börn. Að leiðarlokum flyt ég Sig-
urjóni Jónssyni þakkir Vífils-
staðaspítala fyrir langt og giftu-
drjúgt starf í hans þágu, og færi
Vilborgu og börnum þeirra sam-
úðarkveðjur allra á Vífilsstaða-
spítala. Við hjónin þökkum honum
langa og falslausa vináttu.
Hrafnkell Helgason.
Þann tuttugasta og níunda síð-
astliðinn kvaddi afi minn, Sigur-
jón Jónsson, þennan heim. í þau
tólf ár sem ég hef þekkt afa minn
man ég best eftir því hve duglegur
hann var og göngumaður mikill.
Ég átti oft erfitt með að halda í
við hann þegar við gengum saman.
Ég man vel eftir því þegar afi var
að spila við mig, en það gerði hann
oft, en er sjónin fór að daprast þá
gátum við ekki spilað saman leng-
ur. Þegar ég fór til afa og ömmu,
þá töluðum við afi mikið saman.
Ég spurði afa mikið um fyrri tíð,
hann svaraði alltaf skilmerkilega.
Afi var mjög góður maður alla
sína tíð. Svo fór afi að veikjast og
sjónin varð verri og verri þar til
hann lést. Guð blessi afa minn,
Sigurjón Jónsson.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt. '
Rannveig Borg Sigurðardóttir
eða Ranna Bogga eins og afi
kallaði mig.
Sigurjón Jónsson, múrarameist-
ari, Hvaleyrarbraut 5, Hafnur-
firði, verður í dag jarðsettur frá
Hafnarfjarðarkirkju.
Hann var fæddur að Minni-
Ólafsvöllum á Skeiðum, Árnes-
sýslu 3. sept. 1901. Foreldrar hans
voru hjónin Jón Þorleifsson og
Sigurveig Þórarinsdóttir. Þau
hjón eignuðust fjögur börn: Gróu,
sem látin er fyrir nokkrum árum;