Morgunblaðið - 12.04.1987, Síða 69

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. APRÍL 1987
69
Kveðjuorð:
Jóhann Gunnlaugs
son á Víðimýri
Þegar ég heyrði lát Jóhanns
Gunnlaugssonar, bónda á Víðimýri
í Skagafirði, fór ég að hugleiða, hve
mikið Þjóðminjasafnið ætti því fólki
upp að inna, sem annazt hefír og
gætt þeirra menningarminja úti um
landið, sem safnið á og ber að varð-
veita. Ekki sízt eru það umsjónar-
menn gömlu bæjanna og gömlu
kirknanna, sem eru á fomleifaskrá,
sem hér eiga þakkir skildar. Mér
fannst ég því ekki mega láta hjá
líða að geta Jóhanns að nokkru nú
þegar hann er allur og færa þakkir
fyrir samskipti okkar, sem ekki bar
hátt en voru þó með þeim mestu
ágætum, sem verða mega.
Jóhann hitti ég fyrst sumarið
1965, en síðar kynntist ég honum
betur er ég for að koma við nokkuð
reglulega á Víðimýri í eftirlitsferð-
um. Þessi lágvaxni og hógværi
maður bar með sér mikla hlýju.
Hann var samanrekinn og vinnu-
merktur, eins og sagt var, enda var
hann þá orðinn einbúi á Víðimýri,
hinu gamla stórbýli, og var aleinn
þar mestan hluta ársins þótt hann
hefði oft nokkra hjálp yfír sumarið.
A Víðimýri stendur ein af gömlu
torfkirkjunum, sem Þjóðminjasafn-
ið á og annast, og sú sem þekktust
er og líklegast prýðilegust þeirra
allra. Hún var reist 1834 af þjóð-
hagasmiðnum Jóni Samsonarsyni í
Keldudal, komst í eigu og umsjá
Þjóðminjasafnsins er hún varð
hundrað ára gömul og stendur nán-
ast óbreytt með öllu enn í dag.
Jóhann annaðist þessa gömlu
kirkju á Víðimýri í áratugi af mik-
illi samvizkusemi og trúmennsku.
Þótt hann væri einbúi virtist hann
aldrei eiga svo annríkt, að hann
gæti ekki farið og sýnt kirkjuna,
hvort sem komu hópar fólks eða
einstakir menn, og mikils mat hann
það þegar starfsmenn safnsins
komu þar og gátu rætt við hann
um ástand og þarfir kirkjunnar.
Þama á Víðimýri var alltaf jafn-
snyrtilegt umhverfís bæ og kirkju,
aldrei véladót eða rusl neins konar
og kirkjan ævinlega hrein og hirt
af natni.
Að Víðimýri koma þúsundir gesta
árlega, erlendir sem innlendir, til
þess að skoða kirkjuna. Alltaf brá
Jóhann við, þótt hann væri í önnum,
enda þurfti hann sjálfur að annast
alla hluti innan- og utanhúss mest-
allt árið. Hann fór þá og opnaði
kirkjuna og sýndi. Honum virtist
þetta til mikillar ánægju, settist
gjarnan á einn fremsta bekkinn
karlmannamegin, að gamalli venju,
og skýrði þaðan frá kirkjunni eða
ræddi um hana við okkur starfs-
fólkið, ástand hennar og viðgerðir.
Sjálfur dyttaði Jóhann að henni eins
og hann gat, sló þekjur og veggi,
málaði hurð og glugga og bar tjöru
á stafna, og oft útvegaði hann í
samráði við okkur menn til að vinna
stærri viðgerðarstörf. Var ljóst, að
Jóhann bar mikinn hlýhug til þessa
gamla og merka húss og annaðist
það af stakri samvizkusemi. Aldrei
var vandræðazt yfir málum, jafnvel
þótt veggur væri klofínn eða þekjan
sólbrunnin, heldur var leitað ráða
og samþykkis til að fá gert við
skemmdir og bent á úrræði. Þannig
var Jóhann.
I gær, laugardag, var Jóhann Gunn-
laugsson kvaddur frá Víðimýrar-
kirkju og lagður til hvílu í garðinum
þar, en hann andaðist nær 68 ára
að aldri 1. apríl síðastliðinn. Eg
veit harla lítið um ætt og feril Jó-
hanns, nema það að hann var
fæddur 16. maí 1919 að Fremri-
Kotum í Norðurárdal í Skagafírði,
yngstur af fimm börnum hjónanna
þar, Gunnlaugs Guðmundssonar og-
Friðbjargar Halldórsdóttur, er þar
bjuggu til 1924. Eftir það bjó fjöl-
skyldan á ýmsum stöðum í Skaga-
firði, en 1941 fluttist Jóhann ásamt
móður sinni að Víðimýri, sem þá
var ríkisjörð, en hann fékk keypta
fyrir nokkrum árum. Þar bjuggu
þau meðan hún lifði og eftir það
var Jóhann einn á Víðimýri, nema*'
hvað hann hafði stundum hjálp yfir
sumarið af unglingum, stundum
þeim sem áttu við einhvetja erfíð-
leika að stríða, enda var honum
lagið að blanda geði við unglinga,
skildi þarfir þeirra og vandamál og
tókust vináttubönd á milli. Sjálfur
kvæntist Jóhann aldrei né átti af-
komendur.
„Vertu trúr yfír litlu og yfir mik-
ið mun ég setja þig.“
Ég vona, að Jóhann á Víðmýri
njóti þessa fyrirheits nú þegar hann
er horfinn héðan af heimi.
Þór Magnússon
Legsteinar
Við erum fluttir
a i Kársnesbraut 112, Kóp. S: 641072.
LU/rUA, i.f. Qpið frá kl. 15-19.
Nú vill Braun ræða
við þá fjölmörgu,
sem vilja hafa skegg
sitt vel snyrt.
Umræðuef nið er rakvél fyrir þá
sem aldrei raka sig!
Greiða og skæri eru _|.
núleyst af hólmimeð
snjöllu tæki sem við
köllum skeggsnyrti.
Það er tæki, sem um leið er
bartskeri og klippur.
4_ Skeggsnyrtirinn er
bæði fyrir straum og
hleðslu — 40 mín-
útna notkun á
hleðslu. Hann er stillanlegur
fyrir fjórar skegglengdir,
3—8—14 og 19 mm.
Þessvegna kjörið tæki fyrir þá
sem vilja alltaf hafa „3ja daga
skegg“.
Skeggsnyrtirinn er 4^.
auðveldur f notkun,
og klippir jafnt og ör-
ugglega. Þú ákveður
sjálfur skeggáferðina með þvl
að velja á milli fjögurra still-
inga.
Það er
ekki að
spyrja að
BRAUN!
BRHUn <0>
Verslunin
PFAFF
Borgartúni 20
Braun nýjung:
„Rakvér
sem aldrei
fyrir þá
raka sig!
Ragnheiður Hansen
Stykkishólmi
Fædd 20. ágúst 1915
Dáin 31. mars 1987
Traustir skulu homsteinar. Þessi
orð koma í huga minn þegar ég
rita nokkur kveðju- og þakkarorð
og minnist Rögnu Hansen. Vissu-
lega var hún homsteinn síns
heimilis, vakandi yfír velferð manns
og bama. Heimilið var sá vettvang-
ur hennar þar sem hún naut sín
vel og heimilið hafði yfir sér þann
blæ að mér leið vel þegar ég heim-
sótti hana og hennar ágæta mann
Jón Ólafsson.
Hingað í Stykkishólm kom hún
bam að aldri með foreldrum sínum,
Sigurbjörgu Guðmundsdóttur og
Hans J. Hansen bakarameistara,
sem hér starfaði bæði að iðn sinni
og auk þess að félagsmálum, var
m.a. framarlega í bindindismálum,
félagi st. Hildar. Hún fæddist í
Reykjavík en unglings- og mann-
dómsárin voru helguð Hólminum
og snemma var Hólmurinn henni
svo kær að mátti heita að þau ættu
hvort annað. Jón Ólafsson maður
hennar, sem látinn er fyrir nokkm,
var sjómaður, alinn upp á stóru
heimili í góðum hóp mannvænlegra
systkina. Hann stundaði sjó meðan
kraftar leyfðu og sjórinn var hans
annar vettvangur, heimilið nr. 1 og
þar voru þau samstæð. Snemma
varð Ragna unnandi íþrótta og
minnist ég hennar sérstaídega þeg-
ar badmintoníþróttin var upp á sitt
besta, því þar var hún framarlega
og Stykkishólmur um skeið öndvegi
þeirrar íþróttar. Hún var félagi
ungmennafélagsins og á 20 ára
afmæli þess 1958 var hún heiðruð
fyrir góðan þátt í íþróttum hér í bæ.
Frá samskiptum við Rögnu og
Jón á ég margar góðar og skemmti-
legar minningar, sem hugurinn
rifjar upp þegar leiðir skilur í bili.
Það var sem sé oft glatt og
skemmtilegar umræður í eldhúsinu
hennar þegar ég leit þar inn. Þang-
að var bæði srott og gaman að
koma. Þökk sé þeim góðu hjónum
fyrir allar þær stundir og eins þeg-
ar við mættumst á öðrum vettvangi.
Jafnframt því að vera dugleg og
vinna vel bæði sínu heimili og öðr-
um var uppeldi bamanna, sem ekki
var minni umhyggja borin fyrir,
enda sýna þau öll að svo sem sáð
er svo er upp skorið. Þau Jón og
Ragna eignuðust 4 mannvænleg
böm, Kristin Ólaf skipstjóra, Sigur-
björgu Hönsu húsfrú og bæði búsett
hér í Hólminum, góðar stoðir bæjar-
félagsins, Emmu húsmóður á
Akureyri og Eggert Ólaf, búsettan
í Hafnarfirði.
Einni góðri og traustri húsmóður
er Hólmurinn nú fátækari. Hennar
er því saknað um leið og störf henn-
ar og viðmót er þakkað af öllum
þeim sem nutu. Heilsu hennar hafði
hrakað seinustu ár og bar hún slíkt
með einstakri þolinmæði og æðm-
leysi.
Ég vil svo ljúka þessum fáu orð-
um með innilegum þökkum fyrir
góða samfylgd og biðja henni bless-
unar á akri lífsins. Vandamönnum
sendi ég innilega samúð.
Árni Helgason
Legsteinar
Framieiðum aliar stærðir og gerðir af legsteinum.
Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjöf
______ um gerð og val iegsteina._
ÍB S.HELGASON HF
| STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI48 SlMI 76677