Morgunblaðið - 07.04.1984, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. APRÍL 1984
Pétur Sigurður
Sigurðsson — Minning
Systkinin stríddu hvert öðru oft
ómælt og stóð Þorvaldur þar oft
framarlega í flokki við að glettast
við Unni því hún átti til að þjóta
upp í bræði við athugasemdir
hans um hárgreiðslur og vaxtar-
lag, aldrei ristu þessar glettur
djúpt og var þetta bara eins og
hagl á vordegi, allir voru jafnsátt-
ir eftir sem áður.
Unnur fór ung að heiman og
kvæntist 1938 Aðalsteini Jó-
hannssyni og hófu þau búskap í
Keflavík og síðar að Fellsaxarkoti.
Þau eignuðust tvær dætur saman,
Gunnþórunni og Jóhönnu Þór-
kötlu. Aðalsteinn lést langt um
aldur fram og voru þá litlu dæt-
urnar kornungar. Erfitt mun þá
hafa verið fyrir fæti hjá frænku
minni en ekki mun hún hafa mögl-
að þá fremur en síðar þó hjartanu
blæddi. Nokkru síðar réðst hún
sem ráðskona upp í Borgarnes og
hafði með sér dæturnar litlu,
ráðningin var til manns sem bjó
þar með öldruðum foreidrum sín-
um. Sá var Einar Sigmundsson.
Gæfuspor mikil voru það því þau
settu saman bú og eignuðust tvær
mannvænlegar dætur, Herdísi og
Þóru Sigríði. Unnur annaðist
tengdaforeldra sína þannig að að-
dáanlegt var og dvöldu þau á
heimili þeirra Einars; Sigmundur
þar til hann lést en Herdís fót-
brotnaði háöldruð kona og þá orð-
in algjörlega blind svo ekki var
fært annað en hún færi á sjúkra-
hús þar sem hún lést á 104. aldurs-
ári. Þá er komið að heimilinu á
Borgarbraut í Borgarnesi og það
er líka efni í sögu útaf fyrir sig.
Húsið þeirra stóð í þjóðbraut, allir
sem komu í Borgarnes fóru þar
um og margir voru þeir sem áttu
vini heim að sækja þar sem Einar
og Unnur voru, þannig að sjálf-
sagt þótti að koma við. Húsfreyjan
dreif sig út á tröppur til að fagna
gestum og hún kunni það svo
sannarlega flestum betur. „Bless-
uð elskurnar mínar og velkomin
öllsömul, drífið ykkur í bæinn, er-
uð þið nokkuð búin að borða? Svo
verðið þið auðvitað í nótt, iss, við
búum bara flatsæng," eða: „Mikið
var ég heppin að þið komuð, ég
fékk nefnilega nýjan lax í dag.“
Hvað skyldu það eiginlega vera
margir sem minnast þessara hlýju
kveðjuorða hennar Unnar? Þeir
eru örugglega margir. Og ekki dró
bóndi hennar úr með sínu hæga og
ljúfa viðmóti, lífinu var þannig lif-
að í þessu húsi að ekki verður lært
af bókum, öllum var jafn vel tekið
háum sem lágum, allir sem þar
komu fengu þá tilfinningu að beð-
ið hefði verið komu þeirra með
óþreyju og þeir væru úr helju
heimtir.
Einni frænku okkar ofbauð svo
gestagangurinn eitt árið að hún
færði það í tal við Unni hvort
heimilið „yrði ekki bara gjald-
þrota með þessu lagi“. Unnur hló
svo mikið að það sauð í henni þeg-
ar hún sagði okkur frá þessu löngu
síðar.
Ég vék að því hér að framan að
frænka hefði verið ákaflega dul á
alla hluti er hana sjálfa vörðuðu
og alla hennar hagi, jafnvel orðið
dálítið snefsin ef henni þótti að
sér gengið. Hún gat verið býsna
stíf á meiningunni ef hún tók það
í sig, en fáar konur hef ég þekkt
henni betri og blíðari ef á bjátaði.
Mærð var henni ekki að skapi og
ekki skal hún viðhöfð hér í þessum
línum. Unnar Þórarinsdóttur
verður lengi minnst þegar vinir
hittast og kátt er í bæ, hlegið
verður að gömlu sögunum af
Ströndinni og sérkennilegum
kvistum í lífstrénu sem hún gat
svo meistaralega sett í form án
þess að særa nokkurn.
Ég þakka samfylgdina sem ég
fékk að njóta með henni frá barn-
æsku minni og langar til að gera
orð Steins Steinars að mínum í
lokin.
„Á horfna tímans horfi ég endurskin,
ég heyri ennþá glaða þýða róminn,
frá hreinni sál með hárra vona ris.“
(St. St.)
Innilegar samúðarkveðjur
fylgja þessum línum til eigin-
manns, dætra og fjölskyldunnar
allrar. Veri Unnur Þórarinsdóttir
Guði falin.
Þórunn Jónsdóttir
Fæddur 15. maí 1962
Dáinn 11. marz 1984
Það kom yfir mig undarleg til-
finning, þegar ég frétti að Pétur S.
Sigurðsson, vinur minn, hefði far-
ist með vélbátnum Hellisey frá
Vestmannaeyjum.
Þetta gerðist svo skyndilega, að
maður varla áttar sig á því.
Ekki var liðin nema ein vika frá
því að Pétur og Ester komu í
heimsókn til mín. Ekki grunaði
mig þá, að það yrði í síðasta skipt-
ið, sem ég sæi hann.
Það var greinilegt, að þá voru
komnar margar hugmyndir um
hvað gera ætti við sumarið, sem
framundan er.
Það hefði vissulega getað orðið
gaman að ferðast með Pétri, eins
og maður hafði gert svo oft áður.
Það fylgdi honum alltaf viss
léttleiki og maður kemur til með
að sakna þess frískleika, sem hann
bar með sér.
Það er ekki hár aldur tuttugu og
eitt ár, og manni finnst eins og
það sé svo margt framundan, og
margt eigi eftir að gera, en svo allt
í einu er þessu skyndilega lokið, án
þess að nokkur sé spurður.
Ég vil þakka Pétri fyrir þann
tíma, sem við áttum samleið. Ég
votta mína dýpstu samúð, unnustu
hans, foreldrum, bræðrum og öðr-
um vandamönnum, sem eiga um
sárt að binda vegna fráfalis hans.
Bjarni V. Stefánsson
Aðfaranótt 12. mars gerðist sá
hörmulegi atburður að vélbátur-
inn Hellisey VE 503 fórst og með
honum fjórir ungir menn. Einn af
þeim var bekkjarbróðir okkar og
félagi, Pétur Sigurður Sigurðsson.
Okkur langar að minnast hans
með nokkrum línum.
Við kynntumst Pétri fyrst er við
hófum nám í Vélskóla íslands
haustið 1978. Við störfuðum með
honum þar til við útskrifuðumst
vorið 1982 og áttum margar góðar
samverustundir. Pétur var góður
félagi jafnt innan skóla sem utan,
duglegur og áhugasamur, sérstak-
lega þegar unnið var að sameigin-
legum verkefnum en þá reynir ein-
mitt mikið á þolinmæði og sam-
starfsvilja. Þegar námi okkar lauk
vorið 1982 fórum við í námskynn-
ingarferð erlendis og í slíkri ferð
og í náminu tengjast menn sterk-
um vináttuböndum og munum við
ætíð minnast Péturs sem góðs fé-
laga.
Við bekkjarfélagarnir vottum
aðstandendum dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Péturs Sig-
urðar Sigurðssonar.
Freyr Gísli, Jón,
Sæmundur, Þorvaldur.
Minning:
Hjörtur Rósmann Jónsson hét
hann fullu nafni, fæddur í Reykja-
vík 8. júní 1958 og fórst þegar skip
hans, Hellisey VE 503, sökk 11.
mars sl., aðeins 25 ára.
Foreldrar hans eru Hjördís
Inga Einarsdóttir og Jón Bjarni
Hjartarson, sem bjuggu á Mýrum
í Grundarfirði. Systkinin eru fjög-
ur og er Hjörtur næstelstur. Éins
og algengt er til sveita byrjaði
hann fljótt að vinna við bú for-
eldra sinna og auk þess snemma
fiskverkunarstörf í Grundarfirði.
Hugur Hjartar stefndi á sjóinn, og
fór hann fyrst með Eiís Guðjóns-
syni, skipstjóra á Grundfirðingi
SH 12, og þar var hann í tvö ár. Þá
settist Hjörtur í málmiðnaðard-
eild Iðnskólans í Reykjavík, enda
laghentur og mjög vel verki far-
í dag, laugardaginn 7. apríl, fer
fram minningarathöfn um þá
fjóra ungu menn er létu Hfið er
vélbáturinn Hellisey frá Vest-
mannaeyjum fórst 11. mars sl. Svo
mikið hefur verið fjallað um til-
drög og orsök þessa hörmulega
slyss í fjölmiðlum að ekki er
ástæða til að rekja það hér. Hafið
sem íslendingar hafa byggt af-
komu sína á allt frá upphafi hefur
heimtað margar stórar fórnir og
sjálfsagt verður seint eða aldrei
svo um hnútana búið að ekki geti
orðið slys. Ef til vill verður þó
þetta hörmulega slys, þegar Hell-
isey fórst, til þess að betur verði
séð fyrir öryggisútbúnaði fiski-
skipa en áður.
Éinn þeirra ungu manna er fór-
ust með Hellisey var Pétur Sig-
urður Sigurðsson, Sæviðarsundi 9,
Reykjavík. Pétur var þriðji í röð
fjögurra sona þeirra hjónanna
Þýðrúnar Pálsdóttur frá Stóru-
Völlum í Landsveit og Sigurðar V.
Gunnarssonar vélstjóra frá Nes-
kaupstað. Pétur ólst upp í for-
eldrahúsum og hafði vart hleypt
heimdraganum er hið hörmulega
slys batt enda á líf er rétt var að
hefjast.
Pétur lauk prófi frá Vélskólan-
um 1982 og sveinsprófi síðastliðið
haust frá vélsmiðju föður síns.
Tveir eldri bræður hans höfðu áð-
ur lokið námi frá Vélskólanum og
þannig fetað í fótspor föður síns,
að hluta til, en þeir eru nú báðir
véltæknifræðingar, yngsti bróðir-
inn er enn í grunnskólanámi. Þeir
sem til þekkja undrast ekki þó
synir Sigurðar hafi haft hug á að
feta svipaðar slóðir og hann, þar
eð mjög náið og mikið samband
hefur alla tíð verið milli þessara
feðga og það svo um hefur verið
talað. Samheldni þessarar fjöl-
skyldu hefur vakið aðdáun allra
þeirra er til þekkja.
Pétur var afskaplega hógvær og
hljóðlátur ungur maður. Orðvar
og yfirvegaður í allri framkomu,
en það var grunnt á brosi sem bar
vott um góða kimni og léttleika,
enda naut Pétur sín vel í góðra
vina hópi. Pétur unni mjög klass-
ískri tónlist og hafði lært gítarleik
í nokkur ár. Margar ánægjustund-
ir átti hann með gítarinn sinn auk
þess sem hann átti mörg önnur
áhugamál, sem hann sinnti af
kostgæfni. Það má með sanni
segja að hann hafi alla tíð verið
sjálfum sé nógur og aldrei verið í
vandræðum með að láta tímann
líða. Hann var mikill bókaunnandi
og átti allnokkuð af bókum, þá
sótti hann tónleika og myndlist-
arsýningar.
Þrátt fyrir öll sín áhugamál og
þann tíma sem hann eyddi í þau,
átti Pétur marga góða vini sem
inn. Sjórinn togaði og eftir einn
vetur í málmiðnaðardeildinni er
hann kominn á Hvanney SF frá
Hornafirði. Á Hornafirði kynntist
hann góðri stúlku, Þórunni
Sveinsdóttur úr Vestmannaeyjum.
Þau giftust og eignuðust dreng,
sem heitir Jón Bjarni í höfuðið á
föðurafa sínum. Hjörtur og Þór-
unn slitu samvistir. Áður átti
hann dóttur, sem heitir Þórunn.
Býr hún hjá móður sinni.
Með unnustu sinni,' Hugrúnu
Davíðsdóttur frá Fagrafelli í Vest-
mannaeyjum, hafði hann stofnað
heimili að Áshamri 63 hér í bær.
Þau höfðu átt yndislegt sumar
saman, ferðast víða og hugsað til
framtíðarinnar. Hún virtist líka
björt, hann orðinn skipstjóri hjá
góðri útgerð 25 ára gamall.
hann naut samvista við eins og
best verður á kosið við glaum og
gleði sem jafnan fylgir ungmenn-
um. Hann hafði unun af að ferðast
og gerði talsvert af því. Nú þegar
við sem þekktum Pétur lítum um
öxl er ekki laust við að við undr-
umst hve þessi ungi maður hafði í
raun og veru nýtt sinn tíma vel.
Pétur var mjög handlaginn og
vann t.d. mikið við frágang og
uppbyggingu sumarbústaðar for-
eldra sinna austur í Landsveit og
má þar glöggt sjá vandað og fal-
legt handbragð þessa unga manns.
í Landsveitinni undi hann mjög
hag sínum, hafði sjálfur dvalið
nokkur sumur í sveit að Þúfu í
Landsveit, auk þess sem hann
dvaldi löngum stundum með for-
eldrum sínum og bræðrum í þeirri
fögru sveit, bæði í útilegum hér
áður og nú síðustu árin í sumar-
bústaðnum þeirra.
Fyrir aðeins tveimur mánuðum
ákvað Pétur að ráða sig á Hellis-
eyna og fara til Vestmannaeyja.
Þar kynntist hann ungri stúlku,
Ester Agnarsdóttur, og felldu þau
hugi saman. Þau höfðu gert sínar
framtíðaráætlanir og gæfan virt-
ist blasa við. En enginn veit sína
ævina fyrr en öll er. Þessi unga
stúlka, ásamt foreldrum, bræðrum
og öðrum vandamönnum á nú um
sárt að binda. Ég bið góðan guð að
veita þeim styrk og trú í þessari
miklu raun.
„Þeir sem guðirnir elska deyja
ungir.“ Það er sárt að sjá á eftir
ungu fólki yfir móðuna miklu og
ekki að undra þó okkur gangi illa
að skilja tilgang lífsins þegar svo
skyndilega og að því er virðist
ómaklega er klippt á lífsstrengi.
En sennilega er okkur ekki ætlað
að skilja eða vita hver tilgangur-
inn er. Minningin um góðan dreng
lifir. Bænir okkar munu nú fylgja
honum yfir hafið mikla að strönd-
inni hinum megin, þar sem ríkir
eilíft vor, birta og friður. Blessuð
sé minning hans.
Margrét S. Einarsdóttir
Hér í Eyjum komst hann í góð
skiprúm og á síöustu vetrarvertíð
var hann stýrimaður á Heimaey
VE 1 hjá aflakónginum Herði
Jónssyni. Þeir voru á sl. sumri
með Hellisey til skiptis, en á sl.
hausti varð Hjörtur fastur skip-
stjóri þar og Hörður fór aftur á
Heimaey. Hirti kynntist ég þegar
hann varð nemandi minn í Stýri-
mannaskóla Vestmannaeyja
___________________________37_
í dag fer fram í Áskirkju í
Reykjavík minningarathöfn um
ástkæran bróður okkar, Pétur Sig-
urð Sigurðsson, er lést af slysför-
um 11. mars síðastliðinn.
Fréttin af andláti Péturs hefur
orðið okkur bræðrunum þung
raun. í bræðrahópinn er nú komið
stórt skarð sem erfitt reynist að
sætta sig við.
Bróðir okkar var mjög fjölhæf-
ur maður. Hann var listfengur og
notaði hvert tækifæri til að fara á
tónleika og málverkasýningar.
Klassísk tónlist var honum hug-
leikin og hafði hann lagt stund á
nám í gítarleik og tónfræðum um
nokkurt skeið. Pétur hafði ævin-
lega ákveðnar skoðanir á hlutun-
um og fylgdi þeim eftir en reyndi
þó ekki að hafa áhrif á aðra. Hann
var mikið sjálfum sér nógur ef því
var að skipta enda áhugamálin
mörg, t.d. tónlist, frímerkjasöfn-
un, ferðalög bæði heima og erlend-
is. í góðra vina hópi var Pétur
hvers manns hugljúfi. Við bræð-
urnir urðum þess allir aðnjótandi
og munu þær stundir aldrei líða úr
minni. í þungbærum söknuði rifj-
ast þessar stundir nú upp og reyn-
ast ómetanleg verðmæti. Bróðir
okkar var verkamaður góður og
vinsæll til vinnu. Eitt af verkum
hans áður en hann kvaddi var að
smíða hlið fyrir sumarbústað for-
eldra okkar. Þetta hlið mun um
ókomna framtíð standa sem minn-
isvarði um gott handbragð hans
og smekkvísi.
1 byrjun þessa árs ræðst Pétur á
vertíð til Vestmannaeyja.
Skömmu eftir að hann kom til
Eyja kynntist hann unnustu sinni,
Ester Agnarsdóttur, og flutti
fljótlega inn á heimili. foreldra
hennar. Á þeim stað undi Pétur
sér einstaklega vel. Vertíðarferðin
var nú orðin að ævintýri, þar sem
ánægja og gleði réðu ríkjum.
Frysta og eina heimsókn Péturs
og Esterar til foreldra okkar verð-
ur okkur lengi minnisstæð. Við
bræðurnir og foreldrar okkar
samglöddumst nú vegna þeirrar
lífshamingju sem við blasti. Viku
seinna var Pétur allur.
Það er huggun í harmi að vita
hversu ánægður bróðir okkar var
síðustu daga lífs síns. Það er ekki
síst að þakka Ester og foreldrum
hennar sem með einstökum hlý-
hug tóku á móti honum. Eftir frá-
fall Péturs hefur þessi hlýi hugur
streymt til fjölskyldu okkar.
Minningar um Pétur munu aldr-
ei gleymast.
Deyr fé
deyja frændur
deyr sjálfur hið sama
en orðstír
deyr aldregi
hveim es sér góðan getur
(Hávamál.)
Ástkæran bróður okkar kveðj-
um við með virðingu og þakklæti
fyrir allt.
Kúnar Sigurðsson,
Gunnar H. Sigurðsson,
Sveinn Sigurðsson.
haustið 1980 og þaðan lauk hann
hinu meira fiskimannsprófi 1982
með 1. einkunn. Sannarlega eru í
huga mínum einungis góðar minn-
ingar um hann frá þessum tíma.
Hann hafði stillta og góða fram-
komu og var umtalsgóður. Góður
námsmaður þar sem allt var í röð
og reglu. Hann var mikill sund-
maður og með þeim bestu, sem
lokið hafa prófi í froskköfun hér.
Undanfarið hafa bekkjarbræður
hans hringt til mín og lýst söknuði
yfir missi þessa góða félaga frá
skólaárunum. Þetta er fyrsta
skarðið í góðum hópi, sem útskrif-
aðist saman 1982.
Fyrir nokkrum vikum bað ég
Hjört að leysa svolítið verk fyrir
skólann. Eins og hans var von og
vísa var það leyst bæði fljótt og
vel. Ég þakka það hér. Það var
ekki hægt að gera þar betur.
Ég vil að siðustu biðja Guð að
gefa ástvinum hans styrk í djúpri
sorg. Ég bið Hann líka að styrkja
alla ástvini manna hans, sem fór-
ust með honum, þeirra Engilberts
Eiðssonar, Péturs Sigurðssonar og
Vals Smára Grétarssonar. Guð
heiðri minningu þeirra.
Friðrik Asmundsson
Hjörtur R. Jóns-
son skipstjóri