Morgunblaðið - 16.11.1984, Blaðsíða 49

kona, sem vildi láta gott af sér
leiða. Eitt var það sem var svo
heillandi í fari hennar, sem er því
miður alltof fátítt nú til dags, að
hún kunni að hlústa á sjónarmið
annarra og tókst að vekja traust
viðmælenda sinna, með sínu hlýja
brosi og framkomu, og færa sér
þeirra sjónarmið í nyt, ef þau voru
af hinu góða til framdráttar þeim
góðgerðarmálum, sem hún vann
að, í það og það skiptið. Merk kona
og góð er gengin, en minningin lif-
ir i hugum þeirra sem þekktu
hana best og át.tu hana að vini.
Efst í huga mínum er þakklæti
sem ég aldrei gat fullgoldið. Það
var fermingarvorið mitt er fyrstu
kynni mín af henni hófust, þá
knúði hún dyra heima hjá mér og
í fylgd með henni var þýsk mág-
kona hennar. Erindið var að falast
eftir mér til að líta eftir elsta syni
þeirra hjóna, Jóni, sem var á öðru
ári. Sumrin urðu þrjú, því ég gætti
einnig næstelsta sonarins, Guð-
jóns, var það mér þroskandi og
lærdómsríkur tími er ég naut
samvista við þessa hugljúfu konu
og mann hennar. Sem dæmi um
ræktarsemi í minn garð var að
þegar ég kvaddi að hausti til að
setjast í 4. bekk Kvennaskólans í
Reykjavík, sagði Sigþrúður: „Þeg-
ar þú hefur lokið prófi við skólann,
þá ætlum við Ólafur að útvega þér
einhverja góða vinnu." Þetta var á
kreppuárunum og litla vinnu að
fá. Stóð allt eins og hún sagði og
fékk ég vinnu hjá manni hennar
við skrifstofustörf, slík ræktar-
semi og tryggð eru ef til vill ekki í
miklum hávegum höfð í dag þar
sem allt er talið sjálfsagt. Hjá
þeim hjónum giltu aðeins munn-
leg loforð en ekki undirskrift á
löggiltan skjalapappir. Vann ég
þar til ég giftist, þá var ég leyst út
með gjöfum frá fyrirtækinu, hjón-
unum og frá Maríu á Bergstöðum,
móður Sigþrúðar. Ég minnist
margra ljúfra stunda frá heimil-
inu Bergstaðastræti 67 og Flóka-
götu 33 og ekki síst eru minn-
ingarnar ljúfar frá verunni í
sumarbústaðnum, Valhöll í Kjós.
Einhverju sinni sagði Sigþrúður
við mig er ég var í heimsókn hjá
henni, það var eftir að ólafur
maður hennar var látinn, hann dó
8. október 1973: „Svava mín, ég vil
verða fyrst til þess að segja þér að
það er búið að selja sumarbústað-
inn, en ég veit að þú verður ekki
fyrir vonbrigðum þegar þú veist
hver keypti hann.“ Slík tillitssemi
er fátíð, en hún vissi um mínar
sterku tilfinningar og minningar
frá dvöl minni með fjölskyldunni
þar. Ætíð var María móðir Sig-
þrúðar líka með okkur i sumar-
bústaðnum og var þar oft margt
um manninn og glatt á hjalla. Sið-
asta heimsókn min er ég naut á
hennar dýrlega menningarheimili
var er Sigþrúður varð 75 ára þann
15. desember sl. Gleymi ég ekki
þeirri fögru og innilegu framkomu
er Sigþrúður stóð prúðbúin í and-
dyri heimilis sins ásamt sinum
fjóru glæstu sonum, þeim Jóni,
Guðjóni, Gunnari Erni og ólafi
Helga, er tóku á móti þeim mikla
fjölda gesta er heiðruðu húsmóð-
urina á þessum tímamótum.
Minningarnar streyma fram og
gleymast e, þær geta engir frá
okkur tekið. Að síðustu sendi ég
sonum hennar og fjölskyldum
þeirra mínar innilegustu samúð-
arkveðjur og bið þeim blessunar
Guðs á komandi tímum. Einnig vil
ég flytja bróður hennar, dr. Oddi,
og konu hans Lotti, mína innilegu
samúðarkveðju. Þeir sem hafa átt
mikið verður missirinn meiri. Ég
kveð hina látnu vinkonu mína og
bið góðan Guð að varðveita sálu
hennar og leiða á nýjum brautum.
Þinn andi er floginn um ómælisgeim
sín eilífðarstðrfin að vinna.
Já, nú ert þú alsæl og alkomin heim
til hjartkæru ástvina þinna.
Við vitum, þó sæki oss harmur og
hryggð,
nú Herrann þig örmunum vefur.
Hann launi þér alla þá ástúð og tryggð,
sem auðsýnt af hjarta þú hefur.
(Í.H.)
Hvíli hún í friði.
Svava Jóhannesdóttir
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 1984
49
Það er hlutskipti okkar, sem
komin erum á efri ár, að verða að
sjá á bak mörgum góðum vinum,
konum og körlum, sem voru okkur
á ýmsan hátt krydd lífsins og mik-
il eftirsjá er að. Þetta verður ekki
umflúið, en við söknuðinum er sú
bót, að minningin lifir um góða
vini og mikilhæfa.
í hóp horfinna góðvina minna
og konu minnar hefur nú bæst frú
Sigþrúður Guðjónsdóttir, Flóka-
götu 33, ekkja Ólafs H. Jónssonar,
framkvæmdastjóra, „Dúa i Alli-
ance“ eins og hún var jafnan köll-
uð meðal vina og kunningja. Hún
andaðist í Landakotsspítala 10.
þ.m., eftir stutta legu. Eigum við
þar á bak að sjá tryggum vini,
mikilhæfri konu og góðum dreng.
Sigþrúður Guðjónsdóttir fædd-
ist að Bergsstöðum í Reykjavík,
15. desember 1908. Hún var dóttir
hjónanna Maríu Guðmundsdóttur
og Guðjóns Gamalielssonar, múr-
arameistara, sem þar bjuggu allan
sinn hjúskap og voru kunnir og
mikilsmetnir Reykvíkingar.
Foreldrar Maríu voru Guð-
mundur bóndi og næturvörður á
Bergsstöðum, sem fluttist til
Reykjavikur 1870, ættaður frá Seli
i Grímsnesi og kona hans, Guðrún
Magnúsdóttir frá Sandfellskoti i
Hraungerðishreppi.
Foreldrar Guðjóns voru Gam-
aliel bóndi i Hækingsdal í Kjós,
Oddssonar bónda á Indriðastöðum
í Skorradal og Þuríðar Jörunds-
dóttur bónda á Mófellsstöðum.
Var Guðjón bróðir Guðmundar
Gamalielssonar hins kunna bók-
sala og útgefanda.
Guðjón Gamalielsson lauk prófi
í múraraiðn í Kaupmannahöfn ár-
ið 1900 og var síðan múrarameist-
ari í Reykjavík til dauðadags 1929.
Hann var yfirsmiður við stein-
smiði og múrverk við margar stór-
byggingar, var um langt skeið
trúnaðarmaður landsstjórnarinn-
ar við opinberar byggingar og
forystumaður í iðngrein sinni.
Börn þeirra Guðjóns og Marfu
voru auk Sigþrúðar Guðmundur
húsameistari, er andaðist 1966, og
dr. Oddur hagfræðingur og sendi-
herra, sem nú er einn þeirra á lífi.
Með þeim systkinum voru alla tíð
miklir kærleikar og samheldni
þeirra einstök.
Sigþrúður ólst upp ásamt
bræðrum sínum á ágætu heimili
foreldra sinna á Bergsstöðum.
Hún gekk i Kvennaskólann i
Reykjavík og lauk prófi þaðan
1926. Árið 1927 og til 1930 stund-
aði hún nám í tónlist og tónlistar-
fræði í Kiel í Þýskalandi og lauk
þar prófi i píanóleik. Hún kom
heim að því loknu og var ritari hjá
Eimskipafélagi íslands 1930 til
1931.
Veturinn 1930 héldum við stúd-
entarnir frá 1924 bekkjar-
skemmtun. Guðmundur Guðjóns-
son, sem var bekkjarbróðir okkar,
bauð Sigþrúði systur sinni í þetta
hóf, sem haldið var m.a. fyrir for-
göngu Ólafs H. Jónssonar, er þá
hafði nýlega lokið prófi í lögfræði.
Tókst þá með þeim Sigþrúði og
Ólafi góður vinskapur, sem leiddi
til þess, að þau gengu í hjónaband
22. september 1931.
Foreldrar ólafs H. Jónssonar
voru hinn landskunni merkismað-
ur Jón ólafsson, skipstjóri, síðar
framkvæmdastjóri, alþingismaður
og bankastjóri, frá Sumarliðabæ
og kona hans, Þóra Halldórsdóttir
frá Miðhrauni í Miklaholtshreppi.
Jón var einn af stofnendum hf.
Alliance og framkvæmdastjóri
þess um langt skeið, eða þar til
hann var skipaður bankastjóri Út-
vegsbanka íslands 1930. Tók ólaf-
ur þá við framkvæmdastjórninni
af föður sínum og gegndi því starfi
þar til félagið hætti störfum 1967.
Var Alliance um langt skeið eitt af
stærstu einkafyrirtækjum á ís-
landi. ólafur átti mikinn þátt í
byggingu síldarverk8miðjanna í
Djúpavík á Ströndum og Dagverð-
areyri við Eyjafjörð og var fram-
kvæmdastjóri þeirra þar til þær
urðu að hætta störfum, er síldin
hvarf frá landinu. Hann var auk
þess stjórnarmaður margra ann-
arra fyrirtækja og hafði marg-
háttuð afskipti af málum sjávar-
útvegsins. Eins og kunnugt er hef-
ur gengið á ýmsu í íslenskum sjáv-
arútvegi. Komið hafa góð og gjöful
ár, en einnig ár tapreksturs og erf-
iðleika. Ólafur tók góðærunum
með jafnaðargeði og mætti erfið-
leikunum með þeirri þrautseigju
og karlmennsku, sem honum voru
gefnar í ríkum mæli. í öllum þess-
um umsvifum var Sigþrúður hans
stoð og stytta, enda voru þau mjög
samhent og hjónaband þeirra á
allan hátt hið besta og farsælasta.
Þau Sigþrúður og Ólafur eign-
uðust fjóra syni og eru þeir þessir:
Jón, hæstaréttarlögmaður, fædd-
ur 1932, kvæntur Ólöfu Birnu
Björnsdóttur, prófasts á Auðkúlu.
Guðjón, aðalbókari hjá Olíuverzl-
un Islands, fæddur 1936, kvæntur
Áslaugu Sigurgrímsdóttur frá
Holti. Gunnar örn, framkvæmda-
stjóri Lifeyrissjóðs málm- og
skipasmiða, fæddur 1940, kvæntur
Soffíu Pétursdóttur ólafssonar.
ólafur Helgi, viðskiptafræðingur,
fjármálastjóri Orkubús Vest-
fjarða, fseddur 1945, kvæntur
Margréti Þorleifsdóttur Thorlac-
ius.
Þau Sigþrúður og Ólafur hófu
búskap sinn á Bergstaðastræti 67,
en 1942 byggðu þau húsið Flóka-
götu 33. Bjuggu þau þar við mikla
rausn og híbýlaprýði þar til Ólaf-
ur andaðist fyrir aldur fram 8.
október 1973. Sigþrúður bjó þar
áfram að Ólafi látnum og hélt
rausn sinni og reisn til dauðadags.
Heimili þeirra Sigþrúðar og
Ólafs var frábærlega glæsilegt og
bar smekkvísi þeirra fagurt vitni.
Samheldni fjölskyldunnar og
heimilisbragur allur var eins og
best verður á kosið. Þau voru sam-
hent um rausn og gestrisni og
hrókar alls fagnaðar á glöðum
stundum. Ættingjum þeirra, sam-
starfsmönnum og vinum var tíð-
förult á heimili þeirra og eiga þeir
þaðan margar og góðar minn-
ingar.
Sigþrúður var mikil húsfreyja
og sonum sínum frábær móðir.
Naut hún þess hjá þeim er hún var
ein orðin að Ólafi látnum.
Sigþrúður vann mikið að félags-
og líknarmálum. Hún vann mikið
starf í Kvenfélaginu Hringnum,
fyrst í fjársöfnunardeild og síðan í
stjórn þess. Hún var f stjórn fé-
lagsins frá 1955 til 1970, var vara-
formaður þess frá 1907 til 1961 og
formaður frá 1961 til 1970. Hún
opnaði í nafni félagsins Barna-
spítala Hringsins 1965 og afhenti
hann íslenska ríkinu. Hún var
kjörin heiðursfélagi Hringsins
1974 og var til hins síðasta mjög
umhugað um störf og hag félags-
ins. Sigþrúður var i varastjórn og
stjórn Bandalags kvenna í Reykja-
vík 1965 til 1980 og starfaði einnig
í Oddfellow-reglunni. Hún var
sæmd riddarakrossi Fálkaorðunn-
ar 17. júní 1973 fyrir störf að fé-
lags- og líknarmálum.
Sigþrúður Guðjónsdóttir var
glæsileg kona. Hún var frið sýn-
um, í hærra meðallagi, beinvaxin
og íturvaxin, prúð og fyrirmann-
leg í framgöngu, svipurinn i senn
festulegur og góðlegur. Hún var
ágætlega greind og skemmtileg i
viðræðu og brá þá oft fyrir góð-
látlegri kimni i svipnum. Hún
vakti athygli hvar sem hún fór.
Við ólafúr maður Sigþrúðar
vorum sambekkingar í mennta-
skóla, tókum lögfræðipróf sam-
timis og lásum saman undir það
próf. Milli okkar var vinátta, sem
aldrei bar skugga á meðan við lifð-
um báðir. Er við kvæntumst urðu
konur okkar, þær Sigþrúður og
Ánna, strax þátttakendur í þeirri
vináttu. Svo atvikaðist að allt frá
1943 bjuggum við i sömu götunni
og aðeins fá hús á milli. Varð þá
tíðförult milli heimilanna. Hélst
það einnig eftir að Ólafur féll frá.
Er margs að minnast frá þeim
góðvinafundum. Er nú dauflegra
að líta upp eftir Flókagötunni er
þau ólafur og Dúa eru bæði horf-
in. Endurminningin mun þó merla
þau í mánasilfri.
Við Anna þökkum Sigþrúði
margra áratuga órofa vináttu og
óskum henni velfarnaðar á nýjum
leiðum.
Sonum hennar, tengdadætrum
og barnabörnum, dr. Oddi bróður
hennar og öðrum ástvinum send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Megi minningin um góða konu
vera þeim til huggunar.
Torfi Hjartarson
Minning:
Sveinn Ólafsson
loftskeytamaður
Fæddur 17. maí 1903
Diinn 2. október 1984
Þegar móðir mín, Anna Lýðs-
dóttir, gekk það heillaríka spor í
lífinu að kvænast stjúpa mínum,
Sveini Ólafssyni, loftskeytamanni,
er ég var á barnsaldri, eignaðist ég
minn besta vin hér heima. Er ég
þroskaðist átti ég eftir að kynnast
hans mannkostum og skilja
hversu mikil guðsgjöf var að eign-
ast vináttu hans, sem aldrei bar
skugga á.
Eftir að móðir mín andaðist
fyrir 17 árum átti ég ávallt at-
hvarf hjá honum Svenna mínum
þegar ég kom hingað í heimsókn
eftir margra ára búsetu erlendis.
Hann reyndist mér sem besti faðir
og rofn&ði aldrei okkar góða sam-
band, þrátt fyrir fjarlægðina á
milli okkar.
Sveinn ólafsson var mikill
hæfileikamaður og skarpgreindur.
Músíkalskur með afbrigðum og
bókmenntalega sinnaður. Hann
var alltaf sjálfur sér nógur innan
um bækurnar sínar og var mikill
grúskari. í bókaskápnum á heimili
hans voru hreinnstu perlur.
Mér er óhætt að segja að aldrei
hafi ég borið meiri virðingu fyrir
nokkrum manni sem ég hefi
kynnst í lifinu.
Þær góðu minningar sem ég á
um fóstra minn mun ég geyma í
huga mínum meðan ég lifi.
Þar sem góðir menn fara eru
Guðs vegir. Guð blessi hann.
Anna Vala Wiesenberg,
Flushing, N. York.
Minning:
Halldór Helgi
Jóhannesson
Fæddur 9. desember 1901
Dáinn 9. nóvember 1904
„Fagna þú sál min. Lit þú víðlend veldi
vona og drauma er þrýtur rökkurstiginn.
Sjá hina helgu glóö af arineldi
eilifa kærieikans á bak viÖ skýin.
Fagna þú sál min dauöans kyrru kveldi.
Kemur upp fegri aól er þeasi er hnigin."
(Jakob J. Smári)
í dag fer fram frá Hallgríms-
kirkju útför Halldórs Helga Jó-
hannessonar. Hann var Húnvetn-
ingur að ætt, sonur hjónanna
Elísabetar Þorleifsdóttur frá
Stóradal og Jóhannesar Hall-
dórssonar frá Móbergi. Þau
dvöldu á ýmsum stöðum í Langa-
dal, lengst þó á Móbergi. Hann var
fjórði í röðinni af 9 börnum þeirra
hjóna og nú hið fjórða, sem kveð-
ur. Látin eru: Kristín, Jón og Guð-
mundur. Eftir lifa: óskar, Björg,
Ingiríður, Svavar og Axel. Sam-
band þeirra systkina hefur alltaf
verið bundið sterkum böndum, þó
fjarlægðin hafi skilið þau að.
Halldór dvaldi á ýmsum bæjum
I Langadal, ýmist sem smali eða
vinnumaður, og bóndi var hann á
Brún í 10 ár. Árið 1946 flytur hann
svo til Reykjavíkur og bjó lengst á
Lindargötu 62. Nú að leiðarlokum,
er ég kveð Halldór mág minn er
margs að minnast. Hann var alda-
mótabarn, fæddur við upphaf
þeirrar aldar, er séð hefir mesta
byltingu bæði i innri og ytri að-
búnaði manna. Halldór var maður
hlédrægur, grandvar og prúð-
mannlegur í framkomu. Hann var
sá sem engan særði, gekk hljóðum
skrefum og þreytti engan með
þysi. öll störf er hann vann voru
íeyst af hendi með sömu trú-
mennskunni, hvort heldur um
smölun á norðlenskum heiðum var
að ræða, er sólin skein og allt var
gróðri vafið og lækjarniðurinn
gerði lundina létta, eða á köldum
vetri er dagar gerðust dimmir.
Hann vildi sjá öllu vel borgið sem
honum var trúað fyrir. Ég hygg
hann hafi notið mestrar hamingju
í starfi, er hann var við búskap,
þótt þau störf væru erfíð og ólík
því sem tækni nútímans býður
upp á. Hin sama var niðurstaðan,
er hann gerðist verkamaður hér
og vann hann lengst i bygginga-
vinnu meðan heilsan entist. Hann
las ávallt mikið og safnaði ýmsum
fróðleik, ferðaðist innanlands og
naut útivistar og fegurðar. Hann
hafði trútt og gott minni og gott
var að leita svara hjá honum, en
þau gaf hann aðeins væri hann
viss um að rétt væri með farið.
Móðir hans varð öldruð kona.
Henni unni hann heitu hjarta og
minntist ávallt afmælisdags henn-
ar 9. nóvember og er það ekki
táknvert að á þeim sama degi lýk-
ur hann Hfsgöngu sinni. Halldór
fór sjúkur en sjálfbjarga inn á
Landakotsspítala og að 12 dögum
liðnum var hann allur, sáttur við
allt.
Ættingjar og vinir kveðja með
hlýrri þökk. Hann sem ræður lífi
og dauða blessi hann á nýrri leið
hans yfir á land lifenda.
Hallfriður M. Böðvarsdóttir