Morgunblaðið - 11.10.1985, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR11. OKTÓBER1985
Minning:
Jón Arason héraðs
dómslögmaður
Fæddur 15. apríl 1928
Diinn 27. september 1985
Meðal þeirra sem luku stúdents-
prófi árið 1948 voru nokkrir ungir
menn, sem komu úr Gagnfræða-
skóla Reykvíkinga í fimmta bekk
Menntaskólans og mynduðu sér-
bekk. Þessir félagar voru fáir en
samstilltur hópur. 1 hópi þeirra
var Jón Arason, sem í dag er bor-
’ inn til grafar. Jón átti mikinn þátt
í þeirri glaðværð, sem ríkti í hópn-
um, enda hafði hann mikla kímni-
gáfu. Jón var vinur vina sinna, en
þó mannblendinn, hafði áhuga á
umhverfi sínu, einkum því, sem
var óvenjulegt eða sérkennilegt.
Hann hafði góða tónlistargáfu, gat
leikið flest af fingrum fram, en
stundaði ekki nám á því sviði. Á
heimili hans, á Þórsgötu 25, var
gamalt, lítið orgel, sem hann undi
sér við timunum saman.
Eftir stúdentspróf skildu leiðir,
sem eðlilegt er. Jón lauk lögfræði-
prófi við Háskóla íslands, stundaði
síðan ýmsa vinnu, vann m.a. hjá
Eimskipafélagi íslands uns hann
" opnaði fasteignasölu en stundaði
jafnframt lögfræðistörf. Jón
ávann sér traust þeirra, sem skiptu
við hann og heiðarleiki hans létti
mörgum skrefin í sínum örlaga-
riku fasteignakaupum.
Jón var glaður og kátur, en ekki
alltaf. í gleðinni var oft óvissa,
stundum leiðartap. Óvissa Jóns
var oft mikil. Um tíma las hann
nokkuð í ritum er skyldu skýra
tilgang lífsins, t.d. rit Helga Péturs
o.fl. Líf Jóns var oft stormasamt
•' og oft brustu stíflur, en hann hélt
þó velli uns að leiðarlokum kom.
Við bekkjarbræður Jóns kveðj-
um hann nú. Það verður varla gert
án þess að minnast móður hans,
hinnar sterku og traustu konu, Ásu
Aðalmundardóttur, sem lést fyrir
nokkrum árum. Við kveðjum góð-
an dreng og sendum eiginkonu,
dóttur og nánustu ættingjum hans
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Bekkjarbræður
Mínir vinir fara fjöld,
, feigðin þessa heimtar köld;
ég kem eftir, kannski í kvðld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og
syndagjöld.
Fyrir skömmu sátum við fjórir
skólafélagar og bekkjarbræður við
borð og höfðum þá spilað saman
vikulega nær óslitið í fjörutíu ár.
Við lékum okkar saman, við bröll-
uðum saman og við eltumst sam-
an. Á vináttu okkar bar aldrei
neinn skugga. En nú eru tveir
okkar ekki lengur í tölu lifenda.
Einar Viðar lést fyrir rúmu ári og
Jón Arason andaðist 27. septem-
ber sl. eftir alvarlegt hjartaáfall;
hafði hann legið nokkrar vikur án
þess að komast til meðvitundar.
Það má með sanni segja að enginn
veit sína ævina fyrr en öll er.
Báðir þessir vinir okkar hefðu
að ósekju mátt bíða með það að
leggjast undir svörðinn, þeim lá
ekkert á, þeir voru ekki að missa
af neinu, moldin beið þeirra eins
og okkar hinna, sem eftir lifum.
Og grasið sömuleiðis. Hvers vegna
liggur mönnum á?
Jón Arason var fæddur 15. apríl
1928 á Ytra-Lóni á Langanesi og
voru foreldrar hans Ari Jóhann-
esson bóndi þar og kennari og
kona hans, Ása Aðalmundardóttir
frá Eldjárnsstöðum á Langanesi.
Þau hjónin fluttust til Reykjavík-
ur og andaðist Ari 1938, þá fimm-
tugur að aldri, frá fimm börnum.
Þá var Jón tíu ára gamall, en hann
var yngstur systkina sinna fjög-
urra og eru þau öll enn á iífi.
Það má fara nærri um að það
var mikið áfall fyrir Ásu þegar
Ari andaðist. Því þá hafði hún
ekki einungis misst ástvin sinn
heldur stóð hún ein uppi með
börnin fimm og hefur þá oft verið
þröngt í búi eins og títt var á ís-
lenskum alþýðuheimilum í þá
daga og ekki síst þegar sjálf fyrir-
vinnan féll frá. En af mikilli
þrautseigju tókst Ásu að koma
börnum sínum til manns og halda
þeim myndarheimili á Þórsgötu
25, þar sem hún bjó allt til dauða-
dags, en hún andaðist fyrir tveim-
ur árum á tíræðisaldri.
Það er ekki ofmælt að það var
einkar kært með þeim mæðginum
Ásu og Jóni, hann var einu sinni
litli drengurinn hennar og var hún
alla tíð vakin og sofin við að gæta
hans og hlúa að honum í hvívetna.
Og á heimili Ásu vorum við bekkj-
arfélagarnir ætíð aufúsugestir og
þar var tekið í spil bæði á mennta-
skólaárum og stúdentsárum allt
þar til Jón stofnaði eigið heimili.
Ása var mikil heiðurskona og vilj-
um við minnast hennar á þessari
stundu með þakklæti fyrir hlýhug
hennar og velvild.
Jón var einn af mörgum skóla-
félögum í árganginum 1948 frá
Menntaskólanum í Reykjavík. Nú
eru margir okkar fallnir í valinn
og hringurinn þrengist. Jón lagði
stund á lögfræði og lauk hann
Minning:
Ingibjörg Örnólfsdöttir
13. september sl. fór fram jarð-
arför vinkonu okkar í Verka-
, ,kvennafélaginu Framsókn.
Náttúran skartaði sínum feg-
urstu haustlitum og féll það vel
við fagran söng, sem hljómaði í
kirkjunni við útför hennar.
Ingibjörg var sú manngerð, sem
aldrei lét sér falla verk úr hendi
og var ætíð reiðubúin er til hennar
var leitað hvort sem um var að
ræða félagsstörf, árleg sumar-
ferðalög félagsins eða vinna fyrir
basar, sem og fleira, alltaf var
jafngott að leita til hennar og
samstarfið lærdómsríkt og gott.
f sumarferðalögum Verka-
kvennafélagsins Framsóknar naut
hún sín vel með léttri kímni og
ekki síður gaman þegar um söng
var að ræða í rútum, þá smitaði
hún vel út frá sér enda kunni hún
mikið af ættjarðarlögum og
þekktum dægurlögum.
Ingibjörg var með afbrigðum
sannur verkalýðssinni og var sæti
hennar vel skipað í stjórn
Verkakvennafélagsins Framsókn-
ar. Sérstaka tryggð tók hún við
basar félagsins og var framlag
hennar höfðinglegt. Hún naut
þess hjartanlega að fara með
glaðning fyrir jól til eldri félags-
kvenna, komu þá vel í ljós mann-
kostir hennar og umhyggja fyrir
þeim sem minna máttu sín.
Eftir að Ingibjörg missti heils-
una vorið 1980 höfðum við oft
samband hvor við aðra og rifjuð-
um upp góðar stundir frá sameig-
inlegum gleðistundum innan og
utan stjórnarinnar.
Hér vil ég nota tækifærið og
færa henni þakklæti fyrir sam-
starfið í stjórn félagsins og kærar
kveðjur frá okkur sem með henni
voru. Sem þakklæti og í virð-
ingarskyni við Ingibjörgu var hún
ásamt 7 konum gerð að heiðursfé-
laga á 70 ára afmæli Verka-
kvennafélagsins Framsóknar í
október 1984.
Að endingu sendi ég börnum
hennar og ættingjum samúðar-
kveðjur. Helgu minni sendi ég vin-
arkveðjur og gleymi ekki tryggð
hennar og góðu samstarfi sem ég
átti með henni á skrifstofu félags-
ins.
Stjórn og félagskonur Verka-
kvennafélagsins Framsóknar
sendir börnum Ingibjargar og
ættingjum innilegar samúðar-
kveðjur.
Minningin um hana lengi lifi.
Þórunn Valdimarsdóttir
Minning:
Jóhann Eiríksson
Fsddur 25. október 1893.
Dáinn 29. september 1985.
»Nú breiðist yfir hauður græna grund
nú gráta blómin dagsins liðna stund
En lengst í vestri gullinn geisli skín,
þargeymist hulin vonarstjarnan mín.“
Jóhann Eirfksson er fluttur yfir
landamærin og minningarnar um
góðan mann koma i hugann.
Tryggð hans og vinátta var slík
að lengi verður munað. Hann kom
til foreldra minna í Voga sumarið
1915 sem kaupamaður, en um
haustið var ég skírð og var Jóhann
skírnarvottur. Hann minnist þess
oft að hann væri guðfaðir minn.
Jóhann dvaldi nokkur ár í Nor-
egi og þaoan sendi hann erindi það
sem þessar línur hefjast á.
Bréfaskriftir voru tíðar milli
hans og foreldra minna á þessum
árum og raunar alla tíð. Jóhann
hafði fallega rithönd og var létt
um að skrifa og ætíð var undir-
skriftin sú sama: „ykkar einl. Jóh.
Eiríksson".
I Reykjavík fann Jóhann sína
„vonarstjörnu“, Helgu Björnsdótt-
ur. Þau bjuggu á Háteigsvegi 9.
Þar nutum við frændsystkinin frá
Vogum mikillar gestrisni og hlýju,
sem við þokkum af heilum huga.
Okkar kæru Helgu og fjölskyldu
hennar sendum við innilegustu
samúðarkveðj ur.
Bára Sigfúsdóttir
laganámi við Háskóla íslands
1954. Honum sóttist námið vel
þótt hann legði ekki of hart að sér,
því hann hafði góða námshæfi-
leika og var greindur að eðlisfari.
Eftir laganámið vann hann um
skeið hjá Eimskipafélagi íslands
sem gjaldkeri og þar eignaðist
hann marga vini sem hann batt
mikið traust við, en árið 1963
stofnaði hann eigin lögfræðistofu
og fasteignastofu, sem hann gaf
heitið Fasteignaval og rak hana til
dauðadags.
Á skólaárum sínum eignaðist
Jón dótturina Þórdísi með Ólöfu
Jónsdóttur og er hún eina barn
hans. Jón var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Halla Bergþórs-
dóttir. Þau skildu. Síðari kona
Jóns er Margrét Jónsdóttir sem
lifir mann sinn og voru þau hjón
mjög samhent.
Það er erfitt að lýsa öðrum
mönnum og enginn þekkir annan
fullkomlega en torveldast er að
lýsa af sanni þeim sem maður hef-
ur átt að vini í fjörutíu ár því
hann verður hluti af manni sjálf-
um og samgróinn vitundunni. Víst
er um það að Jón var góður dreng-
ur og hann var vandaður maður,
og varð aldrei á í messunni þótt
um hendur hans færu oft tölu-
verðir fjármunir. Hann var orð-
heldinn og greiðvikinn. Og mikill
var hann vinur vina sinna. Hann
var kíminn og hafði iðulega á vör-
um hnittilegar athugasemdir um
menn og málefni sem ávallt voru
lausar við illkvitni. Jón var list-
hneigður þótt fáum væri það ef til
vill kunnugt, hann lék af fingrum
fram á píanó og gítar lög og tóna
án þess að hafa fengið nokkra til-
sögn að því er við best vitum. Því
miður ræktaði hann ekki þessa
náttúrugáfu sína sem skyldi. Og
þess má geta að Jón var afburða
spilamaður. Hann var um langt
skeið einn af bestu bridgespilurum
landsins og um tíma í landsliðinu
og keppti bæði heima og erlendis.
Jón var skapstór og tillfinn-
ingaríkur og honum leiddist öU
hálfvelgja honum rann í skap ef
honum þótti sér misboðið en hann
var að sama skapi fljótur til sátta
og var sanngjarn. Um fram allt
vildi hann ekki styggja vini sína.
Hann átti vissulega sínar erfiðu
stundir eins og flestir þeir sem
lifa i hálfa öld og nokkru betur.
Það dylst varla neinum sem til
þekkja, að Jón hafði þegið i arf
ýmis augljós einkenni Laxamýrar-
ættarinnar bæði hvað varðar yfir-
bragð og eiginleika. Jón var vörpu-
legur á velli, hárprúður, fölleitur
nokkuð, með íbjúgt nef og var
fríður sýnum, alls ekki ólæikur
frænda sínum Jóhanni skáldi Sig-
urjónssyni. Þar til komu ríkulegar
eðlisgáfur, náttúran var óspör á
gjafir sínar en listhneigðinni
fylgdi bæði sæla og þjáning og
stundum var eins og hann leitaöi
þjáningarinnar.
Brottför hans veldur okkur sorg
og við fáum ekki sagt allt það sem
vert væri að segja og við vildum
segja. Tungan er trénuð.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við kveðja vin okkar, Jón
Arason; þau vináttubönd, sem
bundin eru í æsku eða á skólabekk
reyndast oft traustust og á þau
verður ekki skorið lífið á enda og
nú söknum við vinar í stað. Harm-
ur aðstandenda er þó mestur og
viljum við votta þeim dýpstu sam-
úð okkar, einkum Margréti og
Þórdísi svo og systkinum Jóns.
Vonandi verður hann búinn að
stokka þegar við komum!
Bjarni Gudnason
Guömundur K. Steinbach
Þrátt fyrir sólardýrð og ein-
stæða veðurblíðu sem vér höfum
notið á þessu fagra hausti, hafa
margir, eins og venjulega fengið
að kynnast harmskúrum og
hryggðarbyljum lífsins. Fjölmiðl-
arnir færa oss daglega fréttir um
óhöpp, slys og andlát sem nísta
hjörtu náinna aðstandenda og
vina. Vér stöndum löngum ber-
skjölduð og vanbúin þegar sorgar-
báran ríður yfir. Vér þyrftum því
að eiga í brjósti eilífðarljós og trú-
arvissu til þess að geta staðið
upprétt þegar alvaran og sorgin
falla með þunga sínum yfir oss.
Vér erum hverfleikans börn og
þurfum að læra þá torlærðu list
að taka með hugarró og undirgefni
því hlutskipti sem ekki verður
undan vikist.
Við andlát Jóns Arasonar,
frænda míns, er vissulega óvægi-
lega og stórt höggvið. Hann var á
besta aldri, kjarkmikið og æðru-
laust þrekmenni, svo fráfall hans
kom eins og reiðarslag yfir eigin-
konu, dóttur og ástvina- og vina-
hópinn, nær og fjær.
Jón Árason fæddist að Ytra Lóni
á Langanesi 15; apríl 1928. For-
eldrar hans voru hjónin Ari Helgi
Jóhannesson, þá bóndi á Ytra Lóni
og Ása Aðalmundardóttir, merkis-
hjón, bæði af Þingeyskum ættum.
Árið 1930 fluttust þau til Þórs-
hafnar þar sem Ari gerðist skóla-
stjóri við ungiingaskóla þorpsins.
Árið 1935 fluttist svo fjölskyldan
til Reykjavíkur. Þegar aldur leyfði
hóf Jón nám í Menntaskólanum í
Reykjavík og lauk stúdentsprófi
1954. Héraðsdómslögmaður varð
hann 1965. Að lögfræðiprófinu
loknu starfaði Jón hjá Eimskipafé-
lagi Islands til ársins 1963 er hann
stofnaði eigin lögfræðiskrifstofu
og fasteignasölu sem hann rak til
dauðadags.
Meðal skólafélaga sinna og vina
var Jón manna glaðastur og hrók-
ur alls fagnaðar. Hann var því
einkar vinsæll í hópi „glaðra
sveina" og þótti hvarvetna auð-
fúsugestur. Hann bjó yfir sér-
stæðri frásagnarlist og var óspar
á gamanyrði og góðlátlega kímni.
Þeir eiginleikar fylgdu honum
fram að hinstu stund.
Þótt stundum virtist standa
nokkur stormur umhverfis Jón, þá
þekktu vinir hans það, að hjarta
hans var hlýtt, samúðarfullt og
viðkvæmt. Hann var einkar hjálp-
samur og örlátur svo að segja
mætti að vinstri höndin vissi ekki
hvað sú hægri gjörði.
Heimili foreldra Jóns var sér-
stakt mennta- og menningarheim-
ili. Þar heima hljómaði daglega
söngur og hljóðfæraleikur. Ari
faðir hans var allt í senn, orgelleik-
ari, góður söngmaður og söng-
stjóri. Hann var meðal annars
orgelleikari í Sauðaneskirkju um
fjölmörg ár. Jón varð því, eins og
systkini hans, mikill hljómlistar-
unnandi. Og þótt hann stundaði
aldrei nám í hljóðfæraleik virtist
sem sérstök hljómlistargáfa væri
honum í blóð borin. Af mikilli
leikni og list lék hann af fingrum
fram bæði dans- og dægurlög með
fáguðum tilbrigðum og smekkvísi.
Var því líkast sem lærður hljóm-
listarmaður væri þar á ferð. Þeir
sem þekktu Jón vissu að hann var
einkar tryggur maður og vinfast-
ur, enda var skapgerð hans öll
traust, einlæg og hreinskiptin.
Jón var tvíkvæntur. Fyrri kona
hans var Halla Bergþórsdóttir.
Slitu þau samvistir. Seinni kona
hans er Margrét Jónsdóttir, sem
lifir mann sinn. Starfaði hún með
honum við fasteignasöluna á skrif-
stofu hans í Garðastræti 45. Þau
höfðu búið sér fagurt heimili í
Hraunbæ 154. Eins og gefur að
skilja hefur hið sviplega fráfall
eiginmannsins orðið Margréti afar
þungbært.
Jón eignaðist eina dóttur, Þór-
dísi, greinda og gjörvilega stúlku.
Við hjónin kveðjum nú þennan
kæra frænda minn með einlægri
þökk fyrir hlýhug, tryggð og fjöl-
margar ánægjustundir allt frá
æskudögum hans heima í Vatns-
firði, til síðustu samfunda hér
syðra. Eiginkonu, dóttur, systkin-
um og nánum aðstandendum sendi
ég einlægar samúðarkveðjur, um
leið og ég bið þess að kærleikshönd
Drottins varðveiti og leiði anda
hins látna um bjartar leiðir æðra
lífs.
Þorsteinn Jóhannesson
VJterkurog
k-J hagkvæmur
auglýsingamiöill!