Morgunblaðið - 25.11.1986, Side 66

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 25. NÓVEMBER 1986
66
©1966 Umversal Press SyrxJicale
„Hatóu munnina Lokö2»an
á me&an þú borbour."
Ast er...
... að vera ætíð
draumaprinsinn
hennar.
TM Rog U.S. P»t Oíf.-a rlghts rnmd
C1966 Los Angatot Tlmw SyndicaU
Við vorum búnir að gera Ég tók heimilisköttinn og
áætlun um að hreinsa hér baðaði hann i gær!
til, en hún er horfin!
HÖGNI HREKKVlSI
, KAttagras v/i?E>isr ekki gera csagw.’'
Ekki er allt sem sýnist um „fyrirmyndarsalemin" fyrir fatlaða í Miklagarði.
Það er að vísu salerni fyr-
ir fatlaða í Miklagarði en...
Ágæti Velvakandi
Fyrir um ári síðan birtist bréf í
dálkum þínum frá fötluðum manni
utan af landi sem fór í ónefndan
stórmarkað. Hugðist hann fara þar
á salemi því hann taldi víst að þar
hlyti að vera aðstaða fyrir fólk í
hjólastólum. Ekki fann hann salemi
þar nema fyrir fullfríska menn.
Stórmarkaðurinn Mikligarður
tók þetta til sín og svaraði einhver
starfsmaður þar bréfinu og hrósaði
aðstöðunni, sem væri til fyrirmynd-
ar og birti mynd af viðurkenningar-
skjali sem þeir hlutu.
Ég, sem er líka utan af landi,
hugði mér gott til er ég var í versl-
unarferð í Reykjavík um daginn.
Þá sá ég strax hvers vegna maður-
inn fann ekki rétta salemið. Það
er nefnilega á allt öðrum stað en
hin og að því er engin ör sem vísar
veginn eins og að hinum.
En það er ekki nóg að hrósa
aðstöðunni og fá viðurkenningar-
skjöl. Því þegar að saleminu kom
var það læst. Ekki kom nokkur
ljósskíma undan hurðinni svo ég
taldi víst að þar inni væri ekki nokk-
ur maður. Eg sneri mér til næstu
afgreiðslustúlku, sem vildi ekkert
gera í málinu vegna þess að hún
var nýbyijuð að vinna á staðnum.
Fór ég þá í upplýsingamar og fékk
þar það svar að : Hurðin væri opin
og vildi upplýsingadaman greini-
lega ekki aðstoða meira.
Loksins, eftir 20 mínútna bið við
harðlæstar dyr, kom stúlka, sem
hafði einhvem snefíl af framtaks-
semi, og hafði upp á lykli.
Hélt ég þá að allt væri í lagi og
fór inn á fyrirmyndarsalemið.
Vissulega er það rúmgott, en það
er ekki nóg að hafa salemi, það
þarf Iíka hjálpartæki til að komast
á það og af. Ekkert slíkt var þar
að fínna.
En þá er eftir það sem stakk
mig mest og skildi ég þá af hverju
hurðin var læst. Salemið er nefni-
lega notað sem geymsla. Þar ægði
öllu saman, þvottabölum, fötum,
grindum, brotnum stólum og allra-
handa skrani, og varð maður að
byrja á að rusla frá sér til að kom-
ast að saleminu. Meira að segja var
vaskurinn notaður undir drasl.
Þetta kalla ég ekki nógu gott
hjá fyrirtæki sem hrósar sér
fyrir góða aðstöðu fyrir fatlað fólk.
Svo í lokin, ef þið sjáið ástæðu
til að mæla þessu bót í annað sinn,
svo sem með því að segja saleraið
sé sama og ekkert notað, þá afsak-
ar það ekki neitt. Það er til staðar
og á að vera opið og ekki fullt af
drasli, því við fatlaðir eigum sama
rétt og þið þótt við séum færri.
Því má bæta við að afgreiðslu-
kassamir standa svo þétt saman
að hjólastólar komast ekki á milli
þeirra ef manni skildi detta í hug
að versla hjá ykkur.
Andrés Viðarsson
Yíkverji skrifar
Undarlega má þessi íslenski
huldumaður vera innréttaður
sem kom fram í útvarpinu og sjón-
varpinu í næstliðinni viku til þess
nánast að hlakka yfír skemmdar-
verkunum sem hér var búið að vinna
undir yfírskini „náttúruvemdar“
eða hvað það nú heitir hjá þessum
mönnum. Ofan á allt annað var
garpurinn ekki sjálfum sér sam-
kvæmur. Þegar útvarpsmaðurinn
innti hann eftir því hversvegna
hann vildi ekki koma fram í dags-
ljósið og segja til nafns, þá svaraði
hann meðal annars að hann óttað-
ist viðbrögðin hér heima og jafnvel
að spjöll yrðu unnin á eigum hans.
En eins og kom á daginn þegar á
hann var gengið, hafði hann á hinn
bóginn alls ekkert á móti því að
þeir fslendingar, sem honum sjálf-
um þóknaðist að hafa vanþóknun
á, yrðu fyrir barðinu á spellvirkjum.
XXX
Upptroðsla hans í útvarpi og
sjónvarpi var líka vægast sagt
ankannaleg. Ur því hann áræddi
ekki að sýna á sér ásjónuna, hvað
vildi hann þá vera að þvælast þama?
Honum skyldi þó aldrei hafa fund-
ist það „spennandi", verið að full-
nægja einhverskonar innri þörf,
hafa „fengið eitthvað útúr því“ eins
og stundum er sagt? Fullorðinn
maður í bófahasar er allavega held-
ur svona óhugnanlegt fyrirbæri hér
uppi á íslandi.
Því er svo við að bæta að þetta
hefur allavega verið mikil stund
fyrir þennan landa okkar, einskonar
tvöfaldur hátíðisdagur hvorki meira
né minna. Eins og menn muna
kannski var öðlingurinn Watson
nýbúinn að heija upp raust sína,
sjálfur ofurhuginn hjartstóri sem
er forsprakki ofbeldisseggjanna var
búinn að lýsa yfír í íjölmiðlum að
hann ætti naumast nógu stór orð
til þess að lýsa aðdáun sinni á
íslensku köppunum sfnum.
Það er ekki amalegt að fá með-
mæli frá svona manni.
xxx
Víkveija bárust, segi og skrifa,
tíu boð á málverkasýningar
hér í Reykjavík á fyrstu tveimur
vikum yfírstandandi mánaðar.
Víkveiji (eða sá sem klæðir sætið
hans í svipinn) hefur einhvemtíma
í fymdinni hafnað á einhveijum
lista sem listmálarar þessa lands
virðast eiga greiðan aðgang að,
með þeim árangri að allsenginn list-
málari hér á höfuðborgarsvæðinu
ber það við að efna til sýningar án
þes að gera títtnefndum Víkveija
viðvart og sárbæna hann að mæta
við opnunina.
Síst ber að vanþakka þetta eins
og gefur að skilja, enda mörg sýn-
ingin vel þess virði að litið sé inn,
að maður nú ekki tali um frítt og
ókeypis. Hinsvegar hvarflar það
óneitanlega að manni annað slagið
hvort við íslendingar séum ekki að
verða ein afkastamesta þjóðin í
heimi á sviði málaralistarinnar —
miðað við fólksfjölda að sjálfsögðu.
Það vill svo til að Bandaríkja-
menn em sem næst nákvæmlega
þúsund sinnum fleiri en við, og
svona til gamans má þá slá þvi
fram, að bandarískur Víkveiji hefði
eiginlega þurft að fá 10.000 boðs-
kort á málverkasýningar á þessum
fyrmefndu tveimur vikum til þess
að hafa roð við íslenska Víkveijan-
um.
XXX
Gísli Jónsson menntaskólakenn-
ari, sem skrifar hina ágætu
móðurmálspistla hér í blaðið, vék
snöggvast. um daginn að „veltun-
um“ svokölluðu sem eitt sinn vom
nær daglegt brauð í Dagbókinni.
Hér er ein hörkugóð frá þessum
ámm sem má ekki glatast: Ég er
að velta því fyrir mér hvort Halla
taki Degi.