Morgunblaðið - 28.07.1985, Side 14

14 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. JÚLÍ1985
EFTIR ROBERT PALMER
nýjustu plöturnar sem borizt
höfðu frá Ameríku. Einhver kom
með Chess-plötuna The Best of
Muddy Waters og eitthvað eftir
Howlin’ Wolf. Og þar með var ég
viss í minni sök. Næst dró ég mig
aðeins í hlé, uppgötvaði Robert
Johnson og komst í kynni við
Muddy. Ég tók þetta mjög alvar-
lega — þetta sem ég heyrði. Og ég
gerði mér grein fyrir því að ég gat
einungis hlustað á tónlist með
fólki sem tók hana jafnalvarlega
og ég.
R.P.: Þegar þú kynntist þessari
tónlist, fórstu þá aftur að eiga við
gítarinn?
E.C.: Já. Baldry og hinir sátu
bara úti í horni og spiluðu þjóðlög
og „blues" á meðan allir hinir
drukku og komust í vímu. Ég gerði
mér ljóst að þetta væri alveg hægt
— ef maður kærði sig um — að
sitja bara úti í horni og spila án
þess að allir væru að horfa á
mann. Ég sá að það var engin
ástæða að óttast eða vera feiminn.
Svo ég gerði það bara líka.
R.P.: Og hvað spilaðirðu? „Þjóð-
lagablues"?
E.C.: Já, lög eftir Big Bill
Broonzy og Ramblin’ Jack Élliott,
„Railroad Bill“, „Cocaine", en síð-
an varð ég hrifnari af „electric-
blues" og vildi þá bara vera innan
um örfáa útvalda vini. Auðvitað
vorum við einstrengingslegir og
þoldum ekkert annað. Þegar ég
var sautján ára var ég rekinn úr
myndlistarskóla og næstu tvö árin
vann ég mér inn vasapeninga með
líkamlegri vinnu. Á því tímabili
Strax er Eric Clapton tók að leika með hljómsveitinni
Yardbirds árið 1963, komst hann í fremstu röð gítarleik-
ara er flytja létta tónlist sem á almennum vinsældum að
fagna. Á sama hátt og Charlie Parker og fáeinir aðrir
afburða tónlistarmenn er leika af fingrum fram, var
hann hafinn til skýjanna og í Lundúnum blasti hvar-
vetna við veggjakrot aðdáenda hans — svo sem „Clapton er
guð“. Á sama hátt og Parker gerði hann tilraun til að kljást við
smjaður og andlegt álag sem fylgir sköpunarþörfinni með því
að deyfa taugaendana með eiturlyfjum og áfengi. Á þeirri hálu
braut endar margur ævi sína, en Clapton slapp lifandi og getur
því sagt frá reynslu sinni.
Tónlist Claptons hefur ávallt staðist strangar gæðakröfur. Að-
dáendur hans hafa gert til hans allt að því ofurmannlegar
kröfur og komið hefur fyrir að þeim hefur þótt vanta neistann,
en aldrei hafa brigður verið bornar á það að fagmennskan sé
fullkomin. En neistinn er ekki slokknaður. Það er ljóst síðan
tvær nýjustu plöturnar, Money
Sun, komu út.
ERIC Clapton er afar dulur maður
og tregur til að segja frá sjálfum
sér. Það hefur hann verið frá
fyrstu tíð. Undirritaður taldi þó
að það kynni að koma honum
ánægjulega á óvart að ræða við
blaðamann sem hefði meiri áhuga
á tónlist en hneykslismálum enda
kom á daginn að það var rétt at-
hugað. Lengi vel fór hann þó und-
an í flæmingi en loks tókst að fá
hann til að setjast niður og
spjalla.
Hann er enn giftur Patti Boyd
sem hann lokkaði frá fyrri manni
hennar, George Harrison, fyrir
rúmum tíu árum. Um það leyti er
þetta viðtal fór fram var samband
þeirra þó erfiðleikum bundið. „Það
eina sem ég ræði ekki er einkalíf
mitt,“ sagði hann áður en samtalið
fór fram. Eftir að við höfðum rætt
ítarlega um heróínfíkn hans og
misnotkun áfengis áræddi ég að
spyrja um Patti. „Hún er eina
konan sem ég hef raunverulega
elskað," svaraði hann hiklaust.
Þar með var það útrætt mál.
Þegar samtalinu var lokið virt-
ist honum hafa létt. Ekki var laust
við að hann virtist ánægður. „Ég
held að hann sé loksins að sann-
færast um að þrátt fyrir allt hafi
hann ekki sóað lífi sínu,“ sagði
einn samstarfsmanna hans.
R.P.: Segðu mér eitthvað um
Ripley þar sem þú ólst upp.
E.C.: Þaðan eru um fimmtíu km
til London. Þetta er ekki einu
sinni bær — þetta er smáþorp,
umkringt bændabýlum. Þaðan
flytjast mjög fáir. Fólk heldur
áfram að búa þarna, fær sér vinnu
og giftist.
R.P.: Hvernig tónlist hlustað-
and Cigarettes og Behind the
irðu á þegar þú varst að alast upp?
E.C.: í byrjun voru það dægur-
lög, yfirleitt lög sem höfðu haldið
vinsældum sínum frá því í stríð-
inu. „We’ll Meet Again" og þess
háttar, — „melódísk" dægurlög.
Á laugardagsmorgnum var
skemmtiþáttur fyrir börn í út-
varpinu með skrýtna kallinum
Mac frænda. Hann var eldgamall,
einfættur og börn löðuðust að
honum á furðulegan hátt. Hann
spilaði lög eins og „Mule Train" og
í hverri viku setti hann plötur með
Buddy Holly, Chuck Berry eða ein-
hverjum álíka á fóninn. í þessum
þætti heyrði ég fyrst leikinn
„blues". Lagið var eftir Sonny
Terry og Brownie McGhee. Sonny
Terry veinaði og lék á munnhörpu.
Ég varð yfir mig hrifinn. Ég hef
verið svona tíu eða ellefu ára þeg-
ar þetta var.
R.P.: Hvenær sástu gítar í
fyrsta sinn?
E.C.: Fyrsti „rock & roll“-þátt-
urinn sem ég sá í sjónvarpi var
þegar Jerry Lee Lewis var með
„Great Balls of Fire“. Ég gekk af
göflunum. Þetta var eins og að
hitta einhvern utan úr geimnum.
Mér varð ljóst á þessari stundu að
þarna sat ég í þessu þorpi þar sem
ekkert átti eftir að breytast en í
sjónvarpinu var eitthvað sem var
hluti af framtíðinni. Og þangað
vildi ég komast! Reyndar var hann
ekki með gítarleikara en hann var
með bassaleikara, sem lék á Fend-
er Precision-bassa, og ég sagði:
„Þetta er gítar.“ Mér var ekki ljóst
að þetta var bassagítar, ég vissi
bara að það var gítar, og ég hugs-
aði með mér: „Þetta er framtíðin.
Þetta er það sem ég vil.“ Síðan fór
ég að reyna að smíða gítar. Ég
reyndi að skera út kassa í tré en
vissi svo ekki hvernig ég átti að
fara að með það sem eftir var.
Ég bjó hjá afa mfnum og ömmu.
Þau ólu mig upp og þar sem ég var
eini krakkinn í fjölskyldunni var
ég hræðilega dekraður. Ég suðaði í
þeim þangað til þau keyptu handa
mér Presley-gítar úr plasti. Auð-
vitað hélt hann aldrei stillingu en
þá setti ég bara á plötu með Gene
Vincent, stóð fyrir framan spegil
og hermdi eftir honum.
Þegar ég var fjórtán eða fimm-
tán ára gáfu þau mér alvörugítar,
rafmagnsgítar. Það var svo erfitt
að spila á hann að fyrst í stað
þýddi ekki fyrir mig að reyna það.
Brátt fór hálsinn líka að vinda sig.
En mér tókst að framleiða hljóma.
Ég fann E og ég fann A og hélt að
ég hefði uppgötvað eitthvað óvið-
jafnanlegt. Svo hélt ég áfram að
reyna og eftir því sem ég nálgaðist
tvítugsaldur langaði mig meira og
meira að verða listamaður. Bó-
hem-lífið freistaði mín — það
voru reyndar vellystingarnar sem
freistuðu mín fremur en starfið.
Og þegar ég var sextán ára fór ég
að fara til London um helgar. Ég
sótti kaffihús og þar kynntist ég
ýmsu fólki. Sumt spilaði á gítar,
þar á meðal Long John Baldry sem
þá spilaði þjóðlög og blues á tólf
strengja gítar. Á hverju laugar-
dagskvöldi var safnast saman
heima hjá einhverjum til að spila
kynntist ég strák, Tom McGuinn-
ess, sem ætlaði sér að komast í
hljómsveit og ég kunni nægilega
mikið til þess að standast saman-
burð við hann þannig að ég komst
líka í hljómsveitina, The Roosters,
og það átti nú við mann.
R.P.: Hvernig tónlist léku The
Roosters?
E.C.: Við spiluðum „Boom
Boom“ og fleiri lög eftir John Lee
Hooker, „Hoochie Coochie Man“
og eitthvað fleira eftir Muddy,
minnir mig. Við spiluðum yfirleitt
allt sem við komumst yfir á plöt-
um, allt upp í „rock & roll“ eins og
„Slow Down“ eftir Larry Willi-
ams. Svo kom Tom McGuinness
11
■