Morgunblaðið - 03.01.1985, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. JANÚAR 1985
________________________________ . 1M3 llnlv.rill Pr„. i.nHlcl.
,, Wan*. Io.kqolv' ah segja. þér ab
f>\LLur*ar qera eM.terl qaqn "
Ást er . . .
< ^ ^
... að senda henni sér-
stætt bréf.
TM Reg U S Pal Off all rights reserved
® 1979 Los Angeles Times Syndicafe
Gkkert orð meira. Ég er reyndar
búin að segja miklu meira en ég
ætlaði mér!
HÖGNI HREKKVlSI
„ HONU/W FlNN ST GAMAN
A£> HEF2MA EFTIF
Duran
Duran-
tónleikar
Kata Taylor og Hrefna Taylor
skrifa:
Kæri Velvakandi.
Okkur langar til að taka undir
þau tilmæli sem Mrs. Taylor og
Mrs. Rhodes töluðu um í grein í
Velvakanda þann 29. desember sl.
til einhverrar ferðaskrifstofu hér
á landi að efna til hópferðar á
tónleika með Duran Duran.
Var ekki efnt til slikrar farar á
tónleika með David Bowie í
Gautaborg í Svíþjóð á vegum
Samvinnuferða. Erum við vissar
um að slegist yrði um miða á tón-
leika með Duran Duran. Við vitum
að margir Duran-aðdáendur
myndu gefa mikið fyrir að sjá
átrúnaðargoð sín. Alla vega
myndum við gera það.
Að lokum vonumst við til að
fleiri taki undir þessa tillögu svo
draumurinn geti ræst á nýja ár-
inu.
9439-2039 spyr:
Hver ber ábyrgð á þeim viðbjóði
sem hellt var yfir landslýðinn á
jóladagskvöld? Á ég þar við
sænsku Bergmansmyndina.
Einnig langar mig að spyrja
hver beri ábyrgð á þeim ósóma að
búið er að opna drykkjukrár á
öðru hverju götuhorni og út úr
þeim veltur drukkið fólk og ekur
heim til sín?
Hver ber ábyrgð á því að búið er að
opna drykkjukrár á öðru hverju
götuhorni?
Hver
ber
ábyrgð?
Nokkurra vikna gamalt fóstur.
Fóstureyðingar munu
alltaf eiga sér stað
- þess vegna verður að leyfa þær með lögum
Vegna bréfs „lesanda" um fóstur-
eyðingu í Morgunblaðinu (Velvak-
anda) þ. 29.10. 1983 og Sóleyjar
Jónsdóttur 13.12. 1984 frá Akureyri
hef ég eftirfarandi að segja:
Það er þetta miskunnarlausa,
vestræna karlmannaþjóðfélag
sem við konur lifum í, sem veldur
því, að við erum neyddar til fóst-
ureyðingar. Og eins og „Lesandi"
(prestur?) bendir réttilega á, kost-
ar það margar konur ólýsanlegar
andlegar og líkamlegar þjáningar,
bæði fyrir og eftir fóstureyðing-
una. Því að það er ekki það sama
að láta fjarlægja botnlangann úr
sér. Já, hjartað blæðir, því að við
konur eru ekki hjartalausar eins
og allar þessar karlrembur, hátt-
lærðir svo og ómenntaðir, og sum-
ir „hringhugsandi" eldhúsþrælar
þeirra vilja halda fram. Og nú á
lögleg fóstureyðing jafnvel að vera
„versta grimmd sem setur okkur á
stig dýrsiiis"! Við skulum bara
sleppa saklausum dýrum út úr
þessari umræðu. Þau eru ekki með
grimmd mannsins né gjöreyð-
ingarvilja hans. Og þau eru svo
lánsöm að þurfa ekki á fóstureyð-
ingu að halda, né framkvæma. (Ég
botna ekki í slíkum samlíkingum:)
Þeim verður einfaldlega útrýmt —
einni tegund eftir annarri!
Á nú ólögleg fóstureyðing að
taka við aftur, sem mun kosta ótal
margar konur heilsu sína og jafn-
vel lífið? Því að fóstureyðingar hafa
alltaf átt sér stað, með eða án sam-
þykki yfirvalda, þ.e.a.s. karl-
manna, og munu eiga sér stað í
framtíðinni eins lengi og konur eru
ekki verndaðar fyrir ágengni og
árásum og eigingirni karldýrsins.
En það er a.m.k. skárra að leyfa
slíkt með lögum en að láta fram-
kvæma það ólöglega, og drepa ekki
aðeins ófædda barnið heldur móð-
urina einnig. Það er enginn læknir
neyddur með lögum né píndur til
þess að framkvæma fóstureyðingu
þó að það sé frjálst. I Mexíkó
deyja árlega meira en 140.000 kon-
ur vegna ólögregra fóstureyðinga
sem samsvarar helmingi af ís-
lenzku þjóðinni! í Guðs orði lesum
við: „Hversu lengi ætlið þér að
dæma með rangsleitni og draga
taum hinna óguðlegu? Rekið rétt-
ar bágstaddra og föðurlausra, lát-
ið hinn volaða og fátæka ná rétti
sínum; bjargið bágstöddum og
snauðum, frelsið þá af hendi óguð-
legra. Þeir hafa eigi skyn né skiln-
ing né miskunn; þeir ráfa um í
myrkri." Sálm. 82.
Og hér er saga trúaðrar konu
sem sagði mér frá biturri reynslu
sinni: „Ég hef orðið fyrir því
þrisvar á æfi minni að verða ólétt
á móti vilja mínum. Tvisvar var ég
of máttfarin (vegna veikinda) til
að berjast á móti. Ég átti þá tvö
börn, var fráskilin, atvinnulaus og
peningalaus, og fékk hvergi fé-
lagslega aðstoð né bætur, svo sem
atvinnuleysisbætur (húsmóðir í
níu ár). Ékkert nema mæðralaun
og barnameðlag. Við fengum ekki
einu sinni hjálp frá mæðrastyrks-
nefnd svokallaðri. Og hjá
Félagsmálastofnuninni var mér
ráðlagt að gefa börnin mín tvö,
sem voru mér allt og það einasta
sem ég átti eftir í þessum heimi, í
fóstur."
Og þetta er það sem þeir kalla
hér „kristilegt" þjóðfélag, þetta er
kallað „mannúð", þetta er kær-
leikurinn margumtalaði og „um-
hyggja“ kirkjunnar og annarra
eins stofnana, þar sem eintómir
karlar sitja sem toga allir i sama
streng. Þetta er „velferð" þeirra
fyrir móður og ófæddu barni
hennar og börnunum, sem á undan
eru. Sannleikurinn er bara sá, að í
okkar þjóðfélagi, í okkar vestræna
menningar- og velferðarríki, sem
er hannað og stjórnað af karl-
mönnum, og einungis af karl-
mönnum, er konan ekkert, hefur
enga vernd og engan rétt, ekki
einu sinni rétt á sama kaupi og
karlmenn. Hún fær heldur ekkert
að segja um utanríkisstefnu (ekki
einu sinni forsetinn!), erlendan
her í landinu eða neðanjarðar-
byrgi til að lifa af (?) kjarnorku-
stríð karlmannaveldisins (sjá
símaskrá Reykjavík 1984, bls.
614).
Og einstæð móðir eða ógift
stúlka, sem karlmenn hafa haft
not af og hent síðan frá sér, hefur
engan rétt á hjálp og samúð, af því
að það var allt henni að kenna.
Hún hafði ekki reynt af kostgæfni
að gæta þess að barnið yrði ekki
til! (Árelíus, Velvakandi okt.
1983). En ólætt barn hennar, sem
er ekki einu sinni til að fullu,
meira að segja ekki einu sinni
komin inn í þennan miskunnar-
lausa og brenglaða heim, heim
sem reynir allt sem hann getur til
að gera út af við móður þess, and-
lega og oft einnig líkamlega, þaö
(fóstrið) á að fá samúð og mis-
kunnsemi og hjálp til að fæðast,
svo að allir hórkarlar geta sofið