Morgunblaðið - 04.09.1985, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. SEPTEMBER 1985
+
Eiglnkonamín,
BERGÞÓRA ELVA ZEBITZ,
Bræðraborgarstíg 13,
Reykjavík,
lést i Borgarspítalanum laugardaginn 31. ágúst.
Guðmundur Eggertsson.
útför móður okkar,
LAUFEYJAR JÓHANNESDÓTTUR,
fyrrum húsfreyju í Víðigerði,
Eyjafirði,
veröur gerö fró Grundarkirkju, laugardaginn 7. september kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á líknarstof nanir.
Hólmfríður H. Thorarinssen,
Kristín Hannesdóttir,
Haraldur Hannesson,
Kristján Hannesson.
+
Móðir okkar tengdamóöir og amma,
NANNA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Hóli, Stöövarfirði,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 5. september
kl. 16.30.
Þeim sem vilja minnast hennar er vinsamlegast bent á Sólheima í
Grímsnesi.
Hjördís Stefánsdóttir,
Guömundur Stefánsson,
Arthur Stefánsson,
Carl Stefánsson,
Stefán Stefánsson,
barnabörn
Berta Stefánsdóttir,
Maggý Ársælsdóttir,
Helga Þorsteinsdóttir,
Ásta Tómasdóttir,
Ragnheiöur Pálsdóttir,
barnabarnabörn.
+
Eiginkona mín, móöir, tengdamóöir, amma og langamma,
ÞORBJÖRG GUÐRÚN GUÐLAUGSDÓTTIR WIUM
Drápuhlíö 15,
sem andaöist 23. ágúst sl.,veröur jarösungin frá Fossvogskirkju
fimmtudaginnö.septemberkl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaóir, en þeim sem vildu
minnast hennar er bent á Hjartavernd.
Fyrir hönd f jölskyldunnar,
Páll H. Wium.
+
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir, afi og langafi,
ÁRNI ÖGMUNDSSON,
Galtafelli, Hrunamannahreppi,
verður jarösunginn frá Hrepphólakirkju föstudaginn 6. september
kl. 14.00.
Guörún Guömundsdóttir,
Áslaug Árnadóttir, Agnar Haraldsson,
Herdís Árnadóttir, Hannes Bjarnason,
Margrát Árnadóttir,
Svavar J. Árnason, Hrafnhildur Magnúsdóttir,
Hjalti Árnason, Guörún Hermannsdóttir,
Jónína G. Ögmundsdóttir, Magnús ögmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+ Ástkær eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og af i,
HERLUF POULSEN,
Hraunbrún 40, Hafnarfiröi,
veröur jarösunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði fimmtudaginn 5.
septemberkl. 15.00. María Poulsen,
Eyrún Jörgensen, Bergur Jörgensen,
Ásbjörg Elíasen, Doron Elíasen,
Elín Park, Phillip Park,
Hervör Poulsen, Páll Poulsen, Björn Vilbergsson,
og barnabörn.
+
Eiginmaður minn,
JÓN HJARTARSON
frá Sæbergi,
V-Húnavatnssýslu,
veröur jarösunginn frá Fossvogskapellu föstudaginn 6. september
kl. 10.30.
Fyrir hönd barna, tengdasonar og barnabarna,
Lilja Eiríksdóttir.
Minning:
Erla Axelsdóttir
Fædd 19. aprfl 1924
Dáin 25. ágúst 1985
Sumu fólki virðist vera gefin
meiri lífsorka en aðrir fá í sinn
hlut. Hvar sem þetta fólk kemur
sópar að því og öll verk sín vinnur
það af feiknarkrafti. Þegar slíkar
manneskjur hverfa af sjónarsvið-
inu munar mikið um þær vegna
þess hve mikið rúm þær tóku í
lifanda lífi.
Erla Axelsdóttir er ein úr hópi
þessa fyrirferðarmikla fólks. Öll
framkoma hennar og þau verk sem
hún vann einkenndust af sömu
lífsorkunni og þðrf fyrir að finna
henni farveg.
Erla hafði unun af því að gefa
og lengstum var hún aflögufær.
Jafnvel eftir að hún var orðin veik
vildi hún miðla öðrum af reynslu
sinni í baráttunni við skæðan sjúk-
dóm. Opinskátt viðtal birtist við
hana í tímaritinu Mannlífi nú í
sumar og vakti athygli margra.
Þar ræðir hún í einlægni um líf
og dauða og um angistina sem
hlýtur að grípa manneskju sem
finnur líf sitt fjara út. Slíkar
hugsanir vilja flestir eiga einir en
Erlu datt í hug að einhverjum yrði
fróun í að lesa lýsingu hennar og
e.t.v. gæti það létt byrðar einhvers
sem stæði í sömu sporum. Á þenn-
an hátt gat hún enn gefið af sjálfri
sér þótt fársjúk væri.
Við, nágrannakonur Erlu við
Brekkugötu í Hafnarfirði og fjöl-
skyldur okkar, þökkum fyrir að
hafa fengið að vera henni sam-
ferða stuttan spöl. Fólkinu hennar
sendum við einlægar samúðar-
kveðjur.
Jóhanna Kristófersdóttir,
Sesselja Zophaniasdóttir,
Þórunn Blöndal.
Erla Axelsdóttir og Einar Ingi-
mundarson fluttu til Siglufjarðar
vorið 1952. Það ár var Einar skip-
aður bæjarfógeti á Siglufirði.
Siglufjörður var heimili þeirra og
starfsvettvangur í tæpan hálfan
annan áratug eða til ársins 1966,
er Einar tók við embættum sýslu-
manns í Gullbringu- og Kjósar-
sýslu og bæjarfógeta í Hafnarfirði.
Þessi ungu hjón, Erla og Einar,
fóru ekki erindisleysu til nýrra
heimkynna. Þau komu til bæjarins
að vori - og þeim fylgdi vorhugur.
Lífsviðhorf þeirra var í ætt við
gróandann, sem var að vakna af
vetrardvala í umhverfinu. Hugur
þeirra og viðmót allt var hlaðið
trú á byggðarlagið, fólkið, sem þar
bjó og framtíðina. Þau féllu ekki
aðeins inn í það samfélag, sem
fyrir var. Þau urðu leiðandi afl,
sem hvarvetna hafði áhrif til góðs.
Erla og Einar urðu fljótt vin-
mörg á Siglufirði. Þau tóku þátt í
margvíslegu félagsstarfi, ekki sízt
á vegum Sjálfstæðisflokksins. Erla
var einn af stofnendum Sjálfstæð-
iskvennafélags Siglufjarðar, sat
lengi í stjórn þess og vann samtök-
um sjálfstæðisfólks á staðnum allt
hvað hún mátti, meðan hún bjó
nyrðra.
Það þóttu tíðindi í íslenzkum
stjórnmálum þegar Einar Ingi-
mundarson, frambjóðandi Sjálf-
stæðisflokksins, vann Siglufjörð,
sem þá var einmenningskjördæmi,
í þingkosningum 1953. Sá sigur var
ekki sízt persónulegur sigur Ein-
ars, sem átti fylgi að fagna langt
út fyrir flokksraðir. En hlutur
Erlu, konu hans, sem stóð sívökul
að baki hans í baráttunni, var
stærri en flestir gerðu sér grein
fyrir.
Erla og Einar áttu góð ár á
Siglufirði meðal vina. Þau settu
svip á bæinn. Þau unnu honum
vel. Störf þeirra verða ekki tíunduð
hér og nú. En þeir sem leggja leið
sína um fyrstu jarðgöngin í vega-
kerfi landsins, um fjallið Stráka,
njóta árangurs, sem rekja má að
drjúgum hluta til þingmennsku
Einars Ingimundarsonar.
Erla Axelsdóttir var hreinskipt-
in og hreinskilin í samskiptum
sínum við annað fólk. Hverskonar
sýndarmennska var henni þvert
um hug. Viðmót hennar var hið
sama, hvort sem í hlut áttu betur
settir eða hjálparþurfi. Hún sagði
það sem henni bjó í brjósti - og
það eitt. Hún lét engan troða sér
um tær, en þeim, sem höllum fæti
stóðu, sýndi hún hlýju, hjálpsemi
og hvatningu.
Siglfirðingar, heima og heiman,
minnast hennar með þakklátum
huga. Þeir árna henni fararheilla
á vegferð sem okkar allra bíður.
Megi hún mæta vori og gróanda í
nýjum heimkynnum, þar sem sól
almættisins skín ofar Hólshyrnu
vona og trúar.
Einari og börnum þeirra hjóna
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum þeim styrks á
stundu sorgarinnar.
Stefán Friðbjarnarson
Erla Axelsdóttir var fædd hér í
Reykjavík 19. apríl 1924, dóttir
Axels Böðvarssonar, bankaritara,
og konu hans, Margrétar H.
Steindórsdóttur. Föðurætt Erlu er
vel þekkt á Akranesi og víðar, en
afi hennar var Böðvar Þorvalds-
son, sem var þekktur kaupmaður
og útgerðarmaður fyrir síðustu
aldamót, en bróðir Axels, Harald-
ur, tók þar við og varð landskunn-
ur maður. Kona Böðvars, föður-
amma Erlu, var Helga Guð-
brandsdóttir frá Hvítadal.
Móðurforeldrar hennar voru
hjónin Steindór Jóhannesson,
kennari á Vopnafirði, og síðar
Siglufirði, og Guðrún Pálsdóttir
frá Siglufirði. Margrét, móðir
Erlu mun fædd á Siglufirði. Erla
átti einn bróður, Björn, sem var
útlærður matreiðslumaður, en er
nú látinn fyrir nokkrum árum.
Margrét Steindórsdóttir lifir
þannig bæði börn sín, en hún býr
enn að Hólavallagötu 5.
Hinn 24. júní 1949 giftist Erla
Einari Ingimundarsyni, fyrrver-
andi alþingismanni og núverandi
bæjarfógeta í Hafnarfirði. Þau
eignuðust þrjú börn: Valdisi, f. 21.
janúar 1950, hjúkrunarnema, gift
Gunnari Aðalsteinssyni, lögfræð-
ingi, fulltrúa á skrifstofu bæjar-
fógeta í Hafnarfirði, Ingimund,
bæjarlögmann í Hafnarfirði, f. 25.
maí 1953, kvæntur Guðrúnu Hildi
Ragnarsdóttur, hjúkrunarfræð-
ingi, og Ingveldi Þuríði, f. 29. apríl
1959, lögfræðing, borgarfógeta-
fulltrúa í Reykjavík. Hún býr með
Ársæli Friðrikssyni, háskóla-
nema.
Það mun hafa verið á árunum
1934—36, sem þau hjónin Axel og
Margrét byggðu hús sitt á Hóla-
vallagötu 5. Erla hefur þá verið
10—12 ára telpa, en ég bjó þar í
næsta nágrenni á Hólavöllum. Áð-
ur var heimili þeirra þar skammt
frá. Haustið 1935 varð ég bekkj-
arbróðir Einars Ingimundarsonar
og sátum við saman eftir það þar
til menntaskólanámi lauk.
Erlu þekkti ég þannig frá því
hún var barn eða áður en hún
fluttist á Hólavallagötuna, en
nokkur samgangur var á milli
heimila okkar, þar sem feður
okkar höfðu verið bekkjarbræður í
skóla og héldu vináttu og kunn-
ingskap meðan báðir lifðu. Minnt-
ist ég hennar sem lítilla
ljóshærðrar telpu i boltaleik á
Landakotstúninu með yngri systk-
inum mínum, en ég var þá orðinn
það stálpaður, að hún sem var sjö
árum yngri tók lítinn þátt í leikj-
um okkar sem eldri vorum.
Það var því fyrst eftir að Erla
giftist vini mínum, Einari Ingi-
mundarsyni, sem til vináttu stofn-
aðist milli heimila okkar, enda
höfðum við Einar þá um langt
skeið verið óaðskiljanlegir vinir og
félagar og skólabræður, fyrst í
menntaskóla og síðan í sömu deild
í Háskóla. Við kvæntumst um
svipað leyti og börn okkar voru á
svipuðu reki og gengu í sama
skóla, og þótt konur okkar þekkt-
ust lítið stofnaðist fljótt til vin-
áttu milli heimila okkar, sem
haldist hefur órofin til þessa dags,
þótt vík hafi stundum verið milli
vina, sérstaklega meðan þau hjón,
Einar og Erla, bjuggu á Siglufirði,
en þar var Einar bæjarfógeti um
13 ára skeið.
Þannig kynntumst við því fljótt
hvern mann Erla hafði að geyma.
Hún var sérstaklega fríð kona,
heldur í hærra lagi, grannvaxin,
ljóshærð og skipti vel litum. Erla
var ákveðin f skoðunum og rök-
ræddi um menn og málefni af
festu og rökfimi. Hún var sérstak-
ur höfðingi heim að sækja og þau
hjón bæði. Sérstaklega eru okkur
hjónunum minnisstæðar tvær
ferðir til Siglufjarðar, þar sem við
heimsóttum bæjarfógetahjónin og
nutum gistivináttu þeirra. í bæði
skiptin var okkur tekið tveim
höndum og veitt rausnarlega í
mat og drykk. Einnig vorum við
heppin með veður meðan við
dvöldumst hjá þeim og er mér sér-
staklega minnisstæð gönguför upp
í Hvanneyrarskál í sólskini og
sunnanblæ. Slíkar minningar
gleymast ekki meðan maður lifir.
Margar ánægjustundir höfum
við átt á heimili þeirra hjóna,
bæði áður en þau fluttu til Siglu-
fjarðar og eftir að þau komu aftur
suður, og ávallt mætt sömu hlýj-
unni og gestrisninni og alúðarvið-
tökum.
Eitt er það atriði, sem rétt er að
draga hér fram og sýnir skapfestu
og dugnað Erlu Axelsdóttur, að
hún tók sig til á sextugsaldri, þeg-
ar bðrn hennar voru á legg komin,
og innritaðist í öldungadeild
Menntaskólans við Hamrahlíð og
lauk þaðan stúdentsprófi árið
1978. Á æskuárunum hafði hún
stundað nám í Gagnfræðaskóla
Reykvíkinga.
Erla sýndi það best í veikindum
þeim, sem urðu henni að fjörtjóni,
hve kjarkur hennar og æðruleysi
reyndist mikill. í júníhefti tíma-
ritsins „Mannlíf" birtist langt við-
tal við Erlu, þar sem rætt var við
hana um sjúkdóminn og dró hún
þar enga dul á að hún gengi með
ólæknandi krabbamein. Margur
maðurinn og konan komst við af
að lesa þá grein og dáðust að þreki
hennar og hugprýði. Margt
manna, sem vissu að ég var kunn-
ugur þeim hjónum, hafa haft orð á
því við mig, hve Erla sýndi
óvenjulegan manndóm og æðru-
leysi í því viðtali við blaðamann-
inn. Helsjúk hélt hún áfram að
vinna, vitandi að hverju dró, og lét
engan bilbug á sér finna. Nú fyrir
nokkrum vikum heimsóttu þau
hjón okkur og var þá Erla greini-
lega orðin langt leidd, en eftir sem
áður létt og glöð í tali og hafði
engar áhyggjur af sjálfri sér svo
finnanlegt væri. Allur hennar
hugur snérist um velferð eigin-
manns og barna. Allt hennar lífs-
hlaup mun fyrst og fremst hafa
beinst að velferð þeirra.
f dag kveðjum við Erlu hinstu
kveðju. Hún er kvödd með þakk-
læti fyrir langa vináttu og við
hjónin sendum aldraðri móður
hennar, manni hennar og bðrnum
innilegar samúðarkveðjur.
Guðmundur Pétursson
Mistök
Mistök urðu hér í blaðinu í gær
er birt voru eftirmæli um Baldvin
Sveinsson frá Álfatröðum, en nafn
hans misritaðist í fyrirsögninni og
grein Gunnlaugs Péturssonar, sem
hann skrifaði og birt var á útfar-
ardegi hins látna, birtist aftur. Á
þessum mistökum biðst blaðið af-
sökunar.