Morgunblaðið - 16.04.1987, Page 12

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 16. APRÍL 1987
Festa eða lausung
— um þaö er kosið
HEIMA HJÁINGIBJÖRGU RAFNAR OG ÞORSTEINIPÁLSSYNI
Engin ríkisstjórn nær ár-
angri ef þjóðin er ekki
tilbúin að fylgja henni í
aðgerðum, segir Þorsteinn
Pálsson, formaður Sjálf-
stæðisflokksins, í kosn-
ingasamtali við Morgun-
blaðið. Ríkisstjórnin
breytti efnahagsstefnunni
í grundvallaratriðum og
þjóðin, langþreytt á verð-
bólgu, var reiðubúin að
leggja sitt af mörkum við
að kveða hana niður og
jafnframt að fara nýjar
leiðir við gerð kjarasamn-
inga. Ríkisstjórnin getur
stært sig af því sem mestu
varðar í þjóðlífinu að hafa
fundið farveg þar sem
þjóðin gat staðið saman um
að vinna að mikilvægum
verkefnum — og mér finnst
að þessar kosningar snúist
um það að skapa áfram
skilyrði fyrir því að þjóðin
geti sýnt samstöðu. Margt
er ógert, við þurfum að
glíma við stórverkefni í
atvinnumálum, lands-
byggðarmálum, velferðar-
málum af ýmsu tagi. Ef við
brjótum niður þennan
grundvöll samtöðunnar
sem nú hefur myndast
meðal þjóðarinnar er allt
okkar starf á þessu
kjörtímabili unnið fyrir
gýg. Það hefur margsýnt
sig að okkar litla þjóð nær
ekki árangri nema með
mikilli samstöðu.
una með yngstu dóttur okkar í
fanginu, spurði hún allt í einu:
Pabbi, hvaða dagur er í dag? Sunnu-
dagur, svaraði hann. Þá leit hún á
hann hissa og sagði: Áttu frí í vinn-
unni á sunnudögum?
En það koma sem betur fer
næðisstundir á milli annanna og
Þorsteinn grípur hvert tækifæri
sem honum gefst til að sinna heimil-
inu. Hann er heimakær að eðlisfari.
Samt fínnst mér að ég sjái alltof
lítið af honum og vildi gjaman vinna
með honum svo við gætum verið
saman öllum stundum!
Ég ræð tíma mínum aftur á
móti meira en hann, þó ég vinni
utan heimilis, en það gat ekki geng-
ið bamanna vegna að við væmm
bæði á kafí í stjómmálum.
Á sumrin reynum við að vera
mikið útivið, förum á fjöll, í göngu-
ferðir og jafnvel stundum í fótbolta
ef enginn sér til okkar.
En ég hlýt náttúrlega að gera
mér það ljóst að maðurinn minn
hafí ekki mikinn tíma aflögu og
geti ekki verið af vettvangi svo
dögum skiptir, nýtekinn við for-
mennsku Sjálfstæðisflokksins og
ráðherra í ríkisstjóm sem staðið
hefur að stórfelldri stefnubreytingu
í efnahagsmálum.
MYNDIR OG
BÆKUR TALA
Við sitjum í stofunni á notalegu
og íburðarlausu heimili þeirra
hjóna. Einhvers staðar stendur:
Skoðaðu myndir á veggjum og
bækur í hillum og þú veist meira
um húsráðendur en þeir kunna að
segja þér af sjálfum sér. Ég spyr
Þorstein hver hafi málað stóra
mynd sem hangir yfír borðstofu-
borðinu.
Karólína Lárusdóttir. Hún er
mjög skemmtilegur og frísklegur
málari, það er mikil stemmning í
myndum hennar. Hún er ólík Ein-
ari Hákonarsyni, en þú sérð að ég
er hrifínn af báðum.
En hver gerði þessar tvær litlu
vatnslitamyndir héma?
Það er faðir Þorsteins, segir Ingi-
björg. Hann er virkilega flínkur, en
hefur gert alltof lítið af því að mála.
En Þorsteinn — málar hann eitt-
hvað?
Ja, hann teiknaði einu sinni, og
mér er ekki grunlaust um að hann
hafí jafnvel einhvem tíma haft hug
á því að verða listamaður.
Þorsteinn gerir lítið úr þeim fyrir-
ætlunum. Dóttir okkar tólf ára
hefur þetta dálítið í sér, segir hann.
Og hún hefur það áreiðanlega
ekki frá mér, bætir Ingibjörg við.
Inn af stofunni er bókaherbergi
og tveir veggir þaktir bókum.
Það gefst sífellt minni tími til
lestrar, segir Þorsteinn. Hér áður
fyrr las ég all mikið, en þá var
áhugi minn fyrst og fremst bundinn
pólitík og persónusögu. Núorðið hef
ég gamán af að glugga í bækur
PABBI, HVAÐA DAGUR
ER í DAG?
Brúnaland 3. Það er snoturt rað-
hús í Fossvogi. Þau Ingibjörg og
Þorsteinn fluttu þangað 1978.
Og hér unum við okkur vel, seg-
ir Ingibjörg. Hér er friðsælt og
skjólgott, nema hvað pólitískir vind-
ar næða hér um gáttir.
Bitnar pólitíkin mikið á heimil-
islífínu?
Auðvitað gerir hún það, svarar
frúin. Ekki síst í kosningabaráttu.
En við reynum að byrgja hana úti
eftir megni og láta hana trufla sem
minnst heimilislífið. Ég held það sé
ekki ofmælt hjá mér að við séum
mjög samrýnd fjölskylda og við
þurfum oft á því að halda, eins og
allar fjölskyldur eflaust. En það
hafa komið tímar þar sem börnin
hafa séð lítið af pabba sínum, t.d.
í kosningabaráttunni núna þegar
Þorsteinn er mjög lítið heima, kem-
ur seint á kvöldum og fer snemma
á morgnana.
Við reynum þó að gera börnunum
einhvern dagamun, förum t.d. á
skíði saman á vetuma; við höfum
öll gaman af því, bæði við hjónin
og krakkamir. En í vetur hefur því
miður ekki gefíst neinn tími til þess
að komast á skíði og það var svo
sem lítið skárra í fyrravetur. Einn
sunnudag komumst við þó á skíði
saman síðastliðið vor, en þegar
Þorsteinn var á leið upp skíðalyft-
Viðtal: JAKOB F.
ÁSGEIRSSON
af ýmsu tagi, en eftir að fór að
þrengjast vemlega um tíma minn
geri ég mest af því að taka mér
ljóðabók í hönd. Það hentar vel í
tímaskorti að lesa ljóð og það er
ákaflega hollur lestur; það hefur
góð áhrif á mann að lesa ljóð. Ég
man alltaf eftir því að þegar ég var
þrettán ára spurði pabbi mig hvort
ég væri byijaður að lesa Kiljan. Ég
sagði nei og þá varð honum að orði:
Mikið áttu gott. Ég varð eitt spum-
ingarmerki og þá bætti hann við:
Að eiga þetta allt eftir. — Og sem
betur fer á ég mikið eftir af góðum
bókum.
HÉLT AÐ ÞETTA
VÆRI LIÐIN TÍÐ
Börn þeirra hjóna em þijú: Aðal-
heiður Inga 12 ára, Páll Rafnar
tæpt 9 ára og Þómnn 7 ára. Ég
spyr Ingibjörgu hvort nokkuð hafi
borið á því að bömin hafi goldið
þess, t.d. í skólanum, að foreldram-
ir hafa verið á oddinum í pólitík.
Það er ekki gott að segja, svarar
hún. Börn em nú þannig að þau
geyma oft svoleiðis með sér og það
kemur kannski ekki upg á yfirborð-
ið fyrr en löngu síðar. Ég veit ekki
til að þau hafí nokkm sinni orðið
fyrir aðkasti eða neinu slíku í skóla.
Þvert á móti hafa þau stundum
komið heim í sjöunda himni og sagt
að þessi og hinn standi með pabba!
Þau tvö eldri fylgjast orðið talsvert
með pólitík og það var meira að
segja svo á tímabili að Aðalheiður
Inga og pabbi hennar kepptust um
að vera fyrst fram úr á morgnana
að ná í Moggann. Nú hefur hann
vinninginn.
En upp á síðkastið hafa þau hins-
vegar fengið að heyra sitt af hveiju
sem þau hafa tekið nærri sér. Þessi
nýju öfl sem þykjast ætla að færa
nýja strauma inn í íslenska pólitík
virðast hingað til hafa einbeitt sér
að því að gera pólitíkina persónu-
lega og rætna. Maður hélt nú að
það væri liðin tíð að slíkum brögðum
væri beitt í íslenskum stjómmálum,
en það er eins og þessi nýju öfl
treysti sér ekki að taka þátt í þeirri
málefnalegu umræðu sem Alþingis-
kosningar eiga auðvitað að snúast
um.
VARAFORSETI
BORGARSTJÓRNAR
Þorsteinn segir að sín fyrsta
pólitíska bemskuminning sé frá
kosningum austur á Selfossi. Þá
fengu krakkar stundum að sitja í
bílunum sem notaðir vom til að
sækja fólk á kjörstað í gamla Iðn-
skólanum. Flokkunum var heimilt
að hafa áróðursmiða í gluggum
bflanna og Þorsteini er það minnis-
stætt að hann valdi bflana með bláu
merkjunum, því að honum fundust
þau vera fallegust. — En hvenær
fór fyrrverandi borgarráðsmaður
að skipta sér af stjómmálum?
Ja, það má kannski fremur spyija
hvenær stjómmálin hafi farið að
skipta sér af mér, segir Ingibjörg.
Ég ólst upp í pólitísku umhverfi og
man eiginlega ekki eftir mér nema
mjög pólitískri.
Foreldrar mínir eru Aðalheiður
Bjamardóttir Rafnar, hjúkmnar-
fræðingur, og Jónas Rafnar, fyrr-
verandi alþingismaður og síðar
bankastjóri. Ég er fædd á Akur-
eyri, en eftir að faðir minn var
kjörinn á þing upplifði ég dálítið
sérstaka æsku að því leyti að við
bjuggum á vetuma í Reykjavík en