Morgunblaðið - 14.05.1987, Qupperneq 50

íð
50
T8GI lAM .M ÍIUDAaUTMMn .aiQAJaVIUOHOM
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. MAÍ 1987
Aslaug Sigurgeirs-
dóttir—Minning
Fædd 26. apríl 1929
Dáin 5. maí 1987
Ása mágkona mín varð að lúta
í lægra haldi fyrir þeim illkynja
sjúkdómi sem mestur vágestur hef-
ur verið hér á landi og víðar nú um
langt skeið. Baráttan varð löng og
hörð og gat ekki farið nema á einn
veg, það höfðu allir gert sér grein
fyrir lengi, aftur á móti lét hún
engan bilbug á sér finna, hún hélt
gleði sinni og kjarki og reisn fram
í andlátið, tók á móti gestum sem
komu í heimsókn með bros og gam-
anyrði á vör. Hún andaðist á
Landakotsspítala að morgni 5. maí
sl., en þar fékk hún góða aðhlynn-
ingu í banalegunni. Þar tók hún á
móti gestum sínum og þar reyndu
aðstandendur að gera henni ofurlít-
inn dagamun á afmælisdegi hennar,
26. apríl. Sýnilegt var að hún naut
þess þó mjög væri af henni dregið.
Þegar ég hugsa til Ásu mágkonu
minnar koma mér gjarnan í hug tvö
heimili sem tengjast henni mjög.
Það er í fyrsta lagi æskuheimili
hennar í litla húsinu á Fálkagötu
30 þar sem hún ólst upp í glöðum
og samhentum systkinahópi, en þau
voru 5 systkinin sem upp komust,
en tvö létust á bamsaldri. Forstöðu
þessa heimilis hafði þá móðir þeirra,
heiðurskonan Línbjörg Ámadóttir,
sem ól böm sín upp í guðsótta og
góðum siðum. Hún var mjög trú-
hneigð kona, hafði ákveðnar
skoðanir og fór aldrei dult með
þær. Samúð með þeim sem minna
máttu sín einkenndu hennar lífssýn.
Hún hafði þá fullvissu að annað líf
tæki við að þessu loknu eða að lífið
héldi áfram, dauðinn væri aðeins
sem fæðing inn í það næsta. Hún
hafði mikinn áhuga fyrir starfí og
t
Litli drengurinn okkar,
INGVI STEINN,
lést á Landakotsspítala þriðjudaginn 12. maí.
Lilja Gunnarsdóttir,
Ólafur Björnsson.
t
Hjartkær eiginkona mín og móðir okkar,
MARTA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Laufási,
lést á Droplaugarstöðum 13. maí 1987. Jarðarförin ákveðin síðar.
Þórhallur Guðmundsson og börn.
t
PÁLÍNA MAGNÚSDÓTTIR,
Efra-Hvoli,
Rangárvallasýslu,
andaðist mánudaginn 11. mai.
Ingunn Ósk Sigurðardóttir.
t
Móðursystir mín,
ÞÓRUNN ÞORVALDSDÓTTIR
fyrrum saumakona á Siglufirði,
andaöist 12. maí á Vistheimilinu Kumbaravogi.
Fyrir hönd vandamanna
Helga Ásgeirsdóttir.
t
Móöir okkar og stjúpmóðir,
KRISTÍN ÓLAFSDÓTTIR
frá Vindási, Kjós,
sem lést í Hraunbúðum, Vestmannaeyjum, þann 9. maí sl. veröur
jarðsungin frá Aðventkirkjunni í Reykjavík föstudaginn 15. maí
kl. 15.00.
Ólafur Frímannsson,
Helga Frfmannsdóttir,
Einar Frfmannsson,
Elfn Frfmannsdóttir,
Kristín Frímannsdóttir,
Jóhannes Frfmannsson,
Guðbjörn Frímannsson,
Guðrún Frfmannsdóttir,
Ingibjörg Frfmannsdóttir,
Marvin Frfmannsson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
t
Jarðarför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
ÞURÍÐAR ÁGÚSTU SÍMONARDÓTTUR,
Framnesvegi 69,
Reykjavfk,
sem lést 7. maí, fer fram frá Dómkirkjunni í dag, fimmtudaginn
1-i. maí, kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hinnar látnu er bent á Slysavarnafélag
íslands.
Haraldur Steingrfmsson,
Sesselja Steingrfmsdóttir,
Ásta S. Sanchez,
Garðar Steingrímsson,
Magnús Steingrfmsson,
Inglbjörg Steingrfmsdóttir,
Steingrfmur Stelngrímsson,
barnabörn og
Ásta Hjartardóttir,
Jón H. Gunnarsson,
Samuel R. Sanchez,
Elsa Stefánsdóttir,
Jóhanna Óiiversdóttir,
Björgvin Guðmundsson,
Kristfn Björnsdóttir,
barnabarnabörn.
kenningum sálarrannsóknarmanna
og sótti þangað bæði huggun og
styrk. Ég, sem þessar línur rita, fór
að venja komur mínar á þetta góða
heimili síðsumars 1950 og því er
ekki að leyna að það var elsta syst-
irin sem átti þátt í ferðum mínum
þangað, en hún varð seinna eigin-
kona mín.
Ekki var mikill auður í þessu
húsi nema mannvænleg börnin, sem
ekki lágu á liði sínu þegar getan
lejrfði. Þama var vel á öllu haldið
undir styrkri umsjón hinnar mikil-
hæfu húsmóður, gestrisni í háveg-
um höfð og munu margir minnast
þess með þakklátum huga. Þama
ólst Ása upp í því sérstaka and-
rúmslofti sem var á Grímsstaðaholt-
inu þá, það var heimur útaf fyrir
sig á þeim tíma. Ása var bráð-
þroska og fékk snemma áhuga á
tónlist, einkum söng, sem hún hafði
alltaf mikinn áhuga á. Hún fékk
kennslu í söng hér heima og síðar
dreif hún sig með kjarki og dugn-
aði til söngnáms á Ítalíu og fór
tvær ferðir þangað. Hún söng lengi
í Þjóðleikhúskómum, en hún hafði
góða sör.grödd sem hún beitti af
smekkvísi.
Ása kynntist ung mannsefni sínu,
Helga Jasonarsyni frá Vorsabæ í
Flóa, dugnaðarmanni sem nú er
virtur pípulagningarmeistari. Þau
gengu í hjónaband 26. mars 1960.
Fljótlega byggðu þau myndarlegt
íbúðarhúsnæði í Safamýri 47 þar
sem heimili þeirra stóð síðan, en
það er hitt heimilið sem tengist Ásu
í huga mínum. Þar bjó hún þeim
glæsilegt heimili sem einkenndist
af smekkvísi og myndarbrag. Þar
var líka gott að koma og vel tekið
á móti gestum, enda þau hjón bæði
samhent í því. í þessu sambandi
vill Ijölskyldan þakka Helga þá ein-
stöku umhyggju og alúð, sem hann
sýndi Ásu í langvarandi veikindum
hennar, þar var ekkert til sparað
að gera henni stundimar bærilegri.
Hamingja þeirra var að eignast
tvö myndarleg böm, en þau em
Kristín, f. 2.5. '62, sem er enn í
föðurgarði og starfar við fyrirtæki
föður síns, og Hafsteinn, f. 9.8.
’60, verkfræðingur við framhalds-
nám í Þýskalandi, en hann kom
heim fyrir skömmu til að kveðja
móður sína hinstu kveðju. Hann er
kvæntur Sigurbjörgu Sæmunds-
dóttur.
Ása var björt yfirlitum, ljóshærð,
fremur hávaxin og reisn yfir henni
hvar sem hún fór.
Ásu er sárt saknað af öllum sem
til þekktu en sárastur er að sjálf-
sögðu harmur eiginmanns og
bama.
Ég og fjölskyldan öll sendum
Helga og bömunum innilegar sam-
úðarkveðjur og biðjum algóðan Guð
að veita þeim styrk á þessum þung-
bæm sorgartímum.
Stefán Bogason
Ása vinkona okkar er látin langt
um aldur fram. Við þrjár bundumst
órofa vináttuböndum árið 1955
þegar við dvöldum á Ítalíu við
söngnám, bjuggum saman í her-
bergi í listamannahverfi Mflanó,
mjólkurlaust kakó var besti drykkur
í heimi og við ætluðum allar að
verða Callösur eða Teböldur. Þá var
veröldin dásamleg, svo dásamleg
að gleymist aldrei. Hér áður fyrr
þegar við hittumst við og við var
þessi tími óþrjótandi umræðuefni.
Síðustu árin fómm við ekki nægi-
lega vel eftir þvr sem Hávamál
kenna um ræktun vináttunnar, en
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Osannindi
Eg veit að það er rangt að segja ósatt en eg er ákaflega
veikur fyrir í þessu efni. Það er eins og eg geti aldrei gert
það sem er rétt. Hvers vegna?
Já, það er rangt að segja ósatt. Eitt af boðorðum Biblíunn-
ar er þetta: „Þú skalt ekki bera ljúgvitni gegn náunga
þínum.“ (2. Mós. 20,16.) Á meðal þess sem Drottinn hatar
mest er „lygin tunga ... ljúgvottur sem lygar mælir.“
(Orðskv. 6,17,19.) Minnumst þess jafnframt að lygin birtist
í mörgum myndum, eins og í illu umtali.
Þú þarft fyrst og fremst að gera þér ljóst að þú þarfn-
ast hjálpar Guðs í þessum erfiðleikum. Ef til vill hefur þú
aldrei gengið Jesú Kristi á hönd heilshugar. Eg hvet þig
þá til að snúa þér til hans og biðja hann um fyrirgefningu
og nýjan kraft. Ef til vill ertu kristinn en þú hefur ekki
leitað eftir krafti heilags anda eins og þér bæri að gera.
Játaðu fyrir honum að þú þarfnast máttar hans og gakktu
út frá því í trú að hann veiti þér hann ef þú ert fús að
gera vilja hans.
Þá ber þér að íhuga gaumgæfilega hvernig á því stend-
ur að þú ert svo veikur fyrir að þessu leyti. Auðvitað þekki
eg ekki aðstæður þínar. En eg hef lært af reynslunni að
margir verða ósannindamenn af því að þeir eru að reyna
að ganga í augun á öðrum. Með öðrum orðum, þeir hag-
ræða sannleikanum og vona að með því kunni þeir að vekja
aðdáun á afrekum sínum og mikilvægi og verði því vin-
sælli en ella. Orð þessa fólks eru nær alltaf ósönn. Manni
sem hefur verið staðinn að lygum er venjulega ekki treyst
upp frá því.
Ef þú ert í þessum sporum vil eg fullvissa þig um að
Kristur getur hjálpað þér. Hann elskar þig og þú ættir að
leitast við framar öllu öðru að þóknast honum. Vertu ekki
ósannur með því að þykjast vera eitthvað annað en þú
ert. Lærðu að ganga með Kristi dag hvern — í bæn og
lestri orðs hans. Hættu að hugsa um hvað aðrir halda um
þig og bið þess að fólk sjái að Kristur er í þér.
alltaf vissum við hver af annarri
og oft hljóta hugir okkar að hafa
mæst þegar þeir leituðu suður á
fomar slóðir.
Við söknum Ásu og syrgjum
hana. Eftirlifandi eiginmanni henn-
ar og bömum þeirra biðjum við
blessunar.
Selma og Svala
En er dauðinn fer um frón
enginn maður óhult sefur.
Enginn veit hvers næst hann krefur,
eða hveriir hverfa braut.
(S.KrJ.)
Kannski er ekki hægt að teljast
landnemi í borg. Við tölum eigi að
síður um hverfið okkar, götuna
okkar, nágranna okkar.
Það blundar með okkur sam-
félagstilfinning þó malbikið sé hart
og eignir jafnan afmarkaðar með
90 gráða homum og réttarmeðvit-
undin verði að hveiju fótmáli
stignu, að blunda með manni.
Fyrir aldarfjórðungi risu húsin í
Safamýrinni hvert af öðm. Örlítii
spenna fylgir því að vera raðað
upp, setjast að til frambúðar og
vita ekki neitt hver kemur til með
að deila landamerkjum með manni.
Böm hræðast ekki lóðamörk. Þau
vom mörg sem fluttu í götuna og
böm héldu áfram að fæðast. Þau
vom mörg og smá en hófust strax
handa við myndun síns samfélags.
Foreldramir fylgdu svo á eftir, leik-
ur bamanna barst inn á heimilin
og þeirra var vitjað á víxl.
Nú em bömin orðin stór, eins
og við segjum gjaman, gerðunum
milli húsa hefur fækkað, jafnvel án
þess að eftir því væri tekið svo
eðlilegt er að umstang daganna
fylgi tímans rás.
Við þau leiðarlok sem hér em
orðin, þegar Áslaug Sigurgeirs-
dóttir er horfin af sjónarsviði þessa
jarðneska lífs, þegar engin ferð
verður oftar farin á hennar fund,
þá staldrar hugurinn við minning-
amar. Þá allt í einu verður auð-
fundið svo margt. Það bjátaði aldrei
neitt á, bros og velvilji mætti manni
og meðvitundin átti vissu um, að
hvort sem maður ætti í vanda eða
vildi gleðjast, þá var þar góðu einu
að mæta þar sem þau hjón var að
finna, Helga Jasonarson og hana.
Hvort samskiptin em mörg eða
fá er ekki það sem skiptir mestu
máli, heldur það að vita af góðu
fólki í kringum sig. Því fylgir friður
og öryggi og í því er jafnvel ham-
ingja manns fólgin þó fátæklega
sé hún kannski búin og verði því
ekki greind að marki.
Glæsileg kona er hnigin, það
duldist engum sem henni kynntist.
Það var langt um aldur fram. Því
er harmur kveðinn að öllum þeim
er deildu með henni llfi sínu.
Þessar línur set ég á blað í minn-
ingu um góðan nágranna, í minn-
ingu þess að það var gæfa okkar
frumbyggjanna hvað allt var frið-
sælt og gott, að bömin ólust upp í
samhentri heild, þó jafnvel ekkert
okkar gerði sér grein fyrir því
hversu öðmvísi hefði getað farið
ef veikur hlekkur hefði verið til
staðar.
Þegar ég hugsa nú til bama
hennar, Hafsteins og Kristínar,'
koma mér í hug hendingar úr Ijóði
sem sonur orti til móður sinnar lát-
innar, og mér fínnst að einmitt
þannig hljóti þau að minnast móður
sinnar:
Hún mamma, hún átti til órofa auð
og ótæmismátt til að skilja.
Því þegar að hönd hennar braut okkar brauð
og blessaði drykk til að ylja.
Þá var hún þar öll og svo einlæg og sönn
fyrir okkur hún lifði og bar sína önn.
Hennar ást bjó í einhuga vilja.
Sorgina ber enginn burt frá okk-
ur manna bömum, en hamingjuna
finnum við ekki síst í góðum minn-
ingum. Það heimili sem var, verður
ekki endurreist. Það verður eigi að
síður varanlegt í fagurri minningu
þeirra er þess nutu. Sá verður styrk-
ur þeirra er nú verða að leggja
nýjar brautir og hefja baráttuna frá
nýjum sjónarhomum.
Með klökkum og þakklátum huga
kveður ijölskylda mín þessa ljúfu
konu og biður bömum hennar og
eiginmanni allrar blessunar.
Jónína Jónsdóttir