Morgunblaðið - 25.01.1986, Side 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. JANÚAR1986
\
í
I
i
i
I
/
3
i
I
.<
*
t
FILIPPÍA BLÖNDAL,
Eskihlíð 6a,
andaðist 23. janúar.
Fyrir hönd vandamanna,
Ólafur Kristjánsson.

Maðurinn minn, + MAGNÚS KONRÁÐSSON,
verkfræðingur,
Drápuhlíð 29,
er látinn. Eyþóra Sigurjónsdóttir.

Móðir okkar, + GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR frá Vindási, Eyrarsveit,
veröur jarðsungin trá Fossvogskirkju mánudaginn 27. janúar kl.
15.00. Börnin.
t
Að morgni 23. janúar lóst í Landspítalanum
SÉRA VALGEIR HELGASON,
fyrrverandi prófastur
að Ásum, Skaftártungu,
á áttugasta og þriðja aldursári.
Systkini hins látna.
+
Sonur okkar,
GfSLI ÞÓRIR ALBERTSSON,
Skógum,
A-Eyjafjöllum,
lést í Landspítalanum föstudaginn 24. janúar.
Fyrir okkar hönd, systkina hans, tengdabarna okkar og barna-
barna.
Erla Þorbergsdóttir,
Albert Jóhannsson.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúö og vináttu við fráfall og jarðarför
ÞURÍÐAR ELÍNAR BJARNADÓTTUR.
Ragna Sigrún Guömundsdóttir,
Bryndfs Bjarnadóttir,
Pétur H. Bjarnason, Guðrún Arna Guðjónsdóttir,
Bjarnheiður S. Bjarnadóttir, Kristján Másson.
+
Hjartans þakkir fyrir vináttu og samúð við andlát og útför eigin-
manns míns,
VILMUNDAR INGIMARSSONAR,
Arnarhrauni 9,
Grindavfk.
Guö blessi ykkur öll. Fyrir hönd barnanna og annarra ástvina,
Valgerður Þorvaldsdóttir.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúö, vináttu
og hlýhug við andlát og útför eiginmans míns og föður okkar,
HELGA GUÐMUNDSSONAR,
Bólstaðarhlfö 41.
Sérstakar þakkir faerum við starfsfólki Landakotsspítala.
Sigurbjörg Lúðvfksdóttir,
Hanna og Guðný Helgadœtur.
Legsteinar
granít — marmari
Opið alla daga,
einnig kvöld
og helgar.
Ha/nii ó.f
Unnarbraut 19, Seltjarnarnesi,
símar 620809 og 72818.
Hjalti Pálmason
Grindavík — Minning
Fæddur 12. desember 1966
Dáinn 14. janúar 1986
Elskulegur dóttursonur okkar,
Hjalti Pálmason, hefur kvatt þetta
líf. Minningamar leita á hugann,
ein af annarri.
Dóttir okkar, Björg, var ung að
árum er hún eignaðist Hjalta og
var hann því frá fyrstu tíð mikið á
heimili okkar.
Hjalti var ávallt þægt og gott
bam og augasteinninn okkar allra.
Ástúð hans og tryggð við okkur
hélst alla tíð, þó að hann yxi úr
grasi og eignaðist eigin vini og
margvísleg áhugamál.
Hjalta fannst gaman að koma til
okkar í sumarbústaðinn í Grímsnes-
inu og ófáar em ánægjustundimar,
sem við áttum þar saman.
Okkur er minnisstæð ferð, sem
við fórum á Vestfírðina og Norður-
land, sumarið 1984. Hjalti var á
sjó en hringdi heim og bauðst um
leið tii að verða bflstjóri fyrir okkur,
þar sem við vomm hálfsmeyk að
aka firðina. Þessi ferð er okkur
ógleymanleg og sú eftirminnileg-
asta, sem við höfíim farið.
Svona væri hægt að halda áfram
því minningamar em margar og
allar góðar.
Já, Hjalti var elskulegur og góður
drengur og ávallt reiðubúinn ef
hans varþörf.
Nú er Hjalti kominn til Hans, sem
öllu ræður.
Við biðjum Guð að gefa foreldr-
um, systkinum, öðmm ástvinum og
okkur öllum, styrk í þessari miklu
sorg.
Við þökkum Hjalta allt sem hann
var okkur og biðjum algóðan Guð
að geyma ástkæra drenginn okkar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivömínótl
Æ, virzt mig að þér taka,
méryfirláttuvaka
þinn engil, svo ég sofí rótt.
(Sveinb. Egilss.)
Amma og afi,
Grindavík.
Hve sæl, ó hve sæl er hver leikandi lund,
en lofaðu’ engan dag fyrir sólarlags stund.
Um sólskin kvað fugiinn og sá hvergi skúr,
þá sólin rann í haf, var hann kominn í búr.
Um sumardag blómið í sakleysi hló,
en sólin hvarf, og élið til foldar það sló.
Og dátt lék sér bamið um dagmálamund,
en dáið var og stirðnað um miðaftans stund.
Svo örstutt er bil milli blíðu og éls,
og bmgðizt getur lánið frá morgni til kvelds.
En gott átt þú, sál hver, sem Guð veitir frið,
þó gæfan þín sé hverful um veraldar svið.
Um Guðs frið þú syngur oggrætur ei skúr,
þó geymi þig um sólarlag fanganna búr.
Sem bam Guðs þú unir sem blómstur við sól,
þótt brotthætt sé sem reyrinn þitt lukkunnar
hjól.
Þó lukkan sé brothætt, þó Ijós þitt sé tál,
sá leitar þín, sem finnur og týnir engri sál.
Hve sæl, ó, hve sæl er hver leikandi lund,
og lukkan hún er eilíf, þótt hverfi um stund.
(Matth. Jochumsson)
„Fótmál dauðans fljótt er stigið,
fram að myrkum grafarreit."
Mig setti hljóða er fréttin barst
um andlát Hjalta Pálmasonar, sem
í blóma lífs síns var hrifínn burt
frá ástvinum sínum, aðeins 19 ára
gamall. „Þeir deyja ungir, sem
guðimir elska" segir aldagömul
kenning. Hjalti trúði á annað líf.
Það er huggun harmi gegn. Við
hjónin og böm okkar sendum ást-
vinum öllum dýpstu samúðarkveðj-
ur. Megi minningin um góðan dreng
lifa.
Drottinn gefðu dánum ró og
hinum líkn, sem lifa.
Margur einn í aldurs blóma
undi sæll við glaðan hag,
brátt þá fregnin heyrðist hljóma:
Heill í gær, en nár í dag. —
Ó, hve getur undraskjótt
yfir skyggt hin dimma nóttí
Fýrir dyrum dauðans voða
daglega þér ber að skoða.
(Björn Halldórss. M Laufási)
Guðný Þorvaldsdóttir
Enn einu sinni er maður óþyrmi-
lega minntur á, hve bilið milli lífs
og dauða er stutt.
Ekki voru liðnir nema tveir
klukkutímar frá því ég hitti Hjalta,
uppfullan af þeim áhuga og glað-
værð sem einkenndi hann, og þar
til ég frétti að hans væri saknað.
Fréttinni fylgdi ómæld sorg og
söknuður, öllum þeim sem Hjalta
höfðu þekkt, því f honum bjuggu
þeir mannkostir sem hver maður
mætti vera stoltur af.
Ég hef þekkt Hjalta sem systur-
son besta vinar míns frá því hann
fæddist. Það var ekki fyrr en hann
hóf störf með Björgunarsveitinni
Þorbimi að ég kynntist honum sem
vini. Sem félagi í sveitinni var áhugi
hans og dugnaður ómetanlegur. Sá
eiginleiki hans að kynnast öllum
sem vinum og afla sér hvergi óvildar
er nokkuð sem ekki er öllum gefínn.
Hjalti hafði til að bera þá kosti
sem nauðsynlegir eru öllu hópstarfí,
þ.e. dugnað, glaðlyndi og ósérhlífni.
Ég tel vel við hæfí að taka mér
í munn orð Lao-Tse úr „Bókinni
um veginn" þar sem hann segir:
„Hann býst ekki í skart, þess vegna
ljómar hann; hann heldur sér ekki
fram, og það er ágæti hans; hann
er laus við sjálfshælni, og þess
vegna er hann virtur; hann er laus
við sjálfsþótta og ber því af öðrum.
Og af því hann keppir ekki við
aðra, getur enginn keppt við hann.“
+
Hugheilar þakkir fyrir veittan stuöning og vinarhug vegna andláts
og útfarar eiginmanns mins, sonar, föður, tengdaföður og afa,
HELGA H. HJARTARSONAR,
Sunnubraut 1, Grindavík.
Katrin Lllliendahl Lárusdóttir,
Hjörtur Þorkelsson,
Hörður Helgason, Sigurbjörg Ásgeirsdóttir,
Helgi Einar Harðarson, Ármann Ásgeir Harðarson.
+
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og jaröarför
GEIRS JÓNASSONAR
fyrrverandi borgarskjalavarðar.
Sérstakar þakkir eru til starfsfólks öldrunarlækningadeildar Land-
spítalans, Hátúni 10b.
Kristín Jónasdóttir
og aðstandendur hins látna.
Ég kveð Hjalta með söknuði og
votta hans nánustu mína dýpstu
samúð.
Jón Emil Halldórsson
Fátt veldur okkur mönnunum
sárari harmi en óvænt fráfall efni-
legra bama og ungmenna.
Bömin höfum við svo ríka hneigð
til að vemda og í sakleysi sínu höfða
þau til hins besta í mannssálinni.
Álíka er farið með ungmenni, sem
skyndilega em hrifín burt í þann
mund, sem sjá mátti hver maður í
þeim bjó en miklar vonir höfðu verið
bundnar við.
Fráfall þeirra veldur einnig svo
djúpum harmi. „Slysin koma óvænt,
sem rafmagnshögg," sagði einn
kunningi minn. „Högg, sem erfitt
er að losna við.“ Á þessa leið lýsti
hann reynslu sinni.
Þegar ég var drengur, las ég
eftirmæli, grein eftir þekkt skáld í
Þingeyjarsýslu. Þeim orðsins meist-
ara fannst, sem sér væri orða vant
er hann vildi mæla eftir ungan
efnilegan mann. Þetta orðaði hann
þannig: „Þegar manninn sjálfan
þrýtur, verður honum fyrir að leita
sér meiri manna." Það vom erfíljóð
Stephans G. Stephansonar er hann
hafði ort um systurson sinn, sem
fluttur var látinn heim í átthagana.
Hluta af því kvæði notaði hann sem
einskonar ívaf í grein sína.
Nú þegar ég gjöri tilraun til að
skrifa fáein kveðjuorð í minningu
Hjalta Pálmasonar, Grindavík, sem
lést með sviplegum hætti við köf-
unaræfingu, þá freistast ég til að
reyna það sama og skáldið og vona
að mér fyrirgefíst þó ég noti lítinn
hluta af þessu stórbrotna kvæði í
þessa Iitlu grein en þetta kvæði er
það besta erfiljóð, sem ég hef lesið.
Það tjáir djúpan harm en þó hefir
skáldið haldið sinni vitrænu og
karlmannlegu hugsun. Hann býður
drenginn sinn velkominn heim.
„Já velkominn heim þó oss virðist nú hljótt
á vonglaðra unglinga fundum
og autt kringum ellina stundum.
Vor söknuður ann þér að sofa nú rótt
í samvöfðum átthagans mundum
hjá straumklið og lifandi lundum.
Við bamsminnin ljúfu um brekku og völl
bæinn þinn kæra og sporin þín öll.“
Enginn kostur er að birta í stuttri
blaðagrein nema örlítið brot af
þessu mikla kvæði. Fáein sýnishom,
sem höfða svo sterkt til okkar nú
við fráfall þessa unga efnismanns.
„Haf þökk fyrir staðfestu, alúð og ást
til ættingja og félaga þinna
hvort vorum í leik eða að vinna.“
Skáldið hefur sig upp úr sorg og
viðkvæmni er hann segir:
„Svo sigra ég söknuð og aman
og kveð yfir mold þinni minni
eins frjálslega og sætum nú saman.
Sem værir þú enn hjá mér inni.“
Þá er minningin svo björt og
lifandi í huga skáidsins er hann
kveður drenginn sinn:
„Ég kveð þig með kærleikum góði
þig drenginn minn dána með ljóði
en ekki í síðasta sinni.
Þú lifir mér allt eins og áður
svo lengi ég hugsun er háður.
Þú gengur á götunni minni
þú situr svo oft hjá mér inni.“
Jarðarfarar-
skreytingar
Kistuskreytingar, krans-
ar, krossar.
Græna höndin
IGróðrarstöö við Hagkaup,
simi 82895.