Morgunblaðið - 21.06.1985, Blaðsíða 35

fylgd foreldra sinna lærðu þær að
bera virðingu fyrir náttúrunni
samtímis því sem hennar var not-
ið í ríkum mæli. Stundum var
brugðið út af venjunni og róið á
árabát yfir í Vaðlaheiði. Á vetrum
stundaði Birna skólann en vann
við verzlunar- og skrifstofustörf á
sumrin.
Haustið 1959 giftist Birna eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Heimi
Hannessyni og eignuðust þau þrjú
börn: Hannes 1960, Sigríði 1963 og
Magnús 1964.
Eftir giftinguna, á afmælisdegi
tengdamóður hennar 29. ágúst,
fluttist hún til Reykjavíkur og átti
hún þar heimili síðan. Fyrsta vet-
urinn stundaði hún nám við Hús-
mæðraskólann í Reykjavík og síð-
an við Handavinnudeild Kennara-
skólans. Næstu árin tók uppeldi
barnanna hug hennar allan, en
þess á milli starfaði hún við
kennslu við hina ýmsu skóla í
Reykjavík.
Birna var listakona og það lék
allt í höndum hennar. Hún gekk
að hverju verki með festu og leysti
það af hendi fyrst og fremst
ánægjunnar vegna. Skipti þá ekki
máli, hvort hún var að sinna börn-
um sínum og nemendum, hlúa að
blómunum eða vinna að öðrum
störfum jafnt utan sem innan
heimilisins.
Það var oftast vor i lífi Birnu.
Skyndilega syrti þó að síðla árs
árið 1976. Þá fékk hún viðvörun og
sjúkdómurinn, sem reyndist síðar
banvænn, gerði vart við sig. Þetta
var reiðarslag og vinir og vanda-
menn fylgdust áhyggjufullir með.
Börnin voru ung og ómótuð og hún
var enn í fullum blóma lífs síns.
Sjálf kvartaði hún aldrei. Hún
gekk í gegnum þetta eins og hvert
annað verk, sem henni var ætlað
og áminnti okkur hin á stundum
fyrir vanþakklæti gagnvart lífinu.
Hún hafði efni á því.
Ef geislar sólarinnar voru ekki
á næsta leiti þá leitaði hún að
þeim sjálf þangað til hún fann þá,
og skugginn var að baki.
Birna fékk mörg tækifæri til að
ferðast bæði utan lands og innan.
Það var hennar viðauki í lífinu,
því að það veitti henni mikla
ánægju, víðsýni og úr hverri ferð
kom hún heim fróðari og reynsl-
unni ríkari.
Við áföll og erfiða lífsreynslu
. skýrist persónuleiki fólks og hafi
einstaklingurinn þrek til að stand-
ast áfallið, þroskast hann samtím-
is. Birna hafði fengið í vöggugjöf
seiglu og dugnað föður síns, en
samtímis mildi og fínleika frá
móður sinni. Skaphöfn hennar var
einnig rík af kærleika og bar hún
ávallt mikla virðingu fyrir sam-
ferðamanninum. Hún hefði getað
gert eftirfarandi orð grísks heim-
spekings (Epiktet) að sínum:
,Ekki bíður sólin þess að hún fái
bænir né áskoranir um að rísa,
heldur skín hún af sjálfsdáðum og
hlýtur allra hylli. Þú skalt ekki
heldur bíða eftir lófataki, hrifn-
ingarhrópum og lofræðum til þess
að gera vel, heldur skaltu gera
góðverk ótilkvaddur. Ávinn þér þá
lyndiseinkunn og tem þér þá hegð-
un, sem þér finnst vert að gæta,
hvort heldur pá ert einn eða með
öðrum.“
Birna var alltaf sjálfri sér sam-
kvæm og tamdi sér virðulega,
hlýja >g 'ágaða framkomu. Hún
átti pað lika til að vera glettin.
Þetta var henni eðlilegt og hún
umgekkst alla á sama hátt. Skipti
þá ekki máli, hvort hún var í
veizlusölum erlendis með tignum
gestum eða í fjallaferð með fjöl-
skyldunni.
Fyrir tæpu ári fór hún í síðustu
ferðina. Dvaldi hún þá í nokkra
daga hjá systur sinni að Brett-
ingsstöðum á Flateyjardal. Þang-
að fór hún í ágústkyrrðinni og
naut lyngsins og litadýrðar eins og
svo oft áður, en nú var það í síð-
asta sinn.
Nokkrum dögum síðar haustaði
enn á ný í lífi hennar. Náttúran
hlýddi sínu kalli samtímis.
Epiktet heldur áfram: „Ég er
alltaf ánægður með það sem skeð-
ur, því að ég veit, að það sem Guð
kýs er alltaf betra en það sem ég
kýs.“
Birna mætti örlögum sínum
sterk og óhagganleg. Síðasta
MORGUNBLADID, FÖSTUDAGUR 21. JÚNÍ 1985 35
haustið hennar stóð í tæpa tíu
mánuði. Það dró af henni smátt og
smátt, en hún gat lengi spjallað
um daginn og veginn, og það var
áberandi, hvað Akureyrarárin
voru henni kær.
Fyrir nokkrum vikum missti
Birna sjónina. Það var eitt síðasta
stigið í þessum miskunnarlausa
sjúkdómi. Þá hófst erfiðasti kafl-
inn fyrir aðstandendur. Fársjúk
gat hún þá lýst því sem hún „sá“.
Hún skynjaði návist hins óráðna
og gaf okkur hinum innsýn þangað
inn. Hún talaði mikið um marglit
og tilkomumikil tjöld og eins og
hún sagði: „Á bak við tjöldin er
mikil birta." Hún varð blind, en
hún leitaði að birtunni og fann
hana. Eftir það lagðist yfir hana
djúpur svefn, en vorið og sumarið
komu á ný.
Tengdafaðir Birnu, Hannes J.
Magnússon, lýsti vorinu eitt sinn á
þessa leið:
„Á meðan grær í brekku blóm
og blærinn strýkur vanga,
við þann hiýja unaðsóm
uni ég daga langa.
Eftir langan, ljósan dag
Ijúfra unaðsstunda
við það sama vöggulag
vil ég þreyttur blunda.“
Úr þessum hendingum má lesa
þá fegurð og hlýju, sem umluktu
Birnu, og vöggulag vorsins hljóm-
aði, þegar hún sofnaði svefninum
langa.
Við drúpum höfði í virðingu og
þökk.
Blessuð sé minning Birnu
Björnsdóttur.
Á Jónsmessunni 1985,
Sigríður J. Hannesdóttir,
Gerður Hannesdóttir,
Hrefna Hannesdóttir.
Fögru lífi er lokið. Á sólríkum
sumardegi, laugardaginn 15. júní
síðastliðinn, lést í Landspítalan-
um frú Birna Björnsdóttir frá Ak-
ureyri eftir langa og erfiða sjúk-
dómslegu. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi, að kynnast þessari
elskulegu og einlægu konu og
eignast vináttu hennar. Hún hafði
til að bera þá eiginleika, sem
ósjálfrátt vöktu þá vissu, að væru
allir slíkum mannkostum búnir,
væri heimurinn betur settur. Þá
var hún gædd slíkri reisn og
glæsileik, að ekki brást henni til
hinstu stundar.
Það var í desember 1976, að
fyrst varð vart við þann sjúkdóm,
sem að lokum varð henni að ald-
urtila. Þá gekk hún undir hættu-
legan uppskurð og virtist ná furðu
góðri heilsu, svo að gekk krafta-
verki næst. Á síðastliðnu ári tóku
veikindin sig upp að nýju og nú
varð engum vörnum við komið. í
þessu langa veikindastríði heyrð-
ist hún aldrei mæla æðruorð, en
var þakklát fyrir þá góðu aðhlynn-
ingu, sem hún hlaut. Velfarnaður
annarra var henni ávallt ofarlega
í huga. Mikla umhyggju og tryggð
sýndi hún Eyfirðingafélaginu í
Reykjavík, sem hún starfaði mikið
fyrir, var ávallt boðin og búin til
þess að leggja fram krafta sína í
þágu >ess félags. í þeim störfum
kom glöggt fram smekkvísi henn-
ar og fágun, sem einkenndu allar
hennar gjörðir.
Á Rveðjustund er mér efst í
huga þakklæti fyrir áralanga vin-
áttu, sem skilur eftir dýrmætar
minningar um sérstæða konu.
Ég og fjölskylda mín vottum
eiginmanni Birnu og bðrnum
þeirra, föður hennar, systrum og
öðrum vandamönnum einlæga
samúð.
Harpa M. Björnsdóttir
Nú, þegar dagur og nótt verða
vart aðgreind og birtan og gróand-
inn ráða ríkjum, kvaddi Birna
þetta jarðlíf. Lát hennar kom
okkur vinum hennar ekki á óvart,
en samt var það svo að okkur
fannst ský draga fyrir sólu.
Leiðir okkar Birnu lágu saman í
Eyfirðingafélaginu í Reykjavík, og
þegar kvennadeild var stofnuð
innan félagsins var hún ein af
stofnendum. Hún vakti strax at-
hygli þessi fallega og hægláta
kona, og við nánari kynni komu
hennar góðu mannkostir í ljós.
Með okkur tókst vinátta og við
áttum saman mikið og gott sam-
starf sem aldrei bar skugga á.
Það hefur alltaf verið mjög
samhentur hópur sem starfað hef-
ur í félaginu og átti Birna ekki síst
þátt í því. Ég veit að störfin með
okkur voru henni mikils virði og
hún vildi alltaf hag félagsins sem
mestan.
Heimilið og fjölskyldan var
henni samt allt. Þar nutu sín best
hennar góðu eiginleikar.
Fyrir tæpum 9 árum sótti sá
vágestur hana heim sem hafði yf-
irhöndina að lokum. En eftir erf-
iða læknismeðferð snéri hún aftur
heim og til starfa í félaginu okkar.
Næstu árin voru henni dýrmæt.
Hún sagði svo oft við mig að mikið
breytti maður mati sínu á gæðum
lífsins eftir að hafa gengið í gegn-
um erfið veikindi. Sjálf mat hún
mest að geta verið heima og hugs-
að um velferð fjölskyldu sinnar og
henni auðnaðist að sjá börnin sin
vaxa upp og verða foreldrum sín-
um til sóma.
Fyrir tæpu ári veiktist hún svo
aftur og nú mátti hinn mannlegi
máttur sín einskis. Samt kom hún
heim um tíma og alltaf skyldi hún
fylgjast með okkar störfum.
Þegar við kveðjum þessa góðu
konu er okkur efst í huga þakkir
fyrir að gefa okkur svo fallegt for-
dæmi með lífi sínu. Það er sá
minnisvarði sem aldrei fellur og
ekkert fær grandað.
Við í Eyfirðingafélaginu vottum
eiginmanni hennar, börnum, öldr-
uðum föður, systrum og ástvinum
hennar öllum okkar dýpstu sam-
úð.
Megi minningin um hana verða
ykkur leiðarljós fram á veginn.
Steinunn Steinsen
Okkur langar til að minnast
með nokkrum orðum okkar góðu
vinkonu Birnu Björnsdóttur er
lést þann 15. júní í Landspítalan-
um í Reykjavík aðeins 49 ára að
aldri.
Birna fæddist og ólst upp á Ak-
ureyri, dóttir hjónanna Sigríðar
Guðmundsdóttur, sem nú er látin,
og Björns Þórðarsonar. Birna átti
tvær eldri systur, Guðrúnu og
Erlu. Á heimili þeirra Björns og
Sigríðar var ætíð gott að koma og
vorum við vinkonur Birnu alltaf
velkomnar og þar mætti okkur
hlýleiki og ástúð sem aldrei mun
gleymast.
Við kynntumst Birnu þegar
skólaganga okkar hófst í Barna-
skóla Akureyrar. Vináttan styrkt-
ist með hverju ári og allar
samverustundir við leik og störf
eru ógleymanlegar. Birna var
skáti í skátafélaginu Valkyrjan á
Akureyri. Þar var hún góður fé-
lagi, fyrst undir leiðsögn foringja
sinna, síðar sem leiðbeinandi
þeirra sem yngri voru. Skátastarf-
ið var henni afar hugleikið öll ár
hennar á Akureyri.
Birna lauk gagnfræðaprófi árið
1953 frá Gagnfræðaskóla Akur-
eyrar. Eftir það hóf hún störf hjá
Kaupfélagi Eyfirðinga í 2 ár. Þá lá
leið hennar til Reykjavíkur í hús-
mæðraskóla. Að nonurn íoknum
hóf hún nám í handavinnudeild
Kennaraskóla Islands og lauk því
vorið 1959.
Birna giftist Heimi Hannessyni
lögfræðingi 1959 og áttu þau þrjú
börn, Hannes f. 1960, Sigríði f.
1963, sem bæði eru í framhalds-
námi, og Magnús f. 1964, sem er
nýstúdent. Alltaf vorum við vin-
konurnar velkomnar á þeirra
myndarheimili en ferðirnar suður
urðu alltof fáar, þótt vináttan
væri jafn styrk og fyrr.
Með Birnu er gengin yndisleg
kona, sem alltaf var jafn róleg,
fáguð og reyndi hvarvetna að láta
gott af sér leiða. Engum duldist að
heimilið og fjölskyldan áttu hug
hennar allan, einkum var þó upp-
eldi öarnanna, þroski og framtíð
þeirra hennar hjartans mál.
Við þökkum elsku Birnu vináttu
og tryggð sem aldrei féll skuggi á.
Blessuð sé minning Birnu
Björnsdóttur.
Kæri Heimir, við vinkonurnar
vottum þér og börnunum, Birni
föður hennar og systrum dýpstu
samúð og biðjum guð að styrkja
ykkur öll.
Valborg, Hólmfríður,
Helga Maggý og Þóra
Næsta haust verða 30 ár liðin
frá því að 40 stúlkur komu saman
í Húsmæðraskóla Reykjavíkur við
Sólvallagötu til að hefja þar nám.
Stúlkur þessar komu hver úr
sinni áttinni víðs vegar af landinu
og voru að sjálfsögðu af öllum
manngerðum, en áttu það sameig-
inlegt að vera ungar og fullar af
bjartsýni á lífið. Ein þessara
stúlkna var Birna Björnsdóttir frá
Akureyri og kom hún til Reykja-
víkur ásamt unnusta sínum,
Heimi Hannessyni, sem var kom-
inn til að hefja lögfræðinám við
Háskóla íslands. Það kom strax í
ljós að Birna var af þeirri mann-
gerðinni sem allir báru traust til
og virtu, auk þess sem hún var
einstaklega vandvirk og góður
nemandi.
í heimavistarskóla þar sem fólk
Petrína Ó. t>orateinsdóttir.
Jón R. Þorsteinsson,
Elísabet I. Þorsteinsdóttir,
Óskar S. Þorsteinsson,
kynnist mjög náið og upp geta
komið vandamál sem þarf að
leysa, koma kostir og gallar þess
fljótt í ljós og þá er ómetanlegt að
kynnast fólki sem aldrei á í illdeil-
um við nokkurn og sem hægt er að
leita til í vanda. Þannig var Birna
þótt hún kynni einnig manna best
að meta glaðværð og glens.
Einn vetur er ekki langur tími.
Má þvi kallast einstakt hvað
margar skólasystranna hafa hald-
ið góðu sambandi og hist reglulega
og það var ekki hvað síst Birnu að
þakka, því hún lét sig aldrei vanta
og voru þessir fundir okkar árlegir
viðburðir. Síðast hittumst við
fyrsta vetrardag sl. Engan óraði
þá fyrir að það yrði í síðasta skipt-
ið sem hún væri með okkur, þó að
hún væri nýstaðin upp úr stórri
skurðaðgerð.
Nú er sú fyrsta úr hópnum horf-
in okkur.
Við vottum Heimi og börnunum,
föður hennar og systrum innilega
samúð og biðjum guð að gefa þeim
styrk.
Skólasystur
Qunnar V. Guðmundsson,
Sigrún Bogadóttir.
Höróur Magnússon,
Sigríöur I. Þorgeirsdóttir.
t
Móöir min, systir og mágkona,
ANNA GRÖNFELDT,
Borgarnssi,
veröur jarösungin frá Borgarneskirkju laugardaginn 22. júní kl.
13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afbeöin en þeim sem vildu minnast
hennar er bent á Borgarneskirkju eöa líknarstofnanir.
Steinþór Grönfeldt,
Þórleifur Grönfeldt, Erla Daníelsdóttir.
t
Eiginkona mín, móöir, dóttir og systir,
BIRNA BJÖRNSDÓTTIR,
Hjallalandi 26, Reykjavík,
sem lést 15. júni, veröur jarösungin frá Bustaðakirkju i dag, föstu-
daginn, 21. júní kl. 15.00.
Heimir Hannesson,
Hannes Heimisson, Björn Þórðarson,
Sigríöur Heimisdóttir, Erla Björnsdóttir,
Magnús Heimisson, Guórún Björnsdóttir.
t
Móöir okkar og tengdamóöir,
ÓLÖF GUOMUNDSDÓTTIR,
Austurvegi 8,
Selfossi,
er andaöist 12. júní, verður jarösungin frá Selfosskirkju laugardag-
inn 22. júní kl. 13.30.
Sörn og tengdabörn.
t
Jarðarför föður okkar,
RAGNARS STEFÁNSSONAR
frá Brimnesi,
Soðagranda 7,
fer fram frá Oómkirkjunni í dag, föstudaginn 21. júni, kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuö
Ásdís Guðný Ragnarsdóttir,
Ástþór Ragnarsson,
Anna Eyvör Ragnarsdóttir,
Stefán Ragnarsson.
t
Alúöar þakkir til allra sem heiöruöu minningu,
JÓRUNNARJÓNSDÓTTUR
frá Smiöjuhóli.
Sérstakar þakkir viljum vlö færa öllu starfsfólki deildar 21a a
Kvennadeild Landspitalans fyrir góöa hjúkrun og hlýju i veikindum
hinnar látnu.