Morgunblaðið - 11.04.1984, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. APRÍL 1984
7Ó'
e 1983 UnlKirul PrMl SymllciU U ~(o
„ Hún viU fá sex kjúkLingay/áengi,
þrjd i/insirí og prjd heegri."
... að hafa áhuga á sama
— Og hverju var svo stolið frá Nei. Láttu það bara standa þar
þér? sem það var!
HOGNI HREKKVISI

„PÁPA'!
„ HAHkl ER 8ÚINH AE> SKZiFA BÓK OM
A1E6RUW.' "
Leikfélag Reykjavíkur haldi áfram að sýna:
„Ilart
Baldur Pálmason skrifar:
„Leikfélag Reykjavíkur hefur
sem kunnugt er sýnt leikrit Jökuls
Jakobssonar „Hart í bak“ frá því
um réttir á síðasta hausti — tók
það þá til endurflutnings eftir
meira en tveggja áratuga hlé, en í
þann tíð var það frumflutningur
nýs verks frá hendi höfundar,
annars leikverks hans.
Ég fór á sýningu 1. apríl síðast-
liðinn, sem auglýst var hin síðasta
og mun hafa verið hin fimmtug-
asta. Fleiri en ég hafa verið seinir
að taka við sér, því húsið var þá
troðfullt. Bendir það til þess að
eftirspurnin geti orðið nokkur enn
— ef ekki verður staðar numið
strax. Og erindið með þessum
pistli er að hvetja eindregið bæði
LR og almenning að stuðla að
framhaldi. Ástæðan er einfaldlega
í bak“
sú, að þetta er stórágæt sýning í
einu og öllu að mínum dómi.
Þarna er að segja má valinnn
maður í hverju rúmi. Þótt hinir
virtu leikarar Brynjólfur Jóhann-
esson og Helga Valtýsdóttir, sem
nú er horfin sjónum, eigi óefað
ríkan þátt í minningu okkar, er
sáum leikinn forðum, í hlutverk-
um feðginanna Jónatans strand-
kafteins og Áróru spákonu, ná Jón
Sigurbjörnsson og Soffía Jakobs-
dóttir sérlega góðum áhrifum á
leikhúsgesti. Harmsaga beggja er
mikil, stundum „tragikómísk".
Þorsteinn Gunnarsson leikur Stíg
skóara og missir ekki marks í lát-
æði og raddbeitingu, en ég hefði
kosi’ hann í dálítið aldurslegra
gervi. Sigurður Karlsson og Aðal-
steinn Bergdal hafa leyst af hólmi
Pétur Einarsson og Jón Hjatarson
í hlutverkum Finnbjarnar járn-
sala og Péturs kennara. Ekki
gætti þess hið minnsta, að þeir
væru varaskeifur á sviðinu, svo vel
túlka þeir vandræðagang ást-
mannsins og þekkilegt hugarfar
og framkomu hins raunsanna vin-
ar. — En þrátt fyrir afbragðstök
hinna fyrrgreindu leikara á hlut-
verkum sínum, hygg ég að segja
megi að nýliðar sviðsins, Edda
Heiðrún Bachman og Kristján
Franklín Magnús, verði hvað
greinilegastir sigurvegarar í hlut-
verkum elskendanna, Árdísar og
Láka. Þar hefur LR bæst góður
liðsauki, sem mikils er af að
vænta. Bæði útskrífuðust þau
Edda og Kristján úr Leiklistar-
skóla íslands í fyrravor, og eftir
að hafa fylgst með opinberum
nemendasýningum þess árgangs,
kemur mér raunar frammistaða
þeirra ekki á óvart, því að þá sýndi
sig að sá sjö manna hópur mundi
verða mikils megnugur. Skýrast
dæmi þar um tel ég hafa verið
finnska leikritið „Prestsfólkið".
Steinþór Sigurðsson listmálari
hefur þarna gert eina sinna yfris-
góðu sviðsmynda. Milliþáttamús-
ikin er eftir Eggert Þorleifsson og
hljómar vel. Ljósameistari: Daníel
Williamsson. Leikstjóri: Hallmar
Sigurðsson. Þeir kunna sín fög.
Vert er að minnast þess í lokin,
að faðir og systir Jökuls heitins
hafa einnig átt sjónleiki á sviði
þetta leikárið. Geri aðrar fjöl-
skyldur betur! Þjóðleikhúsið sýndi
„Tyrkja-Guddu" dr. Jakobs Jóns-
sonar og „Lokaæfingu" Svövu
dóttur hans — allar þessar þrjár
sýningar eru mér langeftirminni-
legastar eftir veturinn, og hef ég
þó séð flest önnur verk aðalleik-
húsanna.
Nokkuð er síðan „Tyrkja-
Gudda" og „Lokaæfing" hurfu af
sviði, — en „Hart í bak“ þarf
kannski ekki að stranda undir
eins, ef LR kallar snarlega „Hart í
bak“. Ég heid það yrði öllum til
ávinnings — svo og minningu Jök-
uls Jakobssonar, hins snjalla
leikskálds, sem andaðist á miðjum
fimmtugsaldri en hafði þó skilað
þjóð sinni góðum arfi.“
Gullkorn
Sá hlátur er of dýr, sem keypt-
ur er á kostnaö sæmdarinnar.
Quintilianus (35—95) var rómverskur
mælskumaður.
Söngfélagið Gígjan á Akureyri:
Sennilega stofnað 1877—1878
88 ára gömul norölensk kona
skrifar:
„Heill og sæll Velvakandi.
Sunnudaginn 18. mars síðastlið-
inn hlustaði ég á erindi flutt um
Magnús Einarsson organista á
Akureyri.
Þar var sagt að Magnús hefði að
líkindum stofnað söngfélagið
„Gígjan" 1880.
Móðir mín var fædd 1860, uppal-
in á Akureyri, hún var félagi í
„Gígjunni" frá stofnun og ég held
að ég muni það rétt að hún segðist
þá hafa verið 17 ára og þá mun
upphaf „Gígjunnar" hafa verið
1877—1878, en það skiptir ekki
miklu máli.
Ég man hve mikið hún dáði
Magnús og söngsystkini sín, því
vitanlega var stofnun söngfélags
nýlunda á þeim tíma.
Móðir mín flutti frá Akureyri
ásamt fósturforeldrum og þeirra
börnum til Skagastrandar 1880,
svo á því sést að stofnun félagsins
er fyrir þann tíma. Hún átti tölu-
vert af smáprentuðum örkum með
Ijóðum sem Gígjan hafði sungið
við ýmis tækifæri, svo sem við
þorrablót og fleiri samkomur.
Einnig átti hún ljóð ort og hand-
skrifað af Magnúsi til vinar hans,
Björns Pálssonar myndasmiðs við
brottför hans til Ameríku. Erind-
in voru undir laginu „Á vordags-
morgni gekk ég göng í lundi“.
Blaðið gaf ég bróðursyni Magnús-
ar og hin önnur blöð, en átti afrit
af Ijóðinu, en það sendi ég minja-
safni Akureyrar ásamt gömlum
myndum og öðru smávegis sem
móðir mín átti eftir fósturfólk
sitt.
Mig minnir að Ijóðið hafi verið
þrjú erindi en er þó ekki viss um
að það sé rétt. Tvö kann ég, vegna
þess að móðir mín söng þau oft og
læt ég þau fylgja hér með.
Ég kveð þig vinur kær í hinsta sinni,
kveina sárt og græt um marga stund.
Því nú ég sviftist návist góðu þinni,
nú mér svíður harmaslegin und.
Þig forlög bera burt af föðurlandi
og bráðum þig ég aldrei framar lít,
í staðinn þinn að velja, það er vandi,
einn vin, nei, þann ég aldrei slíkan hlýt.
Farðu vel til fagra landsins góða,
þar frjóvgist þú og blessist langa stund.
Mig furðar mest að forlög mér ei bjóða
að fylgja þér á brott af „ísagrund".
Nú syngur Gígjan saknaðar með tárum
þau sorgarorð „æ, hvar er bassinn hans,“
hann drynur nú á drafnar köldum bárum
en drenglynd sál er skýr í huga manns.”
Lastaranum
líkar ei neitt
Granni skrifar:
„Ófrægingariðjan af hálfu út-
sendara fréttastofu Ríkisútvarps-
ins um bandarískt þjóðlíf, virðist
nú orðið óhagganlegt lögmál og
óstöðvandi.
Trúflokki Marxista í róttækl-
ingadeild Ríkisútvarpsins (hljóð-
varps) skal því send kveðja sem er
þessi þjóðkunna íslenska vísa:
Lastaranum líkar ei neitt,
lætur hann ganga róginn.
Finni hann laufblað fölnað eitt,
fordæmir hann skóginn."