Morgunblaðið - 17.11.1984, Blaðsíða 33

____________________MORGUNBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 17. NÓVEMBER 1984
Gunnar Johnsen
Minningarorð
Eæddur 4. janúar 1911
Dáinn 9. nóvember 1984
1 dag, laugardaginn 17. nóvem-
ber, fer fram frá Garðakirkju út-
för Gunnars Johnsen, Marklandi,
Garðabæ. Gunnar lést í Borgar-
spítalanum 9. þ.m. 73 ára að aldri.
Hann fæddist að Solheim í Len-
vik-fylki í Norður-Noregi hinn 4.
janúar 1911. Foreldrar hans voru
hjónin Vilhelmine Johnsen, fædd
Larsen, og Thorvald Kröitzer
Johnsen, bakarameistari og hótel-
eigandi í Finnsnes í Troms-fylki.
Árið 1929 kom Gunnar fyrst til
íslands til starfa hjá móðurbróður
sínum, Emil Rokstad, er þá bjó að
Bjarmalandi við Reykjavík. Emil
Rokstad var þekktur athafnamað-
ur á sinni tíð. Hann átti t.d. stór-
býlið Elliðavatn um tfma. Á þess-
um árum var eins og nú verið að
leita nýrra leiða til að efla land-
búnaðinn og var refa- og síðar
minkarækt þar ofarlega á blaði.
Gunnar hélt aftur til Noregs í
þeim tilgangi að kynna sér loð-
dýrarækt og setja á stofn loðdýra-
bú þar í landi, en Island hafði fest
það sterkar rætur í brjósti hans að
hann sneri aftur til íslands og
setti á stofn loðdýrabú í Valgarði í
Garðabæ í félagi við Tryggva Guð-
mundsson, bústjóra. Þegar loð-
dýraræktin lagðist af á stríðs-
árunum hóf Gunnar störf hjá
Bernhard Petersen og starfaði þar
í full 37 ár. Var hann vel metinn af
atvinnurekanda sem starfs-
mönnum vegna góðrar starfs-
hæfni og einstakrar trúmennsku í
störfum.
Gunnar var mikill unnandi úti-
vistar. Hann var góður skíðamað-
ur og tók virkan þátt í þeirri
íþrótt fyrr á árum. Þeir sem
þekkja til á Marklandi vita, að
Gunnar var einstaklega hagur. Má
segja að hann væri jafnvígur
hvort heldur var við byggingu
húss, smíði húsmuna eða viðhald
bifreiða, allt lék í höndunum á
honum.
Ekki má gleyma áhuga hans á
ræktun. Hann hóf snemma trjá-
rækt umhverfis heimili sitt að
Marklandi. Vakti það eftirtekt og
aðdáun þeirra sem um Hafnar-
fjarðarveginn fóru að horfa heim
að húsinu, sem með tímanum
hvarf að mestu bak við þróttmik-
inn gróðurinn. Eftir að hitaveitan
kom og meiri tími veittist frá
brauðstritinu eyddi hann sífellt
meiri tíma í ræktun fagurra
blóma í snotru gróðurhúsi er hann
hafði reist í þessu skyni. Naut
hann í þessu tómstundastarfi
dyggrar aðstoöar eiginkonu sinn-
ar.
Gunnar var frændrækinn og
hélt alla tíð góðu og nánu sam-
bandi við ættingja sína og vini í
Noregi og voru gagnkvæmar
heimsóknir alltíðar.
Árið 1938 kvæntist Gunnar eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Sigríði
dóttur Jóhönnu Eyjólfsdóttur frá
Snorrastöðum i Laugardal og
Guðmundar Sigurðssonar, skip-
stjóra frá Eyrarbakka. Sigríður er
fósturdóttir Jóhönnu og Emils
Rokstad. Sigríður og Gunnar eign-
uðust tvær dætur, Jóhönnu sem er
gift Guðmundi Baldri Jóhanns-
syni húsasmíðameistara og Vil-
helminu Elsu sem er gift Ólafi S.
Ásgeirssyni, skólameistara.
Barnabðrnin eru fimm.
Sigríður bjó manni sínum og
fjölskyldu fagurt heimili enda
kunni Gunnar vel að meta það.
Hann var mjög heimakær og sí-
vinnandi að því að endurbæta og
lagfæra það, sem hann taldi betur
mepa fara.
Eg vil að leiðarlokum þakka
ánægjuleg og góð kynni um leið og
ég flyt frú Sigríði og aðstandend-
um öllum innilegar samúðarkveðj-
ur okkar hjóna og barna okkar.
Blessuð sé minning Gunnars
Johnsen.
Ásgeir Ólafsson
Gamall vinur okkar hefur horf-
ið úr þessum heimi. Þegar hugsað
er til baka á kveðjustund, til
þeirra ára, sem okkur fannst hann
vera einn þeirra, sem tilheyrði
lífshjóli okkar, kemur fyrst í hug
góðlegt bros, glettni og hagar
hendur.
Við vorum ekki gömul systkinin
í Skála þegar við kynntumst hon-
um Gunnari Johnsen og allar göt-
ur síðan áttum við umhyggju hans
vísa. Við tókum ekki eftir því þó
að hann talaði íslenskuna ekki
eins og aðrir, enda var hún lík ís-
lensku föður okkar. Þeir voru
starfsfélagar og vinir og báðir
komu þeir frá Norður-Noregi sem
ungir menn.
1 gamla daga ef eitthvað átti að
lagfæra eða endurnýja heima kom
Gunnar og ráðlagði, stjórnaði
verki og framkvæmdi. Við héldum
að hann gæti gert allt. Hann gat
allt, teiknað nýjar innréttingar og
húsgögn, smíðað, málað og gert
við hálfónýta hluti. Enn eigum við
húsgögn hvort á sínu heimili, sem
hann smiðaði handa okkar þegar
við vorum börn og enn eru í notk-
un af okkar börnum.
Þegar við stofnuðum eigin
heimili aðstoðaði Gunnar okkur
við ýmislegt, sem við kunnum ekki
sjálf. Þá stóðum við og horfðum á
hann vinna og röktum úr honum
garnirnar um ferðalög hans til
Noregs og fólkið hans þar.
Heimili Gunnars og konu hans,
Sigríðar, í Marklandi í Garðabæ,
er vitni þess hve mikill listamaður
hann var til allra verka, hand-
smíðað heimili í orðsins fyllstu
merkingu. Nú skömmu fyrir and-
lát sitt hafði hann enn áformað
endurbætur og lagfæringar, sem
átti að framkvæma fyrir jól.
Markland með stóra og fallega
garðinum er eins og vin í eyði-
mörkinni. Ótrúlegt er hve þau
hjón hafa ræktað og uppskorið úr
þeim garði og margir notið góðs
af. Margar ánægjustundir munu
þau hafa átt saman þar. Þau
kunnu að njóta þess, sem var við
bæjardyrnar, fá falleg blóm og tré
til að dafna og grænmeti og ávexti
til að vaxa og njóta þeirra gjafa
Guðs, sem þeim voru gefnar til að
„rækta garðinn sinn“.
Gunnar Johnsen var fæddur 4.
janúar 1911 að Solheim í Lenvik-
fylki í Norður-Noregi. Hann kom
fyrst til íslands árið 1929 þá 18
ára að aldri. Eftirlifandi eigin-
konu sinni, Sigríði, fósturdóttur
Jóhönnu og Emils Rokstad,
kvæntist hann árið 1938 og eign-
uðust þau tvær dætur.
Gunnar hóf störf hjá Bemhard
Petersen árið 1942 og naut fyrir-
tæki hans ómetanlegra starfs-
krafta Gunnars óslitið til ársins
1979, er hann lét af störfum sök-
um heilsubrests. En þrátt fyrir
heilsuleysi settist hann ekki í
helgan stein í aðgerðarleysi held-
ur hafa þau hjónin enn hlúð að
garðinum og húsinu sínu með því-
líkri alúð og framkvæmdasemi, að
undravert er. Þau hafa ferðast
viða og kunnað að njóta þess sem
fyrir augu bar, hitt vini og fjar-
stadda ættingja og endurnýjað
fjölskyldubönd. Á liðnu ári heim-
sóttu þau Noreg og æskustöðvar
Gunnars og kvaddi hann þá föð-
urland sitt hinsta sinni.
Við þökkum Gunnari samfylgd-
ina og þá trúmennsku og vináttu,
sem hann sýndi föður okkar með-
an hann lifði, móður okkar og fjöl-
skyldunni allri allt frá fyrstu tíð.
Guð gefi Sigríði, dætrunum Jó-
hönnu og Vilhelmínu og fjölskyld-
um þeirra styrk á sorgarstundu.
Við vottum þeim innilega samúð
fjölskyldu okkar.
Guð blessi minningu mæts
manns og góðs vinar, Gunnars
Johnsen.
Elsa Petersen,
Bernhard Petersen.
Þú Guð míns lífs, ég loka augum mínum
i líknarmildum föðurörmum þínum
og hvili sætt, þótt hverfi sólin bjarta.
Ég halla mér að þínu föðurhjarta.
(MJ)
f dag 17. nóvember kveðjum við
Gunnar Johnsen, en útför hans
verður gerð frá Garðakirkju.
Gunnar var fæddur að Solheim í
Lenvik-fylki í Norður-Noregi. For-
eldrar hans voru Vilhelmine John-
sen, fædd Larsen, og Torvald
Kröitzer Johnsen bakari og hótel-
eigandi á Finnsnes í Troms-fylki.
Fimm ára gamall missti Gunn-
ar móður sína en faðir hans
kvæntist aftur Julie Johnsen og
eignuðust þau tvo syni, Victor for-
stjóra og Kristian bakara og verk-
smiðjueiganda.
Koma þeir báðir hingað til
iands til að vera við útför bróður
síns.
Árið 1929 kom Gunnar til ís-
lands þá átján ára til móðurbróð-
ur síns Emils Rokstad, Bjarma-
landi, og starfaði hjá honum um
nokkurt skeið. Eftir að hafa farið
út til Noregs og kynnt sér þar
loðdýrarækt sá hann um rekstur
slíks bús á Bjarmalandi, Reykja-
vík, í nokkur ár.
En leiðin lá svo aftur til heima-
slóðanna þar sem hann kom sér
upp eigin loðdýrabúi. En þar undi
hann sér ekki og hvarf aftur til
íslands þar sem hann fór að
stunda fyrrnefndan búrekstur í
Garðahreppi, þar til slíkur rekstur
var bannaður með lögum.
Árið 1938 kvæntist hann Sigríði,
dóttur Jóhönnu Eyjólfsdóttur frá
Snorrastöðum í Laugardál og
Guðmundar Sigurðssonar skip-
stjóra frá Garðbæ á Eyrarbakka,
fósturdóttur Jóhönnu og Emils
Rokstad.
Gunnar nam land í Garðahreppi
og reisti þar húsið Markland, í
samfélagi við Emil Rokstad, og
bjuggu þau þar saman alla tíð síð-
an, eða þar til Rokstad andaðist
fyrir þó nokkuð mörgum árum, en
áfram bjó frú Jóhanna með þeim
uns hún lést í hárri elli. Sigríður
og Gunnar eignuðust tvær dætur:
Jóhönnu, gifta Guðmundi Baldri
Jóhannssyni trésmið og eiga þau
tvö börn, Sigríði og Gunnar. Yngri
dóttirin er Vilhelmína Elsa, gift
Ólafi Ásgeirssyni nýskipuðum
þjóðskjalaverði og eiga þau þrjú
börn, Dagmar Ýr, Ásgeir og Elín-
borgu Ingunni.
Ég sem þessar línur rita er bú-
inn að þekkja Gunnar í 42 ár eða
síðan hann hóf störf hjá Lýsis-
hreinsunarstöð Bernhards Peter-
sen, árið 1942. Var því samvinna
okkar orðin löng. Það var alla tið
gott að eiga Gunnar að vinnufé-
laga, engan skugga bar þar á í öll
þessi ár.
Gunnar var maður mikillar
gerðar, vel gefinn til munns og
handa. Það var alveg sama hvað
það var sem hann tók sér fyrir
hendur, allt gat Gunnar, hvort
heldur var smíði á tré eða járni og
allt þar á milli, og er þetta ekki
ofmælt.
Gunnar munaði ekki um að
reisa heilt hús í hjáverkum hér
fyrr á árum. Hann fékk sér lóð í
Kópavogi og byggði þar fallegt
einbýlishús og smíðaði það að öllu
leyti einn. Svo það geta allir séð að
hann hefur verið mikill og góður
33
vinnukraftur enda mikils metinn
af húsbændum sínum.
Á yngri árum var Gunnar mikill
göngu- og skíðamaður og iðkuðu
þau þessar íþróttir mikið saman
hjónin.
Gunnar gat fleira en smíðað
hvað sem var, hann var mikill
ræktunarmaður. Marklandi fylgdi
stórt land og snemma var hafist
handa við að planta út trjám og
plöntum. — Erum við búin að
fylgjast með þessu starfi þeirra
hjóna frá því fyrsta.
Gunnar var glöggur á menn og
málefni, sérstakur á að muna
menn og glöggva sig á svip þeirra.
Gunnar hélt ætíð góðu sam-
bandi við ættingja sína í Noregi.
Þau hjón ferðuðust nokkrum sinn-
um þangað, síðast fyrir einu ári og
höfðu mikla ánægju af því ferða-
lagi. Einnig hafa bræður hans og
börn þeirra heimsótt þau hingað
til lands.
Gunnar var heimakær maður og
þótt heilsan væri farin að gefa sig
seinni árin féll honum aldrei verk
úr hendi, enda Markland orðið að
dýrðarreit.
Með árunum skapaðist vinátta
milli heimila okkar og áttum við
margar ánægjustundir með þeim.
Þau voru afbragðs ferðafélagar,
alltaf glöð og örugg, hvað sem
fyrir kom. Sama hvort maður
snæddi svo saltan rauðmaga á
Ströndum að eldglæringar stóðu í
allar áttir eða flæddi undir við-
leguútbúnað í stórrigningu í Land-
mannalaugum. — Gunnar og Sig-
ríður voru sérstök heim að sækja,
höfðinglegar móttökur og allt við-
mót elskulegt. Já, margs er að
minnast og margt er hér að þakka.
Eins og áður segir koma þeir
Kristian og Victor hingað til að
vera við útför bróður síns, vottum
við þeim okkar innilegustu samúð.
Elsku Sigríður, nú á þessum
tímamótum biðjum við þér bless-
unar um leið og við vottum ykkur
öllum okkar dýpstu samúð.
Við kveðjum Gunnar Johnsen,
hafi hann þökk fyrir allt og allt,
nú fer hann meira að starfa Guðs
um geim.
Steinþór Eiríksson