Morgunblaðið - 07.07.1984, Qupperneq 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. JÚLÍ 1984
Þorbjörg Kristjáns-
dóttir — Minning
Fædd 10. aprfl 1910
Dáin 28. febrúar 1984
Þorbjörg Kristjánsdóttir var
fædd í Stapadal við Arnarfjörð 10.
apríl 1910. Faðir hennar var
Kristján, bóndi og hreppstjóri í
Stapadal, Kristjánsson, bónda að
Borg í Arnarfirði, Guðmundsson-
ar skutlara í Vigur, Arasonar á
Auðkúlu en þetta er beinn karl-
leggur frá Snorra lögréttumanni
Ásgeirssyni á Varmalæk. Móðir
Kristjáns í Stapadal var Guðbjörg
Markúsdóttir prests á Álftamýri
Þórðarsonar stúdents í Vigur
Ólafssonar bónda á Eyri í Seyðis-
firði Jónssonar.
Móðir Þorbjargar var Guðný
Guðmundsdóttir bónda á Dynj-
anda Gíslasonar í Feigsdal Magn-
ússonar bónda á Hlaðseyri. Hall-
dórssonar, í beinan karllegg frá
Einari Sigurðssyni í Eydölum.
Móðir Guðnýjar var Sigríður
Karolína Jónsdóttir bónda í
Neðri-Rauðsdal Ólafssonar.
Þorbjörg var elsta barn foreldra
sinna. Þau áttu hvort um sig fleiri
börn sem hér verður ekki getið en
alsystkin Þorbjargar eru: Hlíf,
húsfrú í Hafnarfirði, átti Jóhann-
es Magnússon, Friðrik, vélstjóri á
Tálknafirði, kvæntur Nönnu Júlí-
usdóttur og Anna Sigríður, húsfrú
á ísafirði, gift Kristni L. Jónssyni.
Þorbjörg fór á fyrsta ári í fóstur
a Álftamýri til Gísla Ásgeirssonar
frænda síns og Guðnýjar Marenar
Kristjánsdóttur konu hans og ólst
þar upp með þrem öðrum fóstur-
börnum og fimm börnum þeirra
hjóna. Álftamýri var þá orðlagður
menningarstaður, vinnubrögð
myndarleg á sjó og landi og fólkið
glaðlynt og ljóðelskt. Þar var þá
til heimilis faðir húsbóndans,
Ásgeir Jónsson prests á Rafnseyri
Ásgeirssonar, prófasts í Holti
Jónssonar. Varð Þorbjörg honum
mjög handgengin, nam af honum
margan fróðleik og minntist hans
oft innilega. Syni sína lét hún
t
Maöurinn minn,
JÓN SIGUROSSON,
fyrrv. formaöur Sjómannasambands ísiands,
lést í Landspítalanum aðfaranótt 6. júlí.
Jóhanna Guömundsdóttir.
t
Útför eiginkonu minnar og móöur okkar,
MAGNEU GUÐRÚNAR JENSDÓTTUR,
Heióarvegi 6, Keflavík,
fer fram frá Keflavíkurkirkju iaugardaginn 7. júlí kl. 15.30.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vildu minnast hennar er
bent á líknarstofnanir.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Hjörtur Þorkelsson,
Jóhann Hjartarson,
Helgi Hjartarson,
Hjördís Hjartardóttir.
t
Maöurinn minn, faðir okkar og bróöir,
SVEINN VALTÝR EINARSSON,
Kirkjuvegí 59,
Keflavík,
veröur jarösunginn frá Keflavíkurkirkju í dag, laugardag 7. júlí, kl.
13.30.
Stefanía Magnúsdóttir,
Elísabet B. Sveinsdóttir, Einar Sigurbjörn Sveinsson,
Gunnar Mór Eövarösson, Leifur S. Einarsson.
t
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför
ÁGÚSTU SVEINSDÓTTUR,
Heióarvegi 49, Vestmannaeyjum.
Guö blessi ykkur öll.
Sveinn Halldórsson,
Gunnar Halldórsson,
Þórunn Halldórsdóttir,
Grétar Halldórsson,
barnabörn
Þóra Bernódusdóttir,
Valdís Magnúsdóttir,
Isidoro Ruez,
Guöný Guöbjartsdóttir,
barnabarnabarn.
t
Innilegar þakkir til allra sem auösýndu okkur samúö og hlýhug viö
andlát og jaröarför
AMALÍU BJÖRNSDÓTTUR
frá Mýrum.
Læknum, hjúkrunar- og starfsliöi Sjúkrahússins á Egilsstööum
sendum viö hugheilar þakkir.
Ingibjörg Einarsdóttir, Zóphónías Stefánsson
og fjölskylda.
heita nöfnum þeirra Álftamýrar-
feðga og alla tíð var hún nátengd
Álftamýri og fólkinu þar. Þar hét
„heima“ á hennar tungu.
Guðný fóstra hennar kom því til
leiðar að Þorbjörg færi til náms í
Reykjavík því að námshæfileikar
voru auðsæir. Það varð og hún
lauk kennaraprófi 1932. Þetta var
vel ráðið. Þótt skólagangan væri
ekki löng varð hún gagnmenntuð
og reyndist góður fræðari. Alla tíð
lét henni vel að vera með ungu
fólki og þótt kennsla yrði ekki
beinlínis ævistarf hennar var hún
kennari og prófdómari árum sam-
an. Þau störf voru henni hugleikin
og til æviloka hélt hún tengslum
við skólasystkin úr Kennaraskól-
anum og samstarfsmenn við
Barnaskólann á ísafirði.
Árið 1932 giftist hún Svanberg,
f. 29.3. 1907, málarameistara á
ísafirði Sveinssyni, bónda á Egils-
stöðum á Vatnsnesi Jósefssonar í
Gröf og víðar Halldórssonar
bónda í Svarðbæli Brynjólfssonar.
Móðir Svanbergs var Ingibjörg
Sveinsdóttir Þorsteinssonar
bónda í Kóngsgarði í Svartárdal
Gíslasonar.
Þau Þorbjörg settu bú saman á
ísafirði þar sem þau bjuggu alla
tíð síðan, fyrst að Þvergötu 4.
Fyrstu búskaparár þeirra hjóna
voru um margt erfiðleikatímar
hjá almenningi og svo hjá þeim.
Full þörf var á nýtni og hófsemi.
Þorbjörg var þá hugkvæm og úr-
ræðagóð. Var því líkast að hún
gæti gert ótrúlegustu hluti til fæð-
is, klæða og skemmtunar af smá-
ræði einu eða nær engu. Bjartsýni
hennar var óbilandi og var sem
hún hefði jafnan útvegi til flestra
hluta þótt öðrum sýndist ófært.
Og létt lund hennar brá birtu á
hversdagsleikann.
Árið 1937 fluttu þau hjón í ný-
byggt hús, Engi, sem þau komu
sér upp í útjaðri bæjarins. Þar var
rýmra og frjálslegra en niðri á
eyrinni og unnt reyndist að stunda
ræktun og skepnuhald. Uppvaxt-
arárin þar urðu börnum hennar
lærdómsrík. Hún kenndi sonum
sínum garðrækt og ýmis hagnýt
vinnubrögð, einnig matreiðslu og
þjónustubrögð sem þá var ekki
venjulegt. Sjálf var hún einkar
handlagin, fékkst við alls konar
sauma, útskurð og skreytingar,
sumpart af nauðsyn, en sumpart
til ánægju, einkum á síðari árum
þegar næðisstundum fjölgaði.
Kærasta viðfangsefni hennar var
þó lestur og nautn skáldskapar.
Smekkur hennar á því sviði var
óbrigðull og skáldmælt var hún
sjálf í besta lagi en það fór hún
dult með. Við leiðsögn og óbein
áhrif hennar kynntust börn henn-
ar góðum bókmenntum og reyndu
sig við kveðskap. Skynjun hennar
á þessum sviðum var óvenju næm
enda var hún mannþekkjari og
fyrr og síðar var það margt sem
ekki kom henni á óvart þótt öðrum
væri hulið í fyrstu.
Þorbjörg mátti varla teljast
heilsuhraust og hlaut oft að leita
læknis. Fyrir fjórum árum kenndi
hún svo þess sjúkdóms er að lok-
um leiddi til bana og gerði henni
síðustu árin erfið þrátt fyrir staka
þolinmæði og umhyggju eigin-
manns síns. Síðustu missirin
dvaldist hún í hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi við frábært
atlæti starfsfólksins þar, en þó
var dauðinn henni kærkomin
lausn eins og heilsu hennar var
komið. Hún lést í Sunnuhlíð 28.
febrúar síðastliðinn. Bálför henn-
ar var gerð í Fossvogi 5. mars.
Þau Svanberg eignuðust 5 börn,
en þau eru: Ásgeir f. 1932, kvænt-
ur Ásthildi Pálsdóttur; hann á 5
börn; Gísli, f. 1934, kvæntur Mar-
gréti Hákonardóttur, börn hans
eru 4. Ingibjörg f. 1940, gift Guð-
mundi Sigurbjörnssyni, á 4 börn;
Erla, gift Birgi Guðlaugssyni, þau
eiga 3 börn; Þorbjörg, gift Sveini
Guðmundssyni, þeirra börn eru 2.
Börn barnabarna eru orðin 10
talsins.
Minning Þorbjargar mun lifa
með þessum hóp. Þeim er öllum
þökk í huga.
ÁS.
Það er ekki auðvelt að koma
hugsunum sínum í orð þegar á að
minnast látins ástvinar. Hún
amma á Engi á það samt skilið að
maður geri heiðarlega tilraun til
að minnast hennar á einhven hátt.
Sem ungur drengur kynntist ég
Ömmu á Engi eins og við börnin
kölluðum hana alltaf. Það var sér-
stakt upplifelsi að koma til hennar
og afa, hvað þá að fá hana í heim-
sókn. Hún var svo sérstök á marg-
an hátt að maður laðaðist ósjálf-
rátt að henni og gleymdi henni
ekki.
Seinna fékk ég inni hjá þeim
gömlu hjónunum meðan ég var í
skóla á ísafirði. Fjögur urðu árin
sem þau hýstu mig og að þeirri
dvöl bý ég enn, því af samskiptun-
um við ömmu lærði ég það sem
mestu máli hefur skipt fyrir mig á
lífsleiðinni.
Mér finnst eftir á að þetta hafi
verið góður tími fyrir okkur bæði.
Við vorum miklir félagar og vinir,
spiluðum tímunum saman á spil
og töluðum endalaust um bók-
menntir og ljóð. Réttara sagt, þá
hafði amma þar mest orðið, því
hún var víðlesin og kunni fjölda
ljóða utanbókar og þuldi þau oft
yfir mér hugföngnum og hrifnæm-
um. Baráttuljóð Jóhannesar úr
Kötlum og Sigurðar Einarssonar
öðluðust nýtt líf við stofuborðið á
Engi og hafi ég verið róttækur
fyrir, þá minnkaði sú hyggja ekki
við þetta.
En amma orti líka sjálf. Hún
var ekki að flíka því til hversdags
og kallaði afsprengi sín leirburð
og vitleysu og hló oft þegar hún
hafði farið með eitthvað eftir
sjálfa sig. En ljóðin hennar voru
góð. Mér fannst það og vildi að
hún kæmi þeim á bók. En því tali
eyddi hún jafnan.
Hún var mikill náttúruunnandi
og las heilt ævintýri út úr mosató
og steinvölum. Eftir gönguferðirn-
ar sínar kom hún með fangið fullt
af blómum og steina í vösum og
geislaði af ánægju með lífið og til-
veruna. Oft fylgdi staka eða tvær.
Vorið
Er ekki lífið undur
er ekki lífsþráin sterk?
Er ekki mosinn sem grær á grjóti
greinilegt kraftaverk?
Velkomið sértu vorið góða
ég veit þú færir mér gjöf.
Gleðinnar bikar barmafullan
og blóm á vetrarins gröf.
Þ.K.
Amma átti lengi við sjúkleika
að stríða og var rúmföst síðasta
árið. Skrokkurinn var orðinn
lélegur eins og hún orðaði það en
andlegum kröftum hélt hún
óskertum til hins síðasta. Allan
þennan tíma hjúkraði afi henni af
þvílíkri natni og umhyggju að því
fá engin orð lýst. Það var einstakt.
Ég vil helst minnast ömmu eins
og hún var í eitt síðasta skiptið
sem ég heimsótti hana á sjúkra-
beði. Hún var máttfarin en gamli
kímniglampinn leyndi sér ekki i
augunum og bros fæddist á vör,
þegar við rifjuðum upp ýmsar
minningar frá ísafjarðarárunum
og fórum með vísur úr ýmsum átt-
um.
Ef á að lýsa ömmu með ein-
hverjum orðum þá dettur manni
fyrst í hug lífsgleði og kærleikur.
Hún hafði svo mikið að gefa öðr-
um og vildi öllum svo vel. Minn
hlutur var vel útilátinn. Hann
verður mér veganesti ævilangt.
Gísli Ásgeirsson
Minning:
Kristinn Sigurös-
son frá Skjaldbreið
Fyrir örfáum dögum hitti ég vin
minn Kidda frá Skjaldbreið niðri
á Básaskersbryggju hressan og
kátan. Hann tók utan um mig
sposkur á svip og sagði: „Hefurðu
kíkt á salinn nýlega, nú fer hann
bráðum að verða klár.“
Já, mikið rétt. Margra ára
draumur var að rætast. Uppi í ris-
inu í Básum var salurinn hans
Kidda að verða tilbúinn. Við viss-
um ekki þá að hann var að verða
tilbúinn til að mæta Drottni sín-
um og skapara.
Ég kynntist Kidda þegar ég var
í sjómannadagsráði fyrir nokkr-
um árum. Með okkur skapaðist hlý
vinátta sem entist alla tíð síðan.
Kristinn Sigurðsson var í og
vann fyrir Sjómannadagsráð frá
árinu 1955 til dauðadags, eða í
samtals 29 ár. Hann var í blaða-
nefnd sjómannadagsblaðs Vest-
mannaeyja frá 1955 til 1959.
Árið 1959 var borin fram tillaga
þess efnis að ráðinn yrði aðal-
gjaldkeri og áhaldavörður hjá ráð-
inu. Kristinn var ráðinn í starfið
og gegndi því alla tíð síðan a ein-
stakri samviskusemi og dugnaði
sem honum var í blóð borinn.
Ég gerði mér fljótt ljóst eftir að
ég fór að starfa með þessum stór-
kostlega manni og kynnast honum
að þær fáu krónur sem hann þáði í
kaup fyrir vinnu sína voru langt
frá því að dekka kostnaðinn sem
hann lagði fram sjálfur.
Hann var í þessu af lífi og sál og
allir gátu leitað til hans þegar á
bjátaði. Kiddi átti svörin, hann
hafði reynsluna og við treystum
honum.
Fyrir utan störf sín í þágu sjó-
mannadagsráðs gegndi Kristinn
ýmsum öðrum trúnaðarstörfum
hér í bæ. Hann var slökkviliðs-
stjóri, formaður björgunarfélags-
ins svo eitthvað sé nefnt.
Kristinn Sigurðsson frá
Skjaldbreið bar alla tíð hag sjó-
mannastéttarinnar mjög fyrir
brjósti og eigum við sjómenn hon-
um mikið að þakka og við kveðjum
hann með söknuði í hjarta.
Þegar nokkur félagasamtök hér
í bæ, þar á meðal Sjómannadags-
ráð Vestmannaeyja, ákváðu að
festa kaup á Halkionhúsinu (Bás-
ar) undir starfsemi sína var Krist-
inn með í ráðum. Þar hefur hann
verið aðal driffjöðrin frá því húsið
var keypt, og á enginn maður jafn-
mörg handtök og hann i sjálfboða-
liðastarfinu. Þar var hann eins og
svo víða annars staðar lykilmað-
urinn og undir það síðsta sá hann
fram á að þessu verkefni væri að
Ijúka eins og ég kom inná í upp-
hafi.
Salurinn í Básum verður glæsi-
legur, það efast ég ekki um, og
þannig var lífsferill þessa manns
einnig. Ég kveð Kidda með sökn-
uði.
Sjómannadagsráð Vestmanna-
eyja vill koma á framfæri innilegu
þakklæti til Kristins Sigurðssonar
fyrir hans frábæra starf fyrir
okkur sjómenn, og við vottum að-
standendum hans okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Sjómannadagsráðs
Vestmannaeyja,
Lýður Ægisson