Morgunblaðið - 28.07.1985, Qupperneq 15

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. JÚLl 1985
1979
Muddy Waters (fyrir miðju) kemur upp á svið-
spilar med Eric Clapton og Albert Lee í ('hicago
Stadium.
með „Hideaway" eftir Freddie
King og á hinni hliðinni var „I
Love the Woman" sem enn þann
dag í dag er með beztu lögum..Það
var í fyrsta skipti sem ég heyrði
tónlist af þessu tagi.
Eric Clapton segir síðan frá til-
drögum þess að hann fór að spila
með Yardbirds. The Roosters áttu
samleið frá því í janúar þar til í
ágúst 1963 en þá gengu Eric Clapt-
on og Tom McGuinness til liðs við
Casey Jones and the Engineers.
Brátt leið það samstarf einnig
undir lok en þá frétti Eric Clapton
af Yardbirds:
E.('.: „The Rolling Stones höfðu
verið að spila í Crawdaddy Club og
þegar þeir fóru annað tóku Yard-
birds við. Ég hafði kynnzt tveimur
strákum úr Yardbirds í einhverj-
um bóhema-partíum og á þeim
tíma höfðu þeir verið að spila
tónlist eftir Django Reinhardt.
Með okkur tókst vinátta. Ég fór til
að hlusta á þá spila í Crawdaddy
Club og gagnrýndi þá óspart, sér-
staklega gítarleikarann. Ég man
nú ekki lengur hvernig það atvik-
aðist, en eina vikuna sat ég og
hlustaði og þá næstu var ég farinn
að spila.
R.P.: f fyrsta skipti sem ég hitti
þig var þegar þú varst að vinna í
Criteria-upptökuverinu í Miami.
Þar var allt vaðandi í eiturlyfjum,
sérstaklega heróíni, og þegar mig
b.ir að lágu allir eins og hráviði
um allt gólf, gjörsamlega „búnir á
því“. Svo birtist þú í gættinni í
gömlum brúnum leðurjakka með
hárið greitt aftur, löðrandi í feiti,
og leizt út eins og þú hefðir ekki
sofið dögum saman. Þú leizt yfir
vígvöllinn og sagðir, eins og við
sjálfan þig: „The boy stood on the
burning deck / Whence all but he
had fled.“ Og þar með varstu far-
inn.
E.C.: Já, við vorum þarna á
þessu hóteli á ströndinni og það
var sama hvaða dóp maður vildi,
það var hægt að fá það í sjopp-
unni. Stelpan sem afgreiddi þar
tók bara við pöntunum. Annað
hvort var maður á uppleið eða
niðurleið, stelpur jafnt sem strák-
ar, og ef maður fékk sér drykk var
það yfirleitt Ripple eða Gallo.
Rótsterkt. Ég man að einhvern
tíma birtist Ahmed (Ertegun,
stjórnarformaður Atlantic Rec-
ords) á svæðinu. Hann tók mig af-
síðis og grét. Hann sagðist vera
búinn að standa í þessum viðbjóði
með Ray (Charles) og að hann
vissi hvernig þetta endaði, —
hvort ég vildi ekki hætta þessu á
stundinni. Ég sagði: „Hvað ertu
eiginlega að tala um maður —
þetta er ekkert mál.“ En auðvitað
hafði hann algjörlega rétt fyrir
sér.
R.P.: Þú hefur sjálfsagt orðið að
komast að þeirri niðurstöðu sjálf-
ur.
E.C.: Ég veit það eiginlega ekki.
Þegar ég byrjaði að taka það
(heróín) spurðu George (Harrison)
og Leon (Russel): „Hvað ertu að
gera? Hvað ætlastu fyrir?" Og ég
svaraði: „Ég ætla mér að ferðast í
gegnum myrkrið, aleinn, og kom-
ast að því hvað þar er að finna. Og
svo ætla ég að koma út úr því hin-
um megin." En það var vandalítið
fyrir mig að segja þetta því að ég
hafði mitt fag, tónlistina, til að
halla mér að. Fyrir fólk sem hefur
ekkert slíkt er þetta stórhættulegt
— sá sem hefur ekkert að halda
sér í hverfur. Það stoðar ekkert að
segja bara: „Ja, þessi ætlar sér að
lenda í þessu, hvað sem hver seg-
ir.“ Það verður einfaldlega að fá
fólk til að staldra við og hugsa
málið.
R.P.: Tónlistin sem þið Duane
áhugasamur nemandi.
yfirspenntir og komnir með al-
gjört ofsóknaræði. Og hljómsveit-
in — hún bara leystist upp. Ég
man eins og það hefði gerzt í gær
að ég var kominn heim til min og
heyrði Bobby Whitlock aka upp
tröðina og öskra á mig að koma út.
Hann sat fyrir utan í bílnum allan
daginn en ég var í felum. Og þar
með hófst ferðin í gegnum myrkr-
ið. Mestallan tímann — þetta voru
næstum því tvö og hálft ár — var
ég þarna í húsinu ásamt vinkonu
minni, og þó að við værum ekki
með neinar nálar fórum við fram
á yztu nöf. Allan tímann var ég
samt með kassettutækið í gangi og
ég spilaði. Það var það sem ég
hafði til að halda mér i. 1 lok þessa
tímabils sá ég að ég var með heilu
kassana af tónlist. Það var eins og
það væri eitthvað sem neitaði að
gefast upp.
komuð með í „Layla“ var í sér-
flokki — nokkuð sem sennilega
gerist ekki nema einu sinni á
ævinni. Fóruð þið í tónleikaferð
eftir að upptökunni var lokið?
E.C.: Ég fór ekki með Duane
heldur Dominos sem fóru i mikið
tónleikaferðalag um Bandaríkin.
Við sönkuðum að okkur glás af
dópi í Miami — heilli glás — og
tókum það með okkur. Svo kynnt-
ist ég prédikaranum frá New
York. Hann var giftur einni stelp-
unni í The Ronnettes. Hann spurði
hvort hann mætti fylgjast með
okkur dálítinn tíma. Ég fann til
andlegs skyldleika með þessum
manni en brátt fór hann að djöfl-
ast í mér út af dópinu. Ég varð
gjörsamlega miður mín og eftir
viku ferðalag tók ég ailt sem ég
var með og sturtaði því niður í
klósettið. Én þá fór ég auðvitað
bara til hinna strákanna og fékk
hjá þeim.
Þegar ferðinni var um það bil að
ljúka var hljómsveitin orðin of-
boðslega illa farin, alveg á kafi í
þessu. Svo fórum við til Englands
og ætluðum að taka upp aðra
plötu, en hún fór í vaskinn áður en
við vorum hálfnaðir, — við vorum
R.P.: Það hefur sennilega verið
þetta sem hélt í þér lífinu.
E.C.: Mér stóð nákvæmlega á
sama um afleiðingarnar. Tilhugs-
unin um að deyja fór ekkert fyrir
brjóstið á mér. Þegar þetta var
ofbauð mér ekki sú tilhugsun að
deyja af völdum eiturlyfja. Þegar
Jimi (Hendrix) dó grét ég heilan
dag af því að hann hafði skilið mig
eftir. En eftir því sem ég eldist,
eftir því sem ég upplifi meira,
verður dauðinn raunverulegri,
eitthvað sem ég kæri mig ekki um
að nálgast of snemma.
R.P.: Svo er það árið 1973 að
Peter Townshend skipuleggur
tónleika í Rainbow í London með
þér, Ron Wood, Steve Winwood og
fleirum.
E.(’.: Ég tók þátt í þessu þvert
gegn vilja mínum. í rauninni var
ég þar eiginlega ekki. Townshend
stóð algjörlega fyrir þessu og mér
var ekki Ijóst hvað ég hafði gert til
að verðskulda það að vera með.
Ástæðan var einfaldlega sú að
hann er mannvinur sem þolir ekki
að horfa upp á fólk eyðileggja líf
sitt. Það virtist ekki skipta hann
neinu máli hvort ég vildi þetta eða
ekki. Hann stóð í þessu til að fá
B 15
mig til að skilja það einhvern tíma
að einhver kærði sig um mig. Ég
mun alltaf standa í þakkarskuld
við hann vegna þessa.
R.P.: Hafi þetta ekki orðið til
þess að reisa þig við, hvað var það
þá?
E.C.: Carl Radle sendi mér band
þar sem hann spilaði ásamt Dick
Sims og Jamie Oldaker í Tulsa. Ég
hlustaði á það og spilaði með og
það var stórkostlegt. Ég sendi
honum skeyti þar sem stóð: „Er
enn í lausu lofti — höldum sam-
bandi.“ Einhvern tíma upp úr því
fór ég að rétta við.
R.P.: Og síðan kom 461 Ocean
Boulevard, endurfæðingarplatan.
Ertu ánægður með hana?
E.C.: Já, mjög svo. Mig hafði
langað til að spila „Willie and the
Hand Jive“ frá því ég var krakki
og lagið hans Robert Johnson
(„Steady Rollin’ Man“) og „Moth-
erless Children" álíka lengi.
George Terry var þarna (í Miami)
og á meðan við vorum að bíða eftir
því að hljómsveitin kæmi frá
Tulsa spilaði hann fyrir mig Bob
Marley-plötuna, Burnin’ og „I
Shot the Sherrif" var á þeirri
plötu. Ég var hrifinn af laginu og
við spiluðum það en mér fannst
það ekki eiga heima á þessari
plötu. Það var þá frekar að það
ætti að vera á sérstakri plötu. Mér
fannst þetta ósanngjarnt gagn-
vart Bob Marley og taldi að það
væri of mikill hvítingjabragur á
þessu hjá okkur eða eitthvað í þá
áttina. Sýnir hvaða vit maður hef-
ur á þessu. Þegar ég kom síðan til
Jamaica var fullt af fólki sem lét í
Ijós hrifningu sina af því að þarna
fengi það tækifæri til að skoða
Bob Marley í nýju ljósi, og sjálfur
var Bob Marley mjög vinsamlegur.
R.P.: Hljómsveitin þín í Tulsa
gat spiiað hvað sem var — hvort
sem það var „reggae", „blues“ eða
popp. Hvað varð af þeirri hljóm-
sveit?
E.C.: Um það leyti sem hún
hætti var okkur farið að ganga illa
ög ég var í forsvari. Ég reyndi að
halda mér á mottunni en ég drakk
svona tvær flöskur á dag, bara það
sterkasta sem ég náði í. Innan
hljómsveitarinnar var ríkjandi
mikil spenna og henni var beint
gegn mér. Þá réð ég Albert Lee.
Við urðum vinir og þá myndaðist
klofningur milli þessara tveggja
Englendinga og strákanna frá
Tulsa. í lok þessarar tónleikaferð-
ar — ég held þetta hafi verið 1978
— rak ég allt liðið. Og ekki nóg
með það — ég sagði þeim ekki einu
sinni frá því. Ég rak þá með því að
senda þeim símskeyti. Carl sá ég
aldrei framar. Hannn hafði á ein-
um tíma bjargað mér, þegar hann
sendi mér bandið, og ég sneri baki
við honum. Og Carl dó. Ég held að
það hafi verið af völdum eitur-
lyfja. Ég kenni mér um það að
nokkru leyti og ég verð að lifa með
því.
R.P.: Bobby Whitlock er söngva-
höfundur í Nashville, er það ekki?
Og nýlega las ég um það að Jim
Gordon hefði verið dæmdur fyrir
að myrða móður sína. Ég frétti að
þú værir einn örfárra sem hefðu
sett sig í samband við hann og
reynt að veita honum stuðning.
E.C.: Ég reyndi það. Þegar ég
var síðast í Los Angeles gerði ég
ítrekaðar tilraunir til að afla mér
upplýsinga um hvernig hægt væri
að komast inn og hitta hann að
máli. En þegar ég talaði um það
við Jim Keltner (trommuleikara)
sagði hann að það þýddi víst ekk-
ert, þeir gæfu honum svo mikið
Thorazine að hann vissi lítið um
það sem væri að gerast.
R.P.: Næsta hljómsveit var ein-
göngu skipuð Englendingum.
Varstu búinn að fá nóg af þessum
óðu Ameríkönum?
E.C.: Tilhugsunin um enska
heiðursmenn var léttir. Þeir voru
ekki metnaðargjarnir. Þá langaði
bara til að spila góða tónlist og
það gekk ágætlega í ákveðinn
tíma. Því miður var ýmislegt sem
þeir gátu ekki gert. T.d. það að
spila „blues“. Ég býst við að ég
hafi setið á mér og látið lönd og
leið vissa tónlist sem ég hélt að
hljómsveitin réði ekki við. En þeir