Morgunblaðið - 02.11.1986, Qupperneq 48

48t
M0RGUNBLA£>n>,-1aPNN(JDA0UR 2. NÓVEMBER '1988 '
DAGAR Á BLÓMAEYNNI MADEIRA:
Frá Funchal. Casino Park fremst til vinstri á myndinni.
Skyldi maður verða
betri þar - í bili?
Með Willa og Graca Luis.
Flíkur til þerris í fjörunni.
. . og þegar Zargo sá
hversu landið var fagurt og
frítt þakkaði hann guði mis-
kunn hans og fyrirskipaði
klerkunum að blessa vatnið
og þeir gerðu svo; blessuðu
svo jörðina og ioftið og síðan
ákvað Zargo, í guðs nafni,
að nema þetta land.“
Svo segir Gaspar Frutuoso í
„Saudades da Terra“ um
komu Joao Goncalves
Zargo til Madeira árið
1419. Ári síðar kom Zargo ásamt
kappanum Tritao Vaz Teixeira á
ný til eyjarinnar og byggð er form-
lega stofnuð. En samt segir sagan
að ýmsir hafi verið búnir að koma
á land á Madeira á undan þeim
félögum. Rómantískust þeirra allra
er harmsaga þeirra Anne Arfet og
■ Robert Machim.
Það var í kringum árið 1377.
Robert Machim og Anne Arfet í
London felldu hugi saman. Foreldr-
ar Anne voru andsnúnir því, að þau
fengju að eigast og klöguðu Robert
fyrir kóngi, sem þá var Játvarður
3. Hann lét varpa Robert í dýflissu
og Anne skyldi gefin þeim manni,
sem foreldrar hennar höfðu kosið.
Eftir hjónavígsluna hélt Anne, döp-
ur og niðurdregin, með manni
sínum til Bristol. En Robert var nú
laus úr haldi og elskendurnir eiga
með sér fund og ákveða að stijúka
saman. Tilefnið kemur upp í hend-
umar á þeim, þegar verið er að
undirbúa nokkur skip í Bristol til
Frakklandssiglingar. Með mikilli
leynd hafði Robert tekizt að fá skip
og nokkra félaga til liðs við sig.
Með hjálp þjónustu sinnar kemst
Anne um borð og þau sigla út á
úfin, ókunn höf. Rebeloda Silva
skrifar. „í þrettán daga og þrettán
nætur sigldu þau. Enginn siglinga-
fróður maður var um borð, svo að
þau höfðu týnt áttum og árangurs-
laust leituðu þau friðsamlegrar
hafnar. Fyrir veðri og vindum rak
skipið og loks bar þau að óþekktu
landi, sem var vaxið skógi milli
§alls og ijöru. Kvíðin og ráðþrota
horfðu þau til þessa lands, þar sem
engin byggð sýndist vera.“
Þau höfðu lent í vík sem síðan
heitir Machico. Anne bað Robert
að flytja sig i land, þar sem hún
var fársjúk eftir sjóferðina. Ásamt
nokkrum vinum reru þau á land í
skipsbátnum. En ólánið elti þau.
Um nóttina brast á óveður og skip
þeirra rak frá landi og allar bjargir
virtust bannaðar. „Ung og buguð
og viðkvæm var hún og hjarta henn-
ar þoldi ekki meira. Anne Arfet gaf
upp öndina í örmum ástvinar síns
án þess kvörtunarorð liði frá vörum
hennar. Machim var yfirkominn að
sorg og fimm dögum síðar grófu
félagar hans hann við hlið henn-
ar. .. Þeir héldu síðan í skips-
bátnum út á haf, upp á von og
óvon, en voru síðar handteknir af
Márum. Hvort sem nú þetta er
sannleikur eða goðsögn er vitað,
að mannabein fundust í Machico,
þegar Zargo kom þangað æði löngu
síðar.
Mér hefur stundum flogið í hug
þegar ég hef komið til Madeira að
í slíkri fegurð hljóti maður að verða
betri, að minnsta kosti í bili. Þetta
fjölbreytilega landslag — grónir
klettar ganga í sjó fram, ótrúleg-
ustu litbrigði blómanna upp um öll
fjöll, húsin nánast príla upp á hæstu
tinda. Mjóir vegir vinda sig um
snarbrattar hlíðarnar og þegar
komið er uppá Eiro do Serrado
horfir maður á byggðina í Dal nunn-
anna. Manni finnst að þangað
komist enginn nema fuglinn fljúg-
andi. Enda segir sagan að þangað
hafi nunnur forðum flúið eins og
fætur toguðu þegar svipljótir sjó-
ræningjar birtust, til alls líklegir.
Þeir hafa mátt vera langt leiddir,
ef þeir hafa lagt í að reyna að kom-
ast niður í Nunnudal í denn tíð,
þótt nú hafi verið lagður þangað
vegur.
Eg hef alltaf verið ansi góð með
mig, þegar skógrækt og ttjágróður
er annars vegar. Og sagt að tré
gerijjað eitt að skyggja á landslag-
ið. A Madeira fell ég jafnt í stafi
nú yfír tijánum, skógi vöxnum ás-
um, bröttum hlíðum og tindum. Og
viðbrögð mín á Madeira eru öll ein-
hvem veginn öðruvísi en annars
staðar. Einu sinni fór ég meira að
segja í dómkirkjuna að hlusta á
Bach. Þar voru ekki hljómleikar nú,
en ég gat ekki stillt mig um að
stíga inn í dómkirkjuna í Funchal
og eiga þar stund með sjálfri mér
og horfa í kertaljós biðjendanna. Á
Madeira spilaði ég tennis — með
afleitum árangri en af vaxandi
ákefð. Þar drekk ég kaffi fyrir
svefninn og sofna eins og ljós. Tek
meira að segja boðlegar myndir.
Að þessu sinni var mér búin gist-
ing á Hotel Casino Park. Þar hafði
ég verið einu sinni áður og þetta
sérstæða hótel vinnur á við kynni.
Það er svo ólíkt öllum öðrum bygg-
ingum að stfl, að í fyrstu fannst
mér það ganga á skjön við um-
hverfið. Pereira Silva hótelstjóri
tekur undir að honum hafi fundist
þetta líka. En nú er Casino Park
nánast að vaxa inn í umhverfið,
verða eitt af einkennum Funchal,
rétt eins og Hallgrímskirkja í
Reykjavík. Pereira Silva tók við
Casino Park fyrir tíu árum, en hafði
þá unnið alllengi í London. „Við
vorum hálfgerðir krakkar," segir
hann. „Við vorum full af eldmóði
og kjarki, en við forðuðumst að
láta gestina vita hvérsu starfsliðið
var ungt. Þeim hefði kannski ekki
orðið um sel.“ Pereira Silva er frá
Madeira en lærði iðn sína í Sviss,
var þar samtíða Hlín Baldvinsdótt-
ur, segir hann mér. Hann hefur
ákveðnar hugmyndir um hótelstjóm
og segir að fimm stjömu hótel eins
og Casino Park'eigi að bjóða upp
á svo sjálfsagða og fyrirhafnarlausa
þjónustu, að það eigi ekki að þurfa
að hafa í frammi einhveijar sérstak-
ar kúnstir. „Ég vil frekar að
kranamir í baðherberginu séu í lagi
og góð tiltekt sé á herbergjum og
þjónustan gangi hvarvetna fyrir sig
án þess að menn taki beinlínis eftir
því, heldur en vera að halda kokk-
teilboð einu sinni í viku, eða bjóða
upp á „lukkustundir" þar sem gest-
ir fá annanhvem sjúss ókeypis. Ef
þú fréttir sem sagt að ég sé farinn
að halda kokkteilboð bara si svona,
þá geturðu bókað, að eitthvað er
ekki eins og það á að vera.“
Frá því ég kom fyrst til Madeira,
í febrúar 1978, hef ég verið á þeirri
skoðun, að Islendingar ættu að
leggja leið sína í ríkara mæli þang-
að. Staðurinn hefur upp á svo ótal